............สุดแนวสายตา...........

นั่งอยู่ที่ชายหาดสะอาดใส
มองออกไปสู่ทะเลมรกต
สัมผัสได้ทิวทัศน์แสนงามงด
เงียบสงัดหมดจดกับทะเล

เปลี่ยนระยะสายตาที่มองอยู่
เพื่อรับรู้แสงแดดที่หักเห
มองไปไกลสุดขอบเส้นทะเล
เห็นเส้นตรงไม่เฉไปทางใด

ที่ที่อยู่ตรงนี้คือตัวฉัน
ที่ผ่านวันแสนโศกและสดใส
ที่คงเป็นดังเช่นใครต่อใคร
ที่อ่อนไหวไปกับกาลเวลา

แต่แล้วมองไปที่เส้นตัด
กระจ่างชัดในสิ่งฉันเสาะหา
ที่สุดแนวมองได้ด้วยสายตา
พบทะเลกับท้องฟ้าที่ตัดกัน

ใช่หรือไม่ใครก็เห็นเหมือนฉันเห็น
เพียงแค่เส้นตรงตัดไม่แปรผัน
จะมาจากที่นี่หรือที่นั่น
จะมีฝันที่เฝ้าฝันสักเพียงไร

พอมองไปให้สุดทะเลนั้น
คนเราต่างกันที่ตรงไหน
มองออกไปสุดสายตาสุดสายใจ
ยังพบได้เพียงคำตอบที่เหมือนกัน

แล้วจึงหยุดสัมผัสความรู้สึก
ในส่วนลึกสงบเช่นความฝัน
ในดวงตาพบประกายในฉับพลัน
ในสมองที่มุ่งมั่นจึงปล่อยวาง