เมื่อพ่อไม่ได้มีเมียแค่1คน และไม่เคยอยากได้ลูกสาว

พ่อเป็นคนเชื้อสายจีน ทำงานธุรกิจส่วนตัว .....ตั้งแต่เราอยู่ในท้องแม่ตั้งแต่ที่พ่อรู้ว่าเราคือลูกคนแรกเป็นลูกผู้หญิง (ตั้งแต่เกิดอันนี้แม่พึ่งมาเล่าให้ฟัง) พ่อปล่อยให้แม่อุ้มท้องไปคลอดลูกคนเดียว แม่กลับจากรพ. เปิดประตูบ้านมาเห็นพ่ออยู่กับเมียน้อยอีกคน แล้วพ่อก็ทะเลาะกับแม่ จะไล่แม่ไปอยู่ที่อื่น ทั้งที่มีเราที่ยังแบเบาะอยู่ แต่แม่ไม่ไปเพราะแม่ติดทำงานที่บริษัทอยู่แถวนี้ จะให้ไปอยู่ไกลเลยไม่ไป แม่ยอมทนอยู่แบบ3คน แม่เลี้ยงเราอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหน จนพ่ออึดอัด เลยเอาเมียอีกคนไปอยู่ที่อื่น ครบกำหนดแม่ลาคลอดครบ ก็ต้องไปทำงานจึงให้ยายมาเลี้ยงเราแทน พ่อก็ไปๆมาๆบ้านนู้นบ้านนี่ ผ่านไปปีกว่าบ้านนู้นมีลูกชาย พ่อก็ไม่ค่อยมาบ้าน ตอนเด็กๆเราไม่เคยให้พ่ออุ้มเลย รู้สึกไม่ผูกพันเหมือนเป็นคนแปลกหน้า เพราะนานๆเจอที ไม่นานแม่เราก็ท้องน้องสาวอีกคน แล้วบ้านนู้นก็มีลูกชายอีกคน กลายเป็นบ้านนี้ลูกสาว2 บ้านนู้นลูกชาย2 พอเริ่มโตขึ้นมาประมาณ ป.4 เราจำได้ว่าเราเริ่มไปไหนกับพ่อได้ ได้เดินจับมือได้ไปเดินห้าง เราจำโมเม้นที่ดีๆกับพ่อได้แค่ตอนนั้นตอนเดียว จำได้ว่าถามแม่ตลอดป๊าอยู่ไหน แม่ก็บอกว่าป๊าทำงาน เราก็ไม่ได้สนใจอะไร จนเริ่มป.6 พ่อให้พี่เลี้ยงมาช่วยดูแลเราแทน เพราะพ่อให้แม่ไปทำงานช่วย หลังจากนั้นชีวิตก็ได้อยู่กับพี่เลี้ยงตลอด เจอแม่แต่ตอนเช้าตอนเย็นแค่แปปเดียว แล้วเราก็ได้ย้ายบ้าน รู้สึกเหมือนห่างจากแม่ไปช่วงนึงแต่แม่ยังเป็นคนคอยไปรับไปส่งที่รร.อยู่ ช่วงนั้นจำได้ว่า ม1-ม2 ตอนเช้าเวลาก่อนไปรร.เราจะลงมาอาบน้ำข้างล่าง บางวันก็จะเห็นพ่อกับพี่เลี้ยงนอนกอดกันที่โซฟา ตอนนั้นเราก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร พอเวลาผ่านไปพี่เลี้ยงคนนี้ท้อง ตอนนั้นเราก็ซื่อๆก็ถามพี่เลี้ยงว่าเค้าท้องกับใครอะ มีแฟนตอนไหนทำไมหนูไม่เห็น นู้นนี่ แล้วอยู่ๆก็เอ๊ะใจขึ้นมาภาพที่เห็นว่านอนกอดกันมันก็นึกขึ้นมาได้ทั้งๆที่ตอนนั้นไม่ได้ใส่ใจอะไร เลยไปถามแม่ว่า ว่าที่ท้องเนี่ยใครเป็นพ่อเด็ก แม่ก็บอกว่าป๊าไง ตอนนั้นเราก็อึ้งๆบวกกับเสียใจ เลยไม่กล้าถามแม่เรื่องนี้อีกเลย แม่เคยคุยกับพ่อเรืองนี้ว่าให้ไปนอนในห้องดีๆอย่ามาให้ลูกเห็นแบบนี้ แต่พ่อก็ดูไม่ได้จะรู้สึกอะไร ก็ยังเป็นแบบนี้เรื่อยๆ จนเมียคนนี้ท้อง พ่อก็พาเมียออกจากบ้านเราไปให้ไปอยู่ที่อื่น เวลาผ่านไปซักพักพ่อก็เรียกเรากับน้องสาวเรามาคุย มาสารภาพว่าที่ผู้หญิงคนนี้ท้องเป็นลูกของป๊า เป็นน้องชายอีกคนนึงของเรา ไอ้ตัวเราก็รู้อยู่แล้วมาซักพักแต่ไม่ได้พูดอะไร แต่วันที่พ่อมาสารภาพคนที่ดูอาการแย่สุด