ผมชอบผู้หญิงคนนึงมาตั้งแต่ตอนมัธยม ตอนนี้ผมกำลังเรียนมหาลัย ผมเรียนครุศาสตร์ ส่วนเธอเรียนสัตว์แพทย์ ผมเห็นเธอครั้งแรกที่โรงอาหาร เธอน่ารักมากครับ ขาว สวย เรียนดี ผมเลยถามชื่อเธอกับเพื่อนผมที่เคยอยู่ห้องเดียวกับเธอ ม.ต้น ผมก็ถามเนียนๆไปครับ กลัวเพื่อนเเซวหลังจากเห็นวันนั้นผมก็ยังไม่ได้คิดอะไรมากเพราะคิดว่าเธอคงมีเเฟนแล้ว แล้วก็จริงๆด้วยครับ เธอมีเจ้าของแล้ว ผมก็ไปหาเฟสเธอจนเจอแต่ก็ไม่ได้ทักไปหรอก เพราะกลัวออกตัวแรงแล้วเงิบ ผมก็ไปส่องว่าหมอนั่นเป็นใคร แฟนเธออยู่ ม.6 น่าตาก็แบบ อืม ผมไม่ได้ว่าตัวเองหล่อนะ แต่ผมว่ามีดูดีกว่าแน่นอน อิอิ แต่อาจจะนิสัยดีครับเธอเลยชอบ ผมรู้อย่างนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร แต่นั้นผมก็มีผู้หญิงคนนึงเขามาครับ ผมเลยคบกับผู้หญิงคนนี้เพราะคิดว่าเธอมีแฟนแล้ว จนผมได้เป็นเเฟนกับผู้หญิงคนนี้ ดูเหมือนผม
นะครับ แต่ไม่ได้ครบเผื่อรอเธอ แฟนผมก็นิสัยดีครับ คบกันได้ 7-8 เดือน ก็เลิกกันไม่ได้นอกใจกันนะครับ แฟนเป็นรุ่นพี่นะครับ อยู่ ม.6 ผมอยู่ม.4 ช่วงนั้น แฟนที่เป็นรุ่นพี่สอบเข้ามหาลัยพอดี มันคงเป็นเพราะความห่างมันครับ เลยทำให้อะไรมันไม่เหมือนเดิม สุดท้ายผมก็เลิกกับรุ่นพี่คนนี้ จากกันด้วยดีครับ แต่แล้วฟ้าหลังฝนก็สวยงามครับ โอ้ล่ะพ่อ ผู้หญิงคนที่ผมชอบเธอก็เลิกกับเเฟนเธอเหมือนกัน ผมคิดว่าเข้าทางผมล่ะ แต่ผมก็ยังช่างใจเพราะไม่กล้าทักเธอไป ทุกวันนี้ผมยังเสียใจว่าถ้าผมทักเธอไปเร็วกว่านี้อาจจะไม่ได้มาเล่าเรื่องนี้ก็ได้ TT ผมก็ส่องเฟสว่าเธอเลิกกับเเฟนจริงๆมั้ย เธอเลิกกับเเฟนจริงครับ แต่มันก็ไม่ง่ายที่จะจีบคนหน้าตาดี เพราะคงมีคนรอเธอเยอะ เเต่แล้วผมก็รวบรวมความกล้าทักเฟสเธอไปครับ เธอก็ตอบนะครับ แต่ค่อยข้างตอบช้า ผมก็คิดในเเง่ดีไว้ว่าเธอคงไม่ว่างตอบ ผมชอบใครผมไม่เคยเผื่อใจจริงๆครับ เธอก็คุยดีครับแต่ครั้งนี้จากผมเป็นคนขี้อาย ผมรุกเธอหนักมากครับ ผมบอกว่าผมชอบเธอตั้งแต่ ม.4 แล้วช่วงที่ทักไปเปิดเทอม ม.5 นะ เเต่ช้อคกว่าเธอแซวผมว่า เคยมีแฟนแล้วไม่ใช่หรอ ผมเงิบเลยไม่คิดว่าเธอรู้เพราะผมไม่เคยโพสรู้แฟนเลย ฮ่าๆ แต่ก็แอบดีใจที่เธอพอรู้จักผมบ้าง มันก็ทำให้ผมใจชื้นมาก ผมก็ชวนเธอคุยนั้นนี้ไปเรื่อยๆ แต่เธอตอบเหมือนผ่านๆผมชวนคุยก็คุยดีนะ ผมก็บอกว่าผมชอบเธอมากผม รอเธอตั้งแต่เธอคบกันแฟนเก่า เธอก็บอกขอบคุณที่ชอบเรานะ ผมก็บอกว่าให้โอกาสผมได้มั้ย แต่เธอบอกกับผมอีกว่า เธอไม่อยากให้ใครมารอเธอ ผมประทับใจมาก แต่ผมก็วิงวอนต่อ กลัวเธอรำคาญเลยตัดบทไปเรื่องอื่นครับ วันแรกผ่านไป วันที่สองโคตรพีค ผมขี่มอไซค์กลับบ้าน แล้วไปเห็นผู้ชายคนนั้นยืนรอรถเป็นเพื่อนเธอ ผมก็คิดแล้วว่ามารหัวใจผมมาแล้ว ถึงร้านตัดผมเลยทำท่าทักไปถามเธอ กลับบ้านหรือยัง ? เธอก็ยังไม่ตอบ ตกเย็นมาเธอเลยตอบ ผมเลยยิงคำถามเลยครับ ว่าสรุปมีแฟนแล้วหรอ เพราะก็พอรู้ว่าไอ้หมอนี่มันก็มาจีบๆเธอ มันเป็นเพื่อนที่รู้จักกับเพื่อนเก่าเธอและเป็นเพื่อนเธอด้วย แชทโทรสับที่ผมทักถามไปว่ามีแฟนยัง ตอบกลับมาว่ามีแล้ว ผมก็เงิบเลย เมื่อคืนเธอยังบอกไม่มีเลย เธอเลยบอกว่าเพื่อนว่าเพื่อนเลย โทรสับแต่ผมเห็นว่าเธอยืนกับไอ้หมอนั่น แต่ผมไม่โกธรเธอเลย ผมก็ยังยืนยันว่าผมขอรอเธอเหมือนเดิม ผมเลยไม่คุยต่อครับ ไอ้หมอนั่นแอตเฟสผมมา ผมเลยไม่ค่อยพอใจแบบอารมณ์มาเบ่งใส่ ผมรับเพื่อนเลยทักไปจะเอายังไงกับเรื่องเธอ มันลบเพื่อนผมออก อ่านไม่ตอบผมไม่ได้จะมีเรื่องอะไรหรอกครับ ไม่ค่อยพอใจเฉย หลังจากนั้นผมก็ใช้ชีวิตปกติทุกวัน เชื่อมั้ยครับ ผมชอบผู้หญิงคนนี้มาก ถึงขนาดผมยอมขับรถผ่านหน้าบ้านเธอ บ้านผมกับบ้านเธอคนล่ะฝั่งเลยครับ ไม่เห็นเธออย่างน้อยผมได้ผ่านหน้าบ้านก็พอใจ ผมรู้ว่าเธอชอบกินไข่ลูกเขยที่ร้านกับข้าวที่โรงเรียน ผมก็ไปกินข้าวร้านนั้นอยู่เกือบทั้งเทอมเพียงเพราะอยากเจอเธอ ดูเวอร์ป่ะ ยังมีเวอร์กว่านี้อีกผมรู้กระทั้งรองเท้าเธอใส่เบอร์อะไร หลังจากที่เคยคุยกับเธอทุกวันจันทร์ผมยอมมา รร.