สวัสดี เรามีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง....ก่อนอื่นเลยเราจะบอกไว้ตรงนี้เลยว่า เราเปนคนอ้วนเว่ยและเราก็ค่อนข้างเจียมตัวเองในระดับหนึ่ง เราไม่กล้าที่จะรักใครด้วยซ้ำ เพราะเรารู้สารรูปของตัวเองดี
เข้าเรื่องเลยละกัน คือเมื่อตอนเราอยู่ ม.4 เราย้ายโรงเรียน เปลี่ยนที่เรียน ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป เราไม่มีเพื่อน ทุกคนคือคนแปลกหน้าสำหรับเรา และก็จะมีบางคนที่มองว่าเราคือตัวประหลาด แซวกันไปต่างๆนาๆ(เราก็แค้อ้วนมั้ยว๊ะ) แต่เราก็ไม่ได้สนใจ อาจเปนเพราะว่าเราคงชินแล้วมั้ง
และแล้วไม่กี่วันต่อมาเราก็มีเพื่อนทั้ง ช ญ คนแปลกหน้าที่เราไม่รู้จัก ต่างก็เข้ามาทำความรู้จักกัน โดยการเชื่อมสัมพันของเราคือ การที่เรามีอะไรเหมือนๆกัน
ซึ่งการที่เรามีเพื่อนใหม่ ทำให้เราได้รู้จักเพื่อนเพศตรงข้ามมากขึ้น จนกระทั้งเรามีเพื่อนที่เปนเพศตรงข้ามคนนึ่ง ซึ่งเราสนิทมาก กลับบ้านด้วยกัน(อยู่บ้านใกล้กัน) เรียนด้วยกัน เล่นด้วยกัน สรุปแล้ว เราเจอกันทุกวัน มันทำให้ความรู้สึกของเราเปลี่ยนไป(เราคิดคนเดียว) จากเพื่อนที่แค่สนิท ก็มีความพิเศษขึ้นไปอีก เราคุยกันผ่านวอทแอพ ไลน์ ไม่ว่าจะนอน หรือตื่น จับโทรศัพท์ขึ้นมาก็มีแชทเค้าเด้งขึ้นมาคนแรก เค้าเปนห่วงเรา ตามใจเรา ยอมเราในหลายๆเรื่อง ไปไหนเค้าก็บอกเรา นี่มันคงไม่แปลกใช่มั้ยที่เราคิดไปไกล และเผลอคิดไปเองตลอดมา เรารู้สึกว่าเขาพิเศษจนเรารู้สึกว่าถ้าวันนึงเขาหายไปจากชีวิตเรา เราคงเหงามากๆแน่เลย
และวันนั้นก็มาถึง ตอนปิดเทอมม.5เราเริ่มห่างๆกันไป เขาเริ่มเหมือนจะมีแฟนเราก็เลยไม่ค่อยได้คุยกัน(ทุกครั้งที่เราคุยกันเขาจะทักเรามาก่อนตลอด) การคุยกัน ไปเที่ยวด้วยกันของเราสองคนเริ่มน้อยลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งจบม.6 เราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย เขาไม่รู้ว่าเราชอบเขา เพราะเราไม่เคยบอก เราเองเราก็เจียมตัว และอีกอย่างเรากลัวเสียเพื่อน
ชอบตั้งแต่ ม.4 ตอนนี้ปี2 จะปี3 แล้ว เราก็ยังรู้สึกชอบเขาอยู่ เราพยายามจะตัดใจเลิกชอบเขาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่สำเร็จ แต่ก็ไม่ฟุ้งซ่านเท่าแต่ก่อน
ผู้หญิงอ่ะ ไม่ว่าจะอ้วน ผอม สวย ไม่สวย ยังไงเราก็ผู้หญิง และยิ่งเราเปนคนอ้วนและไม่สวยอีกนะ เจอแบบนี้ก็ต้องหวั่นๆกันบ้าง
อย่าทำให้เรารู้สึกว่าเราพิเศษเลย เมื่อถึงวันนึงเธอทำให้ความพิเศษของเราน้อยลง คนที่เจ็บคือเราเอง
รู้สึกมาก ก็เจ็บมาก
มันผิดมั้ยที่เราจะรักใครสักคน?
