เราทำงานอยู่ที่ที่หนึ่ง เป็นงานบริการได้รู้จักกับผู้ช่วยคนหนึ่งเขานิสัยดีมากแต่ดด้วยความที่เราพึ่งเข้ามาทำงานใหม่เลยยังไม่คอยรู้จักใครมาก เขาก็ดันเป็นคนที่กวนตีนมากๆกวนตีนแบบทั้งๆที่เราไม่เล่นด้วย จนนานวันเราเริ่มสนิทกันในระดับหนึ่ง สนิทกันในที่นี้เราจะเล่นกันมากกว่าปกติ จนาวันหนึ่งเขต้องการที่จะออกจากงานนี้และประเด็นคือเขาไม่บอกเรา เรารู้มาจากคนอื่นเราเลยทักไลน์ไปถามเขาปรากฎว่าเขาโกหกว่าไม่ได้ออก ต่ทุกคนก็พูดเหมือนกัหมดว่าเขาจะออกนะ แล้วที่เขาไม่อยากบอกเราเขาบอกแค่ว่าเขาไม่ชอบการจากลา และเวลาที่เขาเหลืออยู่ที่ร้านไม่ถึงท้าวันเราทำไรได้หล่ะนอกจากแขวะแต่สุดท้ายเราก็เปลี่ยนความคิดเขาไม่ได้ จนวันที่เขาออกมีงานเลี้ยงส่งคืนนั้นเราร้องไห้แบบหนักมากมันเป็นความรู้สึกที่ว่าเราสนิทกันเรารักเขาในแบบเจ้านายลูกน้องและเราดันเมาสติก็ไม่มีร้องอย่างดียว ร้องจนขาบอกว่าเขารู้สึกผิดแต่มันเป็นความทรงจำที่ดีนะเราเคยบอกเขาว่าถ้าเขาออกเราจะบล็อกจะลบทุกอย่างและเราก็ทำอย่างนั้นจริงๆ เขาทักมาถามเราจากพี่ที่ทำงานตลอดจนวันนึ่งเราปลดบล็อกไลน์เขาเขาทักมาคุยกับเราทั้งเรื่องานเรื่องชีวิตแต่ใครจะไปคิดว่าความสัมพันธ์มันไปไกลกว่านั้นเขาเองก็มีแฟนอยู่แล้วยอมรับว่าตอนนั้นทั้ง ทั้งเลวแต่เราก็ยังไม่คิดอะไรจนกระทั้งเราคุยกันบ่อยขึ้นบ่อยขึ้นอาจเป็นเพราะตอนนั้นเขาห่างๆกับแฟน จากพิมพ์คุยกันกลายเป็นคอลไลน์หากันทุกวันเราทำอย่างนั้นกันประมาณจะสามดือนได้คะ จากโทหากันกลายป็นมาหากันและราก็ผิดที่ไม่ห้ามตัวองปล่อยให้เรารักเขาเข้าเต็มๆแต่ในคำว่ารักเราคิดตลอดนะว่าสุดท้ายแล้วเขาก็ต้องกลับไปรักคนที่เขาเคยรัก เขาบอกเราว่าเขาจริงจรังนะแต่เราเชื่อนะเพราะการกระทำทุกอย่างมันบอกชัดเจน ในขณะที่ทุกอย่างกำลังดีขึ้นแฟนเขากลับมาสนใจจนเขาเริ่มสับสนในความรุ้สึกและวันนั้นวันที่เรื่องราวทุกอย่างต้องจบลงดันเป็นวันเกิดเราด้วย เขามาหาเราแต่ใครจะได้รู้หละว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย เขามาเซอร์ไพร์วันกิดเราและวันนั้นเราต้องไปโรงพยาบาลต่อเหมือนแฟนเขาโทรตามเขาแต่เขาก็ไม่รับนะแต่โทรศัพท์มันลื่อนรับเองเพราะขาใส่กระเป๋าไว้จนแฟนเขาได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างที่เราคุยกับเขาและจากวันนั้นเขาติดต่อกลับมาเราถามว่าจะเอาไงเขาบอกเราว่าเขาขอเวลา เราเลยถามว่าแล้วเราหล่ะเขาบอกเราแค่ว่าเขาขอโทษนะ ณ ตอนนั้นเราเลือกอะไรไม่ได้เรียกร้องอะไรไม่ได้สสักอย่างได้แต่ร้องไห้แล้วถามตัวเองว่านี่มันจบแล้วจริงๆหรอนี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ทรมานจริงๆเราทำะไรไม่ได้สักอย่างฟุมฟายไปหลายวัน แต่หลังจากที่จบไปหลังจากนั้นเขาก็ทักมาถามนะว่าเราเป็นยังไงบ้าง จนถึงวันนี้ย้อนกลับไปสามวันที่แล้วเราก็นึกบ้าอะไรไม่รู้ไปส่องไลน์เขาจนเห็นว่าสเตตัสของเขามันเศร้าๆทำเอาเราซึมไปเลย คือตอนนั้นเกินคำถามในหัวว่าทำไมต้องเลิกกันเราอยากให้เขามีความสุขมากกว่าถึงว่าความสุขนั้นจะไม่มีเราก็ตามพอรู้ว่าเขาเลิกกันความรู้สึกตอนนั้นร้องไห้ออกมาแบบไม่รู้สาเหตุ เราร้องเหมือนกับว่าเราเป็นคนเลิกกับเขาเอง ใจหนึ่งเราดีใจนะแต่สียใจมากกว่าเรากลับมาคุยกันครั้งนี้อย่างหนึ่งที่รุ้สึกได้คือไม่เหมือนเดิมเราในตอนนี้คงป็นได้แแค่ที่ปรึกษายอมรับนะว่าอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมแต่มันเป็นแค่ความคิดที่ไม่มีวันเป็นนจริงใจเขาปลี่ยนไปแล้วมองหน้ากันเราก็รู้ว่าเขาไม่รู้สึกอะไร กอดกันไม่อุ่นเหมือนตอนนั้น
เราอยากรู้ว่าเราควรจะทำยังไงไปต่อหรือพอแค่นี้ดี แต่ลึกๆแล้วเรายังหวังนะลมลมเล้งเล้งอะ
ปล.พิมพ์ผิดบ้างนะคะเพราะคีย์บอร์ดมันจะพัง