ต้องเกริ่นก่อนนะว่าเราอาจจะใจร้ายอย่าว่ากันเลย เราจะแทนตัวของเราว่า "เรา" และแทนตัวอีกฝ่ายว่า "พี่" นะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราได้คุยกับพี่คนนึงแต่ว่าไม่เรียกคุยหรอกเพราะพี่เค้าเป็นพี่รหัสเราเอง แล้วเราก็คุยกับพี่เค้ามาตลอดและก็คิดอยู่เสมอว่าสถานะคือพี่นะ ถึงแม้ว่าเราจะรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าพี่เค้าคิดอะไรแต่เราก็แกล้งทำเป็นไม่รู้มาโดยตลอดเพราะเค้าเป็นได้แค่พี่จริงๆ แต่แล้วด้วยความที่อยู่ๆคนที่เราชอบทักมาคุยกับเราด้วยความที่ชอบเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็เลยอยากคุยต่อ จากนั้นเราก็เริ่มคุยกับพี่เค้าน้อยลงและหายไปเลย ไปคุยกับคนที่ชอบอยู่ 4 เดือนแล้วอยู่ๆเราก็ถูกเหมือนอกหักเฉยเลย555 ถึงแม้จะไม่เคยบอกอะไรไปเลยก็เถอะแต่พอคนที่เราชอบบอกมาว่า "คิดไม่เหมือนเดิมแล้ว" มันก็เหมือนอกหักอยู่ดีอะ5555 เราเลยกลับไปคุยปรึกษากับพี่รหัสเราต่างๆนาๆแล้วก็คุยกันเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน จะเรียกว่าคุยกับพี่เค้ามาได้ 8 เดือนแล้วแหละเพราะไม่นับที่เอาเวลาไปคุยกับคนที่ชอบนะ555 แล้วเหมือนกับว่าอยู่ๆแฟนเก่าก็ทักมาเหมือนจะมาขอคืนดีด้วยแต่เราโง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเราก็มาปรึกษาหัวใจตัวเองกับพี่เค้า พี่เค้าก็คอยให้กำลังใจ คำแนะนำบ้าง บอกให้เลิกได้แล้วบ้าง แต่เหมือนว่าไม่ใช่ว่าไม่เชื่อแต่เราทำไม่ได้เพราะแฟนเก่าเราทักมาเป็นระยะๆแต่ไม่บ่อยนะเหมือนเว้นว่างให้รักษาใจตัวเองแล้วก็กลับมาใหม่มันทำให้เรากลับไปอยู่จุดๆเดิมเหมือนกับว่าความรู้สึกที่มันถูกขังอยู่ก็พลั่งพู(เขียนผิดขออภัย)ออกมาเลยอะ จนทำให้เราไม่แน่ใจกับความรู้สึกตัวเอง แล้วมีวันนึงเราตัดสินใจถามพี่เค้าไปตรงๆว่า "พี่รู้สึกยังไงกับเรา" คำตอบมันก็เป็นไปตามคาดว่าพี่เค้าชอบ แต่เราก็ด้วยความที่คุยกันมานานเราแยกไม่ออกระหว่างความผูกพันธ์หรือชอบพี่เค้าไปแล้ว เราก็เลยบอกความรู้สึกของเราไปด้วยว่าเราไม่แน่ใจกับตัวเอง แต่พี่เค้าก็ไม่ได้คาดหวังอะไร แต่พอวันถัดมาไม่รู้ว่าเรารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่า พี่เค้าดูเหมือนจะรุกมากขึ้นจนเรารู้สึกอึดอัด ใช้คำพูดที่ดูอ้อนบ้างมันทำให้เรารู้สึกแปลกๆถึงขั้นกับเราไม่อยากที่จะคุยด้วยเลย เราเลยคิดว่ามั่นใจในความรู้สึกของตัวเองแล้วแหละว่าที่เราสับสนมาโดยตลอดน่าจะเป็นความผูกพันธ์มากกว่า
สุดท้ายนี้เราอยากจะถามว่าเราควรยังไงดี เราถอยห่างออกมาเลยดีมั้ย เรารู้สึกไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่อยากที่จะคุยด้วยแล้ว..
