คนที่เรารัก v.s. คนที่รักเรา
วันนี้วันงานแต่งของเพื่อนสองคนซึ่งเป็นอดีตลูกศิษย์ บวกกับเมื่อวานมีคุณป้าคนหนึ่งได้ฟังเรื่องราวของเรา คุณป้าได้เอ่ยคำๆ หนึ่งมา ซึ่งทำให้เราได้กลับมาคิดเรื่อง คุณค่าของคนที่รักเรา
คุณป้า: การถูกรัก เป็นความสุขที่สูงสุดเลยนะ เธอควรจะดีใจที่มีผู้ชายเข้ามารักเธอมากมาย
เรา: แต่เวลามีคนมาตามจีบ หนูไม่ชอบพวกเขานี่คะ บางทีรู้สึกน่ารำคาญ ไม่ก็รู้สึกว่าพวกเขาน่ะเยอะ บางคนก็ชอบ แต่บางคนก็ไม่ชอบ
คุณป้า: รักคนที่เรารักฝ่ายเดียวมันเหนื่อยนะ
คำถามคลาสสิคที่เมื่อก่อนก็เคยคิดเล่นๆ ว่าต้องเป็นอันไหนสำหรับตัวเรา...
เมื่อก่อนตอนที่ยังเด็ก วุฒิภาวะไม่มากพอ เราอยากได้ในสิ่งที่เราต้องการอย่างเดียว คือเราอยากอยู่กับ "คนที่เรารัก" เท่านั้น ต้อง ฉัน รัก เขาเท่านั้น นั่นแหละคนที่ฉันเลือก
สาเหตุในตอนนั้นคือ อิสระ เพราะเราจะได้เลือกเอง ตามใจเราเอง
แล้วก็มีคำถามต่อมาว่า "อ้าว แล้วถ้าคนที่เรารักไม่รักเราล่ะ?" ณ ตอนนั้นตอบไปแบบเอาชนะคนถามว่า "ไม่เป็นไรนี่ เราทนได้ เราจะทำทุกอย่างให้เขารักเรา เจ็บก็ยอม เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้นี่"
คุณป้า: ที่หนูบอกว่ามีคนมาตามจีบหนู แล้วรู้สึกรำคาญ มันก็ปรากฎแบบเดียวกันกับคนที่หนูไปชอบเขานั่นแหละจ้ะ เขาก็คงรำคาญเหมือนกัน
สักพักเราก็เริ่มมองเห็นบางอย่างชัดขึ้นว่า เออ จริงด้วย ถ้าเรารักใครคนหนึ่งฝ่ายเดียวมันเหนื่อย แล้วเราก็ขอเลิกชีวิตแบบนี้นับแต่บัดนี้ไป
ภาพบางอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไปในหัวของเรา ทำให้เราเห็นว่า การที่มีเพื่อนชาวอเมริกันคนหนึ่งส่ง message มาเพื่ออยากพบเราตลอด หรือแม้แต่เพื่อนอีกคนที่บอกว่าเข้ามาแถวในเมืองให้โทรบอกด้วย เพราะจะออกมาอยู่เป็นเพื่อน
ถ้าเป็นเมื่อก่อน มันเคยดูเหมือนน่ารำคาญ น่ากลัว น่าขยาด แต่ตอนนี้ เราเห็นแล้วว่า มีคนคอยเป็นห่วงเรา อยากเจอเรา อยาก "ใช้เวลาของเขา" อยู่ข้างๆ เรามากขนาดไหน เราต้องขอบคุณด้วยซ้ำที่มีคนรักเรา
"รักคนที่รักเรา" มันเป็นคงเป็นความสุขที่เรามักปัดออกจากชีวิตเสมอมา ตลอดหลายปี เราปัดมันทิ้งไปทั้งๆ ที่เราอยากได้ แต่เมื่อประสบการณ์และชีวิตสอนเรา ในที่สุด เราจะหาจุด balance ให้กับตัวเราได้ และรู้ว่าต้องเดินไปทางไหนเพื่อที่จะสมดังใจหมายปอง
แล้วคนที่ใช่ล่ะ?
