สวัสดีค่ะ เขียนกระทู้พันทิปครั้งแรกสมัครมาเพื่อถามโดยเพราะ ผิดห้องหรือยังไงขออภัยนะคะ
ขอถามทุกท่านหน่อยค่ะ คือถ้าเรานอนตะแคงอยู่ดีๆมีเส้นก๋วยเตี๋ยวมาโดนหน้าเลอะจมูก ท่านจะรีบกินหรือให้คนป้อนถอยออกค่ะ?
ก่อนหน้านี้นอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงแล้วแม่เอาอาหารมาป้อนค่ะ ไม่รู้นึกอะไร ปกติไม่ทำ แล้วประมาณว่าให้ชิม คือนี่ยังนอนพิมพ์โทรศัพท์อยู่ คือถ้าให้ชิม ให้ลุกไปเองก็ได้รึเปล่าคะ? ตอนแรกก็เลยชิม คือไม่ได้หิวหรืออยากกินอะไรค่ะ แล้วพอรอบสองคือมันมาโดนจมูก เลยบอกว่า "แม่เาออกไปก่อน เอาถอยไปก่อน"
ก็ไม่ถอยค่ะ จนเราต้องหันหน้าหนีบอกให้เอาถอยไปก่อนแบบคือแค่นอนกินมันก็ไม่ถูกแล้วรึเปล่าค่ะ?
แม่บอกว่า "ก็เอาเข้าปากไปสิ" ซึ่งณตอนนั้น เรากลัวสำลักเข้าหลอดลมค่ะ เพราะหันหน้าหงายคือเบี่ยงหลบก็แล้ว เลยตวาทไปค่ะเพราะพูดเสียงปกติไม่ยอมเอาออกไปเลยตวาทด้วยอารมณ์เสีย "เอาถอยออกไปก่อน เอามันไปก่อน!! เลอะจมูกแล้ว"
แม่ก็เอาออกค่ะ เราถึงลุกมานั่งแล้วก็เกิดเรื่อง
แม่พูดว่า "ดัดจริต เลอะหน้าแค่นิดเดียว ทำเป็นโวยวาย กินเข้าไปก็จบแล้ว จะให้เอาที่เลอะกลับใส่จานรึไง"
นั่นแหละแค่ที่ทำให้เราวีนกลับ "แล้วเอามาป้อนทำไม คือถ้าจะกินเดี๋ยวก็ลุกไปเอง" คือป้อนให้ชิมรอบแรกไม่มีปัญหานะคะ แต่รอบสองมาถือว่าให้ชิมไหม?
แม่เลยบอกว่า "ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ต่อหน้าคนอื่นอีกอย่าง ลับหลังดัดจริตตอแห_แบบนี้ใครๆก็ไม่เอา ไปปรับปรุงตัว"
พอเราจะเถียงอธิบายว่าไอ้เส้นมันจะทำให้เราสำลักตอนนอนหงายก็ไม่ฟังค่ะ ให้เราเงียบท่าเดียวให้นั่งฟังคำด่า
เพื่ออะไรหรอคะ? ไม่ไหวแล้วค่ะ คือ ณ ตอนนั้นเราเงียบฟังคำด่าไม่ไหวแล้วเลยตวาท "แค่ป้อนบนที่นอนตอนคนเขานอนมันก็ผิดแล้วรึเปล่า?"
