ความรักแบบนี้ควรทำอย่างไรต่อ

สวัสดี ผู้อ่านทุกคนนะครับ วันนี้ผมจะเขียนเรื่องราวชีวิตของผมเองให้ทุกคนได้อ่านกัน(นี่เป็นครั้งแรกของผมเลย) ผมจะเล่าเรื่องราวความรักของผม ผมคิดว่ามันค่อยข้างแปลกและอาจจะทำให้ดูผมแย่ แต่ผมอยากได้ทางออกของเรื่องนี้ ผมอยากได้ความคิดเห็นของผู้อ่านทุกคน ที่อ่านและรับรู้เรื่องราวชีวิตของผม เรื่องมีอยู่ว่า..... ชีวิตของผมเริ่มเข้าสู้ช่วงวัยรุ่นก็ไม่แปลกที่จะเริ่มมีความรักหรือการแอบชอบใครสักคน ตอนนั้นเองผมอยู่ประมาณ ม.3 ผมเจอผู้หญิงคนนึงที่โตกว่าผม และผมก็ชอบเธอมากๆ เธอทั้งสวย น่ารัก ตรงสเปคผมทุกอย่าง เธอเป็นสาวที่อยู่ตรงข้ามบ้านของผม บ้านเราอยู่ตรงข้ามกัน ตั้งแต่ผมเจอเธอ ผมอยากที่จะทำความรู้จักกับเธอมากๆ จนเวลาผ่านไปซัก1เดือน เพื่อนที่โรงเรียนผมได้ไปที่บ้านของผมเพื่อทำงานกลุ่ม ซึ่งโลกกลมมากเพื่อนของผมมีพี่สาวซึ่งเป็นเพื่อนกับสาวตรงข้ามบ้านของผม หลังจากนั้นเอง ผมก็มีไอจีเธอ(แต่เธอแค่รับฟอลและไม่ฟอลกลับ) เฟสบุ๊คเธอก็รับผมเป็นเพื่อน ผมรู้สึกดีใจมากๆ แต่กว่าจะกล้ากดแอดไปก็ใช้เวลาทำใจอยู่หลายวันนะครับ555 แต่พอผมได้มา ผมก็ไม่กล้าทักเธอไปครับ เพราะผมคิดว่าเธอคงไม่คุยกับเด็กหรอก เธอเรียนมหาลัยอยู่ แต่ผมแค่เด็ก ม.3 ผมจึงไม่กล้าที่จะคุยกับเธอ ได้แต่แอบชอบไปวันๆ จนถึงวันเกิดเธอ ผมก็เข้าไปกด Happy birthday เธอ และเธอก็ตอบผมกลับมา ว่า thank you ka แล้วก็จบไปเพราะผมไม่กล้าที่จะคุยกับเธอเท่าไหร่ ผมจึงเก็บเธอไว้เป็นเพียงแค่สาวในฝันเพราะคิดว่าคงไม่มีโอกาสในชีวิตที่จะได้รู้จักกับเธอ ผมก็ใช้ชีวิต ม.ปลาย แบบทั่วไป มีแฟนคนแรก ละก็เลิกกันไป หลังจากนั้นก็โสดมานาน เพราะคิดว่าจะหาผู้หญิงที่เราคิดว่า เพอร์เฟคที่สุดสำหรับเราในทุกๆด้าน คนที่คุมเราอยู่ เข้าใจในสิ่งที่เราเป็น รับฟังเรา ช่วยเหลือเรา พูดให้เราคิดได้ในบางสิ่งที่เราต้องการที่จะระบาย ผมอยากได้ผู้หญิงที่น่าจะเข้ากับเราได้มากที่สุด ผมโสดเป็นเวลานาน จนกระทั่งเข้ามหาลัย เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องความวุ่นวายทั้งหมด ในเรื่องความรักและความรู้สึกของผม สิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ผมมีคนคุยเยอะมากประมาณ10กว่าคน แต่ส่วนใหญ่ผมจะคุยเป็นแนวเพื่อนกัน เผื่อที่จะศึกษานิสัยไปนานๆก่อน  จนถึงช่วงนึง สาวตรงข้ามบ้านผมคนนั้น มาสมัครสอนในมหาลัยที่ผมเรียนอยู่โดยที่เพื่อนของผมเป็นคนบอกว่าเขาเข้ามาสอนที่นี่ และความตั้งใจของผมเองผมจึงลงเรียนกับเธอและนั้นคือการเริ่มต้นของเรา ผมเล่าให้เพื่อนฟังว่า อาจารณ์คนนี้ เป็นสาวที่ผมชอบมานานแล้ว บ้านอยู่ตรงข้ามกัน พอจบท้ายคาบ เพื่อนของผม มันเป็นคนที่ชอบไปคุยกับอาจารย์ท้ายคาบ ผมเองจึงตัดสินใจแกล้งเข้าหาแบบกวนๆ ผมก็เริ่มคุยว่าอาจารย์ "บ้านอยู่ตรงข้ามผมอะ" เธอ "ก็อ้าวหรอ" แล้วก็คุยกันนิดหน่อย ตกเย็นวันนั้น ผมจึงตัดสินใจทักเฟสบุ๊คเธอไป เราเริ่มสนิทกันมากยิ่งขึ้น เธอเป็นคนที่เฟรนลี่มาก ผมไม่คิดว่าเธอจะคุยกับผม
จนเราคุยกันแทบจะทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นปัญหาชีวิตของฝ่ายใด ผมเริ่มคุยกับเธอในแนวที่ผมชอบเธอ และผมก็ไม่รู้ว่าเธอนั้นรับรู้รึป่าว แต่เราคุยกันเหมือนกับคนวัยเดียวกันคุยกัน แต่มันก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบสักเท่าไหร่ เวลาที่เธอมาสอนจะมีผู้ชายตามมาด้วยเสมอ ผมก็แอบถามเธอว่าแฟนหรอ เธอก็บอกว่า เปล่าและไม่ค่อยพูดถึงเรื่องนี้ซักเท่าไหร่ในช่วงแรกๆ จนผมถามบ่อยครั้งเธอจึงเล่าให้ผมฟัง ผู้ชายคนนั้นมาจีบเธอเป็นเวลานาน ผ่านไป1ปี เธอก็เริ่มรู้ว่าผู้ชาย คนนั้นมีครอบครัวแล้ว แต่ไม่ได้อยู่ร่วมกันแล้ว แต่ฝ่ายภรรยาของผู้ชายคนนั้นยังอาศัยอยู่ในบ้านของผู้ชาย เธอจึงไม่ขยับสถานะกับผู้ชายคนนั้นเป็นแฟน แต่มักจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันเหมือนแฟน คอยขับรถ คอยดูแล และวันนึงเธอโทรมาหาผมและร้องไห้ เพราะทะเลาะกับผู้ชายคนนั้น ผมเสียใจและไม่เห็นด้วยที่จะให้เธออยู่กับผู้ชายคนนั้นต่อ เพราะเขามีครอบครัวแล้ว และมาหลอกจีบเธอเป็นปี จนเธอจับได้ และเขาก็ยอมรับทุกอย่าง ผมได้คุยกับเธอครั้งนี้ ก็ทำให้รู้ว่าเธอนั้นรักผู้ชายคนนั้นมาก แต่ผมเองตั้งแต่ได้คุยกับเธอ ก็รู้สึกรักและชอบมากๆเช่นกัน แต่เพราะความชอบของผมทำให้ผมอยากที่คุยกับเธอต่อ หลังจากวันนั้นเธอก็คืนดีกับผู้ชายคนนั้นและผมก็คิดไว้อยู่แล้ว เธอเริ่มสนิทกับผมมากขึ้น ผมให้เธอติวหนังสือให้ผม เธอก็ติวให้(ติวให้เพื่อนผมด้วย) หลังจากนั้นเธอรู้ว่าผมเรียนค่อนข้างแย่ เธอจึงใช้เวลาว่างเฟสทามมาสอน แต่ก็ไม่ค่อยจะได้เรียน ส่วนใหญ่จะคุยเล่นกันมากกว่า วันนึงเธอโทรเรียกข้ามไปคุยเล่นที่บ้านเธอ ผมรู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้ชิดเธอ ได้ทำให้เธอไม่เครียดเวลาผมคุยด้วย พอถึงช่วงนึงเธอกลับเริ่มตอบแบบอาการเบื่อๆในตัวผม โดยไม่รู้สาเหตุ ผมพยายามที่จะคุยกับเธอเหมือนเดิมแต่เธอก็ยังตอบแบบสั้นๆ ผมจึงตัดสินใจหยุดคุยไปประมานหนึ่งสัปดาห์ แล้วทักเธอไปใหม่เพราะผมคิดถึงเธอ มันห้ามใจตัวเองไม่ได้ ผมรู้สึกผมรักเธอแล้ว และเราก็กลับมาคุยเล่นกันบ้างเหมือนเดิม แต่ช่วงหลังๆ เธอก็มีอาการหายไปนานแต่ก็ยังตอบผม จนมาถึงช่วงหลังนี้ เธอชวนผมไปเดินเล่นซื้อของ เธอซื้อเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายเยอะมากทำเหมือนผมเป็นแฟน พาผมไปช่วยเลือกซื้อชุดที่เธอจะใส่คอยถามผมให้ผมช่วยเลือก ผมถือของให้เธอเดินตามเธอไปครึ่งวันไม่ว่าของจะหนักแค่ไหนผมเต็มใจทำมันมากและผมไม่รู้สึกเหนื่อย ผมรู้สึกเหมือนผมได้ทำให้คนที่ผมรัก  ต่อมาเธอก็ให้ผมช่วยทำงานเล็กๆน้อยๆ ผมเองก็ให้เธอช่วยทำการบ้านเช่นกัน เราจึงกลับมาคุยกันบ่อยขึ้นอีกครั้ง เลิกเรียนผมก็จะให้เธอมาส่งที่หอ แล้วเธอก็กลับบ้านไป แต่จู่ๆวันนี้เธอกลับอ่านไม่ตอบผมอีกครั้ง มันจึงทำให้ผมรู้สึก เจ็บปวดแบบบอกไม่ถูกและไม่รู้ว่าสิ่งที่เราเป็นอยู่นั้นมันคือความรักรึเปล่า ผมอาจจะดูโง่แต่ผมบอกได้คำเดียวคือผมรู้สึกชอบเธอ แล้วถ้าเป็นคุณ คุณจะทำอย่างไรต่อครับ