สวัสดีคะเพื่อนๆในพันทิปทั้งหลายวันนี้รู้สึกอยากจะเปลี่ยนตัวเองนะคะ เลยมาขอความช่วยเหลือนิดหน่อย
งั้นขอเล่าประวัติตัวเองก่อนแล้วกันนะคะ
เราเป็นผู้หญิง อายุปีนี้ก็17ปีคะ ตอนนี้อยู่บ้านเป็นนีท แต่ไปๆมาๆ ไม่ใช่! เราเป็นฮิคิโคโมรินี่หว่า (ไม่เคยออกจากบ้านเลย 2ปีกว่า) เวลาอยากได้อะไรก็ซื้อทางเน็ตเอาคะ เป็นแบบนี้ก็ตั้งแต่จบม.3 แล้วไปเรียนต่อที่อาชีวะคะ เรียนยังไม่ถึงเทอมเราก็เบื่อลาออก
(ไม่เชิงลาออกหรอกคะเหมือนขาดเรียนแล้วไม่ไปอีกเลย)มานอนอยู่บ้าน ก็มีจดหมายจากวิลัยมาตามอยู่บ้าง จนสุดท้ายก็เงียบหายไป ทางครอบครัวก็บ่นสามเดือนสี่เดือนจนเบื่อจะบ่นแล้วคะ
เรารู้สึกว่าเวลาเราพิมแชทคุยกันกับเพื่อนผ่านข้อความผ่านเว็บเราสนุกมากเลยคะ แต่พอโทรคุยกันเราแทบจะเกร็งเลยคะไม่รู้เป็นอะไร
ทั้งที่ตอนพิมข้อความก็สนุกนะ เรามีเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกัน14-15คนตอนม.ต้น ก็ยังมีแชทคุยกันบ้าง(นานๆที) เพื่อนตอนม.ต้นเราทุกคน ไม่สิ ทุกคนที่ร.ร. เก่าเรารู้กันหมดว่าเราเป็นโอตาคุ แต่ไม่มีใครรังเกียจเลยคะ บางทีอาจจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโอตาคุคืออะไร?
เวลาเราหาเพื่อนในแชทคุย หรือลองเข้ากลุ่มไปคุยกับคนอื่นเรารู้สึกเหมือนไม่มีตัวตนเลยคะ ก็เลยตัดสินใจไม่คุยกับใครซะเลย อะนึ่งเราเองก็เป็นคนคุยไม่เก่ง ออกจะเป็นคนน่าเบื่อด้วยซ้ำ เราเลยเอาแต่เล่นเกมส์ ดูการ์ตูนตลอดเลยคะ พอผ่านไปนานๆเข้า ก็รู้เริ่มเบื่อขึ้นมานิดๆ เลยอยากหางานทำ แต่ไปๆมาๆ วันรุ่งขึ้นความคิดที่ขยันก็หายไปหมดเลยซะงั้น แต่อยู่แบบนี้ก็ไม่ลำบากอะไรหรอกคะ เงินเก็บเราก็มี
ว่างเราก็อาจรับจ๊อบพิมงานในเน็ตบ้างเป็นครั้งคราว แต่อยู่แบบนี้คนอื่นก็หาว่าเราเกาะพ่อแม่กิน ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่แคร์หรอกคะ
งั้นเอาจริงนะคะ คืออยากออกไปหางานแบบคนอื่นเขา แต่ไม่กล้าออกจากบ้านอะคะ คือแบบเจอคนแปลกหน้าแล้วมือสั่นมองหน้าแล้วเกร็งเลยชอบหลบหน้าตลอด มีครั้งนึ่งเราเคยไปเซเว่นตอนดึกๆคิดว่าน่าจะไม่มีคนเยอะเเล้ว แต่ถึงอย่างนั้นตอนจ่ายเงินแคชเชียร์ มือโคตรสั่นหยิบเหรียญแทบไม่ถูกเลยคะ แคชเชียร์ถามอะไรเราก็พยักหน้าอย่างเดียวเลยคะ ครั้งนั้นก็ไม่ค่อยออกจากบ้านเท่าไหร่แต่ก็มีบ้างบางครั้งเคยไปตลาดโคตรอึดอัดเลยคะ ตาลายมาก คนเยอะแยะไปหมดเลยคะ อยากสร้างความกล้าให้ตัวเอง ทำยังไงดีคะ ให้เจอหน้าคนอื่นแล้วไม่ลุกลี้ลุกลนเลยนะคะ ปกติเป็นคนขี้อายอยู่แล้ว ยิ่งเป็นแบบนี้หนักไปใหญ่เลยคะ ถ้าไม่สนิทจริงเราก็ไม่ค่อยพูดด้วยหรอกคะ บ้างทีก็กลัวเฟล แต่ถ้าสนิทกันจริงๆเราก็เป็นคนพูดมากขึ้นมาทันทีเลยคะ
จนถึงบันนี้เราก็ยังเป็นฮิคิโคโมริคลุกตัวอยู่แต่บ้านอยู่คะ
อยากเลิกเป็น"ฮิคิโคโมิริ" ทำไงดี?
