สวัสดีค่ะทุกคน นี่คือกระทู้ดราม่าแรกของเรา จะไม่เวิ่นนะคะ เข้าเรื่องเลยดีกว่า
เรามีความกลุ้มอกกลุ้มใจกับรักสามเศร้าครั้งนี้มานาน จนนานเกินไปแล้ว
เรามีแฟนอยู่คนนึงค่ะ เป็นต่างชาติเมืองน้ำหอม สูง โปร่ง ขาว หน้าตาดี ตามแบบฉบับฝรั่ง อายุเท่ากัน ต้องบอกว่าเราเป็นฝ่ายไปจีบเค้าก่อน ทั้งจีบทั้งตื้อ กุลสตรีไทยหายเกลี้ยง จนในที่สุดก็ได้มาครอบครอง จากวันนั้นถึงวันนี้ 2 ปีแล้วค่ะ เราคบกันมาแบบระยะไกล เจอกันปีละ 3 ครั้ง ส่วนตัวเราเป็นคนขยันทำงาน เวิคกิ้งวูแมนคนนึงเลยล่ะ เราทำธุรกิจส่วนตัว เร่งสร้างเงิน เงินที่ได้มาไม่เคยเหลือเก็บ ก็หมดไปกับค่าตั๋วเครื่องบิน เรากับเขาสลับฝ่ายไปหากัน ส่วนเขานะหรอ ชิวๆ ทำงานไปก็ชิวๆ เรื่อยๆ ไม่ได้พยายามไขว่คว้าอะไร ถ้าเทียบกับเรา .....จนถึงจุดที่เรารู้สึกว่าเราอยากแต่งงานละ จะได้เลิกไปๆมาๆซักที เราก็ขอเขาแต่งงาน ผู้คนนั้นแค่ยิ้มตอบกลับมาแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย! โถถัง ชะนีไทยโดนปฏิเสธ หลังๆเลยมารู้ว่า เขายังไม่พร้อม ยังอยากจะอยู่แบบนี้ไปก่อน เราก็ยังไม่ยอมแพ้ ตื้อถามเรื่อยๆ อยากแต่งแล้วนะ เธอพร้อมรึยัง เธออยากแต่งกับเรามั้ย ....น่าจะเกือบอีกปีให้หลัง ที่เค้ายอมรับ เริ่มเซย์เยส เราก็เออว่ะ ชื้นใจขึ้นมาหน่อย เราเริ่มอธิบายให้เค้าฟัง ว่าอย่างน้อยเราควรหมั้นกันไว้ เนื่องจากวัฒนธรรมไทยชายกับหญิงอยู่ก่อนแต่งมันไม่งาม ทำเพื่อเราได้มั้ย อย่างน้อยครอบครัวเราจะได้รู้สึกดีขึ้น เค้าบอก ถ้าเค้าจะหมั้นเรา เค้าจะไม่หมั้นด้วยเหตุผลแบบนี้ มันไม่ได้มาจากความรู้สึก เค้าบอกให้เรารอ วันไหนเค้าพร้อม เค้าจะขอเราเอง หลังจากวันนั้นเราก็ยังคบกันไปเรื่อยๆในแบบฉบับของเรา ยังรักเค้ามากเหมือนเดิม เค้าเป็นเหมือนส่วนที่มาเติมเต็มในทุกๆด้าน เออ ลืมบอก เรากับเค้าแทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลย มีปัญหาอะไร เราคุยกันรู้เรื่องหมดทุกอย่าง เรารักเค้ามากเพราะตรงนี้ด้วย เค้าเป็นคนใจเย็น มีปัญหาหรือไม่ชอบอะไร เราก็พูดคุยกันตรงๆ ยิ่งอยู่ยิ่งรัก เคยเป็นกันมั้ย ที่ตื่นเช้ามาเห็นหน้าแฟนแล้วรู้สึกโคตรรักแฟนเราเลย โลกนี้ทำไมมันสวยงามจนอยากจะร้องไห้ ความรู้สึกที่เราให้แฟนเราคือแบบนี้แหละ
แล้ววันนึง เราบังเอิญได้เจอกับผู้ชายอีกคน เป็นเพื่อนของรุ่นพี่ ขอเรียกว่า "พี่ซี" พี่ซีอายุมากกว่าเรามาก เป็นผู้ใหญ่หัวใจวัยรุ่น แรกๆเราก็ไม่อะไร ออกตัวแต่แรกด้วยซ้ำว่าเรามีแฟนแล้ว และเรารักแฟนเรามาก แต่ไปไงมาไง หัวใจดันโลเล คุยกับพี่ซีไป พี่ซีเป็นคนมีหน้ามีตาและฐานะทางสังคมสูงมาก งานการก็เด่นดัง รูปหล่อ มีเสน่ห์ ผู้หญิงตามเป็นเบือ เราเหมือนเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกเพราะเค้าดูแลเราดีมาก เอาใจใส่ทุกอย่าง ซัพพอร์ทเราทุกทาง (ยกเว้นเงินนะ เค้าไม่เคยให้ และเราเองไม่เคยอยากได้) ที่มันน่าแปลกใจ และทุกคนยังแปลกใจ คือ ทำไมพี่ซีรักเราได้มากขนาดนี้ ในระยะเวลาอันแสนสั้น มันคือความหลงใช่รึป่าว เค้าผ่านผู้หญิงมาเยอะ ผ่านโลกมาพอตัว เค้าบอกว่าเค้ารู้ว่ามันไม่ใช่ความหลง เพื่อนๆเค้าล้วนแล้วแต่บอกว่าไม่เคยเห็นซีเป็นแบบนี้กับใครเลย เรากับพี่ซีจะคุยกันได้สนุกที่สุดคือเรื่องงาน ไม่ว่าโปรเจ็คอะไรต่อมิอะไรที่เราอยากจะทำ มันสบายขึ้นมากเพราะเค้าเข้ามาช่วยเหลือ พูดง่ายๆคือถ้าอยู่กับพี่เค้า เราไม่ต้องห่วงเรื่องอนาคตจะลำบากอีกต่อไปแล้ว เราเองชอบพี่เค้าก็มากอยู่ แต่มันคนละแบบกับที่เรามีให้แฟนเรา ...จนในที่สุดเราก็เลิกกับแฟนเรา เรารู้ตัวเรากำลังหลงคนใหม่ เรา
นั่นเอง หลังจากนั้นมา นับวันพี่ซียิ่งเป็นมากขึ้นเรื่อยๆ เค้าเรียกเราว่าแฟนเค้า แต่เรายังไม่ยอมรับ เค้าแนะนำเราให้คนอื่นๆรู้จักในฐานะว่าที่ภรรยา เราก็ได้แต่ยิ้มๆ มันยังไม่พร้อม เราเองยังลืมแฟนเราไม่ได้ .....ตั้งแต่แฟนเราจากไป เราเอาแต่คิดถึงเขา คิดถึงความทรงจำ คิดถึงความรู้สึกที่มันเคยบริสุทธิ์ ทุกสิ่งทุกอย่างเลยจริงๆ
ครอบครัวเราไม่เชียร์แฟนเรา เค้าห่วงเรื่องอนาคต เรื่องวัฒนธรรมที่มันแตกต่าง เรื่องว่าถ้าแต่งกันไป จะทำอะไรกิน จะอยู่ยังไง ความรักมันกินไม่ได้ แต่งกันไป 3 ปี 5 ปี เมื่อไหร่ที่ความรักมันจืดลง ความอดทนมันจะหมดตาม บลาๆๆ ตามที่ผู้ใหญ่เค้าจะห่วง แต่กลับเชียร์ฝ่ายพี่ซี ที่ซึ่งครอบครัวเราคงหมดห่วงในตัวเรา เพราะพี่ซีมีพร้อมแล้วทุกอย่างแถมยังรักและดีกับเรามากๆ ......เราควรทำยังไงดี???
คนนึงแสนดีมีอนาคต อีกคนแสนรักอนาคตเพิ่งจะสร้าง เป็นคุณจะเลือกใคร
เรามีความกลุ้มอกกลุ้มใจกับรักสามเศร้าครั้งนี้มานาน จนนานเกินไปแล้ว
เรามีแฟนอยู่คนนึงค่ะ เป็นต่างชาติเมืองน้ำหอม สูง โปร่ง ขาว หน้าตาดี ตามแบบฉบับฝรั่ง อายุเท่ากัน ต้องบอกว่าเราเป็นฝ่ายไปจีบเค้าก่อน ทั้งจีบทั้งตื้อ กุลสตรีไทยหายเกลี้ยง จนในที่สุดก็ได้มาครอบครอง จากวันนั้นถึงวันนี้ 2 ปีแล้วค่ะ เราคบกันมาแบบระยะไกล เจอกันปีละ 3 ครั้ง ส่วนตัวเราเป็นคนขยันทำงาน เวิคกิ้งวูแมนคนนึงเลยล่ะ เราทำธุรกิจส่วนตัว เร่งสร้างเงิน เงินที่ได้มาไม่เคยเหลือเก็บ ก็หมดไปกับค่าตั๋วเครื่องบิน เรากับเขาสลับฝ่ายไปหากัน ส่วนเขานะหรอ ชิวๆ ทำงานไปก็ชิวๆ เรื่อยๆ ไม่ได้พยายามไขว่คว้าอะไร ถ้าเทียบกับเรา .....จนถึงจุดที่เรารู้สึกว่าเราอยากแต่งงานละ จะได้เลิกไปๆมาๆซักที เราก็ขอเขาแต่งงาน ผู้คนนั้นแค่ยิ้มตอบกลับมาแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย! โถถัง ชะนีไทยโดนปฏิเสธ หลังๆเลยมารู้ว่า เขายังไม่พร้อม ยังอยากจะอยู่แบบนี้ไปก่อน เราก็ยังไม่ยอมแพ้ ตื้อถามเรื่อยๆ อยากแต่งแล้วนะ เธอพร้อมรึยัง เธออยากแต่งกับเรามั้ย ....