[[สปอย]] ฟูกะ Fuuka – 153 จุดเริ่มต้นของความสำเร็จ
ความเดิมตอนที่แล้ว : กรุณาไปอ่านกระทู้เก่ากันเองครับ 555
-อาโออิ กับ ยู พากันมาหา เฮดจ์ฮ็อค เพื่อถาม นิโกะ ถึงความรู้สึกในตอนแต่งเพลง
-แต่ ยู ไม่อยากถาม นิโกะ เพราะคิดว่าควรจะคิดด้วยตัวเองมากกว่า การมาถามกับเจ้าตัวมันดูไม่เท่เอาซะเลย
-แต่ อาโอ ก็คะย้อนคะยอให้เข้าไปถาม ยู เลยบอกให้ อาโอ ไปถามให้หน่อย
-ยื้อกันแปบนึง ทั้งคู่ก็เข้าไปในสตูดิโอของฮิซาชิ
-ฮิซาชิ ได้ฟังก็เลยเข้าใจว่า ถ้าไม่รู้ความรู้สึกของนิโกะ ก็คงแต่งเพลงไม่ได้
-นิโกะ ก็บอกว่า “น่ารำคาญซะจริง แต่งตามใจชอบไปเลยสิ”
-อาโอ พยายามแย้ง แต่ ยู ก็ห้ามเอาไว้ ฮิซาชิ เลยบอกให้ใจเย็นๆกัน
-ฮิซาชิ พูดต่อว่า ส่วนใหญ่เพลงของนิโกะ จะสื่อถึงความรู้สึกที่มองไปข้างหน้าตลอดเวลาอยู่เสมอ
-แต่ ยู ก็บอกว่า “ผมคิดว่ามันมีความรู้สึกมากมายสลับทับซ้อนผสมกันอยู่ แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร”
-นิโกะ มองด้วยสายตาพอใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
-ฮิซาชิ เลยบอกว่างั้นจะเล่าเรื่อง จุดเริ่มต้น ของ เฮดจ์ฮ็อค ให้ฟังละกัน
-นิโกะ ไม่ได้แย้งอะไร / ทามะ ก็ไม่ได้แย้ง (พูดไม่ได้แล้ว) / อาโอ กับ ยู ก็อยากฟังเต็มที่ ฮิซาชิ จึงเริ่มเล่า
-ฮิซาชิ บอกว่า ตัวเขา , ยัจซัง และ โทโมะมิ เข้ามาทีหลัง เรื่องบางอย่างก็เลยเป็นแค่เรื่องที่ฟังมา บวกกับจินตนาการเล็กน้อย
[ย้อนอดีต เจาะเวลาหาเฮดจ์ฮ็อค]
-ย้อนไปเมื่อ 14ปีที่แล้ว ที่โรงเรียนมัธยมปลายที่มีทั่วๆไปแถวบ้านนอก
-ในห้องดนตรีมีนักเรียนที่เพิ่งเข้ามาเรียนอย่าง นิโกะ(ยังหัวดำอยู่ ผมปิดตาด้วย) กับ ทามะ และผู้ที่เปิดประตูเข้ามา . . . . .
-คนคนนั้นแนะนำตัวว่าชื่อ นิชิเบะ มาโคโตะ อยู่ชั้น ปี3 เล่นกีตาร์
-ทามะ ก็แนะนำตัวว่า “ทามะ เรกะ อยู่ ปี1”
-นิโกะ แนะนำตัวว่า “โอดะ นิโครุน มุซาชิ อยู่ปี1” (ผมก็ไม่แน่ใจว่าอ่านว่า โอดะ หรือ โคตะ หากผิดก็ขออภัย)
ตัดมาปัจจุบัน
-อาโอ กับ ยู ถึงกับตกใจชื่อจริงของทั้งคู่ แถมยังสงสัยอีกว่า นิชิเบะ ที่เล่นกีตาร์ นี่มันใครวะ ???