เช้าเผื่อจะเธอที่เธอหน้าประตู รร. เพราะเธอทำงานสภานักเรียนยืนสวัสดีนักเรียน เพราะถ้ามาสายกว่า 7.50 โมงผมจะไม่เจอเธอ เอาตรงๆผมก็เจอเธอทุกวันแหละแต่อยากเจอบ่อยๆ เพราะห้องผมกับห้องเธออยู่ตึกเดียวกันบ่ายผมก็นั่งกินข้าวหน้าตึก นั่งรอเธอเดินผ่านมันก็มีความสุขมากแล้วสำหรับผม คุณเชื่อผมมั้ยเสาร์-อาทิตย์ ผมยังมา รร. เพราะเธอเรียนพิเศษที่ รร. เจอบ้างไม่เจอบ้าง ก็ผ่านมาประมาณเกือบปี เราขึ้นม.6 พอดี ต่างคนก็ต่างหามหาลัยเรียนครับ ผมก็ติด 2-3 มหาลัย โม้หน่อย รร.เขาก็มอบของให้นักเรียนที่สอบติด แต่เเฟนเธอยังไม่ติดมหาลัยอะไรเลย ผมเลยดึงหน้าใส่ไปที 5555 โคต
ผมก็แปลกใจว่าผมแฟนมันตรงไหน หน้าตาผมก็พอใช้ได้นะไม่ได้ขี้เหร่ อะไรขนาดนั้น ผมเป็นคนผิวขาวนะ บางครั้งยังมีคนถามว่ากินยาขาวหรือเปล่า ผมมันพวกลูกคุณงานบ้าน ไม่ค่อยทำงาน กระเทยชอบมาจับมือผมเล่นบอกมือนุ่มกว่ามือผู้หญิงอีก เรียนผมก็พอได้ บ้านก็พอมีฐานะ ขอระบายหน่อยพูดเเล้วขึ้น ฮ่าๆ ผมแพ้มันตรงไหน ผมก็ได้แต่โทษตัวเองว่าผมคงช้าไปเอง ผมเห็นเธอมีความสุขก็รู้สึกดีอยู่นะ แต่ก็อย่างว่าครับเหมือนหลอกตัวเอง บางทีเธออยู่กับผมคงไม่ดีมีความสุขหรอก ครับ ผมมันประเภทคนไม่ค่อยสนใจอะไร ชีวิตมัธยมเลิกเรียน เที่ยว ห้าง เล่นร้านเกมส์เข้าบ้าน 3-4 ทุ่ม แต่ต่างจากแฟนเธอผมก็ไม่รู้หรอกมันเป็นคนยังไง แต่คงนิสัยดีกว่าผมอ่ะ เเต่ผมก็แอบน้อยใจอยู่ผมทักไปคุยแค่ 2 วัน แทบไม่มีโอกาสจีบเธอเลย ไอ้หมอนั้นคงแอบคุยมาสักพัก
แต่ผมก็คิดอีกว่าดีกว่าก็แค่มาก่อนหรือเปล่า เตะเข้าประตูตัวเองอยู่เรื่อย ฮ่าๆ ผมกล้าท้าเลยครับ ถ้าเรื่องชอบอะไรผมก็ว่าผมพอตัวเหมือนกัน ผมทุ่มทุกอย่าง ผมเห็นเธอคบกับมันก็เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงมากเลยครับ วันเกิดเธอผมก็ไม่เห็นมันซื้ออะไรให้เลย ผมไม่เคยเล่น ig ผมก็เล่นเผื่อตามเธอ ไม่ได้โรคจิตนะ ก็อย่างว่าครับคนชอบ วันสุดท้ายนะในชีวิตมัธยมก็มาถึง ไม่ได้ตายนะ งานปัจฉิม ผมคิดว่าไหนก็คงไม่เจอเธออีกนาน ผมก็ขอให้อะไรเธอหน่อย ปกติผมไม่ได้ให้อะไรใครง่ายๆนะ ขนาดเพื่อนสนิทจริงๆผมไม่ทำของปัจฉิมให้มันสักชิ้นเลย ผมก็เคยเห็นเธอโพสของร้องเท้าคู่นึงราคาพอสมควร ผมก็คิดว่าเอาล่ะว่ะ ครั้งสุดท้ายแล้ว