เราทะเลาะกับแม่ เรื่องที่เราคบเพศเดียวกัน
เราคบกับแฟนเรามาเกือบ10ปี แล้ว แม่เราก็ทราบมาตลอด ตอนแรกที่คบกัน แม่ก็ดูเหมือนจะเข้าใจเหมืนจะยอมรับ จนพอเราโตขึ้นเข้าสู่วัยมหาลัย จนตอนนี้ทำงาน แม่กลับต่อต้าน อยากให้เราคบผู้ชาย แม่บอกนะว่าแฟนเราเป็นคนดีแม่ยอมรับ แต่แม่รับไม่ได้กับสิ่งที่เราเป็น มันผิดธรรมชาติ แม่บอกว่าแม่ยอมรับว่าแม่ภูมิใจที่เราตั้งใจเรียน เรียนหนังสือเก่ง มีการงานที่ดี แม่ภูมิใจที่สามารถเอาเราไปคุยกับใครต่อใครได้ แต่แม่ไม่รู้จะตอบยังไง เวลามีคนถามว่าแฟนเราทำงานที่ไหน หรือเรามีแฟนหรือยัง
ในมุมมองของเรา เราไม่อยากรู้สึกว่าเราบาปที่ทำให้แม่เสียใจ แต่ก็อีกนั่นแหละ เราก็คงไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต ถ้าเราทำตามที่แม่ต้องการ เราควรทำยังไงดี ถามว่าเราเองอยากเกิดมาชอบเพศเดียวกันมั๊ย ก็คงไม่บอกว่า อยากเกิดมาเป็นแบบนี้หรอก แต่ในเมื่อความรู้สึกเรามันเป็นแบบนี้ไปแล้ว ต่อให้วันนี้เราเลิกกับแฟนเรา สุดท้ายเราก็คบผู้หญิงอยู่ดี
อาจจะเพราะเราไม่เคยเป็นแม่คน เราคิดในมุมมองเรา ถ้าสักวันเราได้เป็นแม่คน เราก็จะรักในสิ่งที่ลูกเราเป็น ขอแค่ลูกเรามีความสุข ดูแลตัวเองได้ เป็นคนดีก็พอ
เราอยากรู้มุมมองของคนที่เป็นแม่คน เกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าจะมีทางไหนที่จะทำใจยอมรับได้บ้างไหมคะ?
ที่บ้านรับไม่ได้ที่คบกับเพศเดียวกัน
เราคบกับแฟนเรามาเกือบ10ปี แล้ว แม่เราก็ทราบมาตลอด ตอนแรกที่คบกัน แม่ก็ดูเหมือนจะเข้าใจเหมืนจะยอมรับ จนพอเราโตขึ้นเข้าสู่วัยมหาลัย จนตอนนี้ทำงาน แม่กลับต่อต้าน อยากให้เราคบผู้ชาย แม่บอกนะว่าแฟนเราเป็นคนดีแม่ยอมรับ แต่แม่รับไม่ได้กับสิ่งที่เราเป็น มันผิดธรรมชาติ แม่บอกว่าแม่ยอมรับว่าแม่ภูมิใจที่เราตั้งใจเรียน เรียนหนังสือเก่ง มีการงานที่ดี แม่ภูมิใจที่สามารถเอาเราไปคุยกับใครต่อใครได้ แต่แม่ไม่รู้จะตอบยังไง เวลามีคนถามว่าแฟนเราทำงานที่ไหน หรือเรามีแฟนหรือยัง
ในมุมมองของเรา เราไม่อยากรู้สึกว่าเราบาปที่ทำให้แม่เสียใจ แต่ก็อีกนั่นแหละ เราก็คงไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต ถ้าเราทำตามที่แม่ต้องการ เราควรทำยังไงดี ถามว่าเราเองอยากเกิดมาชอบเพศเดียวกันมั๊ย ก็คงไม่บอกว่า อยากเกิดมาเป็นแบบนี้หรอก แต่ในเมื่อความรู้สึกเรามันเป็นแบบนี้ไปแล้ว ต่อให้วันนี้เราเลิกกับแฟนเรา สุดท้ายเราก็คบผู้หญิงอยู่ดี
อาจจะเพราะเราไม่เคยเป็นแม่คน เราคิดในมุมมองเรา ถ้าสักวันเราได้เป็นแม่คน เราก็จะรักในสิ่งที่ลูกเราเป็น ขอแค่ลูกเรามีความสุข ดูแลตัวเองได้ เป็นคนดีก็พอ
เราอยากรู้มุมมองของคนที่เป็นแม่คน เกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าจะมีทางไหนที่จะทำใจยอมรับได้บ้างไหมคะ?