สวัสดีคะ หนูอายุ 22 ปี เรียนจบปริญญาตรีที่มหาลัยแห่งหนึ่งในจ.ชลบุรี เรียนจบมาได้ปีกว่าแล้วคะ รอรับปริญญาเดือนหน้า
แปลกใจไหมคะว่าทำไมอายุ 22 ถึงเรียนจบแล้วปีกว่า เพราะตอนเด็กๆพ่อยังส่งหนูเรียน แม่ไปขายของอยูชลบุรี หนูเลยได้เรียน รร.เอกชล 3ภาษาแห่งหนึ่งในชลบุรี ได้ปีหนึ่งแล้วแม่ย้ายกลับมาอยู่บ้านยาย หนูเลยต้องยายกลับมาเรียน รร.แถวบ้านยาย พื้นฐานคล้ายๆ รร.วัดทั่วไป แล้วด้วยพื้นฐานที่เคยมีมาคุณครูเห็นมีพื้นฐานดี เลยจับข้ามชั้นไป 1 ปี นั่นคือเหตุผลที่ทำให้เรียนจบไว แต่ไม่ใช่เรียนเก่งนะคะ
เรากลายเป็นเด็กเก็บกด มีปมด้อยเรื่องพ่อเรื่องครอบครัว แต่เราพยายามเรียนให้จบ เอาชนะลูกคนอื่นๆของพ่อ ให้พ่อเห็น เราก็ยังติดต่อกับพ่อบ้าง ขอเงินพ่อได้บ้าง แต่มันไม่พอหรอกนะ เรื่องเรียนมันใช้เงินเยอะนะ ไหนจะค่ากินค่าอะไร แม่ก็ไม่ได้รวย กว่าจะเลี้ยงเรามาขนาดนี้ก็หมดจนไม่รุจะหมดยังไงแล้ว ด้วยความที่ตอนหลังแม่ป่วยหนัก ไม่ได้ทำงาน ทำงานไม่ไหว เดินมากไม่ได้ เราอายุครบ 15 ปิดเทอมก็ไปหางานทำ ตอนเรียนม.6 ก็ทำงานเสาอาทิตย์ ตอนเรียนมหาลัยปี1-2 ขอพ่อไว้ได้ส่วนหนึ่ง และมีกิจกรรมเยอะเลยไม่ได้ทำงาน พอเข้าปี3 ก็เริ่มทำงาน ทำงาน ทำงาน แทบไม่ไปเรียนเลย เพราะถ้าไม่ทำก็ไม่มีเงินไปเรียน ก็ไม่จบอยู่ดี บ้านหนูมีปัญญาหาครอบครัว ต้องทำงานส่งตัวเองเรียน และกู้เงิน กยศ.เรียนจนจบ ชีวิตไม่ได้สบายสวยหรู ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง ที่อยู่ตามทะเบียนบ้านก็เป็นบ้านที่เช่ามาตั้งแต่สมัยปู่ย่าตายาย
เราได้งานพิเศษแถวบ้านตอนช่วงฝึกงาน เราเลยย้ายออกจากหอ ทนทำงานตั้งแต่ทุ่มนึงถึง ตี 3 แล้วตี5ก็ตื่นไปฝึกงานต่อ คงสงสัยเนาะว่างานอะไรทำไมเลิกดึกจัง เราเป็นแคชเชียร์ในผับแห่งหนึง ได้คนในนั้นช่วยดึงเข้าให้ หลายคนคงสงสัยอีกใช่ไหมว่า ทำไมถึงรู้จักคนในนั้น เราไม่ใช่เด็กดีขนาดนั้นหรอก ที่จะไม่เที่ยว ไม่ออกข้างนอกเลย เราทำงานเด็กเสิร์ฟทำร้านอาหารมาก็หลาย ก็ต้องเที่ยวเป็น แต่เราไม่ได้คิดสั้นขาย.... (....พอจะเข้าใจกันนะคะว่าขายอะไร) เป็นเหตุให้รู้จักคนในนั้นโดยบังเอิน เรานับถือเค้านะ ที่เค้าคอยช่วยเหลือเรา เค้าจะดีไม่ไดีอย่างไร คนอื่นจะนับถือเค้าด้วยเหตุใด แต่คเรา เรานับถือผู้ใหญ่คนนี้ในฐานผู้มีพระคุณ ไม่มีเงินไปเรียนก็ให้ยืม เราก็รีบหามาคืน หางานให้ทำ มีปัญหากะใครก็เคลียให้
เราทำที่นี่จนเรียนจบ เราเกือบไม่จบวิชาที่ยากที่สุดสำหรับเรา วิชาที่ใช้สมองการคิดวิเคราะห์วางแผนการตลาด เรานอนน้อยมาก คิดอะไรไม่ออกแล้วเป็นผลให้ความจำไม่ดีสมองไม่ปลอดโปร่ง ทุกวันนี้ร่างกายเราแย่ลงไปมาก แต่อาจารย์ให้ติดต่อไปคุย
อาจารย์ถามว่า : ทำไมถึงไม่ค่อยมาเรียน ขนาดคนมาเรียนยังเรียนไม่รู้เรื่องเลย คะแนนเธอขาดไปนิดนึงนะ?