ทางฝั่งแม่เลยด่าเราทำนองคำเดิมค่ะ ให้เงียบ ดัดจริต กระแดะ อะไรทำนองนั้น
ซึ่งเรายังไม่ได้ด่าแม่สักคำ แล้วมันอยู่ในจุดที่เราควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยไหวแล้วค่ะ เลยตะคอก "ใครกันแน่ที่ตอแห_ ด่าตัวเองหรอ" "กูนอนของกูอยู่ดีๆจะมายุ่งกับกูทำไม?" "
ชื่อเรา)พูดสักคำรึยังว่า(ชื่อเรา)จะ-"
ซึ่งมันสุดๆแล้วค่ะ เราไม่เคยใช้คำหยาบกับแม่เลยสักครั้งเดียว แต่นี่เราไม่ไหวค่ะ ฟังด่าเสียๆหายๆก่อนหน้าที่แม่บอกว่าเรา
ีบๆไปเย็_กับผู้ชาย คือถ้า
ไม่มีคำนี้เราจะไม่น็อตหลุดขนาดนั้นหรอกค่ะ
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีแฟนหรืออะไร พ่อก็แยกทางกับแม่ หนูก็มีแม่แค่คนเดียว แต่โดนด่าแบบนั้น... แล้วยังมีด่าต่อหลังจากคำพูดเรานะคะ
แม่บอกเราว่า "ใช้คำนี้กับกูเลยหรอ? ต่อจากนี้ไปกูไม่มีบ กูจะไปไหน กูฟรีแล้ว จำไว้เลยนะอิสัส"
คือ เรารู้ตัวค่ะว่าไม่สมควรพูดกับแม่แบบนั้น ณจุดนั้นเราจะร้องไห้แล้วค่ะ แต่ไม่ร้องค่ะ ไม่ชอบร้องไห้ให้ใครเห็น เราเลยเสียงดังกลับไปค่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราไม่ไหวเหมือนกัน
"เออ จำแน่! ถึงแม่ไม่ต้องบอกกูก็จะจำว่ากูพูดอะไรไป!!"
แล้วเราก็ลุกจากเตียง หนีมาหลบในห้องน้ำร้องไห้เลยค่ะ
เราไม่เข้าใจจริงๆว่าแค่ให้ถอยไปเพราะเลอะหน้ามันผิดตรงไหน? มันกระแดะอะไรขนาดนั้นเลยหรอ? ถ้าเราไปป้อนแม่ทำเลอะใส่หน้าเราเชื่อว่าแม่ก็ต้องโกรธ
คือเราจะเอาเข้าปากแล้วนะ แต่นอนหงาย บ้านไหนเขากินกันแบบนี้?
ฟังดูตลกนะคะ ทะเลาะด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องจนเราเครียดมากค่ะ แต่ไม่อยากขอโทษ คือก็อยากขอโทษ แต่ทางแม่พูดด่าขนาดนั้น จะทิ้งเราไป คือเราไม่คิดมากหรอกค่ะ ตั้งแต่เราเกิดมา18ปี เรารักแม่ที่สุด แต่มักจะไม่แสดงออกเหมือนคนอื่นๆ แม่เหมือนเป็นเพื่อนค่ะ ไม่รู้จะขอโทษยังไงด้วย เราเครียดจนไมเกรนขึ้น ร้องไห้น้ำตาไหลตลอดระหว่างพิมพ์ค่ะ
การซื้อพวงมาลัยไปไหว้ขอโทษเหมือนกับที่เคยอ่านๆมา ไม่ได้ช่วยให้แม่หายโกรธเราหรอกค่ะ เรากับแม่ทิฐิสูงพอกัน จะฆ่าตัวตายแต่ทำไม่ได้ค่ะ สมองบอกว่านั่นเป็นสิ่งที่โง่ที่สุด แต่เราก็อยู่ไปทั้งๆที่อึดอัดแบบนี้ไม่ได้เหมือนกัน
ถ้าแม่ทิ้งเราไปจริงๆ เราก็ไม่คิดมาก เพราะเราโตแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นๆคงจะมีแฟนมีเพื่องฝูงอะไรกันแล้ว
แต่เราตัวคนเดียวค่ะ ถ้าไม่มีแม่เราก็ตัวคนเดียวค่ะ อยู่ได้ แต่แบบนั้นไม่อยากอยู่แล้วค่ะ
ขอบคุณที่อ่านและให้ทางออกเราแบบไม่ใช้อารมณ์นะคะ
อารมณ์ของเราไม่คงที่ค่ะ พูดขอโทษกับคนที่พึ่งทะเลาะมันยากนะคะ
ทะเลาะกับแม่เพราะเรื่องไร้สาระ
ขอถามทุกท่านหน่อยค่ะ คือถ้าเรานอนตะแคงอยู่ดีๆมีเส้นก๋วยเตี๋ยวมาโดนหน้าเลอะจมูก ท่านจะรีบกินหรือให้คนป้อนถอยออกค่ะ?