คงเป็นน้องสาวเราที่เด็กกว่าแล้วไม่เคยรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อนก็ดูจะรับไม่ได้ที่พ่อเป็นแบบนี้ น้องเขียนจดหมายแล้วทิ้งไว้ในห้องน้ำแม่ไปเจอ เนื้อหาในจดหมายว่า ทำไมป๊าทำแบบนี้ป๊าไม่รักเราหรอ มันเป็นคำสั้นๆแต่สะเทือนใจเราและแม่เป็นที่สุด ตอนนั้นเราก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็ได้แต่ใช้ชีวิตไปวันๆ วันๆก็อยู่แต่ในห้องล็อกประตูไม่ออกไปไหน อยู่แต่กับหมา ไปรร.ก็ไม่ค่อยมีเพื่อน ตอนนั้นรู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยด้วยซ้ำ เคยคิดอยากฆ่าตัวตาย แต่อยู่ดีๆหมาที่เรารักสุดก็เดินมาเลียมือ ทำให้เราฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ถ้าไม่มีเราใครจะดูแลหมาแทนเราได้ คำตอบคือไม่มี เราเลยเปลี่ยนชีวิตตอนนั้นเราจะอยู่เผื่อเลี้ยงหมา รีบไปเรียนรีบกลับบ้านมาอยู่กับหมา แล้วเรื่องอยากฆ่าตัวตายก็หายไปเลย ขอบคุณหมาที่เรารักทำให้เรามีชีวิตอยู่จนทุกวันนี้ เราสัญญากับหมาตัวนี้กันไว้ว่า จะต้องอยู่กับเราจนกว่าเราจะเรียนจบปริญญานะ  มันก็ทำตามสัญญา จนทุกวันนี้ก็ยังอยู่ รักจริงๆรักมากๆจนไม่รู้ว่าถ้าไม่มีมันเราจะอยู่ยังไง กลับมาเรื่องพ่อต่อ พอหลังจากพ่อมีน้อง พ่อก็นานๆมาหาทีต้องจ่ายค่าเทอมแต่ละครั้งก็แทบจะสิ้นเทอม ทวงแล้วทวงอีก ค่ากับข้าว ค่าน้ำค่าไฟ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างต้องขอพ่อ กว่าจะได้แต่ละบาทชั่งยากเย็น จากที่ได้เรียน รร.เอกชน ก็ได้ย้ายมาอยู่ รร.รัฐ พ่อบอกค่าใช้จ่ายเยอะ ก็เพราะมีลูกหลายคนยังไงล่ะ อีกอย่างลูกชายก็อยู่ดีกินดีเรียนดีกว่าเรา ชีวิตตอนนั้นเราได้กินแต่มาม่ากับผัดผักทุกวัน เอ่อลืมบอกไปพ่อให้แม่ช่วยทำงานแต่ไม่ได้เงินเดือนนะ ทุกอย่างเลยต้องขอพ่อ แม่เคยจะออกไปหาไรทำเองก็ไม่ให้ไป แม่เลยต้องจำยอม ตอนนั้นรู้สึกทำไมเราเป็นลูกผู้หญิงแล้วทำผิดตรงไหนทำไมถึงได้ลำเอียงกับเราขนาดนี้ ก็เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆหลังจากเราเรียนจบแม่ก็ให้มาช่วยทำธุรกิจของพ่อที่แม่ช่วยดูแลอยู่ ตอนแรกเราก็ไม่อยากจะมาทำเลย มันมีแต่ปัญหา สงสารแม่อยากพาแม่ไปให้พ้นๆจากที่นี่ แต่ก็ทำไม่ได้ แม่บอกพ่อก็แก่มากแล้ว ทำก็ไม่ค่อยไหวเลยอยากจะให้มาช่วย แต่เหมือนพ่อไม่ปล่อยวางให้เรากับแม่ทำให้อย่างเต็มที่ พ่อให้เราทำทุกอย่างตั้งแต่ยกของแบบคนงานขายของเก็บเงินทำบัญชี สั่งให้ทำงานทุกวันไม่มีวันหยุดห้ามพักห้ามมาสาย ทำเหมือนกับเราเป็นลูกจ้าง ถ้าหยุดก็มีปัญหา พ่อจะด่าเรา ด่าแม่ที่หยุดพักไป แต่ในช่วงวันที่ต้องทำงานเราก็ทำให้อย่างเต็มที่ ทำให้เหมือนกับมันเป็นของเรา เราคิดเสมอว่าธุรกิจนี้พ่อสร้างมาเราจะทำมันให้ดีที่สุด แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น