ขอพื้นที่มาเล่าและแชร์ประสบการณ์การแอบรักให้ทุกคนฟังกันสักหน่อยอิอิ
ป.ล.เพื่อนน้อยไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง5555 มีแซะตัวเอง
เข้าเรื่องเลยเลอะกัน มีวันนึงเรากำลังเดินเอาเอกสารไปให้พี่ๆที่สำนักในระหว่างที่เราเงยหน้าขึ้นมาเราก็เจอกับผู้ชายคนนึง คุณพระ นี่พระเอกเกาหลีหรอ รึว่า ลีมินโฮ จางกึนซอก ลีจงซอก บ้าไปแล้ว ใครกันนะหล่อแท้หล่อว่า วินาทีนั้นเราก็รู้สึกได้เลยว่าเราต้องตกหลุมรักเขาแล้วแน่ๆ บรรยากาศตอนนั้นเต็มใจมาก แบบระหว่างที่เรากำลังเงยหน้ามองมีลมพัดผ่านไปอย่างเบาๆ อย่างกับหนังแหนะ เขาเป็นผู้ที่น่ารักมาก ดูดีในชุดนักศึกษา สูงขาว ตาตี่ ตัดผมหน้าม้า หน้าใสมากอ่ะใสกว่าผู้หญิงอย่างเราอีก แม้จะเป็นเพียงไม่กี่วินาทีแต่เราก็เก็บรายละเอียดเกี่ยวกับเขาได้หมด วันนั้นเป็นวันที่ 25 เดือนมีนาคม เขาสะพายกระเป๋าสีดำลายๆ โทรศัพท์ที่เขาใช้ สีดำ นั่นเป็นเพียงสิ่งที่เราจำได้ในตัวเขา และเราก็ไม่รู้จะมีโอกาสได้เจอเขาอีกไหม แต่มีสิ่งหนึ่งที่เรารู้คือเขาไม่ใช่คนไทย แต่เป็นคนจีนที่มีลุคอย่างกับโอป้าเกาหลี และวันนั้นเป็นต้นมาเราก็หวังว่าเราจะได้เจอกับเขาอีกในสักวัน
ก็อย่างว่าอะนะมหาวิทยาลัยมันต่างจากมัธยมตอนเราอยู่มัธยมเวลาปลื้มใครเราก็จะมีโอกาสเจอเขาได้บ่อยกว่าอยู่มหาวิทยาลัยเพราะอย่างน้อยเราก็รู้ว่าเขาอยู่มอไรห้องไหนชื่ออะไรแต่นี่พอมาอยู่มหาวิทยาลัยปุ๊ปโอกาสยากมากที่จะทำให้เรากับคนที่เราแอบชอบเจอกันได้บ่อยๆ
แต่ไม่อยากเชื่อ เรากับเจอเขาหลายครั้งมาก เจอจนรู้หลายเรื่องเกี่ยวกับเขา เราก็สงสัยว่าทั้งหมดมันคืออะไรความบังเอิญหรอ? สงสัยเป็นแค่ความบังเอิญแหละ
แต่ยังไม่จบเพียงเท่านี้ มีวันนึงเรายืนรอรถเจมเพื่อที่จะไปสอบ พอรถเจมจอดปุ๊ปในขณะที่เรากับเพื่อนกำลังจะขึ้นไปนั่ง เบาะที่เราจะนั่งนั้นคนที่นั่งอยู่ข้างในกับเป็นคนจีนลุคเกาหลีคนนั้นที่เราแอบชอบ เบาะมันนั่งได้แค่สามคนและเบาะนั้นก็พอกับเราและเพื่อนพอดีเพราะเรามากับเพื่อนแค่สองคน แต่ที่เสียดายคือ คนที่ได้นั่งข้างคนจีนคนนั้นกับเป็นเพื่อนเราเพราะเพื่อนเรายืนอยู่ข้างหน้า เซงเป็ด แต่ช่างเถอะเราไม่ได้คิดไรมากเพราะอย่างน้อยโลกก็โคจรให้เรามาเจอกันอีก อึ้ยยยย
และจากวันนั้นเราก็เจอเขาที่โรงอาหารบ้าง หน้ามอบ้างและสวนกันระหว่างนั่งรถเจมบ้าง และมีวันนึงเราออกจากหอมาเพื่อจะไปหาไรกินเรายืนรอรถเจมตามเคย แต่ที่ทำให้เราตกใจคือ เราเห็นคนจีนคนนั้นอีกแล้ว เขาขี่รถผ่านหน้าเราไปทางเดียวกันกับร้านอาหารที่เราจะไปกินพอดี สิ่งที่เราจำเกี่ยวกับเขาได้ ณ ตอนนั้น คือ เราจำได้ว่าป้ายทะเบียนของเขาคืออะไรและก็จำรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเขาเช่นวันนี้เขาใส่เสื้อสีไรกางเกงสีไรรองเท้าอะไร นี่ก็คงเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆที่คนแอบชอบอย่างเราทำได้