น่าจะเกือบอีกปีให้หลัง ที่เค้ายอมรับ เริ่มเซย์เยส เราก็เออว่ะ ชื้นใจขึ้นมาหน่อย เราเริ่มอธิบายให้เค้าฟัง ว่าอย่างน้อยเราควรหมั้นกันไว้ เนื่องจากวัฒนธรรมไทยชายกับหญิงอยู่ก่อนแต่งมันไม่งาม ทำเพื่อเราได้มั้ย อย่างน้อยครอบครัวเราจะได้รู้สึกดีขึ้น เค้าบอก ถ้าเค้าจะหมั้นเรา เค้าจะไม่หมั้นด้วยเหตุผลแบบนี้ มันไม่ได้มาจากความรู้สึก เค้าบอกให้เรารอ วันไหนเค้าพร้อม เค้าจะขอเราเอง หลังจากวันนั้นเราก็ยังคบกันไปเรื่อยๆในแบบฉบับของเรา ยังรักเค้ามากเหมือนเดิม เค้าเป็นเหมือนส่วนที่มาเติมเต็มในทุกๆด้าน เออ ลืมบอก เรากับเค้าแทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลย มีปัญหาอะไร เราคุยกันรู้เรื่องหมดทุกอย่าง เรารักเค้ามากเพราะตรงนี้ด้วย เค้าเป็นคนใจเย็น มีปัญหาหรือไม่ชอบอะไร เราก็พูดคุยกันตรงๆ ยิ่งอยู่ยิ่งรัก เคยเป็นกันมั้ย ที่ตื่นเช้ามาเห็นหน้าแฟนแล้วรู้สึกโคตรรักแฟนเราเลย โลกนี้ทำไมมันสวยงามจนอยากจะร้องไห้ ความรู้สึกที่เราให้แฟนเราคือแบบนี้แหละ
แล้ววันนึง เราบังเอิญได้เจอกับผู้ชายอีกคน เป็นเพื่อนของรุ่นพี่ ขอเรียกว่า "พี่ซี" พี่ซีอายุมากกว่าเรามาก เป็นผู้ใหญ่หัวใจวัยรุ่น แรกๆเราก็ไม่อะไร ออกตัวแต่แรกด้วยซ้ำว่าเรามีแฟนแล้ว และเรารักแฟนเรามาก แต่ไปไงมาไง หัวใจดันโลเล คุยกับพี่ซีไป พี่ซีเป็นคนมีหน้ามีตาและฐานะทางสังคมสูงมาก งานการก็เด่นดัง รูปหล่อ มีเสน่ห์ ผู้หญิงตามเป็นเบือ เราเหมือนเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกเพราะเค้าดูแลเราดีมาก เอาใจใส่ทุกอย่าง ซัพพอร์ทเราทุกทาง (ยกเว้นเงินนะ เค้าไม่เคยให้ และเราเองไม่เคยอยากได้) ที่มันน่าแปลกใจ และทุกคนยังแปลกใจ คือ ทำไมพี่ซีรักเราได้มากขนาดนี้ ในระยะเวลาอันแสนสั้น มันคือความหลงใช่รึป่าว เค้าผ่านผู้หญิงมาเยอะ ผ่านโลกมาพอตัว เค้าบอกว่าเค้ารู้ว่ามันไม่ใช่ความหลง เพื่อนๆเค้าล้วนแล้วแต่บอกว่าไม่เคยเห็นซีเป็นแบบนี้กับใครเลย เรากับพี่ซีจะคุยกันได้สนุกที่สุดคือเรื่องงาน ไม่ว่าโปรเจ็คอะไรต่อมิอะไรที่เราอยากจะทำ มันสบายขึ้นมากเพราะเค้าเข้ามาช่วยเหลือ พูดง่ายๆคือถ้าอยู่กับพี่เค้า เราไม่ต้องห่วงเรื่องอนาคตจะลำบากอีกต่อไปแล้ว เราเองชอบพี่เค้าก็มากอยู่ แต่มันคนละแบบกับที่เรามีให้แฟนเรา ...จนในที่สุดเราก็เลิกกับแฟนเรา เรารู้ตัวเรากำลังหลงคนใหม่ เรา
ครอบครัวเราไม่เชียร์แฟนเรา เค้าห่วงเรื่องอนาคต เรื่องวัฒนธรรมที่มันแตกต่าง เรื่องว่าถ้าแต่งกันไป จะทำอะไรกิน จะอยู่ยังไง ความรักมันกินไม่ได้ แต่งกันไป 3 ปี 5 ปี เมื่อไหร่ที่ความรักมันจืดลง ความอดทนมันจะหมดตาม บลาๆๆ ตามที่ผู้ใหญ่เค้าจะห่วง แต่กลับเชียร์ฝ่ายพี่ซี ที่ซึ่งครอบครัวเราคงหมดห่วงในตัวเรา เพราะพี่ซีมีพร้อมแล้วทุกอย่างแถมยังรักและดีกับเรามากๆ ......เราควรทำยังไงดี???