ผมชอบผู้หญิงคนนึงมามากกว่า 7 ปี ผมรู้จักเธอผ่านโซเชียล ผมชอบเธอจากรูปภาพของโปรไฟล์ของเธอ
จริงอยู่ที่การจะชอบใครสักคนควรจะชอบที่นิสัยใจคอ ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นผมแค่มองว่าเธอน่ารักดีเฉยๆหรือเปล่า?
ผมอยากทำความรู้จักกับเธอและผมก็ได้ทำความรู้จักกับเธออย่างที่หวังไว้
เธอเป็นคนน่ารักและมีอารมณ์ขันครับ หน้าตาของเธอไม่พิมพ์นิยมอย่างที่ผู้หญิงสมัยนี้เป็นกัน
เมื่อ 7 ปีก่อนเธอดูธรรมดามากๆ ไม่ได้สวยอะไรมากมาย แต่สิ่งที่ทำให้เธอดูสวยคือตาของเธอ
ผมเคยคิดเล่นๆว่าตาของเธอมีแววตาและประกายเหมือนตากวาง
นั่นอาจเป็นสิ่งแรกที่ผมเห็นในรูปโปรไฟล์ ครั้งแรกที่คุยกันผ่าน Facebook เธอเป็นคนไม่ถือตัวเลย
อัธยาศัยดีมากๆ ผมเองได้แต่คิดว่าเธอแค่รักษามารยาทหรือเธอเป็นคนแบบนี้จริงๆ
ยิ่งนานวันไปการที่เธอคุยสนุกยิ่งทำให้ผมเสพติดการคุยกับเธอ ทุกวันผมจะรอเธอที่จอคอม
ถึงเวลาที่เธอเลิกเรียน เธอก็จะกลับมาคุยกับผม เล่าชีวิตประจำวันให้ฟัง บางวันก็พูดถึงคนอื่นบ้างก็มี ยิ่งเวลาผ่านไปก็เหมือนว่าผมจะรู้จัก
เธอมากขึ้น เราคุยกันทุกวัน แทบจะทั้งวันเลยก็ว่าได้ จากการคุยก็ขยับมาวิดีโอคอล ผมเห็นอริยาบถของเธอทั้งตอนพูดคุย ยิ้มหรือหัวเราะ
ถ้าเราไม่คุยกันวันไหนก็ตาม เสียงของเธอก็ยังคงติดอยู่ในหัวของผมตลอดเวลา
ดูเหมือนเรื่องจะไปได้ดี ดูเหมือนเธอเองก็อาจจะมีใจให้ผมแต่ความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้น ด้วยความที่เรารู้จักกันผ่านโซเชียล อยู่คนละที่กัน
ผมไม่รู้ว่าเธอไปทำความรู้จักกับใครในชีวิตจริงบ้าง แต่แล้ววันนึงเธอก็มีแฟน ซึ่งผมไม่เข้าใจมากๆว่าไปทำความรู้จักกันตอนไหน?