พอเราไปถึงร้านอาหาร ซึ่งร้านอาหารร้านนั้นมันอยู่ใกล้กับโรงรถพอดี ระหว่างที่เรานั่งเจมไปรถเจมมันจะต้องผ่านรถมอร์ไซด์พวกนั้นเราเลยมองหาแล้วก็เจอรถของเขาพอดี เราเลยรู้ว่าเขาพักอยู่หอในหอไหนเพราะแต่ละหอจะมีที่จอดรถอยู่ต้องข้างหน้าหอ จากนั้นมาเราก็เหมือนจะรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวเขามากขึ้นรู้โดยบังเอิญ
แล้วก็มีเรื่องโมเม้นนึงที่เราอยากเล่าคือ วันนั้นมีงานอาเซียนซึ่งแน่อยู่แล้วที่เราจะต้องไปเพราะเราเรียนอาเซียนเทอมนี้พอดี แล้วที่คิดคือมันก็แน่อยู่แล้วที่จะมีโอกาสได้เจอเขาอีกครั้ง เพราะเขาเป็นต่างชาติ งานนี้ต่างชาติทุกคนก็ต้องไปเข้าร่วมกิจกรรม
ตอนที่มางานแรกๆก็เดินชมงานกับเพื่อนไปเรื่อยๆ แต่ไม่อยากจะเชื่อเลย เรากับได้เจอเขาจริงๆ เขามีหน้าที่ในงานนี้คือทำอาหารประเทศตัวเองมาขาย ใจจริงเราก็อยากจะแกล้งทำเป็นไปซื้อของที่เขาขายนะแต่พอเอาเข้าจริงเวลาได้เจอกันใกล้ๆแบบนี้มันกับไม่กล้าทำไรเลยสักอย่าง
อืมเรา ลืมบอกไป คนนี้หล่อมากไม่ว่าใครที่เจอก็ต้องชอบ แล้วที่ไม่อยากจะคิดเลยคือ เพื่อนสนิทเราก็ชอบเขาเหมือนกัน คือตอนแรกที่เราเจอเขาครั้งแรกเราก็ได้เล่าให้เพื่อนฟังแล้วมีวันนึงที่เรากับเพื่อนเจอเขาพร้อมกันก็คือวันที่รอรถเจมไปสอบแหละที่เพื่อนเราได้นั่งใกล้เขา จากนั้นมาเราก็เล่าทุกครั้งที่เราเจอคนจีนคนนั้นให้เพื่อนฟัง และบวกกับที่เพื่อนเจอตัวจริงคนนั้น สรุปก้คือคนจีนคนนั้นได้แฟนคลับเพิ่มอีกคนนึง ก็คือเพื่อนเราเอง แต่เราไม่อะไรนะ แม้เราจะชอบคนจีนคนนั้นแต่เราไม่ได้เป็นอะไรกับเขาหนิไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นคนอื่นก็มีสิทธิ์ที่จะชอบเขา แม้คนๆนั้นจะเป็นเพื่อนสนิทเราก็ตาม บางครั้งที่เราสองคนเจอคนจีนคนนั้น มันแน่อยู่แล้วที่เราและเพื่อนจะเขิน จริงๆเราก็มีนิดๆแหละที่รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย เพราะเราก็ชอบคนจีนคนนั้นไง แต่ตอนนี้คนนั้นกับเป็นคนที่เพื่อนเราชอบด้วย มันก็เลยทำตัวไม่ค่อยถูก แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา อย่างน้อยก้ดีนะจะได้มีคนติ่งด้วยกันเพิ่มขึ้น555
เข้าเรื่องเลยดีกว่า ***** ตรงนี้ต้องดอกจันทร์ไว้เลยละเพราะมันฟินมากกกกกกกกก
ต่อจากที่ไปงานอาเซียนนะ คือตอนนั้นเรากับเพื่อนทำไรไม่ได้นอกจากยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามและแอบมองอยู่ไกลๆ แล้วจู่ๆสิ่งที่ไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดก็เกิดขึ้น คือตอนนั้นที่มันแคบมากคนก็เยอะเรากับเพื่อนยืนคุยกันพิงเสาอยู่ๆแล้วจู่ๆ คนจีนคนนั้นก็เดินมากับเพื่อน ตรงมาทางที่เรากับเพื่อนยืนอยู่ เพื่อมาซื้อของกินที่ร้านข้างๆที่เรายืนอยู่ คือแค่เขามาซื้อของร้านนั้นมันก็ใกล้มากแล้วอ่ะ แต่นี่ยังเดินมายืนคุยกันต่อหน้าเรากับเพื่อนอีก จะบ้าตาย วินาทีนั้นเหมือนโลกหยุดหมุนมาก คือมันใกล้มากอะใกล้โครตๆ เราแอบคิดในใจว่าเขาจะรู้ไหมว่าเรากับเพื่อนเขินเขาอยู่ คือเราโชคดีตรงเก็บอาการเก่งต่อให้เขินแค่ไหนก็ไม่แสดงสีหน้าไรออกมาแต่กับเพื่อนเรามันเก็บไม่อยู่ไงมันเลยหลุดเขินและหัวเราะออกมาเรากลัวมากว่า สองคนนั้นจะรู้เราเลยรีบทำเป็นชวนเพื่อนคุยเหมือนคุยกันเรื่องอื่นอ่ะ แต่ก็ไม่รู้สองคนนนั้นจะสงสัยไรไหม แต่เท่าที่ดู สองคนนั้นเหมือนยืนคุยกันปกติ แม้จะยืนอยู่ตรงหน้าเรากับเพื่อนก็ตาม รึเป็นเพราะพวกเขาสองคนสูงมาก เลยมองไม่เห็นคนเตี้ยๆอย่างพวกเรา555
และที่โชคดียิ่งไปกว่านั้นเพื่อนเรามันแอบตั้งกล้องไว้ ทุกช็อดตอนนั้นเลยมีหมดเลย เรากับเพื่อนมาเปิดวิดีโอดู กับเห็นว่ามีช็อดนึง คนจีนที่เราชอบหันมามองกล้อง แต่มองแค่แวบเดียวแล้วก็หันไป เราเลยคิดว่านี่เขารู้รึป่าวนะ
สักพักนึงเราก็เห็นว่ามีกลุ่มเด็กนักศึกษากลุ่มนึงมาขอถ่ายรูปเขา คือเราอึ้งมาก เขามีคนชอบเยอะมากขนาดใครก็ไม่รู้มาขอถ่ายรูป โมเม้นตอนนั้นอย่างกับเขาเป็นโอป้าแหนะ
ความใกล้ชิดในวันนั้นทำให้เรารู้สึกว่าเราชอบเขามากขึ้นมากๆ จนเรากับมานั่ง หาเขาในเฟสหวังว่าจะเจอ ซึ่งตอนนั้นเราไม่มีข้อมูลไรเกี่ยวกับเขาเลย แต่ระหว่างที่เรานั่งหาไปเราก็ภาวนาในใจว่า ขอให้เจอด้วยเถอะๆ หาไปได้สักพัก คุณพระช่วย เราเจอเฟสของเขาจริงๆอ่ะ (แต่ขอไม่บอกนะว่าสืบได้ยังไง ความลับ) และแล้วเราก็รู้จักเขามากขึ้น รู้ว่าเขาชื่อไร อายุเท่าไหร่ เกิดวันไหน เดือนไร มาจากที่ไหน และที่รู้ไปมากกว่านั้นคือ เราเอาชื่อเขาไปพิมพ์หาในตารางเรียนนักศึกษา จนได้รู้ว่าเขาเรียนไร วันไหน สอบวันไหน อยู่สาขาไร สำนักไร คือตอนนั้นเราทั้งดีใจและแปลกใจไปพร้อมๆกัน เราไม่รู้หรอกว่าที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันคือไร ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอเขาจนวันนี้ ทั้งหมดใครเป็นคนกำหนด แต่เรารู้ว่ายังไง มันก็ไม่ใช่หรอก เขาคงเป็นแค่คนๆนึงที่ผ่านเขามาสร้างความทรงจำดีๆให้เราแล้วก็คงจากไป ถึงแม้จะเป็นงั้น แต่เราก็มีความสุขแล้ว เพราะความสุขของคนที่แอบชอบก็คือ การที่ได้เจอคนที่ชอบ ได้มีโมเม้นที่ดีด้วยกันแม้เขาจะไม่รู้ ว่าตัวเองนั้นได้สร้างโมเม้นอะไร
และมีอีกเรื่องที่เราอยากจะเล่า เรื่องนี้ถือว่าเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดเท่าที่เคยเจอกับคนๆนี้มา เพราะอย่างน้อยเราก็อยู่ในสายตาเขาแม้เขาจะไม่รู้จักเราก็ตาม อยู่ในสายตายังไงอะหรอ คือเรื่องมีอยู่ว่า หลังจากที่เราได้รู้ว่าเฟสเขาชื่ออะไรเราก็ตัดสินใจขอเขาเป็นเพื่อน และแอบส่องเขาโดยที่เขาไม่รู้นั่นเป็นสิ่งที่เราสามารถทำได้ เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยโพสต์อะไร