รำคาญใจมากกกค่ะ
ขอเล่าเลยแล้วกันนะคะ ฉันชื่อ oei ค่ะอายุราวๆ21 ปี เป็นเด็กต่าง จว. สอบติดได้มาเรียนใน กทม แต่เพราะไม่มีญาติพี่น้อวที่ไหน ได้มาอยู่หอใน มาอยู่ตัวคนเดียว
ตลออดชีวิตที่ผ่านฉันคิดว่าชีวิตฉันสมบูรณ์มากพอแล้วค่ะ ฉันมีพ่อ มีแม่ เป็นครอบครัวเล็กๆแค่3 คน พอฉันมาอยู่กรุงบเทพ ที่บ้านก็เหบือแค่ พ่อกันแม่ ด้วยชีวิตในกรุงเทพ ฉันอยู่ในวิทยาลัยที่ต้องอยู่หอในค่ะ ได้กลับบ่าานแค่ปีละสองสสามครั้ง ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ เพราะที่ฉันเรียนคือวิชาชีพที่ต้องเสียสละมาก
ทำงานขึ้นเวรตั้งแต่อายุเพียง 19 เท่านั้น ฉันเรียนพยาบาลค่ะ มันทั้งหนักและเหนื่อยมากกกก หลายครั้งที่ท้อ จนอยากกระโดดหน้าต่างตายๆไปเลยด้วยซ้ำ ชีวิตคนเรามันไม่ได้มีทางเลือกมากมายขนาดนั้น ฉันไม่สามารถทำทุกอย่างที่ฉันอยากทำได้เลยสัดครั้ง แต่พอฉันตั้งสติได้ ก็จะบอกตังเองเสมอ เรานะโชคดีแค่ไหนแล้วอย่างน้อยก็นังมี พ่อแม่ ให้กำลังใจเสมอ พอคิดได้ ก็จะยิ้มสู้ให้กับตัวเองเสมอ.....
ละแล้ววันที่ไม่ควรจะมีก็เกิดขึ้น... สิ่งที่ฉันคิดมาตลอด มันไม่ใช่อย่างนั้น
วันนึงฉันได้รับโทรศํพท์ พร้อมเสียงสะอื้นร้องไห้จากแม่ ตอนนั้นฉันใจไม่ดีมาก ฉันพร่ำแต่ถามว่าแม่เป็นอัชะไร? ใครทำอะไร? ตอนนี้อยู่ที่ไหน? เกิดอะไรขึ้น?
แม่พูดกับฉันด้วยประโยคที่สุดแสนจะทิ่มแทงหัวใจของฉันออกมา หนูแม่ไม่ไหวแล้ว เค้าหลอกเรา เค้าหลอกเรามาโดยตลอด
อะไรแม่ ใครหรอกอะไร ใจเยนๆ ตั้งสติแล้วบิกหนูมา
พ่อแกเค้ามีเมียน้อย เค้าไปมีลูกกับอีนังผู้หญิงคนนั้น เค้ามีบูกด้วยกัน ลูกมันอายุ 5 ขวบแล้ว เค้าซื้อบ้านซื้อรถให้มัน พอแม่จำได้ มันก็โมโหแม่ ทำร้านแม่ หนู...ตอนนี้แม่ไม่เหลือใครแล้ว มันจะขอหย่ากับแม่ มันบอกจะไปอยู่กับอีนังผู้หญิงคนนั้น ทั้งบ้านทั้งรถ ก็เป็นชื่อมันหมด แม่ไม่เหลืออะไรแล้ว แม่อยากตาย
.....
