ชีวิตแห่งการเรียน 20 กว่าปีที่ผ่านมาช่างยาวนานเหลือเกิน...
ในที่สุดวันนี้ก็ถึงวันที่ฉันเรียนจบแล้วสินะ...
แล้วต่อไปล่ะ...!!!
...อนุบาล...
ฉันจำชีวิตวัยนี้ไม่ค่อยได้เท่าไรนัก จำได้แต่ว่าคงเป็นช่วงเวลาที่ไม่ต้องมีเรื่องอะไรให้คิดมากสักเท่าไรนัก แค่ตื่นเช้า นั่งรถไปโรงเรียน กลับมาก็เล่นทำอาหาร อดทนมาอาบน้ำแปรงฟันกินข้าว เคี้ยวให้หมดคำ ดูทีวี แล้วก็นอน ครบแล้ว 1 วัน แต่ละวันคงไม่มีเรื่องที่ทำให้ต้องหน้าบูดบึ้งเท่าไรนัก ถ้าสตาฟไว้ตอนนั้นคงจะดีน่ะสิ
...ประถม...
ย้ายโรงเรียน!!! การเปลี่ยนแปลงแรกที่ฉันได้เจอ ไม่ว่าจะเป็นชุดใหม่ เพื่อนใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่ และโรงเรียนใหม่ที่ไกลกว่าเดิมมมมม การตั้งใจเรียนที่มาคู่กับกิจกรรมเต้นวันเด็ก วันครู รำไทย ธรรมะ แต่งกลอน นั่นคือฉันเอง ชีวิตช่วงนั้น มีเรื่องให้คิดเพิ่มอีกนิดนึง ได้ทำอะไรหลายๆอย่าง แม้จะไม่ได้ทำตามความคิดของตัวเองสักเท่าไร ทำตามคำแนะนำของพ่อแม่ ของครู แต่ตอนนั้นก็สบายใจ สิ่งสนุกสุดๆตอนนั้นของฉัน คงหนีไม่พ้นการกระโดดยาง การกินมาม่าใส่เครื่องปรุงเปล่าๆ การวิ่งเล่นในสนามเด็กเล่น ไม่เคยรู้จักมือถือหรือ social network อะไร อย่างมากก็พอทำคอมเป็นนิดหน่อย ใช้ photoshop Hi5 messenger และก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่านั้น ...แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว...
...มัธยมต้น...
ย้ายโรงเรียน!!! อีกแล้วหรอ!!! ใช่แล้วล่ะ ฉันสอบได้และเข้าไปอยู่ในโรงเรียนใหม่ ผมติ่งที่ฉันผวาสุดๆ ในที่สุดก็หลีกหนีไม่พ้น โอ้ ผมยาวของฉัน นับได้ว่าแม้ติ่งแต่ก็เป็นช่วงชีวิตที่มีความสุขที่สุด เป็นช่วง transitional จากเด็กไปสู่วัยรุ่น มีเพื่อนที่สดใส ที่จะเห็นพัฒนาการและได้เติบโตไปด้วยกัน รอลุ้นว่าอนาคตแต่ละคนจะเป็นอย่างไร เป็นช่วงที่ต้องรีบกอบโกยความสูงไว้ เพราะฉะนั้น แบตและบาสจึงเป็นสิ่งที่เล่นได้เล่นดี เล่นเกือบทุกวัน ได้ไปโรงเรียนเป็นช่วงที่สนุกเหลือเกิน เรียนเสร็จกลับมาอ่านหนังสือทำการบ้านเล็กๆน้อยๆพักผ่อน อยู่บ้านส่วนใหญ่ก็ดูทีวีพร้อมหน้าพร้อมตา ช่วยทำกับข้าว กินข้าว เรื่องสุขทุกข์ เรื่องให้คิดวางแผนชีวิตเริ่มมีมากขึ้น แต่ก็มีคนร่วมวางแผนอยู่เสมอ
...มัธยมปลาย...