แต่ก็แปลกนะทำไมเราจะต้องเข้าไปดูสถานะเก่าๆของเขาด้วย ดูแล้วดูอีก นี่ใช่ไหมที่เรียกว่าการแอบชอบ สิ่งที่ทำให้เรายิ้มได้กว้างและหัวเราะอย่างกับคนบ้า คือ เราได้อัพสถานะของเราตามปกติ แต่วันนั้นกับเป็นวันที่พิเศษทีสุด เพราะสถานะที่เราอัพนั้นมีคนที่เราชอบมากดถูกใจเรา และนั่นก็เป็นเขา คนจีนที่เราแอบชอบ จากนั้นมา เขาก็กดถูกใจสถานะเรามาเรื่อยๆ ไม่ใช่เพียงแค่ครั้งสองครั้ง เราดีใจมากแม้จะรู้ว่าเขาก็แค่ถูกใจปกติเหมือนที่กดให้คนอื่นก็ตาม แต่ตั้งแต่เราชอบใครมาไม่เคยมีใครคนไหนที่เราแอบชอบแล้วมากดถูกใจเรา นี่เป็นคนแรกเลยจริงๆ มันเลยเป็นความสุขเล็กๆ ทั้งๆที่เขาไม่รู้จักเราเลย จะไม่รับเราเป็นเพื่อนก็ได้ แต่เขากับรับเรา นั่นเลยทำให้เราที่อยู่ในฐานะแอบชอบมีความสุขมากๆ
เขาเป็นนักเรียนที่มาจากต่างประเทศเราไม่รู้ว่าเขาจะมาที่ไทยอีกไหม เเละไม่รู้เขาจะเรียนต่อสี่ปีเลยไหมหรือจะเหมือนกับคนต่างชาติคนอื่นๆที่มาเรียนแค่ปีเดียวแล้วก็กลับ เราก็ไม่รู้ปีหน้าจะได้เจอกับเขาอีกไหมหรือ จะได้รู้ว่าเขากลับไปอยู่ประเทศเขาแล้ว ถ้าเป็นยังงั้น เราก็คงเสียใจ แต่ก็คงทำไรไม่ได้ ถ้าเรายังชอบเขาอยู่ก็คงทำได้แค่ตามเขาในเฟส คอยดูความเคลื่อนไหวเขา ไปเรื่อยๆ จนในวันที่ความรู้สึกของเราจะบอกกับเราว่า เขาเป็นแค่คนที่เราเคยแอบชอบ
เราไม่รู้ว่าเขาจะมีโอกาสได้รู้ข้อความนี้ไหม ถึงแม้เขาจะเห็นแต่เขาก็คงอ่านไม่ออกหรอกเพราะเขาเป็นคนจีน555 ถึงอย่างนั้นก็เถอะเราก็อยากให้เขารู้ในสักวันว่าเรื่องทั้งหมดนี้นั้นหมายถึงเขา แต่ความจริงเขาไม่รู้หน่ะดีแล้ว แต่ถ้าเขาได้รู้จริงๆ
สิ่งนึงที่เราอยากจะขอบคุณเขาก็คือ ขอบคุณที่ได้เดินผ่านในวันนั้น ขอบคุณทุกอย่างที่ให้โดยที่ตัวเขาไม่ได้ตั้งใจและไม่รู้ตัว ขอบคุณที่เปลี่ยนทัศนคติของเราขอบคุณที่เข้ามาเป็นคนจีนคนแรกที่ทำให้เรารู้สึกดี
และทั้งหมดนี่เราเพียงแค่อยากเล่าและอยากจะแชร์เฉยๆ เพียงแค่ได้ระบายลงไปเป็นตัวอักษรมันก็ทำให้เราสะบายใจขึ้น ขอบคุณนะคะที่ให้พื้นที่ในการระบายและแชร์ประสบการณ์เกี่ยวกับการแอบชอบในครั้งนี้
ป.ล. อยากจะบอกกับคนที่แอบชอบว่า ถ้าคุณไม่อยากเป็นคนที่แอบชอบ อยู่แบบนี้และไม่อยากปล่อยเวลาดีๆให้ผ่านไป คุณก็ลองบอกความรู้สึกนั้นออกไป ถ้ามัวแต่ขี้ขลาดไม่กล้าไม่มั่นใจกลัวนู้นกลัวนี่คุณก็จะเป็นได้แค่คนแอบชอบอย่างเรา เรามันขี้ขลาดๆมากจริงๆ จนตอนนี้เราไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสเจอเขาอีกไหมเพราะเขาอาจจะกลับประเทศของเขา แต่ถ้ามองอีกมุมนึงการแอบชอบก็มีความสุขในตัวของมันเองนะและความสุขนั้นจะแตกต่างกันออกไปเพราะคนเราทุกคนแม้จะขึ้นชื่อว่าแอบชอบ แต่นิยามหรือความสุขที่ได้ความทรงจำที่ได้จะต่างกันออกไป
ก็จบเพียงเท่านี้ดีกว่า เพ้อเจ้อมานานแล้ว555
王....