ตอนนั้นผมได้แต่คิดว่าเธอไม่จริงใจกับผมเลยสักนิด ถ้ามีคนคุยด้วยอยู่แล้วจะมาคุยกับผมทำไมทุกวันๆ
ผมต้องเห็นเขาคุยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันผ่าน Facebook บอกไม่ถูกว่าอิจฉาไหม รู้สึกน้อยใจ ไม่รู้จะทำยังไง
ทำไมไม่เป็นผมที่ได้คบกับเธอ? หลายๆอย่างมันทำให้ผมต้องถอย ในที่สุดผมก็ยอมแพ้
ผ่านไปได้ไม่นานเธอก็เลิกกับแฟน ด้วยเหตุผลที่ว่าสไตล์ของเธอและแฟนไม่เหมือนกัน
ตอนนั้นมันก็ดีใจนะ สะใจเล็กๆด้วยที่เธอผิดหวัง ผมอาจจะเป็นคนไม่ดีมั้ง แต่มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
แต่พอเห็นเธอเสียใจ ผมก็เข้าไปถามไถ่สารทุกข์ของเธอ จากนั้นมันก็เหมือนเชื่อมให้เรา
ได้คุยกันอีกครั้ง ผมดีใจที่เธอกลับมาคุยกับผม เธอปฏิบัติกับผมเหมือนเดิม คือคุยกับผมทุกเวลา มีเรื่องมาเล่าให้ฟังทุกวัน
ผมสุขใจมากแค่ได้คุยกับเธอ เห็นเธอทำอะไรยุกยิกผ่านจอคอมพิวเตอร์ และผมอาจจะโลภด้วยมั้งที่อยากใกล้ชิดเธอบ้าง
เลยตัดสินใจชวนเธอเดท แต่...เธอปฏิเสธผมแบบไม่คิดเลย ผมมองว่าเธออาจจะกลัวคนแปลกหน้าหรือเปล่า
และเหตุผลนั้นเป็นคำตอบที่ผมตอบตัวเองในใจ ต้องปลอบตัวเองไปว่าคงเพราะแบบนั้น
ความสุขมักผ่านไปไวเสมอ เมื่อเธอเลิกกับแฟนของเธอคนแรก ดูเหมือนเธอจะคุยกับ "คนอื่น" นอกจากผมอีกครั้ง
และดูเหมือนว่าเธอต้องการแสดงออกมากๆว่าคุยกันกับเขาให้ผมรู้ ไม่ผิดคาด ผ่านไปไม่นานเธอก็คบกับเขา
ผมรู้สึกเหมือนผมโดนเธอทรยศ หักหลังเข้าอีกแล้ว เธอรู้ว่าผมชอบเธอ เธอรู้ทุกอย่างว่าผมคิดยังไง?
เธอรู้ว่าผมจะเสียใจถ้าเธอทำแบบนั้น แต่เธอก็ทำมัน บอกตามตรงตอนนั้นผมอยากถอดใจมากๆ
ผมเห็นเธอมีความสุข และเธอก็ลืมไปเลยว่าเคยมีผมอยู่ตรงนี้ ผมอยากจะรอแต่มันก็ท้อด้วย
ผมเลยตัดสินใจที่จะไม่สนใจเธออีกจะดีกว่า มันน่าจะดีกับตัวผมมากกว่า ผมคิดว่าอย่างนั้น
แต่ทุกครั้งที่ผมพยายามจะตีตัวออกห่าง เธอจะมีท่าทีมาสนใจใยดีกันเสมอ มันทำให้ผมตัดเธอไม่ได้
และยังต้องอยู่ในภาวะชอบแฟนคนอื่นอยู่อย่างนั้นเป็นปีๆ เพื่อนและคนรอบข้างก็บอกให้ผมตัดใจ
ถ้าเธอชอบผมจริง เธอต้องคบกับผมไปแล้ว ผมไม่อยากให้ตัวเองตกอยู่ในสภาวะนี้นานๆ แต่ก็หาทางออกให้ตัวเองไม่ได้
เหมือนหนังเรื่องเก่า สุดท้ายเธอและแฟนก็เลิกรากันไปอย่างไม่ดี (ตามคำที่เธอบอก) อย่างที่บอกว่าผมรับรู้เรื่องราวชีวิตของเธอ
ผ่านโซเชียลเท่านั้น ผมเห็นว่าเพื่อนๆของเธอก็ดี คนรอบตัวก็ดีต่างแสดงความคิดเห็นด้านลบกับแฟนของเธอ
ผมเชื่อสนิทใจว่าเธอคงจบไม่สวยจริงๆ และเหมือนเดิมนั่นทำให้ผมได้กลับเข้ามาในชีวิตของเธออีกครั้ง
ที่บอกว่าผมได้กลับเข้าไปในชีวิตเธอ เพราะเธอไม่เคยหายไปจากชีวิต ความรู้สึกนึกคิดของผมเลย