ผิดมั้ยที่เราจะรักใครสักคน?....
เข้าเรื่องเลยละกัน คือเมื่อตอนเราอยู่ ม.4 เราย้ายโรงเรียน เปลี่ยนที่เรียน ทุกอย่างมันเปลี่ยนไป เราไม่มีเพื่อน ทุกคนคือคนแปลกหน้าสำหรับเรา และก็จะมีบางคนที่มองว่าเราคือตัวประหลาด แซวกันไปต่างๆนาๆ(เราก็แค้อ้วนมั้ยว๊ะ) แต่เราก็ไม่ได้สนใจ อาจเปนเพราะว่าเราคงชินแล้วมั้ง
และแล้วไม่กี่วันต่อมาเราก็มีเพื่อนทั้ง ช ญ คนแปลกหน้าที่เราไม่รู้จัก ต่างก็เข้ามาทำความรู้จักกัน โดยการเชื่อมสัมพันของเราคือ การที่เรามีอะไรเหมือนๆกัน
ซึ่งการที่เรามีเพื่อนใหม่ ทำให้เราได้รู้จักเพื่อนเพศตรงข้ามมากขึ้น จนกระทั้งเรามีเพื่อนที่เปนเพศตรงข้ามคนนึ่ง ซึ่งเราสนิทมาก กลับบ้านด้วยกัน(อยู่บ้านใกล้กัน) เรียนด้วยกัน เล่นด้วยกัน สรุปแล้ว เราเจอกันทุกวัน มันทำให้ความรู้สึกของเราเปลี่ยนไป(เราคิดคนเดียว) จากเพื่อนที่แค่สนิท ก็มีความพิเศษขึ้นไปอีก เราคุยกันผ่านวอทแอพ ไลน์ ไม่ว่าจะนอน หรือตื่น จับโทรศัพท์ขึ้นมาก็มีแชทเค้าเด้งขึ้นมาคนแรก เค้าเปนห่วงเรา ตามใจเรา ยอมเราในหลายๆเรื่อง ไปไหนเค้าก็บอกเรา นี่มันคงไม่แปลกใช่มั้ยที่เราคิดไปไกล และเผลอคิดไปเองตลอดมา เรารู้สึกว่าเขาพิเศษจนเรารู้สึกว่าถ้าวันนึงเขาหายไปจากชีวิตเรา เราคงเหงามากๆแน่เลย
และวันนั้นก็มาถึง ตอนปิดเทอมม.5เราเริ่มห่างๆกันไป เขาเริ่มเหมือนจะมีแฟนเราก็เลยไม่ค่อยได้คุยกัน(ทุกครั้งที่เราคุยกันเขาจะทักเรามาก่อนตลอด) การคุยกัน ไปเที่ยวด้วยกันของเราสองคนเริ่มน้อยลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งจบม.6 เราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย เขาไม่รู้ว่าเราชอบเขา เพราะเราไม่เคยบอก เราเองเราก็เจียมตัว และอีกอย่างเรากลัวเสียเพื่อน
ชอบตั้งแต่ ม.4 ตอนนี้ปี2 จะปี3 แล้ว เราก็ยังรู้สึกชอบเขาอยู่ เราพยายามจะตัดใจเลิกชอบเขาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่สำเร็จ แต่ก็ไม่ฟุ้งซ่านเท่าแต่ก่อน
ผู้หญิงอ่ะ ไม่ว่าจะอ้วน ผอม สวย ไม่สวย ยังไงเราก็ผู้หญิง และยิ่งเราเปนคนอ้วนและไม่สวยอีกนะ เจอแบบนี้ก็ต้องหวั่นๆกันบ้าง
อย่าทำให้เรารู้สึกว่าเราพิเศษเลย เมื่อถึงวันนึงเธอทำให้ความพิเศษของเราน้อยลง คนที่เจ็บคือเราเอง
รู้สึกมาก ก็เจ็บมาก
มันผิดมั้ยที่เราจะรักใครสักคน?