มันจะเหลือคำพูดอะไรให้ฉันอีกเหรอ ทุกอย่างมันจุกที่คอไปหมด แค่ลำพังฉันก็ทั้งเหนื่อยทั้งท้อมากอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันแทบไม่มีแรงจะยืน ฉันข่มตาหลับ พูดตอบแม่ด้วยน้ำเสียงเสมือนปกติ ใจเหมือนโดนทุบแตกสลายตรงนั้น คำถามมากมายเวียนในหัวแต่พุดออกมาไม่ได้ อยากจะระบายให้ใครสักคนฟัง ก็ไม่กล้า กลัวเพื่อนล้อ จะโทรไปร้องไห้กับแม่ แม่ก็ไม่เข็มแข็งร้องแต่ไม่ไหวๆเสมอมา แล้วหนูล่ะ หนูไม่ใช่คนแกร่งขนาดนั้น หนูก็คนนะ ทำไมต้องเป็นครอบครัวฉันด้วย
ทำไมเค้าถึงไม่ละอาย เค้าก็แก่ๆกันแลล้วพ่อเราก็60แล้ว สิ่งที่ฉันฝันไว้ว่าอยากรีบเรียนให้จบ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับรอบครัว พาพ่อแม่ไปเที่ยวบ้าง ให้พวกท่านได้อยู่อย่างสุขสาย แต่สุดท้าย........
โพสนี้เป็นโพสระบายคามรู้สึกของลูฏคนนึง แต่ถ้ามันจะมีประโยชน์ เราอยากฝากถึงคนเป็ฯพ่อเป็นแม่หน่อยเถอะค่ะ
คุณเป็นพ่อช่วยทำตัวให้ลูกเคารพเถอะ ทิ้งลูกเมียได้อย่างใจเลือดเย็น คูณก็ไม่สมควรเกิดมาเป็นคน
คนเป็นแม่ ขอเถอะค่ะ อย่าพูดคำว่าอยากตายออกมา เพราะขนาดแม่ยังทนไม่ได้ คิดว่าลูกที่ได้ฟังจะรับได้เหรอ? คุณอ่อนแอให้เค้าเห็น เค้าก็อ่อนแอตามคุณเหมือนกัน
ฉันนั้นก็ทุกข์ ทนมากเหลือเกินนนน
ชีวิตที่ฉันเคยคิดว่าสมบูรณ์ แต่เพราะ????
ขอเล่าเลยแล้วกันนะคะ ฉันชื่อ oei ค่ะอายุราวๆ21 ปี เป็นเด็กต่าง จว. สอบติดได้มาเรียนใน กทม แต่เพราะไม่มีญาติพี่น้อวที่ไหน ได้มาอยู่หอใน มาอยู่ตัวคนเดียว
ตลออดชีวิตที่ผ่านฉันคิดว่าชีวิตฉันสมบูรณ์มากพอแล้วค่ะ ฉันมีพ่อ มีแม่ เป็นครอบครัวเล็กๆแค่3 คน พอฉันมาอยู่กรุงบเทพ ที่บ้านก็เหบือแค่ พ่อกันแม่ ด้วยชีวิตในกรุงเทพ ฉันอยู่ในวิทยาลัยที่ต้องอยู่หอในค่ะ ได้กลับบ่าานแค่ปีละสองสสามครั้ง ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ เพราะที่ฉันเรียนคือวิชาชีพที่ต้องเสียสละมาก
ทำงานขึ้นเวรตั้งแต่อายุเพียง 19 เท่านั้น ฉันเรียนพยาบาลค่ะ มันทั้งหนักและเหนื่อยมากกกก หลายครั้งที่ท้อ จนอยากกระโดดหน้าต่างตายๆไปเลยด้วยซ้ำ ชีวิตคนเรามันไม่ได้มีทางเลือกมากมายขนาดนั้น ฉันไม่สามารถทำทุกอย่างที่ฉันอยากทำได้เลยสัดครั้ง แต่พอฉันตั้งสติได้ ก็จะบอกตังเองเสมอ เรานะโชคดีแค่ไหนแล้วอย่างน้อยก็นังมี พ่อแม่ ให้กำลังใจเสมอ พอคิดได้ ก็จะยิ้มสู้ให้กับตัวเองเสมอ.....