ผมลองเปิดใจคุยกับเธอว่าที่ผ่านมา ทำไมเธอถึงไปคบกับคนอื่น ไปคุยกับคนอื่นทั้งที่เธอก็ดีกับผม
และมีท่าทีว่าชอบผม หรือผมอาจจะคิดไปเองก็ได้ เธอบอกว่าเธอชอบผมจริงๆ แต่เธอมีเหตุผลของเธอ
เธอมองว่าเธอคบกับผมไม่ได้ เพราะผมขาดคุณสมบัติบางอย่างที่เธอตั้งไว้ นั่นก็คือเรื่องความมั่นคงในชีวิตของผม
เธอมีพร้อมทุกอย่างทั้งหน้าตา การศึกษา ฐานะครอบครัวซึ่งแตกต่างกับผม ซึ่งผมก็ยอมรับเหตุผลข้อนี้ได้
เพราะผมไม่สามารถเลือกเกิดมาในครอบครัวที่ดีกว่านี้ได้ ผมไม่ได้รังเกียจที่ครอบครัวผมมีเท่านี้
แต่ผมก็รู้สึกได้เองว่าถ้าเป็นผู้หญิง ก็คงต้องนึกถึงความมั่นคง ความเหมาะสม อะไรก็แล้วแต่เหมือนกัน
เธอเป็นเหมือนแรงผลักดันให้ผมต้องขวนขวาย มุ่งมั่นจะสร้างเนื้อสร้างตัว ผมยอมรับเต็มปากเลยว่าผมทำทุกวันนี้เพื่อตัวผมเอง
จะได้ดีพร้อมและเหมาะสมกับเธอ แม้ว่าผมจะไม่เคยเจอเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่เธอเหมือนเชื้อไฟสำหรับผม
ทุกวันนี้ผ่านมา 7 ปีแล้ว ผมก็ยังคงไม่เคยเจอเธอแม้แต่ครั้งเดียว และเมื่อชวนเธอไปไหน เธอก็จะปฏิเสธผมเสมอ
ต่อให้ผมจะเสนออะไรไป เธอมักจะหาเหตุผลมาคัดค้าน ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันที่ทำให้เธอไม่ต้องการที่จะเจอผม
ทั้งที่ผมอยากเจอเธอ อยากรู้จักเธอมากกว่านี้ ผมอยากสานความสัมพันธ์กับเธอ อยากมีชื่อเรียกสถานะของเรา
มันอาจฟังดูโง่ๆที่ผมยังรอเธออยู่ ถึงมันจะดูไม่มีความหวังอะไรให้หวังเลย ผมไม่รู้ว่าวันนึงเธอจะไปคบกับคนอื่นอีกไหม
และผมสงสัยมาตลอดว่าเธอดีกับทุกคนเหมือนที่ดีกับผมหรือเปล่า? หวังว่าถ้าเธอผ่านมาเธอจะเห็นว่าผมคิดยังไง? รู้สึกยังไง?
ผมอยากให้เธอเปิดใจรับผมเข้าไป ถึงวันนี้ผมจะยังไม่ได้เป็นคนที่ดีที่สุด แต่ผมอยากขอแค่โอกาส
7 ปีสำหรับใครหลายคนมันนานมาก ผมก็เหมือนกัน ผมรอเธอไปนานมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ถ้าเธอไม่คิดจะรักกันเลยสักนิด
ผมก็อยากให้เธอเลิกทำดีกับผม เลิกหวังดีและเลิกติดต่อกับผมไปเองเลย เพราะผมก็คงเป็นคนทำแบบนั้นกับเธอไม่ได้
สุดท้ายนี้ ผมอยากจะบอกกับเธอว่า ถ้าเธอผ่านมาเห็น เธอก็น่าจะรู้ได้ไม่ยากว่าเป็นผมเอง ผมอยากให้เธอรู้ว่าผมจริงใจกับเธอ
และซื่อสัตย์กับเธอมากๆ ถึงเธอจะไปคบคนอื่น ทำร้ายจิตใจผมยังไงก็แล้วแต่ ผมยังรอเธออยู่ รออยู่เหมือนเดิม
ให้โอกาสกันหน่อยนะ ออกมาเจอกัน ลองมาคบกัน ดีไม่ดีก็ลองให้มันรู้ไป แล้วถ้าผลออกมาไม่ดี ผมจะไม่ไปรบกวนเธออีกเลย
ผมชอบผู้หญิงที่ไม่เคยเจอกันมา 7 ปีและมันไม่มีชื่อเรียกสถานะของเรา
จริงอยู่ที่การจะชอบใครสักคนควรจะชอบที่นิสัยใจคอ ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นผมแค่มองว่าเธอน่ารักดีเฉยๆหรือเปล่า?
