ผมได้ยินชื่อเกาะช้าง ระนอง ครั้งแรกตอนมาเที่ยวเกาะพยามหนแรกเมื่อสัก 6-7 ปีก่อน รู้มาว่าเป็นเกาะดิบๆ ไม่สวยใสนัก แต่มีดีที่ความสงบสูงมาก อย่างไรก็เถอะหลังจากนั้นแม้จะกลับมาเที่ยวเมืองแร่นองตั้งสี่หน ก็ไม่มีโอกาสแตะเท้าสัมผัสเกาะช้างสักที จนกระทั่งปีก่อนที่จู่ๆ ชื่อเสียงของเกาะช้างก็ดังเปรี้ยงจากรีวิวในพันทิป และเฟซบุ๊ก ในใจนึกทันทีเลยว่า “เอาแล้วไงล่ะ”
ประจวบเหมาะเดือนมีนาคมที่ผ่านมาผมมีคิวหวนกลับไปเก็บภาพเก็บข้อมูลที่เกาะพยามพอดี (ใครตามเพจผมอยู่จะรู้ว่าเพื่อทำ E-Magazine ท่องเที่ยวแจกฟรี >>>
http://wp.me/P7ca93-13Z) เลยออกคำสั่งตัวเองเด็ดขาดว่า ทริปนี้ต้อง เกาะช้าง-เกาะพยาม ไม่ใช่แค่เกาะพยามเพียวๆ ไม่รีบไปตอนนี้ก็ไม่รู้จะไปตอนไหนแล้ว
(1)
เดินทางเที่ยวเกาะช้างทำได้ง่ายไม่ต่างจากไปเกาะพยาม ขึ้นเรือที่เดียวกันคือท่าเรือเทศบาลตำบลปากน้ำ อำเภอเมือง จุดตั้งต้นส่วนใหญ่ของนักท่องเที่ยวอยู่ที่ บขส.ระนอง นั่งรถสองแถวได้หลายสาย คันไหนเขียนว่า เกาะช้าง เกาะพยาม ขึ้นได้หมด
ทริปนี้ผมอยู่ระหว่างเดินทางต่อเนื่อง นอนค้างอยู่ใกล้ บขส.ระนอง ตื่นเช้าก็ขึ้นสองแถวมาลงหน้าปากซอยเข้าท่าเรือเกาะพยาม เดินอีกนิดเดียวก็ถึงครับ นี่แหละโฉมหน้าท่าเรือไปเกาะช้าง เกาะพยาม คนไม่เคยมาคงไม่อยากเชื่อว่าจะมีเรือพาเราไปเที่ยวจากที่นี่
อธิบายเล็กน้อยไปเกาะช้าง กับเกาะพยาม ขึ้นเรือคนละลำนะ แต่หากจะไป กรีนบานาน่า บ้านโจรสลัดอันโด่งดังของเกาะช้าง ต้องขึ้นเรือเกาะพยาม แล้วเรือจะไปหยุดหน้าอ่าวให้บังกะโลนำเรือเล็กออกมารับเราอีกที ส่วนหากใครไปอ่าวใหญ่ซึ่งเป็นหาดท่องเที่ยวหลักให้นั่งเรือเกาะช้าง เขาจะส่งตามบังกะโลต่างๆ
เรือเมล์ไปเกาะช้าง ข้อมูลช่วงที่ผมไปมีวันละสามเที่ยว 9.30 กับ 13.30 ส่งถึงชายหาดอ่าวใหญ่ ส่วนรอบ 14.00 ส่งที่ท่าเรือ อยู่คนละฝั่งกับชายหาด ต้องนั่งมอเตอร์ไซค์วินไปอ่าวใหญ่อีกที แผนที่เกาะช้างเป็นแบบนี้ครับ
ผมซื้อตั๋วรอบแรก รอจนได้เวลาก็ขึ้นเรือแบบนี้ นอกจากผมก็มีนักท่องเที่ยวฝรั่งอีกห้าหกคน แล่นผ่านป่าชายเลน ชุมชนสะพานปลา จนออกสู่ทะเลเปิด เป็นบรรยากาศที่คิดถึงเป็นที่สุด
จากแดดตากลมสักสองชั่วโมงก็มาถึงเกาะช้าง (ฝรั่งหลบร่มหมด มีไอ้บ้าคนไทยนี่แหละนั่งตากแดด... ฮา) เรือจะแวะส่งของกินของใช้ตามบังกะโลต่างๆ แถวหัวเกาะ จุดแรกนี้คือที่ ซีอีเกิ้ล บังกะโล เป็นหาดแบบดิบมากๆ น้ำทะเลสวยใสทีเดียว