-โดยเฉพาะ ยู ที่ดูจะตะลึงกับชื่อ นิโครุน ของ นิโกะ เอามากๆ เพราะเป็นชื่อกลางที่ไม่ใช่ภาษาญี่ปุ่น
-ทามะ ถึงกับขำ ส่วนนิโกะ ก็นิ่งเงียบ
-ฮิซาชิ เลยบอกให้ฟังต่อ
ตัดไปอดีตอีกรอบ
-นิชิเบะ เลยเรียกทั้งคู่สั้นๆว่า นิโกะ กับ ทามะ และถามทั้งคู่ ตอน ม.ต้น เคยเล่นดนตรีไหม
-ทามะ ตอบไปว่า “จะไปเคยได้ไง ยุ่งยากจะตายชัก”
-นิโกะ บอกว่า “เบส กับ กีตาร์ ต่างกันยังไงฉันยังไม่รู้เลย”
-ทั้งคู่ตอบแบบไม่เห็นหัวเลยว่า คนที่ถามอยู่เป็นรุ่นพี่
-แต่ปฏิกริยาของรุ่นพี่ กลับตื่นเต้น แล้วพูดว่า “สุดยอดเลย พวกแกโคตะระร็อคเลยว่ะ พวกแกฟังเพลงแบบไหนหรอ?”
-รุ่นพี่นิชิเบะ ก็พูดเรื่องดนตรียาวเหยียด จน ทามะ ขี้เกียจฟัง แล้วก็ลุกขึ้นจะกลับบ้าน โดยบอกว่า มีคนสั่งให้เข้าชมรม เลยเข้ามาเฉยๆ
-นิโกะ ก็ลุกไปเหมือนกัน โดยบอกว่า “ฉันก็เหตุผลเดียวกับยัยนี่” ก่อนจะลุกเหมือนกัน
-ทามะ เลยสวนมาว่า “ฮะ? ยัยนี่ ที่แกพูดถึงเนี่ย ใครวะ”
-นิโกะ ก็สวนว่า “น่ารำคาญว่ะ”
-ด่ากันไปด่ากันมา จน นิชิเบะ บอกว่า “ดูท่าพวกนายจะเบื่อกันมากสินะ งั้นลองทำวงดนตรีไหมละ ฉันจะทำให้พวกนายเห็นทิวทัศน์ที่ไม่เคยเจอมาก่อนเอง”
-แต่ นิโกะ กับ ทามะ ก็เดินออกไปจากชมรมทั้งอย่างนั้น
-นิโกะ กลับไปที่บ้าน ซึ่งไม่มีใครอยู่ มีเพียงเงินจำนวน 2000เยน วางไว้บนโต๊ะ นิโกะ ยืนเจ็บใจขยำตัง
-ตัดไปที่ ทามะ ซึ่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่ออกนักเลงหน่อย แต่ทามะ ก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับสิ่งที่เป็นอยู่
-ทามะ คิดว่า [ขึ้น ม.ปลายแล้ว แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม น่าเบื่อ]
-ด้านนิโกะ ก็คิดว่า [ชีวิตแต่ละวัน ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักอย่าง]
วันต่อมา
-นิชิเบะ กับ ทามะ นั่งอยู่ในชมรม และนิโกะ ก็เข้ามาเป็นคนสุดท้าย
-ทามะ บอกว่า ช้าจัง ส่วนทาง นิชิเบะ ดีใจสุดขีด ที่ทั้งคู่มากันครบ
-ทามะ กับ นิโกะ ตัดสินใจที่จะทำวงดนตรี ทามะ บอกว่ายังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ส่วนนิโกะ ก็บอกว่า ถ้าน่าเบื่อก็จะลาออก
-นิชิเบะ บอกว่า ทั้งสองคนนี่ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ ไอ้วิธีพูดที่ใช้คำพูดเสียดแทงเหมือนเข็มทิ่มแทงคนอื่นนั่นก็ด้วย
