ขอระบายหน่อยครับ

คือผมมีเพื่อนอยู่กลุ่มหนึ่งก็ประมาณ 6 คนครับ แต่พอเริ่มสนิทกันมากๆเราก็ได้รู้นิสัยแย่ๆของแต่ละคน แต่มีบางคนที่ผมไว้ใจได้ แต่อย่างว่านะครับใครมันจะไปไว้วางใจได้นอกตัวเราเอง มีอยู่วันหนึ่งพวกเขายืมของผม ซึ๋งเป็นของแม่ พาของสิ่งนั้นไปโรงเรียน แต่ลืมเอากลัยมาจากโรงเรียน เป็นเวลาหลายวันเขาเมินเฉย ถ้าของสิ่งนั้นมันเอาแบกไปได้คนเดียวก็ดีสิ้ครับ ด้วยความทีผมเป็นโมโห ผมเลยทักแชท ว่ายืมของแล้วเอามาให้
พอวันต่อมาก็ว่าผมแบบนู้นผมแบบนี้ มันดูว่าจะไร้สาระ แต่ตอนนั้นในกลุ่มไม่มีใครช่วยผมเลยครับ  ผมเลยทนต่อไป จนหลายๆเรื่อง เวลาเดินเราก็เดินหลังสุดคนเดียว ผมไม่สามรถรัใจเพื่อนกลุ่มนี้เลยครับเพราะบางทีก็ดีและบางทีก็ร้าย จนวันหนึ่ง ผมโพสต์ลงเฟส  ว่า ถ้าอยู่แล้วไม่สบายใจก็ถ่อยออกมาเองดีกว่า
เอาจริงๆนะครับกลุ่มผมตอนนั้นเป็นกลุ่มที่ดี ผมรู้ที่เขาชวนผมเข้ากลุ่มก็คงเอาผมเป็น หมา มั่งครับ  เพราะในห้องไม่มีใครหาเรื่องผม  เพราะผม ไม่เคยแพ้ใคร
แต่ใงละครับผมแคร์คนกลุ่มนี้มาๆเลยครับ จนวันหนึ่งเราได้ไปอยู่กับอีกกลุ่มหนึ่ง มันโครตสบายใจ เหมือนเราสําคัญมากๆ อยู่แล้วโครตมีความสุข และหลังจากนั้นผมก็คบ 2 กลุ่มเลยครับ เพราะผมหนีไม่ได้ ผมเกรงใจใงครับ พอนานๆ เพื่อนในกลุ่มที่ทําให้ผมเสียใจบ่อยๆ ก็มาพูดว่า  คงไ่คบกับเพื่อนกูละพวกกูไม่ดังเหมือนพวกนั้น  แอบเจ็บแล้วใงละครับในเมื่อทุกอย่างมันบีบบังคับเราให้อย่างนั้นเอง พอจบม3 ผมก็ต่อ ม4 โรงเรียนเดิม
ต่างคนต่างย้าย แต่โชคร้ายนั้นสิ้ครับ เพื่อนผมที่ว่าผมตอนนั้น เรียนที่เดิม แถบเวลาเจอกันบอกไม่ทักอีก ผมก็ยิ้มแบบกวนตีนละครับ
เอาจริงๆนะครับมีเพื่อนแบบนี้ผมว่า อยู่กับกลุ่มที่มีความสุขดีกว่าครับ ตั่งแต่ขึ้น ม4 มาก็ไม่แคร์เรื่องเพื่อนเลยครับ