เรา : หนูต้องทำงานคะ แล้วพี่สาวก็ท้องใกล้คลอดก็ต้องไปดูแล วันไหนมีเรียนก็ซื้อข้าวไปส่ง วันไหนไม่มีเรียนก็ไปเฝ้าแล้วเย็นก็ไปทำงานต่อคะ.
อาจารย์ : เธอติดวิชาไหนอีกบ้างไหม?
เรา : เกรดออกหมดทุกตัวแล้วคะ เหลือวิชาอาจารย์คนเดียว ไม่มีติดคะ.
อาจารย์ : งั้นขอให้เธอโชคดีนะ วันรับปริญญาอย่าลืมบอก และถ่ายรูปมาฝากบ้างนะ
ความรู้สึกตอนนั้นเราดีใจมาก เราซึ้งมาก ขนาดตอนนี้ที่เอาเรื่องมาเล่า เรายังซึ้งจนน้ำตาไหลเลย เรานึกถึงอาจารย์คนนี้ตลอด แต่เราไม่มีโอกาสไปเจอ เราทำงานหนักทุกวัน
ด้วยความที่จบมา เกรดน้อยมาก หางานก็ยาก ได้อะไรเราก็ทำ เราเลยได้เป็นพนักงานในไลน์ผลิตแห่งหนึ่ง ทำทุกอย่าง ทำได้หมด ถ้าใครขาด เราสามารถแทนได้เกือบทุกจุด เช้ายันเย็นเราทำในไลน์จนเสร็จ ก็เข้าออฟฟิสต่อ เข้าไปช่วยธุรการ ได้ค่าแรงขั้นต่ำรายวัน นอกเวลาก็เป็นOT ทำมาครบ 1 ปี ตอนนี้เราได้เข้าทำธุรการในออฟฟิสแล้ว แต่เราก็ไม่รู้ว่าจะพอใช้ไหม เราไม่แน่ใจว่าเราได้ค่าแรงเท่าไหร่ เราต้องเช่าบ้าน อยู่กับแม่กับยาย เราได้แต่หาเงิน เราไม่เคยดูแลใครได้เลย เรามันบ้างาน เราคิดแค่ว่า ถ้าเราไม่ทำงานหาเงิน จะเอาเงินที่ไหนใช้ ทำงานวนไปคะ
มีบริษัทอื่นโทรมานัดไปสัมภาษณ์นะ บางทีก็ไม่ผ่าน มีที่หนึ่ง เพื่อนพี่สาวแนะนำไว้ให้ เราโทรไปคุย พี่เค้าสัมภาษณ์ผ่านโทรศัพท์ เหมือนเค้าจะให้เราไปลองทำ แต่เรากลัว กลัวว่า ถ้าเราไม่ถูกใจเค้า เราจะโดนไล่ออกกระทันหันแล้วหางานทำใหม่ไม่ทัน เราต้องเลือกจุดที่มีจุดยืนมั่นคงไว้ก่อน ถึงจะเป็นจุดเล็กๆ ความหวังอยู่ไกลๆก็ตาม และมีอยู่ที่หนึ่ง เป็นบริษัทซัพที่เราสมัครเพราะอยากเข้าไปทำในบริษัทใหญ่มาก โทรมานัดไปสัมภาษณ์ แต่ยังไม่ทันได้นัดเลย ก็แห้วสะและ เพราะเราขับรถยนต์ไม่เป็น!!!!
ตอนนี้เราอยากขับรถเป็นมาก และเราอยากตั้งหลัก หาทางซื้อบ้านเป็นของตัวเอง ให้แม่ได้อยู่สบาย ซื้อรถไว้เผื่อไว้พาแม่ไปไหน ไปเที่ยว ไปหาหมอ เผื่อยามฉุกเฉิน เราคิดจะกู้เงินธนาคารนะ แต่เราไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการกู้เงินอะไรพวกนี้เลย ตอนนี้ก็หารายละเอียดในอินเทอร์เน็ตอยู่บ้าง คิดว่าว่างๆ จะไปลองสอบถามจากแต่ละธนาคาร แต่เราก็ติดตริงที่ต้องใช้หนี้ ก.ย.ศ. เราเลยไม่รู้ว่าเราจะทำได้ไหม เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ใครที่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องธนาคาร การกู้เงินก็คอมเม้นไว้ได้นะคะ #ชีวิตนี้ไม่มีอะไรแน่นอนคนที่ด้อยกว่าเรามี สู้ๆ
ชีวิตนี้จะมีบ้านเหมือนคนอื่นเค้าได้ไหมหนอ...