ผมอยากทำความรู้จักกับเธอและผมก็ได้ทำความรู้จักกับเธออย่างที่หวังไว้
เธอเป็นคนน่ารักและมีอารมณ์ขันครับ หน้าตาของเธอไม่พิมพ์นิยมอย่างที่ผู้หญิงสมัยนี้เป็นกัน
เมื่อ 7 ปีก่อนเธอดูธรรมดามากๆ ไม่ได้สวยอะไรมากมาย แต่สิ่งที่ทำให้เธอดูสวยคือตาของเธอ
ผมเคยคิดเล่นๆว่าตาของเธอมีแววตาและประกายเหมือนตากวาง
นั่นอาจเป็นสิ่งแรกที่ผมเห็นในรูปโปรไฟล์ ครั้งแรกที่คุยกันผ่าน Facebook เธอเป็นคนไม่ถือตัวเลย
อัธยาศัยดีมากๆ ผมเองได้แต่คิดว่าเธอแค่รักษามารยาทหรือเธอเป็นคนแบบนี้จริงๆ
ยิ่งนานวันไปการที่เธอคุยสนุกยิ่งทำให้ผมเสพติดการคุยกับเธอ ทุกวันผมจะรอเธอที่จอคอม
ถึงเวลาที่เธอเลิกเรียน เธอก็จะกลับมาคุยกับผม เล่าชีวิตประจำวันให้ฟัง บางวันก็พูดถึงคนอื่นบ้างก็มี ยิ่งเวลาผ่านไปก็เหมือนว่าผมจะรู้จัก
เธอมากขึ้น เราคุยกันทุกวัน แทบจะทั้งวันเลยก็ว่าได้ จากการคุยก็ขยับมาวิดีโอคอล ผมเห็นอริยาบถของเธอทั้งตอนพูดคุย ยิ้มหรือหัวเราะ
ถ้าเราไม่คุยกันวันไหนก็ตาม เสียงของเธอก็ยังคงติดอยู่ในหัวของผมตลอดเวลา
ดูเหมือนเรื่องจะไปได้ดี ดูเหมือนเธอเองก็อาจจะมีใจให้ผมแต่ความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้น ด้วยความที่เรารู้จักกันผ่านโซเชียล อยู่คนละที่กัน
ผมไม่รู้ว่าเธอไปทำความรู้จักกับใครในชีวิตจริงบ้าง แต่แล้ววันนึงเธอก็มีแฟน ซึ่งผมไม่เข้าใจมากๆว่าไปทำความรู้จักกันตอนไหน?