ถ้าวันนึงเธอได้อ่านอยากจะบอกว่าไม่ได้ต้องการอะไรแค่อยากให้รู้ไว้มีคนๆนึงแอบชอบเธอ
ป.ล.เพื่อนน้อยไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง5555 มีแซะตัวเอง
เข้าเรื่องเลยเลอะกัน มีวันนึงเรากำลังเดินเอาเอกสารไปให้พี่ๆที่สำนักในระหว่างที่เราเงยหน้าขึ้นมาเราก็เจอกับผู้ชายคนนึง คุณพระ นี่พระเอกเกาหลีหรอ รึว่า ลีมินโฮ จางกึนซอก ลีจงซอก บ้าไปแล้ว ใครกันนะหล่อแท้หล่อว่า วินาทีนั้นเราก็รู้สึกได้เลยว่าเราต้องตกหลุมรักเขาแล้วแน่ๆ บรรยากาศตอนนั้นเต็มใจมาก แบบระหว่างที่เรากำลังเงยหน้ามองมีลมพัดผ่านไปอย่างเบาๆ อย่างกับหนังแหนะ เขาเป็นผู้ที่น่ารักมาก ดูดีในชุดนักศึกษา สูงขาว ตาตี่ ตัดผมหน้าม้า หน้าใสมากอ่ะใสกว่าผู้หญิงอย่างเราอีก แม้จะเป็นเพียงไม่กี่วินาทีแต่เราก็เก็บรายละเอียดเกี่ยวกับเขาได้หมด วันนั้นเป็นวันที่ 25 เดือนมีนาคม เขาสะพายกระเป๋าสีดำลายๆ โทรศัพท์ที่เขาใช้ สีดำ นั่นเป็นเพียงสิ่งที่เราจำได้ในตัวเขา และเราก็ไม่รู้จะมีโอกาสได้เจอเขาอีกไหม แต่มีสิ่งหนึ่งที่เรารู้คือเขาไม่ใช่คนไทย แต่เป็นคนจีนที่มีลุคอย่างกับโอป้าเกาหลี และวันนั้นเป็นต้นมาเราก็หวังว่าเราจะได้เจอกับเขาอีกในสักวัน
ก็อย่างว่าอะนะมหาวิทยาลัยมันต่างจากมัธยมตอนเราอยู่มัธยมเวลาปลื้มใครเราก็จะมีโอกาสเจอเขาได้บ่อยกว่าอยู่มหาวิทยาลัยเพราะอย่างน้อยเราก็รู้ว่าเขาอยู่มอไรห้องไหนชื่ออะไรแต่นี่พอมาอยู่มหาวิทยาลัยปุ๊ปโอกาสยากมากที่จะทำให้เรากับคนที่เราแอบชอบเจอกันได้บ่อยๆ
แต่ไม่อยากเชื่อ เรากับเจอเขาหลายครั้งมาก เจอจนรู้หลายเรื่องเกี่ยวกับเขา เราก็สงสัยว่าทั้งหมดมันคืออะไรความบังเอิญหรอ? สงสัยเป็นแค่ความบังเอิญแหละ
แต่ยังไม่จบเพียงเท่านี้ มีวันนึงเรายืนรอรถเจมเพื่อที่จะไปสอบ พอรถเจมจอดปุ๊ปในขณะที่เรากับเพื่อนกำลังจะขึ้นไปนั่ง เบาะที่เราจะนั่งนั้นคนที่นั่งอยู่ข้างในกับเป็นคนจีนลุคเกาหลีคนนั้นที่เราแอบชอบ เบาะมันนั่งได้แค่สามคนและเบาะนั้นก็พอกับเราและเพื่อนพอดีเพราะเรามากับเพื่อนแค่สองคน แต่ที่เสียดายคือ คนที่ได้นั่งข้างคนจีนคนนั้นกับเป็นเพื่อนเราเพราะเพื่อนเรายืนอยู่ข้างหน้า เซงเป็ด แต่ช่างเถอะเราไม่ได้คิดไรมากเพราะอย่างน้อยโลกก็โคจรให้เรามาเจอกันอีก อึ้ยยยย
และจากวันนั้นเราก็เจอเขาที่โรงอาหารบ้าง หน้ามอบ้างและสวนกันระหว่างนั่งรถเจมบ้าง และมีวันนึงเราออกจากหอมาเพื่อจะไปหาไรกินเรายืนรอรถเจมตามเคย แต่ที่ทำให้เราตกใจคือ เราเห็นคนจีนคนนั้นอีกแล้ว เขาขี่รถผ่านหน้าเราไปทางเดียวกันกับร้านอาหารที่เราจะไปกินพอดี สิ่งที่เราจำเกี่ยวกับเขาได้ ณ ตอนนั้น คือ เราจำได้ว่าป้ายทะเบียนของเขาคืออะไรและก็จำรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเขาเช่นวันนี้เขาใส่เสื้อสีไรกางเกงสีไรรองเท้าอะไร นี่ก็คงเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆที่คนแอบชอบอย่างเราทำได้