งั้นขอเล่าประวัติตัวเองก่อนแล้วกันนะคะ
เราเป็นผู้หญิง อายุปีนี้ก็17ปีคะ ตอนนี้อยู่บ้านเป็นนีท แต่ไปๆมาๆ ไม่ใช่! เราเป็นฮิคิโคโมรินี่หว่า (ไม่เคยออกจากบ้านเลย 2ปีกว่า) เวลาอยากได้อะไรก็ซื้อทางเน็ตเอาคะ เป็นแบบนี้ก็ตั้งแต่จบม.3 แล้วไปเรียนต่อที่อาชีวะคะ เรียนยังไม่ถึงเทอมเราก็เบื่อลาออก
เรารู้สึกว่าเวลาเราพิมแชทคุยกันกับเพื่อนผ่านข้อความผ่านเว็บเราสนุกมากเลยคะ แต่พอโทรคุยกันเราแทบจะเกร็งเลยคะไม่รู้เป็นอะไร
เวลาเราหาเพื่อนในแชทคุย หรือลองเข้ากลุ่มไปคุยกับคนอื่นเรารู้สึกเหมือนไม่มีตัวตนเลยคะ ก็เลยตัดสินใจไม่คุยกับใครซะเลย อะนึ่งเราเองก็เป็นคนคุยไม่เก่ง ออกจะเป็นคนน่าเบื่อด้วยซ้ำ เราเลยเอาแต่เล่นเกมส์ ดูการ์ตูนตลอดเลยคะ พอผ่านไปนานๆเข้า ก็รู้เริ่มเบื่อขึ้นมานิดๆ เลยอยากหางานทำ แต่ไปๆมาๆ วันรุ่งขึ้นความคิดที่ขยันก็หายไปหมดเลยซะงั้น แต่อยู่แบบนี้ก็ไม่ลำบากอะไรหรอกคะ เงินเก็บเราก็มี
งั้นเอาจริงนะคะ คืออยากออกไปหางานแบบคนอื่นเขา แต่ไม่กล้าออกจากบ้านอะคะ คือแบบเจอคนแปลกหน้าแล้วมือสั่นมองหน้าแล้วเกร็งเลยชอบหลบหน้าตลอด มีครั้งนึ่งเราเคยไปเซเว่นตอนดึกๆคิดว่าน่าจะไม่มีคนเยอะเเล้ว แต่ถึงอย่างนั้นตอนจ่ายเงินแคชเชียร์ มือโคตรสั่นหยิบเหรียญแทบไม่ถูกเลยคะ แคชเชียร์ถามอะไรเราก็พยักหน้าอย่างเดียวเลยคะ ครั้งนั้นก็ไม่ค่อยออกจากบ้านเท่าไหร่แต่ก็มีบ้างบางครั้งเคยไปตลาดโคตรอึดอัดเลยคะ ตาลายมาก คนเยอะแยะไปหมดเลยคะ อยากสร้างความกล้าให้ตัวเอง ทำยังไงดีคะ ให้เจอหน้าคนอื่นแล้วไม่ลุกลี้ลุกลนเลยนะคะ ปกติเป็นคนขี้อายอยู่แล้ว ยิ่งเป็นแบบนี้หนักไปใหญ่เลยคะ ถ้าไม่สนิทจริงเราก็ไม่ค่อยพูดด้วยหรอกคะ บ้างทีก็กลัวเฟล แต่ถ้าสนิทกันจริงๆเราก็เป็นคนพูดมากขึ้นมาทันทีเลยคะ
จนถึงบันนี้เราก็ยังเป็นฮิคิโคโมริคลุกตัวอยู่แต่บ้านอยู่คะ