ตอนนี้ ตัวเราเครียดมากไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ หลานเราอายุ 8 ขวบ ตอนนี้กำลังจะขึ้นชั้นประถมศึกษาปีที่ 3
ช่วงนี้ปิดเทอมคุณแม่เขา(พี่สะใภ้) ก็ส่งไปเรียนพิเศษเพิ่มเติมจันทร์ - ศุกร์ กับทางโรงเรียน วันเสาร์ต้องเรียนคณิตศาสตร์กับภาษาอังกฤษที่สถาบันสอนพิเศษแห่งหนึ่ง หลังจากเลิกเรียนก็จะให้น้องกลับมานั่งทำแบบฝึกหัดต่อที่บ้านหรือไม่ก็นั่งอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนต่อ และทุกๆครั้งที่น้องทำงานผิดพลาดหรือทำไม่เรียบร้อยก็มักจะถูกต่อว่าเสมอๆ บางครั้งเราเลิกงานกลับมาบ้านก็จะได้ยินเสียงดังมาจากห้องของหลาน(เสียงดุ ต่อว่าต่างๆนานา เบาบ้างหนักบ้าง บางครั้งรุนแรงมาก ใช้คำว่า "" "กู" กับเด็ก) เราเคยต่อว่าพี่สะใภ้ไปแล้วว่าอย่าพูดแบบนี้ก็ลูกอีก พอหลานทำอะไรไม่ได้ดังใจ ก็โดนว่าโดนตีเสมอ
เสาร์-อาทิตย์เราหยุดงาน ช่วงเย็นๆบางครั้งเราจะพาหลานไปเดินห้างซื้อของ เวลาถามหลานว่าอยากได้อะไรไหม หลานก็มักจะไม่กล้าพูด เราเลยต้องแกล้งแซวหลานว่า "นี่อาโกนะ ไม่ใช่แม่ อยากได้อะไรก็บอก อยากกินอะไรจะได้พาไปกิน ไม่ใช่แม่จะกลัวทำไม" บอกแบบนี้หลานเราถึงยอมบอกความต้องการของเขา ถ้าไม่ได้ไปไหนเราก็จะดูการ์ตูนกับหลานที่บ้าน พอถึงเวลาทบทวนบทเรียนถ้าหลานไปทำงานช้า พี่สะใภ้ก็จะเดินมาตามและบ่นประมาณว่า "ทำไมเอาแต่ดูการ์ตูน มันทำให้ฉลาดขึ้นไหม หนังสือไม่รู้จักหยิบมาอ่าน ดูการ์ตูนมากๆระวังจะโง่" เราก็แอบสะดุ้นเบา เหมือนเขาต่อว่าเราเลย 55555
และเมื่อไม่นานมานี้ หลานเราไปรับผลสอบที่โรงเรียน พอกลับมาถึงบ้าน พี่สะใภ้พาหลานขึ้นไปบนห้อง เรากำลังนั่งกินข้าวอยู่ชั้นล่าง ก็ได้ยินเสียงพี่สะใภ้บ่นเสียงดังใหญ่โต เราเลยรีบเดินขึ้นมาดู(แอบเป็นห่วงหลาน) ได้ยินจับใจความได้คราวๆ คือหลานทำคะแนนวิชาคณิตศาสตร์ผิดไป 4 ข้อ จากคะแนนเต็ม 20 คะแนน พี่สะใภ้พูดว่า "ทำไมถึงทำผิดไปตั้ง4ข้อ ทำไมถึงทำไม่ได้ นี่ไม่ตั้งใจทำหรือทำไม่ได้กันแน่ ที่เรียนๆมาทำไมถึงไม่จำ เสียเงินส่งไปให้เรียนพิเศษเพิ่มเติม แต่ยังทำคะแนนสู้เพื่อนในห้องที่ไม่ได้เรียนพิเศษไม่ได้ อายเพื่อนเขาบ้างไหม ถึงเทอมหน้าคะแนนตกไปกว่านี่ เจอดีแน่!!!"
คือน้องก็แค่8ขวบ เราไม่เข้าใจว่าเขาจะซีเรียสมากมายอะไรขนาดนี้ (เรามาเปรียบเทียบกับตัวเองตอนอายุเท่าๆกัน รู้สึกแตกต่างกันมาก) พี่สะใภ้เราเคร่งเครียดกับการเรียนของหลานมากเลยค่ะ จนบางครั้งก็สงสารหลานมากๆ เคยเข้าไปห้ามตอนที่เค้าจะดุหลานอยู่บ่อยครั้ง ทุกวันนี้มองหน้าหลานแล้วรู้สึกสงสารจับใจ เครียดแทนเด็กเลย กลัวเขาจะมีปัญหาต่อสุขภาพจิต เราเข้าใจนะคะว่าการเรียนสมัยนี้มันต้องต้องแข่งขันกันสูง พ่อแม่ก็คาดหวังกับลูกไปต่างๆนานา จนบางทีลืมความต้องการจริงๆของเด็กไปบางหรือเปล่า
คำพูดติดปากของพี่สะใภ้ที่เรามักจะได้ยินบ่อยๆคือ "ถ้ายังสู้เพื่อนในห้อง สู้เพื่อนในที่โรงเรียนไม่ได้ ก็อย่าหวังจะไปสู่กับคนโรงเรียนอื่นเลย" เรารู้ว่ามันก็จริงๆนะคะที่เขาพูด แต่ก็แอบคิดว่านี่ส่งไปเรียนหรือส่งไปเตรียมออกรบเนี่ย
เคยได้ยินคำพูดที่เขาพูดกับหลานแล้วเรารู้สึกว่า คนๆนี้ไม่ควรจะเป็นแม่คนเลย เขาพูดกับหลานเราว่า "มีลูกแบบนี้สู้เลี้ยงหมาแทนยังจะดีกว่า" ตอนได้ยินคือตกใจมาก ไม่คิดว่าคนที่เป็นแม่คนจะมีความคิดแบบนี้ เห็นหลานร้องไห้เราก็กลุ้มใจแทน บ้างครั้งแม่ของเราทนไม่ได้ ก็ไปต่อว่าพี่สะใภ้ว่าให้หยุดการ กระทำแบบนี้ แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรดีขึ้น
เราจะแก้ไขปัญหาอย่างไรดีค่ะ
กลุ้มใจกับการสอนลูกของพี่สะใภ้มากๆ
ช่วงนี้ปิดเทอมคุณแม่เขา(พี่สะใภ้) ก็ส่งไปเรียนพิเศษเพิ่มเติมจันทร์ - ศุกร์ กับทางโรงเรียน วันเสาร์ต้องเรียนคณิตศาสตร์กับภาษาอังกฤษที่สถาบันสอนพิเศษแห่งหนึ่ง หลังจากเลิกเรียนก็จะให้น้องกลับมานั่งทำแบบฝึกหัดต่อที่บ้านหรือไม่ก็นั่งอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนต่อ และทุกๆครั้งที่น้องทำงานผิดพลาดหรือทำไม่เรียบร้อยก็มักจะถูกต่อว่าเสมอๆ บางครั้งเราเลิกงานกลับมาบ้านก็จะได้ยินเสียงดังมาจากห้องของหลาน(เสียงดุ ต่อว่าต่างๆนานา เบาบ้างหนักบ้าง บางครั้งรุนแรงมาก ใช้คำว่า "" "กู" กับเด็ก) เราเคยต่อว่าพี่สะใภ้ไปแล้วว่าอย่าพูดแบบนี้ก็ลูกอีก พอหลานทำอะไรไม่ได้ดังใจ ก็โดนว่าโดนตีเสมอ