ก่อนหน้านี้นอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงแล้วแม่เอาอาหารมาป้อนค่ะ ไม่รู้นึกอะไร ปกติไม่ทำ แล้วประมาณว่าให้ชิม คือนี่ยังนอนพิมพ์โทรศัพท์อยู่ คือถ้าให้ชิม ให้ลุกไปเองก็ได้รึเปล่าคะ? ตอนแรกก็เลยชิม คือไม่ได้หิวหรืออยากกินอะไรค่ะ แล้วพอรอบสองคือมันมาโดนจมูก เลยบอกว่า "แม่เาออกไปก่อน เอาถอยไปก่อน"
ก็ไม่ถอยค่ะ จนเราต้องหันหน้าหนีบอกให้เอาถอยไปก่อนแบบคือแค่นอนกินมันก็ไม่ถูกแล้วรึเปล่าค่ะ?
แม่บอกว่า "ก็เอาเข้าปากไปสิ" ซึ่งณตอนนั้น เรากลัวสำลักเข้าหลอดลมค่ะ เพราะหันหน้าหงายคือเบี่ยงหลบก็แล้ว เลยตวาทไปค่ะเพราะพูดเสียงปกติไม่ยอมเอาออกไปเลยตวาทด้วยอารมณ์เสีย "เอาถอยออกไปก่อน เอามันไปก่อน!! เลอะจมูกแล้ว"
แม่ก็เอาออกค่ะ เราถึงลุกมานั่งแล้วก็เกิดเรื่อง
แม่พูดว่า "ดัดจริต เลอะหน้าแค่นิดเดียว ทำเป็นโวยวาย กินเข้าไปก็จบแล้ว จะให้เอาที่เลอะกลับใส่จานรึไง"
นั่นแหละแค่ที่ทำให้เราวีนกลับ "แล้วเอามาป้อนทำไม คือถ้าจะกินเดี๋ยวก็ลุกไปเอง" คือป้อนให้ชิมรอบแรกไม่มีปัญหานะคะ แต่รอบสองมาถือว่าให้ชิมไหม?
แม่เลยบอกว่า "ทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ต่อหน้าคนอื่นอีกอย่าง ลับหลังดัดจริตตอแห_แบบนี้ใครๆก็ไม่เอา ไปปรับปรุงตัว"
พอเราจะเถียงอธิบายว่าไอ้เส้นมันจะทำให้เราสำลักตอนนอนหงายก็ไม่ฟังค่ะ ให้เราเงียบท่าเดียวให้นั่งฟังคำด่า
เพื่ออะไรหรอคะ? ไม่ไหวแล้วค่ะ คือ ณ ตอนนั้นเราเงียบฟังคำด่าไม่ไหวแล้วเลยตวาท "แค่ป้อนบนที่นอนตอนคนเขานอนมันก็ผิดแล้วรึเปล่า?"