พอเราไปถึงร้านอาหาร ซึ่งร้านอาหารร้านนั้นมันอยู่ใกล้กับโรงรถพอดี ระหว่างที่เรานั่งเจมไปรถเจมมันจะต้องผ่านรถมอร์ไซด์พวกนั้นเราเลยมองหาแล้วก็เจอรถของเขาพอดี เราเลยรู้ว่าเขาพักอยู่หอในหอไหนเพราะแต่ละหอจะมีที่จอดรถอยู่ต้องข้างหน้าหอ จากนั้นมาเราก็เหมือนจะรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวเขามากขึ้นรู้โดยบังเอิญ
แล้วก็มีเรื่องโมเม้นนึงที่เราอยากเล่าคือ วันนั้นมีงานอาเซียนซึ่งแน่อยู่แล้วที่เราจะต้องไปเพราะเราเรียนอาเซียนเทอมนี้พอดี แล้วที่คิดคือมันก็แน่อยู่แล้วที่จะมีโอกาสได้เจอเขาอีกครั้ง เพราะเขาเป็นต่างชาติ งานนี้ต่างชาติทุกคนก็ต้องไปเข้าร่วมกิจกรรม
ตอนที่มางานแรกๆก็เดินชมงานกับเพื่อนไปเรื่อยๆ แต่ไม่อยากจะเชื่อเลย เรากับได้เจอเขาจริงๆ เขามีหน้าที่ในงานนี้คือทำอาหารประเทศตัวเองมาขาย ใจจริงเราก็อยากจะแกล้งทำเป็นไปซื้อของที่เขาขายนะแต่พอเอาเข้าจริงเวลาได้เจอกันใกล้ๆแบบนี้มันกับไม่กล้าทำไรเลยสักอย่าง
อืมเรา ลืมบอกไป คนนี้หล่อมากไม่ว่าใครที่เจอก็ต้องชอบ แล้วที่ไม่อยากจะคิดเลยคือ เพื่อนสนิทเราก็ชอบเขาเหมือนกัน คือตอนแรกที่เราเจอเขาครั้งแรกเราก็ได้เล่าให้เพื่อนฟังแล้วมีวันนึงที่เรากับเพื่อนเจอเขาพร้อมกันก็คือวันที่รอรถเจมไปสอบแหละที่เพื่อนเราได้นั่งใกล้เขา จากนั้นมาเราก็เล่าทุกครั้งที่เราเจอคนจีนคนนั้นให้เพื่อนฟัง และบวกกับที่เพื่อนเจอตัวจริงคนนั้น สรุปก้คือคนจีนคนนั้นได้แฟนคลับเพิ่มอีกคนนึง ก็คือเพื่อนเราเอง แต่เราไม่อะไรนะ แม้เราจะชอบคนจีนคนนั้นแต่เราไม่ได้เป็นอะไรกับเขาหนิไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นคนอื่นก็มีสิทธิ์ที่จะชอบเขา แม้คนๆนั้นจะเป็นเพื่อนสนิทเราก็ตาม บางครั้งที่เราสองคนเจอคนจีนคนนั้น มันแน่อยู่แล้วที่เราและเพื่อนจะเขิน จริงๆเราก็มีนิดๆแหละที่รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย เพราะเราก็ชอบคนจีนคนนั้นไง แต่ตอนนี้คนนั้นกับเป็นคนที่เพื่อนเราชอบด้วย มันก็เลยทำตัวไม่ค่อยถูก แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา อย่างน้อยก้ดีนะจะได้มีคนติ่งด้วยกันเพิ่มขึ้น555
เข้าเรื่องเลยดีกว่า ***** ตรงนี้ต้องดอกจันทร์ไว้เลยละเพราะมันฟินมากกกกกกกกก
ต่อจากที่ไปงานอาเซียนนะ คือตอนนั้นเรากับเพื่อนทำไรไม่ได้นอกจากยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามและแอบมองอยู่ไกลๆ แล้วจู่ๆสิ่งที่ไม่อยากจะคิดว่าจะเกิดก็เกิดขึ้น คือตอนนั้นที่มันแคบมากคนก็เยอะเรากับเพื่อนยืนคุยกันพิงเสาอยู่ๆแล้วจู่ๆ คนจีนคนนั้นก็เดินมากับเพื่อน ตรงมาทางที่เรากับเพื่อนยืนอยู่ เพื่อมาซื้อของกินที่ร้านข้างๆที่เรายืนอยู่ คือแค่เขามาซื้อของร้านนั้นมันก็ใกล้มากแล้วอ่ะ แต่นี่ยังเดินมายืนคุยกันต่อหน้าเรากับเพื่อนอีก จะบ้าตาย วินาทีนั้นเหมือนโลกหยุดหมุนมาก คือมันใกล้มากอะใกล้โครตๆ เราแอบคิดในใจว่าเขาจะรู้ไหมว่าเรากับเพื่อนเขินเขาอยู่ คือเราโชคดีตรงเก็บอาการเก่งต่อให้เขินแค่ไหนก็ไม่แสดงสีหน้าไรออกมาแต่กับเพื่อนเรามันเก็บไม่อยู่ไงมันเลยหลุดเขินและหัวเราะออกมาเรากลัวมากว่า สองคนนั้นจะรู้เราเลยรีบทำเป็นชวนเพื่อนคุยเหมือนคุยกันเรื่องอื่นอ่ะ แต่ก็ไม่รู้สองคนนนั้นจะสงสัยไรไหม แต่เท่าที่ดู สองคนนั้นเหมือนยืนคุยกันปกติ แม้จะยืนอยู่ตรงหน้าเรากับเพื่อนก็ตาม รึเป็นเพราะพวกเขาสองคนสูงมาก เลยมองไม่เห็นคนเตี้ยๆอย่างพวกเรา555
และที่โชคดียิ่งไปกว่านั้นเพื่อนเรามันแอบตั้งกล้องไว้ ทุกช็อดตอนนั้นเลยมีหมดเลย เรากับเพื่อนมาเปิดวิดีโอดู กับเห็นว่ามีช็อดนึง คนจีนที่เราชอบหันมามองกล้อง แต่มองแค่แวบเดียวแล้วก็หันไป เราเลยคิดว่านี่เขารู้รึป่าวนะ
สักพักนึงเราก็เห็นว่ามีกลุ่มเด็กนักศึกษากลุ่มนึงมาขอถ่ายรูปเขา คือเราอึ้งมาก เขามีคนชอบเยอะมากขนาดใครก็ไม่รู้มาขอถ่ายรูป โมเม้นตอนนั้นอย่างกับเขาเป็นโอป้าแหนะ
ความใกล้ชิดในวันนั้นทำให้เรารู้สึกว่าเราชอบเขามากขึ้นมากๆ จนเรากับมานั่ง หาเขาในเฟสหวังว่าจะเจอ ซึ่งตอนนั้นเราไม่มีข้อมูลไรเกี่ยวกับเขาเลย แต่ระหว่างที่เรานั่งหาไปเราก็ภาวนาในใจว่า ขอให้เจอด้วยเถอะๆ หาไปได้สักพัก คุณพระช่วย เราเจอเฟสของเขาจริงๆอ่ะ (แต่ขอไม่บอกนะว่าสืบได้ยังไง ความลับ) และแล้วเราก็รู้จักเขามากขึ้น รู้ว่าเขาชื่อไร อายุเท่าไหร่ เกิดวันไหน เดือนไร มาจากที่ไหน และที่รู้ไปมากกว่านั้นคือ เราเอาชื่อเขาไปพิมพ์หาในตารางเรียนนักศึกษา จนได้รู้ว่าเขาเรียนไร วันไหน สอบวันไหน อยู่สาขาไร สำนักไร คือตอนนั้นเราทั้งดีใจและแปลกใจไปพร้อมๆกัน เราไม่รู้หรอกว่าที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันคือไร ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอเขาจนวันนี้ ทั้งหมดใครเป็นคนกำหนด แต่เรารู้ว่ายังไง มันก็ไม่ใช่หรอก เขาคงเป็นแค่คนๆนึงที่ผ่านเขามาสร้างความทรงจำดีๆให้เราแล้วก็คงจากไป ถึงแม้จะเป็นงั้น แต่เราก็มีความสุขแล้ว เพราะความสุขของคนที่แอบชอบก็คือ การที่ได้เจอคนที่ชอบ ได้มีโมเม้นที่ดีด้วยกันแม้เขาจะไม่รู้ ว่าตัวเองนั้นได้สร้างโมเม้นอะไร
และมีอีกเรื่องที่เราอยากจะเล่า เรื่องนี้ถือว่าเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดเท่าที่เคยเจอกับคนๆนี้มา เพราะอย่างน้อยเราก็อยู่ในสายตาเขาแม้เขาจะไม่รู้จักเราก็ตาม อยู่ในสายตายังไงอะหรอ คือเรื่องมีอยู่ว่า หลังจากที่เราได้รู้ว่าเฟสเขาชื่ออะไรเราก็ตัดสินใจขอเขาเป็นเพื่อน และแอบส่องเขาโดยที่เขาไม่รู้นั่นเป็นสิ่งที่เราสามารถทำได้ เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยโพสต์อะไร