เรียนพิเศษ... ย้ายโรงเรียน... โอ้มันเกิดขึ้นกับฉันอีกแล้ว ไปสู่ที่ใหม่ สังคมใหม่ ที่แต่ละคนก็มาจากต่างทิศต่างสถาน แต่สุดท้ายก็มาเจอกัน ชุมชนใหม่แห่งนี้คนเยอะเหลือเกิน ฉันกลายเป็นคนตัวเล็กๆคนหนึ่ง สยามสแควร์เป็นสถานที่ที่ฉันรู้จักมากขึ้น สามปีในที่แห่งนี้ เปลี่ยนห้อง เปลี่ยนเพื่อนใหม่ไปเรื่อยๆ เพื่อเตรียมพร้อมสู่การเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย วัยว้าวุ่นที่กำลังจะมาถึง อนาคตการศึกษาต่อเป็นสิ่งที่จำเป็นและสำคัญต้องวางแผน ฉันจะเรียนอะไรต่อดีล่ะ???? สิ่งที่ทุกคนต้องตอบคำถามตัวเองให้ได้ ความผูกพันการลาจาก... การเริ่มต้นชีวิตใหม่... ต้องผ่านมันไปให้ได้ social media เริ่มเป็นสิ่งที่เข้ามามีอิทธิพล และยุคแรกๆของ facebook ก็เกิดขึ้น
...มหาวิทยาลัย...
นี่แหละของจริง... สิ่งที่ฉันคิดในตอนนั้น นี่ที่ไหนกัน รวบรวมคนจากต่างสถาบันเต็มไปหมด มีทั้งเพื่อนเก่าเพื่อนใหม่มาเจอกัน การรับน้องคืออะไร การเข้าค่ายคืออะไร การแบ่งแก๊งคืออะไร และฉันก็ได้รู้จักทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนั้น เพื่อนเป็นปัจจัยสำคัญมากเลยทีเดียว ส่วนอาจารย์ก็เป็นหนึ่งใน idol ให้ฉันมุ่งมั่นต่อไป ที่รู้ๆคือฉันต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ต้องคิดให้เป็นมากขึ้น เพราะนี่เป็นระบบการเรียนแบบใหม่แล้วนะ ที่ต้องขวนขวายหลายสิ่งด้วยตัวเอง การเรียนอย่างเดียวไม่พอ ต้องเป็นคนทำงานเป็น และใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่นเป็นด้วย มีรุ่นพี่ มีรุ่นน้อง มีเพื่อน การอดนอนเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สุดๆ การไปกินขนมร้านสวยๆ กาแฟหอมๆ ถ่ายรูปหมู่ ถ่ายรูปก่อนกิน อัพลงเฟซ เป็นสิ่งที่ช่วย relaxation ได้เลยทีเดียว การออกกำลังกายเป็นสิ่งที่ได้ทำในบางครั้ง ช่วงที่ยังพอมีเวลาอยู่บ้าง ส่วนเรื่องที่ไม่พูดถึงไม่ได้เลย ก็คือเรื่องความรัก ก็โตมาถึงตอนนี้แล้วนะ555 ก็มีทุกรูปแบบทั้งแอบชอบ ถูกชอบ สมหวัง ผิดหวัง ก็ต้องผ่านเรื่องแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆล่ะนะ จนกว่าจะเจอคนที่ใช่ เป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตTT อีกเรื่องที่หินสุดๆก็คือการสอบ ตอนเด็กๆเคยคิดนะว่าถ้าเรียนไปเรื่อยๆแล้วไม่ต้องสอบก็ดีน่ะสิ แต่ตอนนี้คิดได้แล้วว่า เพราะมีสอบน่ะสิ ถึงทำให้เรารู้สึกว่ากำลังเรียนอยู่นะ เตือนย้ำตัวเองว่ายังไม่จบ ต้องพยายามต่อไป
จนในที่สุดวันนี้ก็เดินทางมาถึง... คิดว่าคุ้มแล้วกับการเรียนอย่างหนักหน่วงมากว่า 20 ปี
ใจหายเลยทีเดียว...
นี่สินะที่เรียกว่า ความรู้สึกว้าวุ่นหลังเรียนจบ...
แล้วอนาคตต่อไปข้างหน้าล่ะ...
การเที่ยวคือสิ่งที่ทุกคนทำก่อนเริ่มทำงาน...
แต่ที่รู้คือฉันต้องจัดการความคิดตรงนี้ให้ได้...
วันนี้พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร
ร่วมแชร์กันได้นะ...
ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของฉัน...