พ่อไม่เคยภูมิใจที่เราตั้งใจทำงาน พ่อไม่เคยเห็นค่าที่เราทำงานอย่างหนักแบบทุกวันนี้ พอมีเงินเข้าร้านเป็นกำไร เราก็จะเก็บไว้ลงทุนซื้อของในร้านต่อ แต่พ่อไม่ พ่อมาเอาเงินไปครั้งละ6หลัก เราถามว่าเอาไปทำอะไร พ่อบอกไปจ่ายค่าเทอมให้น้อง น้องผู้ชายเรียนเอกชนทุกคน ได้เรียนนานาชาติด้วย เรียนพิเศษอีกต่างๆนาๆ กินดี ได้กิจกรรมดีกิจกรรมยามว่างตีกอล์ฟงี้ ได้ไปเมืองนอกบ่อยๆ เรานี่แบบพอเป็นผู้หญิงเลยถูกเลี้ยงแบบลำเอียงแบบนี้อะหรอ พ่อเคยพูดว่าลูกผู้หญิงเรียนดีๆไปทำไม โตไปก็ไปก็แต่งงานไปอยู่กับคนอื่น แต่ปัจจุบันคนที่ทำงานหาเลี้ยงลูกชายทั้งหลายของพ่อกลับเป็นเรา ไม่ว่าจะเป็นค่าใช้จ่ายอะไรก็ให้เราเป็นคนหามาจัดการให้ พอเงินที่ขายของเหลือน้อย พ่อก็มาด่าเราที่เราหาเงินให้ใช้ไม่ทันไม่พอใช้ ทั้งที่คนใช้เงินมีแต่ลูกชายทั้งนั้น เราเหมือนเป็นลูกจ้าง พอวันนึงที่ลูกชายโตพอที่มาทำแทน พ่อก็จะเฉดหัวเรากับแม่ไป ทำให้เรากับแม่คิดกันว่าจะทำไปทำไม ทำไปก็ไม่ถูกใจ ทำไปก็ไม่มีความสุข ทำดีก็ไม่ว่าดี แล้วบรรดาเมียกับลูกชายทั้งหลายกับได้อยู่แบบสุขสบาย เพราะอะไรถึงเป็นแบบนี้ เพราะอะไรคนเป็นพ่อถึงทำกับเราแบบนี้ พ่อไม่รักเราเลยหรือไง ได้แต่มีคำถามในใจเหล่านี้ตั้งแต่เด็กยันโต ก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ซักที แต่นั่นก็เป็นเรื่องนึง แต่ก่อนหน้านี้ไม่นานพ่อเข้ารพ.หนัก เป็นหลายโรค พ่อต้องอยู่รักษาตัว เข้าออกรพ.ตลอด แทบจะกินยาแทนข้าว แต่พ่อไม่ได้มาอยู่กับเราให้เราดูแล แต่ถ้านานๆมาทีเราก็หาข้าวหาน้ำให้กิน เราก็ตั้งใจทำธุรกิจของพ่อให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ทำให้มีคนสนิทของพ่อที่เห็นชีวิตเรามาตั้งแต่เด็กๆ เรียกเรามาคุย บอกพ่อเราดูแย่ขึ้นมากนะ นี่อาไม่ได้แช่งนะ ให้เรากับแม่เผื่อใจไว้บ้าง จะขออะไรเค้าก็รีบขอ ไม่งั้นเค้าเสียไปแล้ว ลูกก็เยอะจะวุ่นวายกว่านี้นะ สมบัติที่พ่อหามาเกือบทุกชิ้นให้เป็นชื่อญาติเกือบหมด มีเป็นชื่อพ่อแค่บางส่วน ไม่มีชื่อเราและน้องสาว ส่วนน้องผู้ชายอายุยังไม่ถึงเลยยังไม่ได้มีอะไรคิดว่าถ้าอายุก็คงมีเยอะแยะ  เราไม่รู้จะควรเริ่มจากตรงไหนก่อนดี เราก็ไม่ได้แช่งพ่อเรานะ หรือจะมีคนพูดว่าพ่อยังไม่ตายก็คิดจะแบ่งสมบัติละ แต่สิ่งที่เราเจอมาตลอดทั้งชีวิต เรารู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม เราเลยอยากจัดการหรือเตรียมตัวยังไงดี

ปล. ฝากถึงคนเป็นพ่อ เรื่องพวกนี้มันส่งผลต่อจิตใจลูกแค่ไหนกว่าจะประคับประคองชีวิตของลูกให้รอดพ้นมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ความลำเอียงของพ่อที่มีต่อลูก ความไม่พอของตัวเอง และความที่เป็นลูกผู้หญิงมันไม่ดียังไง ลูกชายดีกว่ายังไง