วันที่เธอบอกว่าป่วย วันที่ผมไปหา วันที่รู้ว่าเธอซ่อนใครไว้อีกคน
เรื่องมีอยู่ว่า วันนั้น มีเหตุการณ์ ผมไม่รู้ตอนนี้ผมจะเรียกเขาว่าแฟน หรือคนรักดีไหม
ผมกับเค้าเราเคยตกลงกันไว้ว่าจะจริงใจต่อกัน เชื่อคำนี้มาตลอด ผมไว้ใจเธอมาก จนวันนึง
ระยะหลังๆเธอได้เปลี่ยนไป เหมือนเธอกำลัง มีคนคุยเพิ่ม เอาจริงๆ ผมรู้ก่อนหน้าผมเขามาหนุ่มอีกคนซึ่งผมก็ยอมเขา
เพราะเขาเป็นคนบอกผมเองว่าเค้าจะเปลี่ยน นิสัยตัวเองใหม่ให้ดีขึ้น และผมก็ยอม ใช่ ผมเชื่อเขา เชื่อหมดทุกอย่าง ถึงตรงนี้คุณดงว่าผมบ้าที่ยอมให้เธอคุยใครอีกคน ผมยอมรับในข้อตกลงของเธอเพราะผมหวังว่าสุดท้ายเธออาจเห็นผมดีพอที่จะเลือกผม
แต่แล้ว....
อยู่มาวันนีงผมก็ได้รู้ถึงเรื่องใครอีกคนที่เธอได้ซ่อนเอาไว้ในคำว่าเชื่อใจ
จนหลังๆพฤติกรรมของเธอเปลี่ยนไป ทุกอย่างการคุย การรับโทรสับ การคอหากันไม่เหมือนเดิม
แต่ผมยังคงทำตัวปกติเหมือนเดิม จนผมเริ่มสังเกตุการเปลี่ยนแปลงของเขาเหมือนเขากำลังสนใจผู้ชายอีกคน แล้วผู้ชายคนนั้นก็ทำเหมือนสนใจ เธอ
ด้วยการโพสหากันสื่ออะไรคล้ายๆกัน ด้วยความสงสัยผมเลยถามเธอไปคนนี้ใครทำไมต้องโพสเหมือนตัวเองด้วย ทำอะไรเหมือนกันกำลังจีบกัน
เธอบอกว่าเขาเป็นพี่รู้จักมานานแล้ว ไม่ได้คิดอะไรเลย ผมก็โอเครยังเชื่อใจเธอ
จนวันนี้ก็มาถึง
วันที่เธอบอกกับผมว่าเธอไม่สบาย ไปทำงานไม่ไหว
แต่ก่อนหน้านี้ผมได้คุยไลน์กับเธอครั้งสุดท้ายก่อนนอนเธอบอกผมว่าป่วยหนักมากไม่ไหวแล้วขอพักผ่อนก่อนนะ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรผมก็ส่งเธอเข้านอนปกติแล้ว จนผมโทรไปตอนเช้าเธอก็ผิดเครื่องไลน์ไปก็ไม่อ่านจนเธอตอบกลับมาตอนบ่าย บอกไม่ไหวเพิ่งตื่นนแล้วพอดีผมต้องไปแถวที่พักเธอผมเลยขอพี่ที่ทำงานแวะไปหาเธอหน่อยเพราะกลัวเธอเป็นอะไรมันอันตรายเธออยู่คนเดียว ผมก็เลยซื้อของไปให้เธอเผื่อเธอยังไม่ได้กินอะไร ระหว่างที่ผมไปหาผมก็พยายามโทรหาเธอตลอดละก็ไลน์ถามเธอ แต่เธอไม่รับ จนผมถึงที่พักเธอ เธอตอบกลับมา