นี่เป็นกระทู้แรกของชีวิต มีผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วย ณ ที่นี้จริงๆครับ
ตามหัวข้อเลยคับ
ปกติเป็นคนรักแฟนมากขั้นสุด พยายามหากิจกรรมทำร่วมกันบ่อยๆ ถึงเจ้าตัวจะไม่มีเวลาให้ผมมากนักก็ตาม แต่เราก็คบกันมาได้ปีนึงแล้ว ช่วงนี้ผมไปเรียนแลกเปลี่ยนที่เมืองนอก มาได้ไม่นาน เจ้าตัวก็บอกเลิกแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่มีสัญญานบ่งบอกเลยสักนิด แล้วเหตุผลก็เดิมๆเหมือนที่อ่านตามเน็ต หนูคิดกับพี่แค่พี่ชาย แล้วที่คบกันมาตลอดนี่คืออะไรเนี่ย ไอ้เราก็พยายามยื้อเค้าไว้ด้วยสารพัดคำพูดที่พยายามจะบอกว่า อย่าไปเลย อย่าทิ้งกันแบบนี้สิ เค้ารักตัวมากเลยนะ ให้โอกาสเค้าได้มั้ย และอีกนาๆคำพูด แล้วเจ้าตัวก็ตอบมาว่า
"อย่าตื้อหนูเลย ถ้ารักหนูจริงก็ปล่อยหนูไปเถอะ"
แต่ด้วยความที่ไม่อยากเสียเขาไป เราเลยพยายามรั้งต่อ เราก็ไม่อยากเจ็บแล้ว (T_T)แล้วเจ้าตัวก็บอกว่า
"ถ้ารักกันจริงก็ต้องเสียสละสิ"
คือตอนนี้เราควรถอยออกมาใช่มั้ยคับ? เราไม่ยากเสียเขาไป แต่ก็ไม่อยากให้เขาอึดอัดใจด้วยคับ ขอความคิดเห็นหน่อยนะคับ
ขอบคุณล่วงหน้าคับ (T_T)
ถ้าการออกไปจากชีวิตเค้ามันทำให้เขาสบายใจ แต่เราต้องทรมานเพราะยังรัก เราควรจะทรมานหรือทำให้เค้าสบายใจดีคับ?
ตามหัวข้อเลยคับ
ปกติเป็นคนรักแฟนมากขั้นสุด พยายามหากิจกรรมทำร่วมกันบ่อยๆ ถึงเจ้าตัวจะไม่มีเวลาให้ผมมากนักก็ตาม แต่เราก็คบกันมาได้ปีนึงแล้ว ช่วงนี้ผมไปเรียนแลกเปลี่ยนที่เมืองนอก มาได้ไม่นาน เจ้าตัวก็บอกเลิกแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่มีสัญญานบ่งบอกเลยสักนิด แล้วเหตุผลก็เดิมๆเหมือนที่อ่านตามเน็ต หนูคิดกับพี่แค่พี่ชาย แล้วที่คบกันมาตลอดนี่คืออะไรเนี่ย ไอ้เราก็พยายามยื้อเค้าไว้ด้วยสารพัดคำพูดที่พยายามจะบอกว่า อย่าไปเลย อย่าทิ้งกันแบบนี้สิ เค้ารักตัวมากเลยนะ ให้โอกาสเค้าได้มั้ย และอีกนาๆคำพูด แล้วเจ้าตัวก็ตอบมาว่า
"อย่าตื้อหนูเลย ถ้ารักหนูจริงก็ปล่อยหนูไปเถอะ"
แต่ด้วยความที่ไม่อยากเสียเขาไป เราเลยพยายามรั้งต่อ เราก็ไม่อยากเจ็บแล้ว (T_T)แล้วเจ้าตัวก็บอกว่า
"ถ้ารักกันจริงก็ต้องเสียสละสิ"
คือตอนนี้เราควรถอยออกมาใช่มั้ยคับ? เราไม่ยากเสียเขาไป แต่ก็ไม่อยากให้เขาอึดอัดใจด้วยคับ ขอความคิดเห็นหน่อยนะคับ
ขอบคุณล่วงหน้าคับ (T_T)