คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 4
ส่วนตัวเราเชื่อว่า เวลาจะช่วยเยียวยาได้ทุกอย่างเองค่ะ แต่ความสุขที่เคยได้รับจากใครคนหนึ่ง หรือจากสัตว์เลี้ยงก็ได้
เราว่ามันก็คุ้มค่าที่จะยอมเสียใจ ยอมหดหู่ในช่วงเวลาหนึ่งนะคะ
หรือหากคุณต้องการความรักจากใครรักคน แต่คุณกลัวการสูญเสียเมื่อวันนั้นมาถึง คุณจึงยอมตัดโอกาสที่จะได้ทำความสัมพันธ์
จากใครคนหนึ่ง ที่มีโอกาสได้สานสัมพันที่ดีต่อกันได้ ท้ายแล้ว คุณก็จะใช้ชีวิตอย่างคนที่สุขไม่เต็มไปทั้งชีวิต
แต่หากคุณยอมเปิดโอกาสที่ดีนั้น ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับคนที่อยากจะใช้ชีวิตด้วย อย่างคุ้มค่าที่สุด เราไม่รู้นิค่ะว่า
ชีวิตเราจะจบวันไหน ทุกคนรู้วันเกิด แต่ใครบ้างจะรู้วันตาย ไม่แน่นะคะ คุณอาจได้ใช้ชีวิตกันไปจนแก่เฒ่าเลยก็ได้ ใครจะไปรู้ จริงมั้ยค่ะ
นั้นก็เท่ากับว่า คุณได้ใช้ชีวิตกับคนที่คุณรักอย่างคุ้มค่าที่สุดแล้วละคะ กับช่วงชีวิตของคุณ ที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ในชาติหนึ่ง
หากจากนี้ไปความสูญเสียเข้ามาก็คงไม่คิดมากอะไรแล้ว เพราะที่ผ่านมาคุ้มค่ามากพอแล้ว
ไม่มีอะไรที่เราได้มาฟรีๆค่ะ ได้สิ่งหนึ่ง แต่มีบางอย่างที่เราต้องยอมแลกไปเสมอ เพียงแต่ว่าเราก็ต้องมาชั่งใจว่า
สิ่งที่เราได้รับ คุ้มค่ากับสิ่งที่เราจะเสียไปหรือไม่ หรือในกรณีของคุณแล้ว ก็คงต้องชั่งใจว่า การที่จะสานสัมพันกับใครดีๆสักคน
ช่วงเวลาที่ดีในช่วงที่มีลมหายใจอยู่ด้วยกัน มันคุ้มค่าพอที่จะยอมแลกเมื่อถึงวันที่ต้องจากลากันไปตลอดกาลหรือไม่
แต่อย่างไรเราก็คิดว่า คุ้มค่าเสมอนะคะ หรืออาจยกตัวอย่างกระต่ายที่เราเคยเลี้ยง น้องเค้าจากไปได้ราวๆ 7ปี
ตลอดช่วงเวลา 7ปี ที่เราได้เลี้ยงดูน้องเค้า เรามีความสุขมากค่ะ ทีแรกอาจคิดว่าเราเป็นผู้ให้อะไรกับเค้า แต่เมื่อเลี้ยงๆไป
เรากลับพบว่า น้องเค้าต่างหากที่เป็นผู้ให้สิ่งดีๆกับเรา ให้ความสุขไงคะ ไม่ใช่แค่เรานะคะ เป็นความสุขของคนทั้งบ้านเลยทีเดียว
แต่เมื่อถึงคราวที่น้องเค้าจากไป ช่วงแรกๆคงต้องเสียใจและหดหู่เป็นธรรมดาค่ะ แต่ผ่านไปปี สองปี ความรู้สึกเริ่มดีขึ้น
จากวันแรกๆที่ดูรูปน้องเค้าแล้วมีน้ำตา แต่เมื่อเวลาผ่านไป เมื่อมองรูปเก่าๆของเค้า มีแต่รอยยิ่ม เพราะภาพวันเก่าๆ ดีๆ
วนกลับมาให้หัว ในวันที่เราเล่นกัน ความรู้สึกที่ดีขึ้น ไม่ใช่ว่าเราหมดรักเค้า หรือรักน้อยลงนะคะ ทุกวันนี้ภาพหน้าจอคอมฯ
ยังตั้งค่ารูปเค้าอยู่เลยค่ะ แต่เราทำใจให้ยอมรับกับความเป็นจริงได้มากขึ้นก็เท่านั้นเองค่ะ
เราอยากให้คุณเจ้าของกระทู้ เลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างทีความสุขดีกว่านะคะ อะไรจะเกิดวันหน้าก็ให้มันเกิด เลี่ยงไม่ได้อยู่แล้วค่ะ
แต่อยากให้ความสำคัญกับวันเวลาที่อยู่กับสิ่งที่เรารักให้มากกว่าที่จะยอมลดละไม่ข้องเกี่ยว เพราะกลัวสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ในวันหน้า