ตรงไหนเรือเทียบใกล้ไม่ได้ ก็จะมีเรือเล็กพายออกมารับของ
ส่วนตรงนี้คือ คอนเท็กซ์ บังกะโล ใสกริ๊ง น่าเล่นมาก
หลังจากแวะส่งของบังกะโลแถวหัวเกาะสามสี่แห่ง เรือก็แล่นถึงอ่าวใหญ่ โค้งหาดกว้างใหญ่สมชื่อ แต่นักท่องเที่ยวน้อยมาก ยืนคุยกับคนเรือซึ่งเป็นคนเกาะช้าง เขาบอกว่า “อยากพักเงียบๆ ให้มาเกาะช้าง อยากปาร์ตี้ให้ไปเกาะพยาม” คิดเอาแล้วกันว่าขนาดทำให้เกาะพยามพลุกพล่านได้ เกาะช้างต้องเงียบสงบสุดๆ เหมือนแบบที่ผมกำลังเห็นนี่แหละ
แต่ที่ทำให้เกาะช้างไม่ค่อยเป็นที่นิยมเพราะชายหาดอ่าวใหญ่จะมีทรายดำผสมอยู่มาก เป็นทรายละเอียดสีดำสนิท คนเรือบอกว่าเกิดเองตามธรรมชาติ น่าจะเกิดจากแร่บางอย่าง เพราะเมื่อก่อนบนเกาะมีแหล่งทำแร่เหล็กอยู่
เราเลือกลงอ่าวใหญ่ตรงไหนก็ได้ครับ ผมเห็นบังกะโลน่าสนใจหลายแห่งเหมือนกัน (จริงๆ ตอนนี้นึกถึง ซีอีเกิ้ล คืนละ 250 บาท) แต่บังเอิญก่อนขึ้นเรือมามีคนที่ฝั่งระนองแนะนำให้ลองไปดูที่มามาส บังกะโล (Mama’s) คนเรือบอกว่างั้นให้ลงป้ายสุดท้ายเลย ลงพร้อมฝรั่งอีกสามคน
มามาสที่ว่าอยู่ที่อ่าวตาแดง ถัดจากอ่าวใหญ่ไปนิดเดียว โค้งอ่าวไม่ใหญ่เป็นส่วนตัวดี หาดทรายสวยแปลกมาก ริ้วสีดำเทาทั้งหาด มีที่พักสามแห่งคือ มามาส แลตาวัน และสวนปอ
กระโดดลงจากเรือปุ๊บคุณป้าคนนึงมารับแขกฝรั่ง แล้วไม่ลืมหันมายิ้มถามผม “มีที่พักหรือยัง” ผมแบกเต็นท์มาด้วยเลยถามหาที่กางเต็นท์ ป้าบอกว่ากางได้นะ แต่ไม่นอนบ้านพักหรือ ห้องน้ำสะดวกกว่า ป้าคิดพิเศษแค่สองร้อย... ก็นั่นแหละครับเลยได้นอนบังกะโลแทนนอนเต็นท์
ห้องพักของมามาสอยู่บนเนินเขา บังกะโลเรียบง่าย ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกสักอย่าง ซึ่งเป็นธรรมดาของบังกะโลเกาะช้าง ขนาดประตูห้องน้ำยังไม่มี (ฮา...) ไฟฟ้าโซลาร์เซลส์เปิดช่วงเย็นๆ ถึงค่ำ สงบเงียบสุดๆ
วิวที่มามาสและอ่าวตาแดง บอกเลยว่าหลงรักหมดใจ
ถ่ายรูปเล่นสักครู่ ก็มาคุยกับป้าเจ้าของ แกบอกว่ามีทางเดินผ่านป่าไปที่อนุรักษ์ (จริงๆ คืออุทยานแห่งชาติ) แบบนี้เข้าทางเลยสิ เพราะหน่วยพิทักษ์ฯ อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะระนอง เป็นหนึ่งจุดหมายของผมอยู่แล้ว
จากอ่าวตาแดงมีทางเดินเล็กๆ เลาะป่า ชัดเจนดี เดินไม่ยากนัก ระยะทางวัดจากความรู้สึกก็ราวหนึ่งกิโลเมตร ผ่านจุดชมวิวหลายจุดเลยครับ พระอาทิตย์ตกคงสวยน่าดู
สักสี่สิบนาที (แวะถ่ายรูปนาน) ก็มาโผล่ตรงนี้ชื่อว่าอ่าวไข่เต่า ไม่รู้จะบรรยายยังไง สวยมาก แปลกมาก สงบมาก หาดทรายอาจกระดำกระด่างแต่มีเสน่ห์เฉพาะตัวสุดๆ