ชีวิตหลังเรียนจบ... สิ่งที่ไม่เคยคิดถึงจนเมื่อวันนั้นมาถึง...
ในที่สุดวันนี้ก็ถึงวันที่ฉันเรียนจบแล้วสินะ...
แล้วต่อไปล่ะ...!!!
...อนุบาล...
ฉันจำชีวิตวัยนี้ไม่ค่อยได้เท่าไรนัก จำได้แต่ว่าคงเป็นช่วงเวลาที่ไม่ต้องมีเรื่องอะไรให้คิดมากสักเท่าไรนัก แค่ตื่นเช้า นั่งรถไปโรงเรียน กลับมาก็เล่นทำอาหาร อดทนมาอาบน้ำแปรงฟันกินข้าว เคี้ยวให้หมดคำ ดูทีวี แล้วก็นอน ครบแล้ว 1 วัน แต่ละวันคงไม่มีเรื่องที่ทำให้ต้องหน้าบูดบึ้งเท่าไรนัก ถ้าสตาฟไว้ตอนนั้นคงจะดีน่ะสิ
...ประถม...
ย้ายโรงเรียน!!! การเปลี่ยนแปลงแรกที่ฉันได้เจอ ไม่ว่าจะเป็นชุดใหม่ เพื่อนใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่ และโรงเรียนใหม่ที่ไกลกว่าเดิมมมมม การตั้งใจเรียนที่มาคู่กับกิจกรรมเต้นวันเด็ก วันครู รำไทย ธรรมะ แต่งกลอน นั่นคือฉันเอง ชีวิตช่วงนั้น มีเรื่องให้คิดเพิ่มอีกนิดนึง ได้ทำอะไรหลายๆอย่าง แม้จะไม่ได้ทำตามความคิดของตัวเองสักเท่าไร ทำตามคำแนะนำของพ่อแม่ ของครู แต่ตอนนั้นก็สบายใจ สิ่งสนุกสุดๆตอนนั้นของฉัน คงหนีไม่พ้นการกระโดดยาง การกินมาม่าใส่เครื่องปรุงเปล่าๆ การวิ่งเล่นในสนามเด็กเล่น ไม่เคยรู้จักมือถือหรือ social network อะไร อย่างมากก็พอทำคอมเป็นนิดหน่อย ใช้ photoshop Hi5 messenger และก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่านั้น ...แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว...
...มัธยมต้น...
ย้ายโรงเรียน!!! อีกแล้วหรอ!!! ใช่แล้วล่ะ ฉันสอบได้และเข้าไปอยู่ในโรงเรียนใหม่ ผมติ่งที่ฉันผวาสุดๆ ในที่สุดก็หลีกหนีไม่พ้น โอ้ ผมยาวของฉัน นับได้ว่าแม้ติ่งแต่ก็เป็นช่วงชีวิตที่มีความสุขที่สุด เป็นช่วง transitional จากเด็กไปสู่วัยรุ่น มีเพื่อนที่สดใส ที่จะเห็นพัฒนาการและได้เติบโตไปด้วยกัน รอลุ้นว่าอนาคตแต่ละคนจะเป็นอย่างไร เป็นช่วงที่ต้องรีบกอบโกยความสูงไว้ เพราะฉะนั้น แบตและบาสจึงเป็นสิ่งที่เล่นได้เล่นดี เล่นเกือบทุกวัน ได้ไปโรงเรียนเป็นช่วงที่สนุกเหลือเกิน เรียนเสร็จกลับมาอ่านหนังสือทำการบ้านเล็กๆน้อยๆพักผ่อน อยู่บ้านส่วนใหญ่ก็ดูทีวีพร้อมหน้าพร้อมตา ช่วยทำกับข้าว กินข้าว เรื่องสุขทุกข์ เรื่องให้คิดวางแผนชีวิตเริ่มมีมากขึ้น แต่ก็มีคนร่วมวางแผนอยู่เสมอ
...มัธยมปลาย...