แต่ก็แปลกนะทำไมเราจะต้องเข้าไปดูสถานะเก่าๆของเขาด้วย ดูแล้วดูอีก นี่ใช่ไหมที่เรียกว่าการแอบชอบ สิ่งที่ทำให้เรายิ้มได้กว้างและหัวเราะอย่างกับคนบ้า คือ เราได้อัพสถานะของเราตามปกติ แต่วันนั้นกับเป็นวันที่พิเศษทีสุด เพราะสถานะที่เราอัพนั้นมีคนที่เราชอบมากดถูกใจเรา และนั่นก็เป็นเขา คนจีนที่เราแอบชอบ จากนั้นมา เขาก็กดถูกใจสถานะเรามาเรื่อยๆ ไม่ใช่เพียงแค่ครั้งสองครั้ง เราดีใจมากแม้จะรู้ว่าเขาก็แค่ถูกใจปกติเหมือนที่กดให้คนอื่นก็ตาม แต่ตั้งแต่เราชอบใครมาไม่เคยมีใครคนไหนที่เราแอบชอบแล้วมากดถูกใจเรา นี่เป็นคนแรกเลยจริงๆ มันเลยเป็นความสุขเล็กๆ ทั้งๆที่เขาไม่รู้จักเราเลย จะไม่รับเราเป็นเพื่อนก็ได้ แต่เขากับรับเรา นั่นเลยทำให้เราที่อยู่ในฐานะแอบชอบมีความสุขมากๆ
เขาเป็นนักเรียนที่มาจากต่างประเทศเราไม่รู้ว่าเขาจะมาที่ไทยอีกไหม เเละไม่รู้เขาจะเรียนต่อสี่ปีเลยไหมหรือจะเหมือนกับคนต่างชาติคนอื่นๆที่มาเรียนแค่ปีเดียวแล้วก็กลับ เราก็ไม่รู้ปีหน้าจะได้เจอกับเขาอีกไหมหรือ จะได้รู้ว่าเขากลับไปอยู่ประเทศเขาแล้ว ถ้าเป็นยังงั้น เราก็คงเสียใจ แต่ก็คงทำไรไม่ได้ ถ้าเรายังชอบเขาอยู่ก็คงทำได้แค่ตามเขาในเฟส คอยดูความเคลื่อนไหวเขา ไปเรื่อยๆ จนในวันที่ความรู้สึกของเราจะบอกกับเราว่า เขาเป็นแค่คนที่เราเคยแอบชอบ
เราไม่รู้ว่าเขาจะมีโอกาสได้รู้ข้อความนี้ไหม ถึงแม้เขาจะเห็นแต่เขาก็คงอ่านไม่ออกหรอกเพราะเขาเป็นคนจีน555 ถึงอย่างนั้นก็เถอะเราก็อยากให้เขารู้ในสักวันว่าเรื่องทั้งหมดนี้นั้นหมายถึงเขา แต่ความจริงเขาไม่รู้หน่ะดีแล้ว แต่ถ้าเขาได้รู้จริงๆ
สิ่งนึงที่เราอยากจะขอบคุณเขาก็คือ ขอบคุณที่ได้เดินผ่านในวันนั้น ขอบคุณทุกอย่างที่ให้โดยที่ตัวเขาไม่ได้ตั้งใจและไม่รู้ตัว ขอบคุณที่เปลี่ยนทัศนคติของเราขอบคุณที่เข้ามาเป็นคนจีนคนแรกที่ทำให้เรารู้สึกดี
และทั้งหมดนี่เราเพียงแค่อยากเล่าและอยากจะแชร์เฉยๆ เพียงแค่ได้ระบายลงไปเป็นตัวอักษรมันก็ทำให้เราสะบายใจขึ้น ขอบคุณนะคะที่ให้พื้นที่ในการระบายและแชร์ประสบการณ์เกี่ยวกับการแอบชอบในครั้งนี้
ป.ล. อยากจะบอกกับคนที่แอบชอบว่า ถ้าคุณไม่อยากเป็นคนที่แอบชอบ อยู่แบบนี้และไม่อยากปล่อยเวลาดีๆให้ผ่านไป คุณก็ลองบอกความรู้สึกนั้นออกไป ถ้ามัวแต่ขี้ขลาดไม่กล้าไม่มั่นใจกลัวนู้นกลัวนี่คุณก็จะเป็นได้แค่คนแอบชอบอย่างเรา เรามันขี้ขลาดๆมากจริงๆ จนตอนนี้เราไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสเจอเขาอีกไหมเพราะเขาอาจจะกลับประเทศของเขา แต่ถ้ามองอีกมุมนึงการแอบชอบก็มีความสุขในตัวของมันเองนะและความสุขนั้นจะแตกต่างกันออกไปเพราะคนเราทุกคนแม้จะขึ้นชื่อว่าแอบชอบ แต่นิยามหรือความสุขที่ได้ความทรงจำที่ได้จะต่างกันออกไป
ก็จบเพียงเท่านี้ดีกว่า เพ้อเจ้อมานานแล้ว555
王....