ปัญหาของผมคือตั้งใจมาหาข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับเกาะช้าง แต่ปรากฎว่าไม่มีเจ้าหน้าที่สักคน มีแค่เต็นท์อุทยานฯ กางว่างๆ สองสามหลัง สงสัยคงติดภารกิจอะไรสักอย่าง งานนี้เลยได้แค่เดินเล่นถ่ายรูป
มีป้ายบอกเส้นทางศึกษาธรรมชาติขึ้นไปจุดชมวิวบนเขา 1.3 กิโลเมตร ด้วยนะครับ แต่ไม่มีเจ้าหน้าที่ให้ข้อมูล ทางชัดไหมก็ไม่รู้ แถมไม่มีใครรู้ด้วยหากผมขึ้นไป หากหลงหรือเกิดอันตรายคงแย่ เลยต้องขอติดค้างไว้ก่อน
ใกล้สี่โมงเย็นผมเดินกลับไปอ่าวตาแดง ทั้งขามาและขากลับไม่เจอใครเลยสักคน บรรยากาศช่วงพระอาทิตย์ตกดีสุดๆ แต่หลังนั้นไม่นานเมฆดำก็แผ่ครึ้มก่อนฝนโปรยลงมาซู่ใหญ่
อ้อ... ราคาอาหารตามบังกะโลบนเกาะช้างใกล้เคียงกัน จานเดียวหมูไก่ 80-90 บาท น้ำเปล่าขวดใหญ่ 30 บาท น้ำอัดลมกระป๋องเล็ก 30 บาท คืนนั้นกินข้าวไปพลางฟังเสียงฝนไปพลาง มีนักท่องเที่ยวฝรั่งเข้าพักพอประมาณ แต่ทุกคนมีเป้าหมายเหมือนกันคือมาพักสงบๆ ไม่มีความอึกทึกเลยสักนิด
“อยากพักเงียบๆ ให้มาเกาะช้าง อยากปาร์ตี้ให้ไปเกาะพยาม” ผมจำคำของคนเรือได้แม่นเลยล่ะ
[CR] หลงระนอง @ เกาะช้าง-เกาะพยาม สองเกาะในฝันนักแบกเป้
ผมได้ยินชื่อเกาะช้าง ระนอง ครั้งแรกตอนมาเที่ยวเกาะพยามหนแรกเมื่อสัก 6-7 ปีก่อน รู้มาว่าเป็นเกาะดิบๆ ไม่สวยใสนัก แต่มีดีที่ความสงบสูงมาก อย่างไรก็เถอะหลังจากนั้นแม้จะกลับมาเที่ยวเมืองแร่นองตั้งสี่หน ก็ไม่มีโอกาสแตะเท้าสัมผัสเกาะช้างสักที จนกระทั่งปีก่อนที่จู่ๆ ชื่อเสียงของเกาะช้างก็ดังเปรี้ยงจากรีวิวในพันทิป และเฟซบุ๊ก ในใจนึกทันทีเลยว่า “เอาแล้วไงล่ะ”
ประจวบเหมาะเดือนมีนาคมที่ผ่านมาผมมีคิวหวนกลับไปเก็บภาพเก็บข้อมูลที่เกาะพยามพอดี (ใครตามเพจผมอยู่จะรู้ว่าเพื่อทำ E-Magazine ท่องเที่ยวแจกฟรี >>> http://wp.me/P7ca93-13Z) เลยออกคำสั่งตัวเองเด็ดขาดว่า ทริปนี้ต้อง เกาะช้าง-เกาะพยาม ไม่ใช่แค่เกาะพยามเพียวๆ ไม่รีบไปตอนนี้ก็ไม่รู้จะไปตอนไหนแล้ว
เดินทางเที่ยวเกาะช้างทำได้ง่ายไม่ต่างจากไปเกาะพยาม ขึ้นเรือที่เดียวกันคือท่าเรือเทศบาลตำบลปากน้ำ อำเภอเมือง จุดตั้งต้นส่วนใหญ่ของนักท่องเที่ยวอยู่ที่ บขส.ระนอง นั่งรถสองแถวได้หลายสาย คันไหนเขียนว่า เกาะช้าง เกาะพยาม ขึ้นได้หมด