เรียนพิเศษ... ย้ายโรงเรียน... โอ้มันเกิดขึ้นกับฉันอีกแล้ว ไปสู่ที่ใหม่ สังคมใหม่ ที่แต่ละคนก็มาจากต่างทิศต่างสถาน แต่สุดท้ายก็มาเจอกัน ชุมชนใหม่แห่งนี้คนเยอะเหลือเกิน ฉันกลายเป็นคนตัวเล็กๆคนหนึ่ง สยามสแควร์เป็นสถานที่ที่ฉันรู้จักมากขึ้น สามปีในที่แห่งนี้ เปลี่ยนห้อง เปลี่ยนเพื่อนใหม่ไปเรื่อยๆ เพื่อเตรียมพร้อมสู่การเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย วัยว้าวุ่นที่กำลังจะมาถึง อนาคตการศึกษาต่อเป็นสิ่งที่จำเป็นและสำคัญต้องวางแผน ฉันจะเรียนอะไรต่อดีล่ะ???? สิ่งที่ทุกคนต้องตอบคำถามตัวเองให้ได้ ความผูกพันการลาจาก... การเริ่มต้นชีวิตใหม่... ต้องผ่านมันไปให้ได้ social media เริ่มเป็นสิ่งที่เข้ามามีอิทธิพล และยุคแรกๆของ facebook ก็เกิดขึ้น
...มหาวิทยาลัย...
นี่แหละของจริง... สิ่งที่ฉันคิดในตอนนั้น นี่ที่ไหนกัน รวบรวมคนจากต่างสถาบันเต็มไปหมด มีทั้งเพื่อนเก่าเพื่อนใหม่มาเจอกัน การรับน้องคืออะไร การเข้าค่ายคืออะไร การแบ่งแก๊งคืออะไร และฉันก็ได้รู้จักทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนั้น เพื่อนเป็นปัจจัยสำคัญมากเลยทีเดียว ส่วนอาจารย์ก็เป็นหนึ่งใน idol ให้ฉันมุ่งมั่นต่อไป ที่รู้ๆคือฉันต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ต้องคิดให้เป็นมากขึ้น เพราะนี่เป็นระบบการเรียนแบบใหม่แล้วนะ ที่ต้องขวนขวายหลายสิ่งด้วยตัวเอง การเรียนอย่างเดียวไม่พอ ต้องเป็นคนทำงานเป็น และใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่นเป็นด้วย มีรุ่นพี่ มีรุ่นน้อง มีเพื่อน การอดนอนเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สุดๆ การไปกินขนมร้านสวยๆ กาแฟหอมๆ ถ่ายรูปหมู่ ถ่ายรูปก่อนกิน อัพลงเฟซ เป็นสิ่งที่ช่วย relaxation ได้เลยทีเดียว การออกกำลังกายเป็นสิ่งที่ได้ทำในบางครั้ง ช่วงที่ยังพอมีเวลาอยู่บ้าง ส่วนเรื่องที่ไม่พูดถึงไม่ได้เลย ก็คือเรื่องความรัก ก็โตมาถึงตอนนี้แล้วนะ555 ก็มีทุกรูปแบบทั้งแอบชอบ ถูกชอบ สมหวัง ผิดหวัง ก็ต้องผ่านเรื่องแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆล่ะนะ จนกว่าจะเจอคนที่ใช่ เป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตTT อีกเรื่องที่หินสุดๆก็คือการสอบ ตอนเด็กๆเคยคิดนะว่าถ้าเรียนไปเรื่อยๆแล้วไม่ต้องสอบก็ดีน่ะสิ แต่ตอนนี้คิดได้แล้วว่า เพราะมีสอบน่ะสิ ถึงทำให้เรารู้สึกว่ากำลังเรียนอยู่นะ เตือนย้ำตัวเองว่ายังไม่จบ ต้องพยายามต่อไป
จนในที่สุดวันนี้ก็เดินทางมาถึง... คิดว่าคุ้มแล้วกับการเรียนอย่างหนักหน่วงมากว่า 20 ปี
ใจหายเลยทีเดียว...
นี่สินะที่เรียกว่า ความรู้สึกว้าวุ่นหลังเรียนจบ...
แล้วอนาคตต่อไปข้างหน้าล่ะ...
การเที่ยวคือสิ่งที่ทุกคนทำก่อนเริ่มทำงาน...
แต่ที่รู้คือฉันต้องจัดการความคิดตรงนี้ให้ได้...
วันนี้พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร
ร่วมแชร์กันได้นะ...
ขอบคุณที่อ่านเรื่องราวของฉัน...