ทางฝั่งแม่เลยด่าเราทำนองคำเดิมค่ะ ให้เงียบ ดัดจริต กระแดะ อะไรทำนองนั้น
ซึ่งเรายังไม่ได้ด่าแม่สักคำ แล้วมันอยู่ในจุดที่เราควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยไหวแล้วค่ะ เลยตะคอก "ใครกันแน่ที่ตอแห_ ด่าตัวเองหรอ" "กูนอนของกูอยู่ดีๆจะมายุ่งกับกูทำไม?" "
ซึ่งมันสุดๆแล้วค่ะ เราไม่เคยใช้คำหยาบกับแม่เลยสักครั้งเดียว แต่นี่เราไม่ไหวค่ะ ฟังด่าเสียๆหายๆก่อนหน้าที่แม่บอกว่าเรา
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีแฟนหรืออะไร พ่อก็แยกทางกับแม่ หนูก็มีแม่แค่คนเดียว แต่โดนด่าแบบนั้น... แล้วยังมีด่าต่อหลังจากคำพูดเรานะคะ
แม่บอกเราว่า "ใช้คำนี้กับกูเลยหรอ? ต่อจากนี้ไปกูไม่มีบ กูจะไปไหน กูฟรีแล้ว จำไว้เลยนะอิสัส"
คือ เรารู้ตัวค่ะว่าไม่สมควรพูดกับแม่แบบนั้น ณจุดนั้นเราจะร้องไห้แล้วค่ะ แต่ไม่ร้องค่ะ ไม่ชอบร้องไห้ให้ใครเห็น เราเลยเสียงดังกลับไปค่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราไม่ไหวเหมือนกัน
"เออ จำแน่! ถึงแม่ไม่ต้องบอกกูก็จะจำว่ากูพูดอะไรไป!!"
แล้วเราก็ลุกจากเตียง หนีมาหลบในห้องน้ำร้องไห้เลยค่ะ
เราไม่เข้าใจจริงๆว่าแค่ให้ถอยไปเพราะเลอะหน้ามันผิดตรงไหน? มันกระแดะอะไรขนาดนั้นเลยหรอ? ถ้าเราไปป้อนแม่ทำเลอะใส่หน้าเราเชื่อว่าแม่ก็ต้องโกรธ
คือเราจะเอาเข้าปากแล้วนะ แต่นอนหงาย บ้านไหนเขากินกันแบบนี้?
ฟังดูตลกนะคะ ทะเลาะด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องจนเราเครียดมากค่ะ แต่ไม่อยากขอโทษ คือก็อยากขอโทษ แต่ทางแม่พูดด่าขนาดนั้น จะทิ้งเราไป คือเราไม่คิดมากหรอกค่ะ ตั้งแต่เราเกิดมา18ปี เรารักแม่ที่สุด แต่มักจะไม่แสดงออกเหมือนคนอื่นๆ แม่เหมือนเป็นเพื่อนค่ะ ไม่รู้จะขอโทษยังไงด้วย เราเครียดจนไมเกรนขึ้น ร้องไห้น้ำตาไหลตลอดระหว่างพิมพ์ค่ะ
การซื้อพวงมาลัยไปไหว้ขอโทษเหมือนกับที่เคยอ่านๆมา ไม่ได้ช่วยให้แม่หายโกรธเราหรอกค่ะ เรากับแม่ทิฐิสูงพอกัน จะฆ่าตัวตายแต่ทำไม่ได้ค่ะ สมองบอกว่านั่นเป็นสิ่งที่โง่ที่สุด แต่เราก็อยู่ไปทั้งๆที่อึดอัดแบบนี้ไม่ได้เหมือนกัน
ถ้าแม่ทิ้งเราไปจริงๆ เราก็ไม่คิดมาก เพราะเราโตแล้ว ถ้าเป็นคนอื่นๆคงจะมีแฟนมีเพื่องฝูงอะไรกันแล้ว
แต่เราตัวคนเดียวค่ะ ถ้าไม่มีแม่เราก็ตัวคนเดียวค่ะ อยู่ได้ แต่แบบนั้นไม่อยากอยู่แล้วค่ะ
ขอบคุณที่อ่านและให้ทางออกเราแบบไม่ใช้อารมณ์นะคะ
อารมณ์ของเราไม่คงที่ค่ะ พูดขอโทษกับคนที่พึ่งทะเลาะมันยากนะคะ