หาผมว่า "ไม่ไหวค่ะ" คำว่าไม่ไหวทำให้ผมรู้สึกผิดมากถ้าผมทำอะไรหรือช่วยเธอไม่ทัน แต่สิ่งที่ผมพบ เมื่อเธอเปิดประตูมานั้นหนาเธอดูลนลานสายตาวอกแวก แล้วสายตาผมก็มองเห็นรองเท้าผู้ชายคนนั้นที่เธอบอกไม่ได้คิดอะไรแล้วสิ่งนั้นคืออะไร จนถึงตอนนี้ผมควรสว่างได้แล้ว เพราะทุกอย่างที่ผมเจอมันคือทุกอย่างโดยที่ไม่ต้องการคำอธิบายเธอไล่ผมกลับมากลับมาพร้อมคำว่าเชื่อใจที่เคยให้กัน แต่ใช้คำว่าไร้มารยาทที่มาหาห้องเธอโดนที่ไม่บอกเธอก่อน ความเป็ห่วงของผมมันทำให้เสียมารยาทถ้าหากเธอเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ จนความสัมพันธุ์ที่ซับซ้อนระหว่างผมกับเธอและคนอื่นก่อนหน้านี้ ถูกตัดลงด้วยความสมพันธุ์ของคนที่เธอบอกเป็นรุ่นพี่ที่เธอไม่ได้คิดอะไร ทั้งผมละเขาถูกตัดออก เพราะเธอเลือกคนนั้น
ปล.**อ่านอาจจะไม่รู้เรื่องนะแต่ผมอยากเล่าประสมการณ์ที่เพิ่งเจอ ให้ฟังเพาระผมรู้สึกอึดอัดใจจริงๆ
ผมอยากให้ทุกคนรู้ว่า ความสัมพันธ์แบบนี้ ในเมื่อมันไม่มีแค่คนๆเดียวตั้งแต่แรก มันไม่ผิดที่จะจบลง ด้วยคำว่า"คนอื่น"กับอีกหลายๆคน ที่เธอได้ซ่อนไว้ และสุดท้ายผมก็โดนไล่ออกมา พร้อมกับคำว่าผมกายเป็นคนอื่นนั้นเช่นกัน
เธอไม่ผิดที่เธอมีตัวเลือกหลายคน แต่สำหรับผม ผมเลือกเธอแค่คนเดียวมาตลอด
วันที่เธอบอกว่าป่วย วันที่ผมไปหา วันที่รู้ว่าเธอซ่อนใครไว้อีกคน
เรื่องมีอยู่ว่า วันนั้น มีเหตุการณ์ ผมไม่รู้ตอนนี้ผมจะเรียกเขาว่าแฟน หรือคนรักดีไหม
ผมกับเค้าเราเคยตกลงกันไว้ว่าจะจริงใจต่อกัน เชื่อคำนี้มาตลอด ผมไว้ใจเธอมาก จนวันนึง
ระยะหลังๆเธอได้เปลี่ยนไป เหมือนเธอกำลัง มีคนคุยเพิ่ม เอาจริงๆ ผมรู้ก่อนหน้าผมเขามาหนุ่มอีกคนซึ่งผมก็ยอมเขา
เพราะเขาเป็นคนบอกผมเองว่าเค้าจะเปลี่ยน นิสัยตัวเองใหม่ให้ดีขึ้น และผมก็ยอม ใช่ ผมเชื่อเขา เชื่อหมดทุกอย่าง ถึงตรงนี้คุณดงว่าผมบ้าที่ยอมให้เธอคุยใครอีกคน ผมยอมรับในข้อตกลงของเธอเพราะผมหวังว่าสุดท้ายเธออาจเห็นผมดีพอที่จะเลือกผม
แต่แล้ว....