ณ ตอนนี้ เราคิดว่า คนที่ใช่ คือ "คนที่เราพอ และเขาก็พอ ก็คือ สองคนพอแล้วที่จะไขว่คว้าหาคนที่ "น่าจะใช่" คือ มีคนนึงรักเรา (คนที่เขารัก) และเราก็รักคนที่รักเราด้วย (รักคนที่รักเรา)"
ชีวิตคนๆ หนึ่ง มีคนมากมายให้เรารักตลอดเวลา มีคนที่ดีกว่าอยู่เสมอ แต่เมื่อไหร่หล่ะที่เราจะหยุดกวาดสายตา ชะเง้อมองหาแต่สิ่งที่ดีกว่า สิ่งที่ใช่กว่า?
"The grass is not greener over there than over here"
เราต้องเริ่มต้นที่:
1. รู้คุณค่าของตัวเราเองว่า เรามีคุณค่าและดี แล้วยิ่งไปกว่านั้น เราเหมาะสม คู่ควรได้รับสิ่งที่มีค่า และสูงส่งเสมอ
2. จากนั้นเราจะมองเห็นคุณค่าของสิ่งรอบตัว คนรอบตัวเรา แล้วมุมมองต่ออะไรก็ตามที่น่ารำคาญใจ กวนใจจะเปลี่ยนไป
3. จนมองเห็นความรักที่ซ่อน และกำลังแผ่ขยายออกมาจากตรงนั้น
"รักคนที่รักเรา" ณ วันนี้ไม่ใช่การบังคับตัวเองให้ไปรักใครสักคนที่เราไม่ได้รัก แต่เป็นการเห็นคุณค่าในตัวเราเอง และเห็นคุณค่าในตัวคนอื่น
《ชีวิตใหม่ ที่ ไทเป: The Beginning》ตอนที่ 13
วันนี้วันงานแต่งของเพื่อนสองคนซึ่งเป็นอดีตลูกศิษย์ บวกกับเมื่อวานมีคุณป้าคนหนึ่งได้ฟังเรื่องราวของเรา คุณป้าได้เอ่ยคำๆ หนึ่งมา ซึ่งทำให้เราได้กลับมาคิดเรื่อง คุณค่าของคนที่รักเรา
คุณป้า: การถูกรัก เป็นความสุขที่สูงสุดเลยนะ เธอควรจะดีใจที่มีผู้ชายเข้ามารักเธอมากมาย
เรา: แต่เวลามีคนมาตามจีบ หนูไม่ชอบพวกเขานี่คะ บางทีรู้สึกน่ารำคาญ ไม่ก็รู้สึกว่าพวกเขาน่ะเยอะ บางคนก็ชอบ แต่บางคนก็ไม่ชอบ
คุณป้า: รักคนที่เรารักฝ่ายเดียวมันเหนื่อยนะ
คำถามคลาสสิคที่เมื่อก่อนก็เคยคิดเล่นๆ ว่าต้องเป็นอันไหนสำหรับตัวเรา...