-นิชิเบะ พูดต่อว่า “ชื่อของวงคือ เฮดจ์ฮ็อค(หมายถึง เม่น ตามนิสัยของทั้งคู่ที่ชอบพูดเสียดแทงคนอื่น) และฉันจะให้พวกนายได้เห็นทิวทัศน์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนตามสัญญา”
[[สปอย]] ฟูกะ Fuuka – 153 จุดเริ่มต้นของความสำเร็จ
[[สปอย]] ฟูกะ Fuuka – 153 จุดเริ่มต้นของความสำเร็จ
ความเดิมตอนที่แล้ว : กรุณาไปอ่านกระทู้เก่ากันเองครับ 555
-อาโออิ กับ ยู พากันมาหา เฮดจ์ฮ็อค เพื่อถาม นิโกะ ถึงความรู้สึกในตอนแต่งเพลง
-แต่ ยู ไม่อยากถาม นิโกะ เพราะคิดว่าควรจะคิดด้วยตัวเองมากกว่า การมาถามกับเจ้าตัวมันดูไม่เท่เอาซะเลย
-แต่ อาโอ ก็คะย้อนคะยอให้เข้าไปถาม ยู เลยบอกให้ อาโอ ไปถามให้หน่อย
-ยื้อกันแปบนึง ทั้งคู่ก็เข้าไปในสตูดิโอของฮิซาชิ
-ฮิซาชิ ได้ฟังก็เลยเข้าใจว่า ถ้าไม่รู้ความรู้สึกของนิโกะ ก็คงแต่งเพลงไม่ได้
-นิโกะ ก็บอกว่า “น่ารำคาญซะจริง แต่งตามใจชอบไปเลยสิ”
-อาโอ พยายามแย้ง แต่ ยู ก็ห้ามเอาไว้ ฮิซาชิ เลยบอกให้ใจเย็นๆกัน
-ฮิซาชิ พูดต่อว่า ส่วนใหญ่เพลงของนิโกะ จะสื่อถึงความรู้สึกที่มองไปข้างหน้าตลอดเวลาอยู่เสมอ
-แต่ ยู ก็บอกว่า “ผมคิดว่ามันมีความรู้สึกมากมายสลับทับซ้อนผสมกันอยู่ แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร”
-นิโกะ มองด้วยสายตาพอใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
-ฮิซาชิ เลยบอกว่างั้นจะเล่าเรื่อง จุดเริ่มต้น ของ เฮดจ์ฮ็อค ให้ฟังละกัน
-นิโกะ ไม่ได้แย้งอะไร / ทามะ ก็ไม่ได้แย้ง (พูดไม่ได้แล้ว) / อาโอ กับ ยู ก็อยากฟังเต็มที่ ฮิซาชิ จึงเริ่มเล่า
-ฮิซาชิ บอกว่า ตัวเขา , ยัจซัง และ โทโมะมิ เข้ามาทีหลัง เรื่องบางอย่างก็เลยเป็นแค่เรื่องที่ฟังมา บวกกับจินตนาการเล็กน้อย
[ย้อนอดีต เจาะเวลาหาเฮดจ์ฮ็อค]
-ย้อนไปเมื่อ 14ปีที่แล้ว ที่โรงเรียนมัธยมปลายที่มีทั่วๆไปแถวบ้านนอก
-ในห้องดนตรีมีนักเรียนที่เพิ่งเข้ามาเรียนอย่าง นิโกะ(ยังหัวดำอยู่ ผมปิดตาด้วย) กับ ทามะ และผู้ที่เปิดประตูเข้ามา . . . . .
-คนคนนั้นแนะนำตัวว่าชื่อ นิชิเบะ มาโคโตะ อยู่ชั้น ปี3 เล่นกีตาร์
-ทามะ ก็แนะนำตัวว่า “ทามะ เรกะ อยู่ ปี1”
-นิโกะ แนะนำตัวว่า “โอดะ นิโครุน มุซาชิ อยู่ปี1” (ผมก็ไม่แน่ใจว่าอ่านว่า โอดะ หรือ โคตะ หากผิดก็ขออภัย)
ตัดมาปัจจุบัน
-อาโอ กับ ยู ถึงกับตกใจชื่อจริงของทั้งคู่ แถมยังสงสัยอีกว่า นิชิเบะ ที่เล่นกีตาร์ นี่มันใครวะ ???