ผมเลยตัดสินใจไม่หาซื้อรองเท้าแบบที่เธออยากได้ทั่วทุกร้าน เซนทรัล ร้านดังๆก็ไม่มีเบอร์ 7 มีแต่เบอร์ 7.5 ผมอยากให้เธอเซอร์ไพส์ว่าผมรู้ขนาดรองเท้าได้ยังไง แต่ก็แห้ว- ของบางอย่างมีเงินก็ซื้อไม่ได้เพราะเขาไม่มีไซต์ ฮ่าๆ ผมเห็นเธอชอบทีมฟุตบอลทีมนึง ผมเลยซื้อเสื้อแท้ให้เธอ แต่ผมไม่กล้าเอาไปให้เธอหรอกกลัวเธอมีปัญหากับเเเฟน เพราะแฟนเธอมันรู้ว่าผมเคยจีบเธอ ผมเลยฝากเพื่อนเธอที่ผมรู้จักเอาไปให้วันปัจฉิม แต่ผมต้องเอาไปฝากเพื่อนเธอที่บ้านอีกเพราะกลัวเอาไปให้ที่โรงเรียนกลัวเธอรู้ว่าเธอของผม แต่เจ้ากรรมเพื่อนเธอไม่อยู่บ้านผมต้องออกไปหาถึงที่นั่งให้ยุง-ขารอเพื่อนเธอมากเอาของที่ผมจะฝากผมบอกเพื่อนเธอว่าหารองเท้าให้แล้วแต่ไม่มีไซต์ ผมเลยบอกเพื่อนว่าเลยซื้อเสื้อบอลให้แทน ผมเลยบอกให้เพื่อนเธอถ่ายรูปเธอมาหน่อยตอยเธอแกะของที่ผมให้ แต่ก็ไม่พ้น เธอรู้จนได้ว่าเธอของผม ผมนั่งฟังดนตรีที่ รร.จัดให้นักเรียน เพื่อนก็มาบอกว่าเธอถามหาผมว่าของที่เธอได้เป็นของผมใช่มั้ย ผมก็ดีใจนะที่เธอรู้ แต่ใครจะไปคิดเธอถือตุ๊กตาตัวนี้แล้วมองหาคน ผมก็ไม่ได้คิดอะไร จนเพื่อนเธอเรียกผมว่าเธอเอาของมาให้ผม ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ เธอชวนผมถ่ายรูปด้วย และบอกว่าของที่ให้เธอ เป็นของผมหรอ ผมเลยบอกว่าใช่ เธอยังบอกผมอีกว่าทำไมไม่ซื้อรองเท้า ผมก็ยิ้มๆเขิลๆ ผมเลยบอกว่าหาซื้อให้แล้วแต่ไม่มีไซต์ ผมเลยคิดในใจมาเป็นแฟนเรา เราซื้อให้แน่ ฮ่าๆ เธอบอกเกรงใจซื้อทำไมตั้งแพงผมเลยว่าไม่เป็นไรหรอกอยากให้ เธอเลยให้ตุ๊กตา เธอเลยมาถ่ายรูปกับผม ผมยังคิดในใจอีกนะว่าถ้าแฟนเธอมาเห็นเธอถ่ายรูปกับผมจะเป็นยังไง ทุกวันนี้รูปนั้นยังไม่มีใครเห็นนะครับ อิอิ อย่างว่าครับรูปบางรูปมีสิทธิ์ถ่ายแต่ไม่มีสิทธิ์ลง ผมเขิลมากครับ จบงานก็ดีใจได้ไม่นานครับ เธอเดินมากับเเฟนสวนกับผม ทุกวันนี้ตุ๊กตาตัวนั้นผมยังเก็บไว้อย่างดี บางครั้งผมก็คิดนะว่าถ้าไม่เห็นตุ๊กตานี้ผมจะตัดใจได้มั้ย แต่เอาไปคืนก็กลัวเสียน้ำใจจะเกลียดกันไปเปล่าๆ