เมื่อก่อนตอนที่ยังเด็ก วุฒิภาวะไม่มากพอ เราอยากได้ในสิ่งที่เราต้องการอย่างเดียว คือเราอยากอยู่กับ "คนที่เรารัก" เท่านั้น ต้อง ฉัน รัก เขาเท่านั้น นั่นแหละคนที่ฉันเลือก
สาเหตุในตอนนั้นคือ อิสระ เพราะเราจะได้เลือกเอง ตามใจเราเอง
แล้วก็มีคำถามต่อมาว่า "อ้าว แล้วถ้าคนที่เรารักไม่รักเราล่ะ?" ณ ตอนนั้นตอบไปแบบเอาชนะคนถามว่า "ไม่เป็นไรนี่ เราทนได้ เราจะทำทุกอย่างให้เขารักเรา เจ็บก็ยอม เรื่องแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้นี่"
คุณป้า: ที่หนูบอกว่ามีคนมาตามจีบหนู แล้วรู้สึกรำคาญ มันก็ปรากฎแบบเดียวกันกับคนที่หนูไปชอบเขานั่นแหละจ้ะ เขาก็คงรำคาญเหมือนกัน
สักพักเราก็เริ่มมองเห็นบางอย่างชัดขึ้นว่า เออ จริงด้วย ถ้าเรารักใครคนหนึ่งฝ่ายเดียวมันเหนื่อย แล้วเราก็ขอเลิกชีวิตแบบนี้นับแต่บัดนี้ไป
ภาพบางอย่างมันเริ่มเปลี่ยนไปในหัวของเรา ทำให้เราเห็นว่า การที่มีเพื่อนชาวอเมริกันคนหนึ่งส่ง message มาเพื่ออยากพบเราตลอด หรือแม้แต่เพื่อนอีกคนที่บอกว่าเข้ามาแถวในเมืองให้โทรบอกด้วย เพราะจะออกมาอยู่เป็นเพื่อน
ถ้าเป็นเมื่อก่อน มันเคยดูเหมือนน่ารำคาญ น่ากลัว น่าขยาด แต่ตอนนี้ เราเห็นแล้วว่า มีคนคอยเป็นห่วงเรา อยากเจอเรา อยาก "ใช้เวลาของเขา" อยู่ข้างๆ เรามากขนาดไหน เราต้องขอบคุณด้วยซ้ำที่มีคนรักเรา
"รักคนที่รักเรา" มันเป็นคงเป็นความสุขที่เรามักปัดออกจากชีวิตเสมอมา ตลอดหลายปี เราปัดมันทิ้งไปทั้งๆ ที่เราอยากได้ แต่เมื่อประสบการณ์และชีวิตสอนเรา ในที่สุด เราจะหาจุด balance ให้กับตัวเราได้ และรู้ว่าต้องเดินไปทางไหนเพื่อที่จะสมดังใจหมายปอง
แล้วคนที่ใช่ล่ะ?
ณ ตอนนี้ เราคิดว่า คนที่ใช่ คือ "คนที่เราพอ และเขาก็พอ ก็คือ สองคนพอแล้วที่จะไขว่คว้าหาคนที่ "น่าจะใช่" คือ มีคนนึงรักเรา (คนที่เขารัก) และเราก็รักคนที่รักเราด้วย (รักคนที่รักเรา)"
ชีวิตคนๆ หนึ่ง มีคนมากมายให้เรารักตลอดเวลา มีคนที่ดีกว่าอยู่เสมอ แต่เมื่อไหร่หล่ะที่เราจะหยุดกวาดสายตา ชะเง้อมองหาแต่สิ่งที่ดีกว่า สิ่งที่ใช่กว่า?
"The grass is not greener over there than over here"
เราต้องเริ่มต้นที่:
1. รู้คุณค่าของตัวเราเองว่า เรามีคุณค่าและดี แล้วยิ่งไปกว่านั้น เราเหมาะสม คู่ควรได้รับสิ่งที่มีค่า และสูงส่งเสมอ
2. จากนั้นเราจะมองเห็นคุณค่าของสิ่งรอบตัว คนรอบตัวเรา แล้วมุมมองต่ออะไรก็ตามที่น่ารำคาญใจ กวนใจจะเปลี่ยนไป
3. จนมองเห็นความรักที่ซ่อน และกำลังแผ่ขยายออกมาจากตรงนั้น
"รักคนที่รักเรา" ณ วันนี้ไม่ใช่การบังคับตัวเองให้ไปรักใครสักคนที่เราไม่ได้รัก แต่เป็นการเห็นคุณค่าในตัวเราเอง และเห็นคุณค่าในตัวคนอื่น