-โดยเฉพาะ ยู ที่ดูจะตะลึงกับชื่อ นิโครุน ของ นิโกะ เอามากๆ เพราะเป็นชื่อกลางที่ไม่ใช่ภาษาญี่ปุ่น
-ทามะ ถึงกับขำ ส่วนนิโกะ ก็นิ่งเงียบ
-ฮิซาชิ เลยบอกให้ฟังต่อ
ตัดไปอดีตอีกรอบ
-นิชิเบะ เลยเรียกทั้งคู่สั้นๆว่า นิโกะ กับ ทามะ และถามทั้งคู่ ตอน ม.ต้น เคยเล่นดนตรีไหม
-ทามะ ตอบไปว่า “จะไปเคยได้ไง ยุ่งยากจะตายชัก”
-นิโกะ บอกว่า “เบส กับ กีตาร์ ต่างกันยังไงฉันยังไม่รู้เลย”
-ทั้งคู่ตอบแบบไม่เห็นหัวเลยว่า คนที่ถามอยู่เป็นรุ่นพี่
-แต่ปฏิกริยาของรุ่นพี่ กลับตื่นเต้น แล้วพูดว่า “สุดยอดเลย พวกแกโคตะระร็อคเลยว่ะ พวกแกฟังเพลงแบบไหนหรอ?”
-รุ่นพี่นิชิเบะ ก็พูดเรื่องดนตรียาวเหยียด จน ทามะ ขี้เกียจฟัง แล้วก็ลุกขึ้นจะกลับบ้าน โดยบอกว่า มีคนสั่งให้เข้าชมรม เลยเข้ามาเฉยๆ
-นิโกะ ก็ลุกไปเหมือนกัน โดยบอกว่า “ฉันก็เหตุผลเดียวกับยัยนี่” ก่อนจะลุกเหมือนกัน
-ทามะ เลยสวนมาว่า “ฮะ? ยัยนี่ ที่แกพูดถึงเนี่ย ใครวะ”
-นิโกะ ก็สวนว่า “น่ารำคาญว่ะ”
-ด่ากันไปด่ากันมา จน นิชิเบะ บอกว่า “ดูท่าพวกนายจะเบื่อกันมากสินะ งั้นลองทำวงดนตรีไหมละ ฉันจะทำให้พวกนายเห็นทิวทัศน์ที่ไม่เคยเจอมาก่อนเอง”
-แต่ นิโกะ กับ ทามะ ก็เดินออกไปจากชมรมทั้งอย่างนั้น
-นิโกะ กลับไปที่บ้าน ซึ่งไม่มีใครอยู่ มีเพียงเงินจำนวน 2000เยน วางไว้บนโต๊ะ นิโกะ ยืนเจ็บใจขยำตัง
-ตัดไปที่ ทามะ ซึ่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนที่ออกนักเลงหน่อย แต่ทามะ ก็รู้สึกเบื่อหน่ายกับสิ่งที่เป็นอยู่
-ทามะ คิดว่า [ขึ้น ม.ปลายแล้ว แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม น่าเบื่อ]
-ด้านนิโกะ ก็คิดว่า [ชีวิตแต่ละวัน ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักอย่าง]
วันต่อมา
-นิชิเบะ กับ ทามะ นั่งอยู่ในชมรม และนิโกะ ก็เข้ามาเป็นคนสุดท้าย
-ทามะ บอกว่า ช้าจัง ส่วนทาง นิชิเบะ ดีใจสุดขีด ที่ทั้งคู่มากันครบ
-ทามะ กับ นิโกะ ตัดสินใจที่จะทำวงดนตรี ทามะ บอกว่ายังไงก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ส่วนนิโกะ ก็บอกว่า ถ้าน่าเบื่อก็จะลาออก
-นิชิเบะ บอกว่า ทั้งสองคนนี่ปากไม่ตรงกับใจเลยนะ ไอ้วิธีพูดที่ใช้คำพูดเสียดแทงเหมือนเข็มทิ่มแทงคนอื่นนั่นก็ด้วย
-นิชิเบะ พูดต่อว่า “ชื่อของวงคือ เฮดจ์ฮ็อค(หมายถึง เม่น ตามนิสัยของทั้งคู่ที่ชอบพูดเสียดแทงคนอื่น) และฉันจะให้พวกนายได้เห็นทิวทัศน์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนตามสัญญา”