หัวอกคนเป็นแม่ใจแทบจะสลาย

สวัสดีค่ะ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เราได้เข้ามาในพันทิป และไม่รู้ว่าจะมีใครเข้ามาอ่านไหม ฉันรู้สึกสับสนเหลือเกิน ไม่รู้จะหันหน้าไปพูดกับใคร อีกหนึ่งเดือนเราก้อจะย้ายไปอยู่ที่เมืองไทยแล้ว แต่เรามีลูกคนเดียวที่ไม่อยากจะทิ้งให้เขาอยู่ที่ต่างประเทศกับพ่อของเขา เพราะว่าอนาคตของเขาน่าจะดีกว่าอยู่ที่กับพ่อเขา  แต่ในขณะเดียวกันเขาพึ่งจะเข้า4ขวบ และฉันก็เลี้ยงลูกคนเดียวตั้งแต่ที่เขาเกิดมาจนถึงปัจจุบัน ซึ่งมันเป็นอะไรที่ยากมากที่ฉันจะต้องตัดสินใจไปจากเขา ฉันนอนร้องไห้ทุกคืนเวลาที่นึกถึงตอนจะบอกลา ใจก็อยากพาเขาไปด้วย แต่ก็ไม่อยากให้เขาต้องมาลำบากกับฉัน เพราะฐานะทางบ้านฉันก็ยากจนไม่ได้ร่ำรวยอะไร ฉันพยายามหางานที่นี่ทำแต่ก็หายากมาก ฉันไม่มีปัญญาเลี้ยงเขาต่อเลยยกให้พ่อเขาดู ฉันกับพ่อของลูกเราไม่เคยแต่งงานงานหรือใช้ชีวิตร่วมกัน แต่มันเป็นความผิดพลาดตอนนั้นฉันถึงได้ตั้งครรภ์ แต่ฉันไม่เคยคิดที่จะโทษลูกของฉันเลย ตรงกันข้ามฉันเลี้ยงเขามาด้วยความรัก ต่อให้พายุลมแรงหิมะตกฉันก็พยายามจะเข็นรถเข็นเพื่อไปซื้ออาหารยุกยาข้างนอก  มันเป็นอะไรที่ช่างลำบากเหลือเกิน บางทีต้องยืนรอรถเมล์เป็นชั่วโมงทั้งๆที่อากาศติดลบเราพากันยืนตากอากาศหนาวเป็นเวลาเกือบทุกวัน ฉันทนได้แต่เวลามองลูกตัวเองเราช่างสงสารเขาเหลือเกิน บางครั้งเข็นลูกไปก็ร้องให้คนเดียว ถามตัวเองทุกวันว่าเรามาทำไมที่นี้ มองไปรอบๆข้างพี่น้องญาติมิตรก็ไม่มี เวลาป่วยไข้ก็ไม่มีใครดูแล คิดถึงบ้านมาก คิดถึงพ่อแม่และพี่น้อง คิดถึงน้ำพริกปลาร้าที่แม่ทำให้กินทุกวัน ได้นั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันคุยกันเวลากินข้าว และตอนนี้ฉันก็ได้ตัดสินใจจะย้ายไปอยู่บ้านเกิดของตัวเอง แต่พ่อของลูกเราเขาไม่ให้เราพาลูกไปด้วย เขาบอกว่าอนาคตของลูกอยู่ที่นี้จะดีกว่า อย่าตัดอนาคตเขาเลย เขาพยายามจะพูดให้ฉันทิ้งลูกไว้กับเขา แต่ฉันก็เห็นด้วย แต่ใจฉันจะสลายแค่นึกถึงเวลาต้องไปจากเขา แล้วฉันจะอยู่อย่างไงถ้าไม่มีเขาไปด้วยกับฉัน ฉันไม่รู้จะทำยังไงก็เลยมาขอความคิดเห็นจากเพื่อนๆพันทิป ตอนนี้รู้สึกแย่มากนอน2-3ชั่วโมงทุกวันเพราะคิดมาก หวังว่าคงได้มีคนอ่านกระทู้นี้ จากหัวอกคนเป็นแม่จากต่างประเทศ