อยู่มาวันนีงผมก็ได้รู้ถึงเรื่องใครอีกคนที่เธอได้ซ่อนเอาไว้ในคำว่าเชื่อใจ
จนหลังๆพฤติกรรมของเธอเปลี่ยนไป ทุกอย่างการคุย การรับโทรสับ การคอหากันไม่เหมือนเดิม
แต่ผมยังคงทำตัวปกติเหมือนเดิม จนผมเริ่มสังเกตุการเปลี่ยนแปลงของเขาเหมือนเขากำลังสนใจผู้ชายอีกคน แล้วผู้ชายคนนั้นก็ทำเหมือนสนใจ เธอ
ด้วยการโพสหากันสื่ออะไรคล้ายๆกัน ด้วยความสงสัยผมเลยถามเธอไปคนนี้ใครทำไมต้องโพสเหมือนตัวเองด้วย ทำอะไรเหมือนกันกำลังจีบกัน
เธอบอกว่าเขาเป็นพี่รู้จักมานานแล้ว ไม่ได้คิดอะไรเลย ผมก็โอเครยังเชื่อใจเธอ
จนวันนี้ก็มาถึง
วันที่เธอบอกกับผมว่าเธอไม่สบาย ไปทำงานไม่ไหว
แต่ก่อนหน้านี้ผมได้คุยไลน์กับเธอครั้งสุดท้ายก่อนนอนเธอบอกผมว่าป่วยหนักมากไม่ไหวแล้วขอพักผ่อนก่อนนะ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรผมก็ส่งเธอเข้านอนปกติแล้ว จนผมโทรไปตอนเช้าเธอก็ผิดเครื่องไลน์ไปก็ไม่อ่านจนเธอตอบกลับมาตอนบ่าย บอกไม่ไหวเพิ่งตื่นนแล้วพอดีผมต้องไปแถวที่พักเธอผมเลยขอพี่ที่ทำงานแวะไปหาเธอหน่อยเพราะกลัวเธอเป็นอะไรมันอันตรายเธออยู่คนเดียว ผมก็เลยซื้อของไปให้เธอเผื่อเธอยังไม่ได้กินอะไร ระหว่างที่ผมไปหาผมก็พยายามโทรหาเธอตลอดละก็ไลน์ถามเธอ แต่เธอไม่รับ จนผมถึงที่พักเธอ เธอตอบกลับมา หาผมว่า "ไม่ไหวค่ะ" คำว่าไม่ไหวทำให้ผมรู้สึกผิดมากถ้าผมทำอะไรหรือช่วยเธอไม่ทัน แต่สิ่งที่ผมพบ เมื่อเธอเปิดประตูมานั้นหนาเธอดูลนลานสายตาวอกแวก แล้วสายตาผมก็มองเห็นรองเท้าผู้ชายคนนั้นที่เธอบอกไม่ได้คิดอะไรแล้วสิ่งนั้นคืออะไร จนถึงตอนนี้ผมควรสว่างได้แล้ว เพราะทุกอย่างที่ผมเจอมันคือทุกอย่างโดยที่ไม่ต้องการคำอธิบายเธอไล่ผมกลับมากลับมาพร้อมคำว่าเชื่อใจที่เคยให้กัน แต่ใช้คำว่าไร้มารยาทที่มาหาห้องเธอโดนที่ไม่บอกเธอก่อน ความเป็ห่วงของผมมันทำให้เสียมารยาทถ้าหากเธอเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ จนความสัมพันธุ์ที่ซับซ้อนระหว่างผมกับเธอและคนอื่นก่อนหน้านี้ ถูกตัดลงด้วยความสมพันธุ์ของคนที่เธอบอกเป็นรุ่นพี่ที่เธอไม่ได้คิดอะไร ทั้งผมละเขาถูกตัดออก เพราะเธอเลือกคนนั้น
ปล.**อ่านอาจจะไม่รู้เรื่องนะแต่ผมอยากเล่าประสมการณ์ที่เพิ่งเจอ ให้ฟังเพาระผมรู้สึกอึดอัดใจจริงๆ
ผมอยากให้ทุกคนรู้ว่า ความสัมพันธ์แบบนี้ ในเมื่อมันไม่มีแค่คนๆเดียวตั้งแต่แรก มันไม่ผิดที่จะจบลง ด้วยคำว่า"คนอื่น"กับอีกหลายๆคน ที่เธอได้ซ่อนไว้ และสุดท้ายผมก็โดนไล่ออกมา พร้อมกับคำว่าผมกายเป็นคนอื่นนั้นเช่นกัน
เธอไม่ผิดที่เธอมีตัวเลือกหลายคน แต่สำหรับผม ผมเลือกเธอแค่คนเดียวมาตลอด