แปลกใจไหมคะว่าทำไมอายุ 22 ถึงเรียนจบแล้วปีกว่า เพราะตอนเด็กๆพ่อยังส่งหนูเรียน แม่ไปขายของอยูชลบุรี หนูเลยได้เรียน รร.เอกชล 3ภาษาแห่งหนึ่งในชลบุรี ได้ปีหนึ่งแล้วแม่ย้ายกลับมาอยู่บ้านยาย หนูเลยต้องยายกลับมาเรียน รร.แถวบ้านยาย พื้นฐานคล้ายๆ รร.วัดทั่วไป แล้วด้วยพื้นฐานที่เคยมีมาคุณครูเห็นมีพื้นฐานดี เลยจับข้ามชั้นไป 1 ปี นั่นคือเหตุผลที่ทำให้เรียนจบไว แต่ไม่ใช่เรียนเก่งนะคะ
เรากลายเป็นเด็กเก็บกด มีปมด้อยเรื่องพ่อเรื่องครอบครัว แต่เราพยายามเรียนให้จบ เอาชนะลูกคนอื่นๆของพ่อ ให้พ่อเห็น เราก็ยังติดต่อกับพ่อบ้าง ขอเงินพ่อได้บ้าง แต่มันไม่พอหรอกนะ เรื่องเรียนมันใช้เงินเยอะนะ ไหนจะค่ากินค่าอะไร แม่ก็ไม่ได้รวย กว่าจะเลี้ยงเรามาขนาดนี้ก็หมดจนไม่รุจะหมดยังไงแล้ว ด้วยความที่ตอนหลังแม่ป่วยหนัก ไม่ได้ทำงาน ทำงานไม่ไหว เดินมากไม่ได้ เราอายุครบ 15 ปิดเทอมก็ไปหางานทำ ตอนเรียนม.6 ก็ทำงานเสาอาทิตย์ ตอนเรียนมหาลัยปี1-2 ขอพ่อไว้ได้ส่วนหนึ่ง และมีกิจกรรมเยอะเลยไม่ได้ทำงาน พอเข้าปี3 ก็เริ่มทำงาน ทำงาน ทำงาน แทบไม่ไปเรียนเลย เพราะถ้าไม่ทำก็ไม่มีเงินไปเรียน ก็ไม่จบอยู่ดี บ้านหนูมีปัญญาหาครอบครัว ต้องทำงานส่งตัวเองเรียน และกู้เงิน กยศ.เรียนจนจบ ชีวิตไม่ได้สบายสวยหรู ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง ที่อยู่ตามทะเบียนบ้านก็เป็นบ้านที่เช่ามาตั้งแต่สมัยปู่ย่าตายาย
เราได้งานพิเศษแถวบ้านตอนช่วงฝึกงาน เราเลยย้ายออกจากหอ ทนทำงานตั้งแต่ทุ่มนึงถึง ตี 3 แล้วตี5ก็ตื่นไปฝึกงานต่อ คงสงสัยเนาะว่างานอะไรทำไมเลิกดึกจัง เราเป็นแคชเชียร์ในผับแห่งหนึง ได้คนในนั้นช่วยดึงเข้าให้ หลายคนคงสงสัยอีกใช่ไหมว่า ทำไมถึงรู้จักคนในนั้น เราไม่ใช่เด็กดีขนาดนั้นหรอก ที่จะไม่เที่ยว ไม่ออกข้างนอกเลย เราทำงานเด็กเสิร์ฟทำร้านอาหารมาก็หลาย ก็ต้องเที่ยวเป็น แต่เราไม่ได้คิดสั้นขาย.... (....พอจะเข้าใจกันนะคะว่าขายอะไร) เป็นเหตุให้รู้จักคนในนั้นโดยบังเอิน เรานับถือเค้านะ ที่เค้าคอยช่วยเหลือเรา เค้าจะดีไม่ไดีอย่างไร คนอื่นจะนับถือเค้าด้วยเหตุใด แต่คเรา เรานับถือผู้ใหญ่คนนี้ในฐานผู้มีพระคุณ ไม่มีเงินไปเรียนก็ให้ยืม เราก็รีบหามาคืน หางานให้ทำ มีปัญหากะใครก็เคลียให้
เราทำที่นี่จนเรียนจบ เราเกือบไม่จบวิชาที่ยากที่สุดสำหรับเรา วิชาที่ใช้สมองการคิดวิเคราะห์วางแผนการตลาด เรานอนน้อยมาก คิดอะไรไม่ออกแล้วเป็นผลให้ความจำไม่ดีสมองไม่ปลอดโปร่ง ทุกวันนี้ร่างกายเราแย่ลงไปมาก แต่อาจารย์ให้ติดต่อไปคุย
อาจารย์ถามว่า : ทำไมถึงไม่ค่อยมาเรียน ขนาดคนมาเรียนยังเรียนไม่รู้เรื่องเลย คะแนนเธอขาดไปนิดนึงนะ?