เสาร์-อาทิตย์เราหยุดงาน ช่วงเย็นๆบางครั้งเราจะพาหลานไปเดินห้างซื้อของ เวลาถามหลานว่าอยากได้อะไรไหม หลานก็มักจะไม่กล้าพูด เราเลยต้องแกล้งแซวหลานว่า "นี่อาโกนะ ไม่ใช่แม่ อยากได้อะไรก็บอก อยากกินอะไรจะได้พาไปกิน ไม่ใช่แม่จะกลัวทำไม" บอกแบบนี้หลานเราถึงยอมบอกความต้องการของเขา ถ้าไม่ได้ไปไหนเราก็จะดูการ์ตูนกับหลานที่บ้าน พอถึงเวลาทบทวนบทเรียนถ้าหลานไปทำงานช้า พี่สะใภ้ก็จะเดินมาตามและบ่นประมาณว่า "ทำไมเอาแต่ดูการ์ตูน มันทำให้ฉลาดขึ้นไหม หนังสือไม่รู้จักหยิบมาอ่าน ดูการ์ตูนมากๆระวังจะโง่" เราก็แอบสะดุ้นเบา เหมือนเขาต่อว่าเราเลย 55555
และเมื่อไม่นานมานี้ หลานเราไปรับผลสอบที่โรงเรียน พอกลับมาถึงบ้าน พี่สะใภ้พาหลานขึ้นไปบนห้อง เรากำลังนั่งกินข้าวอยู่ชั้นล่าง ก็ได้ยินเสียงพี่สะใภ้บ่นเสียงดังใหญ่โต เราเลยรีบเดินขึ้นมาดู(แอบเป็นห่วงหลาน) ได้ยินจับใจความได้คราวๆ คือหลานทำคะแนนวิชาคณิตศาสตร์ผิดไป 4 ข้อ จากคะแนนเต็ม 20 คะแนน พี่สะใภ้พูดว่า "ทำไมถึงทำผิดไปตั้ง4ข้อ ทำไมถึงทำไม่ได้ นี่ไม่ตั้งใจทำหรือทำไม่ได้กันแน่ ที่เรียนๆมาทำไมถึงไม่จำ เสียเงินส่งไปให้เรียนพิเศษเพิ่มเติม แต่ยังทำคะแนนสู้เพื่อนในห้องที่ไม่ได้เรียนพิเศษไม่ได้ อายเพื่อนเขาบ้างไหม ถึงเทอมหน้าคะแนนตกไปกว่านี่ เจอดีแน่!!!"
คือน้องก็แค่8ขวบ เราไม่เข้าใจว่าเขาจะซีเรียสมากมายอะไรขนาดนี้ (เรามาเปรียบเทียบกับตัวเองตอนอายุเท่าๆกัน รู้สึกแตกต่างกันมาก) พี่สะใภ้เราเคร่งเครียดกับการเรียนของหลานมากเลยค่ะ จนบางครั้งก็สงสารหลานมากๆ เคยเข้าไปห้ามตอนที่เค้าจะดุหลานอยู่บ่อยครั้ง ทุกวันนี้มองหน้าหลานแล้วรู้สึกสงสารจับใจ เครียดแทนเด็กเลย กลัวเขาจะมีปัญหาต่อสุขภาพจิต เราเข้าใจนะคะว่าการเรียนสมัยนี้มันต้องต้องแข่งขันกันสูง พ่อแม่ก็คาดหวังกับลูกไปต่างๆนานา จนบางทีลืมความต้องการจริงๆของเด็กไปบางหรือเปล่า
คำพูดติดปากของพี่สะใภ้ที่เรามักจะได้ยินบ่อยๆคือ "ถ้ายังสู้เพื่อนในห้อง สู้เพื่อนในที่โรงเรียนไม่ได้ ก็อย่าหวังจะไปสู่กับคนโรงเรียนอื่นเลย" เรารู้ว่ามันก็จริงๆนะคะที่เขาพูด แต่ก็แอบคิดว่านี่ส่งไปเรียนหรือส่งไปเตรียมออกรบเนี่ย
เคยได้ยินคำพูดที่เขาพูดกับหลานแล้วเรารู้สึกว่า คนๆนี้ไม่ควรจะเป็นแม่คนเลย เขาพูดกับหลานเราว่า "มีลูกแบบนี้สู้เลี้ยงหมาแทนยังจะดีกว่า" ตอนได้ยินคือตกใจมาก ไม่คิดว่าคนที่เป็นแม่คนจะมีความคิดแบบนี้ เห็นหลานร้องไห้เราก็กลุ้มใจแทน บ้างครั้งแม่ของเราทนไม่ได้ ก็ไปต่อว่าพี่สะใภ้ว่าให้หยุดการ กระทำแบบนี้ แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรดีขึ้น
เราจะแก้ไขปัญหาอย่างไรดีค่ะ