ทริปนี้ผมอยู่ระหว่างเดินทางต่อเนื่อง นอนค้างอยู่ใกล้ บขส.ระนอง ตื่นเช้าก็ขึ้นสองแถวมาลงหน้าปากซอยเข้าท่าเรือเกาะพยาม เดินอีกนิดเดียวก็ถึงครับ นี่แหละโฉมหน้าท่าเรือไปเกาะช้าง เกาะพยาม คนไม่เคยมาคงไม่อยากเชื่อว่าจะมีเรือพาเราไปเที่ยวจากที่นี่
อธิบายเล็กน้อยไปเกาะช้าง กับเกาะพยาม ขึ้นเรือคนละลำนะ แต่หากจะไป กรีนบานาน่า บ้านโจรสลัดอันโด่งดังของเกาะช้าง ต้องขึ้นเรือเกาะพยาม แล้วเรือจะไปหยุดหน้าอ่าวให้บังกะโลนำเรือเล็กออกมารับเราอีกที ส่วนหากใครไปอ่าวใหญ่ซึ่งเป็นหาดท่องเที่ยวหลักให้นั่งเรือเกาะช้าง เขาจะส่งตามบังกะโลต่างๆ
เรือเมล์ไปเกาะช้าง ข้อมูลช่วงที่ผมไปมีวันละสามเที่ยว 9.30 กับ 13.30 ส่งถึงชายหาดอ่าวใหญ่ ส่วนรอบ 14.00 ส่งที่ท่าเรือ อยู่คนละฝั่งกับชายหาด ต้องนั่งมอเตอร์ไซค์วินไปอ่าวใหญ่อีกที แผนที่เกาะช้างเป็นแบบนี้ครับ
ผมซื้อตั๋วรอบแรก รอจนได้เวลาก็ขึ้นเรือแบบนี้ นอกจากผมก็มีนักท่องเที่ยวฝรั่งอีกห้าหกคน แล่นผ่านป่าชายเลน ชุมชนสะพานปลา จนออกสู่ทะเลเปิด เป็นบรรยากาศที่คิดถึงเป็นที่สุด
จากแดดตากลมสักสองชั่วโมงก็มาถึงเกาะช้าง (ฝรั่งหลบร่มหมด มีไอ้บ้าคนไทยนี่แหละนั่งตากแดด... ฮา) เรือจะแวะส่งของกินของใช้ตามบังกะโลต่างๆ แถวหัวเกาะ จุดแรกนี้คือที่ ซีอีเกิ้ล บังกะโล เป็นหาดแบบดิบมากๆ น้ำทะเลสวยใสทีเดียว
ตรงไหนเรือเทียบใกล้ไม่ได้ ก็จะมีเรือเล็กพายออกมารับของ
ส่วนตรงนี้คือ คอนเท็กซ์ บังกะโล ใสกริ๊ง น่าเล่นมาก
หลังจากแวะส่งของบังกะโลแถวหัวเกาะสามสี่แห่ง เรือก็แล่นถึงอ่าวใหญ่ โค้งหาดกว้างใหญ่สมชื่อ แต่นักท่องเที่ยวน้อยมาก ยืนคุยกับคนเรือซึ่งเป็นคนเกาะช้าง เขาบอกว่า “อยากพักเงียบๆ ให้มาเกาะช้าง อยากปาร์ตี้ให้ไปเกาะพยาม” คิดเอาแล้วกันว่าขนาดทำให้เกาะพยามพลุกพล่านได้ เกาะช้างต้องเงียบสงบสุดๆ เหมือนแบบที่ผมกำลังเห็นนี่แหละ
แต่ที่ทำให้เกาะช้างไม่ค่อยเป็นที่นิยมเพราะชายหาดอ่าวใหญ่จะมีทรายดำผสมอยู่มาก เป็นทรายละเอียดสีดำสนิท คนเรือบอกว่าเกิดเองตามธรรมชาติ น่าจะเกิดจากแร่บางอย่าง เพราะเมื่อก่อนบนเกาะมีแหล่งทำแร่เหล็กอยู่
เราเลือกลงอ่าวใหญ่ตรงไหนก็ได้ครับ ผมเห็นบังกะโลน่าสนใจหลายแห่งเหมือนกัน (จริงๆ ตอนนี้นึกถึง ซีอีเกิ้ล คืนละ 250 บาท) แต่บังเอิญก่อนขึ้นเรือมามีคนที่ฝั่งระนองแนะนำให้ลองไปดูที่มามาส บังกะโล (Mama’s) คนเรือบอกว่างั้นให้ลงป้ายสุดท้ายเลย ลงพร้อมฝรั่งอีกสามคน
มามาสที่ว่าอยู่ที่อ่าวตาแดง ถัดจากอ่าวใหญ่ไปนิดเดียว โค้งอ่าวไม่ใหญ่เป็นส่วนตัวดี หาดทรายสวยแปลกมาก ริ้วสีดำเทาทั้งหาด มีที่พักสามแห่งคือ มามาส แลตาวัน และสวนปอ