อย่างว่าครับผมไม่ใช่คนดีอะไรมาก เธอเป็นคนนิสัยดีมากครับผมเลยประทับใจมันเกินความชอบแล้ว เธอแทบไม่อะไรกับผมเลยคงเป็นเพราะนิสัยเธอแหละคบใครก็สนใจคนนั้น ผมก็ได้แต่คิดนะว่าบางวันเขาอาจจะเลิกกันแล้วหันมามองผมบ้าง ผมก็มั่นคงอยู่นะแอบหวังลึกๆเหมือนกันโตไปรักอาจกินไม่ได้ แต่ตอนนี้เธอกับเเฟนก็เรียนมหาลัยเดียวกันนะครับ ผมนี้แหละมาต่างจังหวัด ถ้าผมได้คบเธอผมกล้าพูดเลยว่าผมหยุดที่ผู้หญิงคนนี้แน่ๆ
เรื่องที่เล่ามาไม่ได้ว่าตัวเองดีแล้วเเฟนเขาไม่ดีนะ เป็นอารมณ์เฉยๆครับ ถ้าบอกไม่หมดกลัวไม่เข้าใจกัน
ปล. ถ้าเธอได้อ่านเราอยากบอกว่าผมยังรักและรู้สึกดีกับเธออยู่นะ ยังรอเหมือนเดิม TT
ผมควร พอ หรือ รอ ?
แต่ผมก็คิดอีกว่าดีกว่าก็แค่มาก่อนหรือเปล่า เตะเข้าประตูตัวเองอยู่เรื่อย ฮ่าๆ ผมกล้าท้าเลยครับ ถ้าเรื่องชอบอะไรผมก็ว่าผมพอตัวเหมือนกัน ผมทุ่มทุกอย่าง ผมเห็นเธอคบกับมันก็เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงมากเลยครับ วันเกิดเธอผมก็ไม่เห็นมันซื้ออะไรให้เลย ผมไม่เคยเล่น ig ผมก็เล่นเผื่อตามเธอ ไม่ได้โรคจิตนะ ก็อย่างว่าครับคนชอบ วันสุดท้ายนะในชีวิตมัธยมก็มาถึง ไม่ได้ตายนะ งานปัจฉิม ผมคิดว่าไหนก็คงไม่เจอเธออีกนาน ผมก็ขอให้อะไรเธอหน่อย ปกติผมไม่ได้ให้อะไรใครง่ายๆนะ ขนาดเพื่อนสนิทจริงๆผมไม่ทำของปัจฉิมให้มันสักชิ้นเลย ผมก็เคยเห็นเธอโพสของร้องเท้าคู่นึงราคาพอสมควร ผมก็คิดว่าเอาล่ะว่ะ ครั้งสุดท้ายแล้ว ผมเลยตัดสินใจไม่หาซื้อรองเท้าแบบที่เธออยากได้ทั่วทุกร้าน เซนทรัล ร้านดังๆก็ไม่มีเบอร์ 7 มีแต่เบอร์ 7.5 ผมอยากให้เธอเซอร์ไพส์ว่าผมรู้ขนาดรองเท้าได้ยังไง แต่ก็แห้ว- ของบางอย่างมีเงินก็ซื้อไม่ได้เพราะเขาไม่มีไซต์ ฮ่าๆ ผมเห็นเธอชอบทีมฟุตบอลทีมนึง ผมเลยซื้อเสื้อแท้ให้เธอ แต่ผมไม่กล้าเอาไปให้เธอหรอกกลัวเธอมีปัญหากับเเเฟน เพราะแฟนเธอมันรู้ว่าผมเคยจีบเธอ ผมเลยฝากเพื่อนเธอที่ผมรู้จักเอาไปให้วันปัจฉิม แต่ผมต้องเอาไปฝากเพื่อนเธอที่บ้านอีกเพราะกลัวเอาไปให้ที่โรงเรียนกลัวเธอรู้ว่าเธอของผม แต่เจ้ากรรมเพื่อนเธอไม่อยู่บ้านผมต้องออกไปหาถึงที่นั่งให้ยุง-ขารอเพื่อนเธอมากเอาของที่ผมจะฝากผมบอกเพื่อนเธอว่าหารองเท้าให้แล้วแต่ไม่มีไซต์ ผมเลยบอกเพื่อนว่าเลยซื้อเสื้อบอลให้แทน ผมเลยบอกให้เพื่อนเธอถ่ายรูปเธอมาหน่อยตอยเธอแกะของที่ผมให้ แต่ก็ไม่พ้น เธอรู้จนได้ว่าเธอของผม ผมนั่งฟังดนตรีที่ รร.