ขอกำลังใจหน่อยได้ไหมครับ

สวัสดีครับ ปีนี้ผมอายุ18จะ19 ผมไม่มีพ่อเนื่องจากพ่อเลิกกับแม่ตั้งแต่แม่ยังท้องผม ส่วนแม่ตอนนี้อยู่อังกฤษกะบพี่สาวต่างพ่อ บางทีผมก็คิดว่าชีวิตตัวเองเหมือนในละครมากๆเลยครับ แม่แทบจะไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดูผมเลย แต่ก่อนผมอยู่กับตา ตาจะคอยดูแลและเอาใจผมมาก จนตอนที่ตาผมเสียผมก็ต้องไปอยู่กับญาติคนอื่นๆแทน ผมยอมรับว่าช่วงชีวิต ม.ต้น ผมเป็นเด็กมีปัญหามากครับ ช่วงนั้นตาผมป่วยเข้าโรงพยาบาลผมก็ต้องไปอยู่กับญาติคนอื่นที่อีกจังหวัดนึง จากเด็กที่เคยอยากได้อะไรตาผมจะคอยหามาให้เป็นเหมือนลูกคนเดียว ผมไม่สามารถปรับตัวกับญาติๆที่นั้นได้เพราะเค้าเป็นครอบครัวใหญ่ ผมก็จะพยายามแยกตัวเองออกจากพวกเค้า เพราะผมคิดว่าผมแตกต่างไม่สามารถอยู่กับพี่ๆได้ ผมทำตัวเกเรชอบแอบไปทำงานพิเศษตอนเรียน เพราะผมไม่กล้าขอเงินคนในบ้าน ผมต้องโกหกคนในบ้านตลอดเวลาผมจะแอบไปทำงาน. จนสุดท้ายคนในบ้านจับได้ผมกลายเป็นเด็กขี้โกหกไปแล้วในสายตาเค้า แต่ก็เป็นเพราะผมเองแหละครับเค้าไม่ผิดอะไรที่จะคิดแบบนั้น สิ่งที่ผมเสียใจที่สุดในตอนนั้นคือผมโกหกคนรอบตัวว่าผมโดนคนในบ้านใช้งานหนัก เพื่อให้คนรอบข้างสนใจในตัวผม ผมรู้ครับว่ามันผิด แต่ในตอนนั้นผมต้องการคนมาสนใจใส่ใจในตัวผม แล้วสุดท้ายความก็แตกครับเมื่อคนรอบข้างที่ผมโกหกไปเค้าเข้ามาคุยกับญาติผม ผมรู้สึกว่าสายไปซะแล้วกับสิ่งที่ตัวเองทำ จนทุกวันนี้ความทรงจำแย่ๆนั้นยังหลอกหลอนผมตลอด พอช่วงผมจบม.ต้น ผมก็ย้ายมาอยู่กับญาติอีกจังหนึ่ง และผมก็ได้ทะเลาะกับญาติผมแบบรุนแรงและด้วยความที่เค้าสนิทกับแม่ผมเค้าก็จะเล่าทุกๆอย่างในสิ่งที่ผมทำผิดแต่เค้าไม่เคยพูดถึงผมในด้านดีเลย ผมทำอะไรก็ดูผิดไปหมดในสายตาของทุกๆคน แม่จากที่ไม่ค่อยได้สนใจผมแล้วกลับห่างเหินไปมากกว่าเดิม ทุกๆอย่างมันแย่มากครับ จนสุดท้ายตอนม.5 ผมออกมาจากบ้านหางานทำโชคยังดีที่ยังมีร้านอาหารให้ผมทำและให้ที่พักกับผม ผมเรียนไปด้วยทำงานตรงนั้นไปด้วย สุดท้ายผมทนไม่ไหวช่วงม.6เทอม2 ผมออกมาจากโรงเรียน ผมเหมือนไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรแล้วในชีวิตครับ ผมในอดีตที่ทำตัวเกเรผมแค่อยากให้คนรอบข้างมาสนใจผมบ้าง ผมอยากให้แม่สนใจในตัวผม จนทุกวันนี้ผมกำลังหางานทำอยู่ที่ติดตัวก็มีแค่วุฒิม.3กับเงินอีก200 พร้อมมอเตอร์ไซค์มือสองที่ทำงานเก็บเงินซื้อเอง ผมยอมรับจริงๆครับว่าผมอยากได้ความรักจากแม่เหมือนกับที่ให้กับพี่สาวผมบ้าง ผมมีเฟสพี่สาวผม ผมคอยส่องดูเวลาที่เค้าทำอะไรกันมันดูมีความสุขเหลือเกินครับ บางครั้งผมก็อยากจะไปถามแม่ตรงๆเหมือนกันนะครับว่าเค้าเคยเห็นผมเป็นลูกหรือเปล่า ทำไมต้องปล่อยให้ผมพบเจอเรื่องราวต่างๆด้วยตนเองคนเดียวมาตลอด ผมยังจำวันนั้นได้ดีครับวันที่ผมออกมาทำงานและเรียนไปด้วย แม่และพี่สาวกลับมาไทย แต่เค้าไม่เคยถามหาผมเลย ผมจากยิ่งรู้สึกแย่กับแม่มากแล้ว ผมกลับรู้สึกแย่มากขึ้นกว่านั้นไปอีก และอีกอย่างตอนเด็กๆเวลาเค้ามีแฟนเค้าจะบอกแฟนเค้าเสมอว่าเค้ามีลูกคนเดียวนั้นคือพี่สาว ผมควรจะทำยังไงต่อไปดีครับ ตอนนี้ความรู้สึกทุกอย่างมันตีกันไปหมด ผมท้อจนไม่อยากเดินต่อไปแล้ว บางครั้งอยากจะฆ่าตัวตายแต่ก็กลัวว่าจะต้องทรมานก่อนที่จะตาย มันรู้สึกสับสนไม่รู้จะหาทางออกยังไงแล้วครับ.
  
(ขอยืนยันว่าที่พิมพ์มาทั้งหมดคือความจริงครับ)
(ที่พิมพ์มาอาจจะงงๆไปหน่อยนะครับ เพราะตอนนี้ผมอยากจะระบายมันออกมาให้หมด แต่ไม่อยากให้เรื่องมันยาวผมเลยพยายามรวบรัดเรื่องราว)
(ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ.)