ตอนนั้นผมได้แต่คิดว่าเธอไม่จริงใจกับผมเลยสักนิด ถ้ามีคนคุยด้วยอยู่แล้วจะมาคุยกับผมทำไมทุกวันๆ
ผมต้องเห็นเขาคุยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันผ่าน Facebook บอกไม่ถูกว่าอิจฉาไหม รู้สึกน้อยใจ ไม่รู้จะทำยังไง
ทำไมไม่เป็นผมที่ได้คบกับเธอ? หลายๆอย่างมันทำให้ผมต้องถอย ในที่สุดผมก็ยอมแพ้
ผ่านไปได้ไม่นานเธอก็เลิกกับแฟน ด้วยเหตุผลที่ว่าสไตล์ของเธอและแฟนไม่เหมือนกัน
ตอนนั้นมันก็ดีใจนะ สะใจเล็กๆด้วยที่เธอผิดหวัง ผมอาจจะเป็นคนไม่ดีมั้ง แต่มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
แต่พอเห็นเธอเสียใจ ผมก็เข้าไปถามไถ่สารทุกข์ของเธอ จากนั้นมันก็เหมือนเชื่อมให้เรา
ได้คุยกันอีกครั้ง ผมดีใจที่เธอกลับมาคุยกับผม เธอปฏิบัติกับผมเหมือนเดิม คือคุยกับผมทุกเวลา มีเรื่องมาเล่าให้ฟังทุกวัน
ผมสุขใจมากแค่ได้คุยกับเธอ เห็นเธอทำอะไรยุกยิกผ่านจอคอมพิวเตอร์ และผมอาจจะโลภด้วยมั้งที่อยากใกล้ชิดเธอบ้าง
เลยตัดสินใจชวนเธอเดท แต่...เธอปฏิเสธผมแบบไม่คิดเลย ผมมองว่าเธออาจจะกลัวคนแปลกหน้าหรือเปล่า
และเหตุผลนั้นเป็นคำตอบที่ผมตอบตัวเองในใจ ต้องปลอบตัวเองไปว่าคงเพราะแบบนั้น
ความสุขมักผ่านไปไวเสมอ เมื่อเธอเลิกกับแฟนของเธอคนแรก ดูเหมือนเธอจะคุยกับ "คนอื่น" นอกจากผมอีกครั้ง
และดูเหมือนว่าเธอต้องการแสดงออกมากๆว่าคุยกันกับเขาให้ผมรู้ ไม่ผิดคาด ผ่านไปไม่นานเธอก็คบกับเขา
ผมรู้สึกเหมือนผมโดนเธอทรยศ หักหลังเข้าอีกแล้ว เธอรู้ว่าผมชอบเธอ เธอรู้ทุกอย่างว่าผมคิดยังไง?
เธอรู้ว่าผมจะเสียใจถ้าเธอทำแบบนั้น แต่เธอก็ทำมัน บอกตามตรงตอนนั้นผมอยากถอดใจมากๆ
ผมเห็นเธอมีความสุข และเธอก็ลืมไปเลยว่าเคยมีผมอยู่ตรงนี้ ผมอยากจะรอแต่มันก็ท้อด้วย
ผมเลยตัดสินใจที่จะไม่สนใจเธออีกจะดีกว่า มันน่าจะดีกับตัวผมมากกว่า ผมคิดว่าอย่างนั้น
แต่ทุกครั้งที่ผมพยายามจะตีตัวออกห่าง เธอจะมีท่าทีมาสนใจใยดีกันเสมอ มันทำให้ผมตัดเธอไม่ได้
และยังต้องอยู่ในภาวะชอบแฟนคนอื่นอยู่อย่างนั้นเป็นปีๆ เพื่อนและคนรอบข้างก็บอกให้ผมตัดใจ
ถ้าเธอชอบผมจริง เธอต้องคบกับผมไปแล้ว ผมไม่อยากให้ตัวเองตกอยู่ในสภาวะนี้นานๆ แต่ก็หาทางออกให้ตัวเองไม่ได้
เหมือนหนังเรื่องเก่า สุดท้ายเธอและแฟนก็เลิกรากันไปอย่างไม่ดี (ตามคำที่เธอบอก) อย่างที่บอกว่าผมรับรู้เรื่องราวชีวิตของเธอ
ผ่านโซเชียลเท่านั้น ผมเห็นว่าเพื่อนๆของเธอก็ดี คนรอบตัวก็ดีต่างแสดงความคิดเห็นด้านลบกับแฟนของเธอ
ผมเชื่อสนิทใจว่าเธอคงจบไม่สวยจริงๆ และเหมือนเดิมนั่นทำให้ผมได้กลับเข้ามาในชีวิตของเธออีกครั้ง