จัดให้นักเรียน เพื่อนก็มาบอกว่าเธอถามหาผมว่าของที่เธอได้เป็นของผมใช่มั้ย ผมก็ดีใจนะที่เธอรู้ แต่ใครจะไปคิดเธอถือตุ๊กตาตัวนี้แล้วมองหาคน ผมก็ไม่ได้คิดอะไร จนเพื่อนเธอเรียกผมว่าเธอเอาของมาให้ผม ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ เธอชวนผมถ่ายรูปด้วย และบอกว่าของที่ให้เธอ เป็นของผมหรอ ผมเลยบอกว่าใช่ เธอยังบอกผมอีกว่าทำไมไม่ซื้อรองเท้า ผมก็ยิ้มๆเขิลๆ ผมเลยบอกว่าหาซื้อให้แล้วแต่ไม่มีไซต์ ผมเลยคิดในใจมาเป็นแฟนเรา เราซื้อให้แน่ ฮ่าๆ เธอบอกเกรงใจซื้อทำไมตั้งแพงผมเลยว่าไม่เป็นไรหรอกอยากให้ เธอเลยให้ตุ๊กตา เธอเลยมาถ่ายรูปกับผม ผมยังคิดในใจอีกนะว่าถ้าแฟนเธอมาเห็นเธอถ่ายรูปกับผมจะเป็นยังไง ทุกวันนี้รูปนั้นยังไม่มีใครเห็นนะครับ อิอิ อย่างว่าครับรูปบางรูปมีสิทธิ์ถ่ายแต่ไม่มีสิทธิ์ลง ผมเขิลมากครับ จบงานก็ดีใจได้ไม่นานครับ เธอเดินมากับเเฟนสวนกับผม ทุกวันนี้ตุ๊กตาตัวนั้นผมยังเก็บไว้อย่างดี บางครั้งผมก็คิดนะว่าถ้าไม่เห็นตุ๊กตานี้ผมจะตัดใจได้มั้ย แต่เอาไปคืนก็กลัวเสียน้ำใจจะเกลียดกันไปเปล่าๆ
อย่างว่าครับผมไม่ใช่คนดีอะไรมาก เธอเป็นคนนิสัยดีมากครับผมเลยประทับใจมันเกินความชอบแล้ว เธอแทบไม่อะไรกับผมเลยคงเป็นเพราะนิสัยเธอแหละคบใครก็สนใจคนนั้น ผมก็ได้แต่คิดนะว่าบางวันเขาอาจจะเลิกกันแล้วหันมามองผมบ้าง ผมก็มั่นคงอยู่นะแอบหวังลึกๆเหมือนกันโตไปรักอาจกินไม่ได้ แต่ตอนนี้เธอกับเเฟนก็เรียนมหาลัยเดียวกันนะครับ ผมนี้แหละมาต่างจังหวัด ถ้าผมได้คบเธอผมกล้าพูดเลยว่าผมหยุดที่ผู้หญิงคนนี้แน่ๆ
เรื่องที่เล่ามาไม่ได้ว่าตัวเองดีแล้วเเฟนเขาไม่ดีนะ เป็นอารมณ์เฉยๆครับ ถ้าบอกไม่หมดกลัวไม่เข้าใจกัน
ปล. ถ้าเธอได้อ่านเราอยากบอกว่าผมยังรักและรู้สึกดีกับเธออยู่นะ ยังรอเหมือนเดิม TT