กระโดดลงจากเรือปุ๊บคุณป้าคนนึงมารับแขกฝรั่ง แล้วไม่ลืมหันมายิ้มถามผม “มีที่พักหรือยัง” ผมแบกเต็นท์มาด้วยเลยถามหาที่กางเต็นท์ ป้าบอกว่ากางได้นะ แต่ไม่นอนบ้านพักหรือ ห้องน้ำสะดวกกว่า ป้าคิดพิเศษแค่สองร้อย... ก็นั่นแหละครับเลยได้นอนบังกะโลแทนนอนเต็นท์
ห้องพักของมามาสอยู่บนเนินเขา บังกะโลเรียบง่าย ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกสักอย่าง ซึ่งเป็นธรรมดาของบังกะโลเกาะช้าง ขนาดประตูห้องน้ำยังไม่มี (ฮา...) ไฟฟ้าโซลาร์เซลส์เปิดช่วงเย็นๆ ถึงค่ำ สงบเงียบสุดๆ
วิวที่มามาสและอ่าวตาแดง บอกเลยว่าหลงรักหมดใจ
ถ่ายรูปเล่นสักครู่ ก็มาคุยกับป้าเจ้าของ แกบอกว่ามีทางเดินผ่านป่าไปที่อนุรักษ์ (จริงๆ คืออุทยานแห่งชาติ) แบบนี้เข้าทางเลยสิ เพราะหน่วยพิทักษ์ฯ อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะระนอง เป็นหนึ่งจุดหมายของผมอยู่แล้ว
จากอ่าวตาแดงมีทางเดินเล็กๆ เลาะป่า ชัดเจนดี เดินไม่ยากนัก ระยะทางวัดจากความรู้สึกก็ราวหนึ่งกิโลเมตร ผ่านจุดชมวิวหลายจุดเลยครับ พระอาทิตย์ตกคงสวยน่าดู
สักสี่สิบนาที (แวะถ่ายรูปนาน) ก็มาโผล่ตรงนี้ชื่อว่าอ่าวไข่เต่า ไม่รู้จะบรรยายยังไง สวยมาก แปลกมาก สงบมาก หาดทรายอาจกระดำกระด่างแต่มีเสน่ห์เฉพาะตัวสุดๆ
ปัญหาของผมคือตั้งใจมาหาข้อมูลต่างๆ เกี่ยวกับเกาะช้าง แต่ปรากฎว่าไม่มีเจ้าหน้าที่สักคน มีแค่เต็นท์อุทยานฯ กางว่างๆ สองสามหลัง สงสัยคงติดภารกิจอะไรสักอย่าง งานนี้เลยได้แค่เดินเล่นถ่ายรูป
มีป้ายบอกเส้นทางศึกษาธรรมชาติขึ้นไปจุดชมวิวบนเขา 1.3 กิโลเมตร ด้วยนะครับ แต่ไม่มีเจ้าหน้าที่ให้ข้อมูล ทางชัดไหมก็ไม่รู้ แถมไม่มีใครรู้ด้วยหากผมขึ้นไป หากหลงหรือเกิดอันตรายคงแย่ เลยต้องขอติดค้างไว้ก่อน
ใกล้สี่โมงเย็นผมเดินกลับไปอ่าวตาแดง ทั้งขามาและขากลับไม่เจอใครเลยสักคน บรรยากาศช่วงพระอาทิตย์ตกดีสุดๆ แต่หลังนั้นไม่นานเมฆดำก็แผ่ครึ้มก่อนฝนโปรยลงมาซู่ใหญ่
อ้อ... ราคาอาหารตามบังกะโลบนเกาะช้างใกล้เคียงกัน จานเดียวหมูไก่ 80-90 บาท น้ำเปล่าขวดใหญ่ 30 บาท น้ำอัดลมกระป๋องเล็ก 30 บาท คืนนั้นกินข้าวไปพลางฟังเสียงฝนไปพลาง มีนักท่องเที่ยวฝรั่งเข้าพักพอประมาณ แต่ทุกคนมีเป้าหมายเหมือนกันคือมาพักสงบๆ ไม่มีความอึกทึกเลยสักนิด
“อยากพักเงียบๆ ให้มาเกาะช้าง อยากปาร์ตี้ให้ไปเกาะพยาม” ผมจำคำของคนเรือได้แม่นเลยล่ะ