เพราะเราเชื่อว่า การที่คุณยอมลดละไม่เกี่ยวข้อง ลึกๆแล้วคุณก็มีความทุกข์อยู่ในตัวเองค่ะ ทีนี้คุณก็ลองคิดดูว่า ทุกข์แบบที่ว่านี้
กับทุกข์เมื่อถึงความจากลากัน ที่คุณบอกว่าทำให้คุณรู้สึกเสียใจและหดหู่มาก แบบไหนจะดีกว่ากันสำหรับคุณเอง
สุข ทุกข์ มันก็เข้ามาวนเวียนไปวัฏจักรของชีวิตอยู่แล้วโนะ อย่าไปฝืนอะไรมากเลยนะคะ หากเป็นเรื่องดีๆ แก่ชีวิตเรา
เข้ามาให้กำลังใจคุณเจ้าของกระทู้นะคะ
เราว่ามันก็คุ้มค่าที่จะยอมเสียใจ ยอมหดหู่ในช่วงเวลาหนึ่งนะคะ
หรือหากคุณต้องการความรักจากใครรักคน แต่คุณกลัวการสูญเสียเมื่อวันนั้นมาถึง คุณจึงยอมตัดโอกาสที่จะได้ทำความสัมพันธ์
จากใครคนหนึ่ง ที่มีโอกาสได้สานสัมพันที่ดีต่อกันได้ ท้ายแล้ว คุณก็จะใช้ชีวิตอย่างคนที่สุขไม่เต็มไปทั้งชีวิต
แต่หากคุณยอมเปิดโอกาสที่ดีนั้น ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับคนที่อยากจะใช้ชีวิตด้วย อย่างคุ้มค่าที่สุด เราไม่รู้นิค่ะว่า
ชีวิตเราจะจบวันไหน ทุกคนรู้วันเกิด แต่ใครบ้างจะรู้วันตาย ไม่แน่นะคะ คุณอาจได้ใช้ชีวิตกันไปจนแก่เฒ่าเลยก็ได้ ใครจะไปรู้ จริงมั้ยค่ะ
นั้นก็เท่ากับว่า คุณได้ใช้ชีวิตกับคนที่คุณรักอย่างคุ้มค่าที่สุดแล้วละคะ กับช่วงชีวิตของคุณ ที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ในชาติหนึ่ง
หากจากนี้ไปความสูญเสียเข้ามาก็คงไม่คิดมากอะไรแล้ว เพราะที่ผ่านมาคุ้มค่ามากพอแล้ว
ไม่มีอะไรที่เราได้มาฟรีๆค่ะ ได้สิ่งหนึ่ง แต่มีบางอย่างที่เราต้องยอมแลกไปเสมอ เพียงแต่ว่าเราก็ต้องมาชั่งใจว่า
สิ่งที่เราได้รับ คุ้มค่ากับสิ่งที่เราจะเสียไปหรือไม่ หรือในกรณีของคุณแล้ว ก็คงต้องชั่งใจว่า การที่จะสานสัมพันกับใครดีๆสักคน
ช่วงเวลาที่ดีในช่วงที่มีลมหายใจอยู่ด้วยกัน มันคุ้มค่าพอที่จะยอมแลกเมื่อถึงวันที่ต้องจากลากันไปตลอดกาลหรือไม่
แต่อย่างไรเราก็คิดว่า คุ้มค่าเสมอนะคะ หรืออาจยกตัวอย่างกระต่ายที่เราเคยเลี้ยง น้องเค้าจากไปได้ราวๆ 7ปี
ตลอดช่วงเวลา 7ปี ที่เราได้เลี้ยงดูน้องเค้า เรามีความสุขมากค่ะ ทีแรกอาจคิดว่าเราเป็นผู้ให้อะไรกับเค้า แต่เมื่อเลี้ยงๆไป
เรากลับพบว่า น้องเค้าต่างหากที่เป็นผู้ให้สิ่งดีๆกับเรา ให้ความสุขไงคะ ไม่ใช่แค่เรานะคะ เป็นความสุขของคนทั้งบ้านเลยทีเดียว
แต่เมื่อถึงคราวที่น้องเค้าจากไป ช่วงแรกๆคงต้องเสียใจและหดหู่เป็นธรรมดาค่ะ แต่ผ่านไปปี สองปี ความรู้สึกเริ่มดีขึ้น
จากวันแรกๆที่ดูรูปน้องเค้าแล้วมีน้ำตา แต่เมื่อเวลาผ่านไป เมื่อมองรูปเก่าๆของเค้า มีแต่รอยยิ่ม เพราะภาพวันเก่าๆ ดีๆ
วนกลับมาให้หัว ในวันที่เราเล่นกัน ความรู้สึกที่ดีขึ้น ไม่ใช่ว่าเราหมดรักเค้า หรือรักน้อยลงนะคะ ทุกวันนี้ภาพหน้าจอคอมฯ
ยังตั้งค่ารูปเค้าอยู่เลยค่ะ แต่เราทำใจให้ยอมรับกับความเป็นจริงได้มากขึ้นก็เท่านั้นเองค่ะ
เราอยากให้คุณเจ้าของกระทู้ เลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างทีความสุขดีกว่านะคะ อะไรจะเกิดวันหน้าก็ให้มันเกิด เลี่ยงไม่ได้อยู่แล้วค่ะ
แต่อยากให้ความสำคัญกับวันเวลาที่อยู่กับสิ่งที่เรารักให้มากกว่าที่จะยอมลดละไม่ข้องเกี่ยว เพราะกลัวสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ในวันหน้า
เพราะเราเชื่อว่า การที่คุณยอมลดละไม่เกี่ยวข้อง ลึกๆแล้วคุณก็มีความทุกข์อยู่ในตัวเองค่ะ ทีนี้คุณก็ลองคิดดูว่า ทุกข์แบบที่ว่านี้
กับทุกข์เมื่อถึงความจากลากัน ที่คุณบอกว่าทำให้คุณรู้สึกเสียใจและหดหู่มาก แบบไหนจะดีกว่ากันสำหรับคุณเอง
สุข ทุกข์ มันก็เข้ามาวนเวียนไปวัฏจักรของชีวิตอยู่แล้วโนะ อย่าไปฝืนอะไรมากเลยนะคะ หากเป็นเรื่องดีๆ แก่ชีวิตเรา
เข้ามาให้กำลังใจคุณเจ้าของกระทู้นะคะ
แสดงความคิดเห็น
คนที่มักจะปลีกตัวออกจากสังคม มีกิจกรรมอะไรทำแก้เบื่อบ้างคะ
ไม่อยากมีความรู้สึกอะไรอีกแล้ว ตั้งแต่นั้นเราเลยไม่คิดสนิทกับใคร แต่ก็ไม่ได้มีปัญหากับเพื่อนที่เรียนหรือที่ทำงานด้วยกันนะคะ
คือทำงานด้วยกันได้ปกติ แต่จะได้สนิทแบบไปไหนมาไหนหรือนัดทำกิจกกรรมอะไรหลังเลิกงานเลย คือมันคิดว่าความผูกพัน
มันทำให้เจ็บปวด ยิ่งรู้สึกดีมากยิ่งเจ็บปวด คนเราทุกคนมาพบกันเพื่อจากเท่านั้น ไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตาย..
แล้วก็เริ่มตัดตัวเองออกจากสังคม ตอนนั้นคือ แค่เห็นพ่อเพื่อนมาส่งเพื่อนก็ร้องไห้แล้ว ฟังเพลงก็ร้องไห้ เลยเลิกเล่นเฟส
เลิกทำอะไรที่จะทำให้เราต้องเกิดความรู้เสียใจหรือเจ็บปวด คือออกมาเลย เริ่มอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียวมาจากนั้น
แล้วเพื่อนหรือคนที่เคยสนิทกันแต่ก่อนก็ค่อยๆเริ่มหายไปจากชีวิต พร้อมๆกับที่เราก็เริ่มอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียวได้
โดยไม่มีปัญหาอะไร พอสองสามปีต่อจากนั้น หนัง/การ์ตูน(แนวสยองขวัญ)หรืออะไรที่เคยดูเคยอ่านมันก็เริ่มหมดไป ดนตรีที่เราเคยชอบ
เคยเล่นมันก็ไม่มีอารมหรือความสุนทรีย์ที่อยากจะกลับไปแตะมันอีกแล้ว มิติที่6 เรื่องสยองขวัญของคุณนิวัฒน์ อ่ำแก้ว
ก็ฟังหมดจนต้องรอออกมาแค่อาทิตย์ละสองครั้ง หรือแม้แต่แคสเกมของพี่เบย์ ก็ดูจนหมดไป rap is now ก็ต้องรออีกนาน
กว่าจะมีแข่งอีก(ป.ล.ชอบ KQ)
ก็นั่นแล่ะค่ะทุกคน ทุกวันนี้ถามว่างานยุ่งไม๊ ก็ยุ่งนะคะ ปกติชอบทำงานยุ่งๆเพื่อให้แต่ละวันหมดๆไป แต่มันก็ดันจะมีช่วงเวลาว่างๆเกิดขึ้น
ความกลัวสิ่งเดียวในชีวิตคือเราตายไปโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเราตายโดยที่ไม่มีใครรู้ใครเห็น(มันออกจะน่าเศร้านะคะ แต่ทำไงได้)
ยังไงก็ตาม ในระหว่างที่เราพยายามใช้ชีวิตให้ผ่านไปวันๆ ให้มันไม่น่าเบื่อนั้น ใครมีกิจกรรมอะไรแก้เบื่อแนะนำ หรือมีรายการหรือ
หนังอะไรสนุกๆแนะนำให้ทีค่ะ ขอบคุณล่วงหน้านะคะ