ละแล้ววันที่ไม่ควรจะมีก็เกิดขึ้น... สิ่งที่ฉันคิดมาตลอด มันไม่ใช่อย่างนั้น
วันนึงฉันได้รับโทรศํพท์ พร้อมเสียงสะอื้นร้องไห้จากแม่ ตอนนั้นฉันใจไม่ดีมาก ฉันพร่ำแต่ถามว่าแม่เป็นอัชะไร? ใครทำอะไร? ตอนนี้อยู่ที่ไหน? เกิดอะไรขึ้น?
แม่พูดกับฉันด้วยประโยคที่สุดแสนจะทิ่มแทงหัวใจของฉันออกมา หนูแม่ไม่ไหวแล้ว เค้าหลอกเรา เค้าหลอกเรามาโดยตลอด
อะไรแม่ ใครหรอกอะไร ใจเยนๆ ตั้งสติแล้วบิกหนูมา
พ่อแกเค้ามีเมียน้อย เค้าไปมีลูกกับอีนังผู้หญิงคนนั้น เค้ามีบูกด้วยกัน ลูกมันอายุ 5 ขวบแล้ว เค้าซื้อบ้านซื้อรถให้มัน พอแม่จำได้ มันก็โมโหแม่ ทำร้านแม่ หนู...ตอนนี้แม่ไม่เหลือใครแล้ว มันจะขอหย่ากับแม่ มันบอกจะไปอยู่กับอีนังผู้หญิงคนนั้น ทั้งบ้านทั้งรถ ก็เป็นชื่อมันหมด แม่ไม่เหลืออะไรแล้ว แม่อยากตาย
.....
มันจะเหลือคำพูดอะไรให้ฉันอีกเหรอ ทุกอย่างมันจุกที่คอไปหมด แค่ลำพังฉันก็ทั้งเหนื่อยทั้งท้อมากอยู่แล้ว ตอนนี้ฉันแทบไม่มีแรงจะยืน ฉันข่มตาหลับ พูดตอบแม่ด้วยน้ำเสียงเสมือนปกติ ใจเหมือนโดนทุบแตกสลายตรงนั้น คำถามมากมายเวียนในหัวแต่พุดออกมาไม่ได้ อยากจะระบายให้ใครสักคนฟัง ก็ไม่กล้า กลัวเพื่อนล้อ จะโทรไปร้องไห้กับแม่ แม่ก็ไม่เข็มแข็งร้องแต่ไม่ไหวๆเสมอมา แล้วหนูล่ะ หนูไม่ใช่คนแกร่งขนาดนั้น หนูก็คนนะ ทำไมต้องเป็นครอบครัวฉันด้วย
ทำไมเค้าถึงไม่ละอาย เค้าก็แก่ๆกันแลล้วพ่อเราก็60แล้ว สิ่งที่ฉันฝันไว้ว่าอยากรีบเรียนให้จบ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับรอบครัว พาพ่อแม่ไปเที่ยวบ้าง ให้พวกท่านได้อยู่อย่างสุขสาย แต่สุดท้าย........
โพสนี้เป็นโพสระบายคามรู้สึกของลูฏคนนึง แต่ถ้ามันจะมีประโยชน์ เราอยากฝากถึงคนเป็ฯพ่อเป็นแม่หน่อยเถอะค่ะ
คุณเป็นพ่อช่วยทำตัวให้ลูกเคารพเถอะ ทิ้งลูกเมียได้อย่างใจเลือดเย็น คูณก็ไม่สมควรเกิดมาเป็นคน
คนเป็นแม่ ขอเถอะค่ะ อย่าพูดคำว่าอยากตายออกมา เพราะขนาดแม่ยังทนไม่ได้ คิดว่าลูกที่ได้ฟังจะรับได้เหรอ? คุณอ่อนแอให้เค้าเห็น เค้าก็อ่อนแอตามคุณเหมือนกัน
ฉันนั้นก็ทุกข์ ทนมากเหลือเกินนนน