เรา : หนูต้องทำงานคะ แล้วพี่สาวก็ท้องใกล้คลอดก็ต้องไปดูแล วันไหนมีเรียนก็ซื้อข้าวไปส่ง วันไหนไม่มีเรียนก็ไปเฝ้าแล้วเย็นก็ไปทำงานต่อคะ.
อาจารย์ : เธอติดวิชาไหนอีกบ้างไหม?
เรา : เกรดออกหมดทุกตัวแล้วคะ เหลือวิชาอาจารย์คนเดียว ไม่มีติดคะ.
อาจารย์ : งั้นขอให้เธอโชคดีนะ วันรับปริญญาอย่าลืมบอก และถ่ายรูปมาฝากบ้างนะ
ความรู้สึกตอนนั้นเราดีใจมาก เราซึ้งมาก ขนาดตอนนี้ที่เอาเรื่องมาเล่า เรายังซึ้งจนน้ำตาไหลเลย เรานึกถึงอาจารย์คนนี้ตลอด แต่เราไม่มีโอกาสไปเจอ เราทำงานหนักทุกวัน
ด้วยความที่จบมา เกรดน้อยมาก หางานก็ยาก ได้อะไรเราก็ทำ เราเลยได้เป็นพนักงานในไลน์ผลิตแห่งหนึ่ง ทำทุกอย่าง ทำได้หมด ถ้าใครขาด เราสามารถแทนได้เกือบทุกจุด เช้ายันเย็นเราทำในไลน์จนเสร็จ ก็เข้าออฟฟิสต่อ เข้าไปช่วยธุรการ ได้ค่าแรงขั้นต่ำรายวัน นอกเวลาก็เป็นOT ทำมาครบ 1 ปี ตอนนี้เราได้เข้าทำธุรการในออฟฟิสแล้ว แต่เราก็ไม่รู้ว่าจะพอใช้ไหม เราไม่แน่ใจว่าเราได้ค่าแรงเท่าไหร่ เราต้องเช่าบ้าน อยู่กับแม่กับยาย เราได้แต่หาเงิน เราไม่เคยดูแลใครได้เลย เรามันบ้างาน เราคิดแค่ว่า ถ้าเราไม่ทำงานหาเงิน จะเอาเงินที่ไหนใช้ ทำงานวนไปคะ
มีบริษัทอื่นโทรมานัดไปสัมภาษณ์นะ บางทีก็ไม่ผ่าน มีที่หนึ่ง เพื่อนพี่สาวแนะนำไว้ให้ เราโทรไปคุย พี่เค้าสัมภาษณ์ผ่านโทรศัพท์ เหมือนเค้าจะให้เราไปลองทำ แต่เรากลัว กลัวว่า ถ้าเราไม่ถูกใจเค้า เราจะโดนไล่ออกกระทันหันแล้วหางานทำใหม่ไม่ทัน เราต้องเลือกจุดที่มีจุดยืนมั่นคงไว้ก่อน ถึงจะเป็นจุดเล็กๆ ความหวังอยู่ไกลๆก็ตาม และมีอยู่ที่หนึ่ง เป็นบริษัทซัพที่เราสมัครเพราะอยากเข้าไปทำในบริษัทใหญ่มาก โทรมานัดไปสัมภาษณ์ แต่ยังไม่ทันได้นัดเลย ก็แห้วสะและ เพราะเราขับรถยนต์ไม่เป็น!!!!
ตอนนี้เราอยากขับรถเป็นมาก และเราอยากตั้งหลัก หาทางซื้อบ้านเป็นของตัวเอง ให้แม่ได้อยู่สบาย ซื้อรถไว้เผื่อไว้พาแม่ไปไหน ไปเที่ยว ไปหาหมอ เผื่อยามฉุกเฉิน เราคิดจะกู้เงินธนาคารนะ แต่เราไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการกู้เงินอะไรพวกนี้เลย ตอนนี้ก็หารายละเอียดในอินเทอร์เน็ตอยู่บ้าง คิดว่าว่างๆ จะไปลองสอบถามจากแต่ละธนาคาร แต่เราก็ติดตริงที่ต้องใช้หนี้ ก.ย.ศ. เราเลยไม่รู้ว่าเราจะทำได้ไหม เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ใครที่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องธนาคาร การกู้เงินก็คอมเม้นไว้ได้นะคะ #ชีวิตนี้ไม่มีอะไรแน่นอนคนที่ด้อยกว่าเรามี สู้ๆ