ที่บอกว่าผมได้กลับเข้าไปในชีวิตเธอ เพราะเธอไม่เคยหายไปจากชีวิต ความรู้สึกนึกคิดของผมเลย
ผมลองเปิดใจคุยกับเธอว่าที่ผ่านมา ทำไมเธอถึงไปคบกับคนอื่น ไปคุยกับคนอื่นทั้งที่เธอก็ดีกับผม
และมีท่าทีว่าชอบผม หรือผมอาจจะคิดไปเองก็ได้ เธอบอกว่าเธอชอบผมจริงๆ แต่เธอมีเหตุผลของเธอ
เธอมองว่าเธอคบกับผมไม่ได้ เพราะผมขาดคุณสมบัติบางอย่างที่เธอตั้งไว้ นั่นก็คือเรื่องความมั่นคงในชีวิตของผม
เธอมีพร้อมทุกอย่างทั้งหน้าตา การศึกษา ฐานะครอบครัวซึ่งแตกต่างกับผม ซึ่งผมก็ยอมรับเหตุผลข้อนี้ได้
เพราะผมไม่สามารถเลือกเกิดมาในครอบครัวที่ดีกว่านี้ได้ ผมไม่ได้รังเกียจที่ครอบครัวผมมีเท่านี้
แต่ผมก็รู้สึกได้เองว่าถ้าเป็นผู้หญิง ก็คงต้องนึกถึงความมั่นคง ความเหมาะสม อะไรก็แล้วแต่เหมือนกัน
เธอเป็นเหมือนแรงผลักดันให้ผมต้องขวนขวาย มุ่งมั่นจะสร้างเนื้อสร้างตัว ผมยอมรับเต็มปากเลยว่าผมทำทุกวันนี้เพื่อตัวผมเอง
จะได้ดีพร้อมและเหมาะสมกับเธอ แม้ว่าผมจะไม่เคยเจอเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่เธอเหมือนเชื้อไฟสำหรับผม
ทุกวันนี้ผ่านมา 7 ปีแล้ว ผมก็ยังคงไม่เคยเจอเธอแม้แต่ครั้งเดียว และเมื่อชวนเธอไปไหน เธอก็จะปฏิเสธผมเสมอ
ต่อให้ผมจะเสนออะไรไป เธอมักจะหาเหตุผลมาคัดค้าน ผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันที่ทำให้เธอไม่ต้องการที่จะเจอผม
ทั้งที่ผมอยากเจอเธอ อยากรู้จักเธอมากกว่านี้ ผมอยากสานความสัมพันธ์กับเธอ อยากมีชื่อเรียกสถานะของเรา
มันอาจฟังดูโง่ๆที่ผมยังรอเธออยู่ ถึงมันจะดูไม่มีความหวังอะไรให้หวังเลย ผมไม่รู้ว่าวันนึงเธอจะไปคบกับคนอื่นอีกไหม
และผมสงสัยมาตลอดว่าเธอดีกับทุกคนเหมือนที่ดีกับผมหรือเปล่า? หวังว่าถ้าเธอผ่านมาเธอจะเห็นว่าผมคิดยังไง? รู้สึกยังไง?
ผมอยากให้เธอเปิดใจรับผมเข้าไป ถึงวันนี้ผมจะยังไม่ได้เป็นคนที่ดีที่สุด แต่ผมอยากขอแค่โอกาส
7 ปีสำหรับใครหลายคนมันนานมาก ผมก็เหมือนกัน ผมรอเธอไปนานมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ถ้าเธอไม่คิดจะรักกันเลยสักนิด
ผมก็อยากให้เธอเลิกทำดีกับผม เลิกหวังดีและเลิกติดต่อกับผมไปเองเลย เพราะผมก็คงเป็นคนทำแบบนั้นกับเธอไม่ได้
สุดท้ายนี้ ผมอยากจะบอกกับเธอว่า ถ้าเธอผ่านมาเห็น เธอก็น่าจะรู้ได้ไม่ยากว่าเป็นผมเอง ผมอยากให้เธอรู้ว่าผมจริงใจกับเธอ
และซื่อสัตย์กับเธอมากๆ ถึงเธอจะไปคบคนอื่น ทำร้ายจิตใจผมยังไงก็แล้วแต่ ผมยังรอเธออยู่ รออยู่เหมือนเดิม
ให้โอกาสกันหน่อยนะ ออกมาเจอกัน ลองมาคบกัน ดีไม่ดีก็ลองให้มันรู้ไป แล้วถ้าผลออกมาไม่ดี ผมจะไม่ไปรบกวนเธออีกเลย