ก็เป็นแค่พี่น้อง
เรื่องมีอยู่ว่าเราได้คุยกับพี่คนนึงแต่ว่าไม่เรียกคุยหรอกเพราะพี่เค้าเป็นพี่รหัสเราเอง แล้วเราก็คุยกับพี่เค้ามาตลอดและก็คิดอยู่เสมอว่าสถานะคือพี่นะ ถึงแม้ว่าเราจะรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าพี่เค้าคิดอะไรแต่เราก็แกล้งทำเป็นไม่รู้มาโดยตลอดเพราะเค้าเป็นได้แค่พี่จริงๆ แต่แล้วด้วยความที่อยู่ๆคนที่เราชอบทักมาคุยกับเราด้วยความที่ชอบเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็เลยอยากคุยต่อ จากนั้นเราก็เริ่มคุยกับพี่เค้าน้อยลงและหายไปเลย ไปคุยกับคนที่ชอบอยู่ 4 เดือนแล้วอยู่ๆเราก็ถูกเหมือนอกหักเฉยเลย555 ถึงแม้จะไม่เคยบอกอะไรไปเลยก็เถอะแต่พอคนที่เราชอบบอกมาว่า "คิดไม่เหมือนเดิมแล้ว" มันก็เหมือนอกหักอยู่ดีอะ5555 เราเลยกลับไปคุยปรึกษากับพี่รหัสเราต่างๆนาๆแล้วก็คุยกันเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน จะเรียกว่าคุยกับพี่เค้ามาได้ 8 เดือนแล้วแหละเพราะไม่นับที่เอาเวลาไปคุยกับคนที่ชอบนะ555 แล้วเหมือนกับว่าอยู่ๆแฟนเก่าก็ทักมาเหมือนจะมาขอคืนดีด้วยแต่เราโง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเราก็มาปรึกษาหัวใจตัวเองกับพี่เค้า พี่เค้าก็คอยให้กำลังใจ คำแนะนำบ้าง บอกให้เลิกได้แล้วบ้าง แต่เหมือนว่าไม่ใช่ว่าไม่เชื่อแต่เราทำไม่ได้เพราะแฟนเก่าเราทักมาเป็นระยะๆแต่ไม่บ่อยนะเหมือนเว้นว่างให้รักษาใจตัวเองแล้วก็กลับมาใหม่มันทำให้เรากลับไปอยู่จุดๆเดิมเหมือนกับว่าความรู้สึกที่มันถูกขังอยู่ก็พลั่งพู(เขียนผิดขออภัย)ออกมาเลยอะ จนทำให้เราไม่แน่ใจกับความรู้สึกตัวเอง แล้วมีวันนึงเราตัดสินใจถามพี่เค้าไปตรงๆว่า "พี่รู้สึกยังไงกับเรา" คำตอบมันก็เป็นไปตามคาดว่าพี่เค้าชอบ แต่เราก็ด้วยความที่คุยกันมานานเราแยกไม่ออกระหว่างความผูกพันธ์หรือชอบพี่เค้าไปแล้ว เราก็เลยบอกความรู้สึกของเราไปด้วยว่าเราไม่แน่ใจกับตัวเอง แต่พี่เค้าก็ไม่ได้คาดหวังอะไร แต่พอวันถัดมาไม่รู้ว่าเรารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่า พี่เค้าดูเหมือนจะรุกมากขึ้นจนเรารู้สึกอึดอัด ใช้คำพูดที่ดูอ้อนบ้างมันทำให้เรารู้สึกแปลกๆถึงขั้นกับเราไม่อยากที่จะคุยด้วยเลย เราเลยคิดว่ามั่นใจในความรู้สึกของตัวเองแล้วแหละว่าที่เราสับสนมาโดยตลอดน่าจะเป็นความผูกพันธ์มากกว่า
สุดท้ายนี้เราอยากจะถามว่าเราควรยังไงดี เราถอยห่างออกมาเลยดีมั้ย เรารู้สึกไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ไม่อยากที่จะคุยด้วยแล้ว..