เราสงสัยมากค่ะ ว่าเราเป็นอะไรมากปะ คือตอนแรกเราก็คิดว่าเราแค่โลกส่วนตัวสูง เพราะเป็นคนเงียบๆไม่ทักทายผู้คนมาตั้งแต่เด็ก พอเราโตขึ้น พ่อเราสอนให้เราต้องพูด เจอใครต้องไหว้ ต้องทักทาย
จริงๆแล้วเราเป็นคนที่ถ้าใครไม่รู้จักมาพูดคุยด้วยจะเรียบร้อยมากและพูดน้อยมาก แต่ถ้ารู้จักแล้วเราจะพูดเยอะมาก น้ำไหลไฟดับ ตับไหม้
แต่เรารู้สึกว่าเราแปลก คือ พอมีคนเริ่มมาสนิทด้วย เราจะปลีกตัวออกห่าง เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ คือตอนเริ่มเปิดเทอม(แบบเริ่มม.ต้น เริ่มม.ปลาย) เราจะเป็นคนคุยง่ายยิ้มง่ายและก็จะเริ่มสนิทกับเพื่อน แต่หลังจากนั้นประมานหนึ่งปีก็จะเริ่มห่าง ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจ โกรธหรือไม่พอใจอะไรนะค่ะ แต่เรารู้สึกว่ามันเริ่มไม่ใช่ตัวเราแล้ว มันไม่สบายใจเลยค่อนข้างอืดอัดกับการอยู่เป็นกลุ่ม ทำงานเป็นกลุ่ม เที่ยวเป็นกลุ่ม ตอนเรียนจบเลยไม่มีเพื่อนเลย (พ่อจ๊าเพื่อนๆเกลียดหนู😭)
มันไม่ใช่แค่ชอบปลีกตัวเท่านั้นนะค่ะ เรายังเป็นโรคที่กลัวคนอื่นพูดถึงเราด้วย บอกก่อนนะว่าเราไม่ได้เป็นคนชอบนินทา ไม่ชอบฟังด้วย(เป็นผู้หญิงแปลกๆ รู้สึกไม่ชอบการเต้นสุดเหวี่ยงในผับที่คนเยอะๆ ไม่ชอบแต่งหน้า ไม่ชอบใส่กระโปรงรองเท้าส้นสูง ) เรากลัวมากและก็ไม่ชอบมากเวลาใครพูดถึงเรา แม้ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องดีก็ตาม 😅 รู้สึกถึงขั้นที่แบบว่า ไม่อยากให้ใครพูดถึง ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราอยู่ที่ไหน ไม่อยากให้ใครรู้จักเรา เคยอยากคิดว่าถ้าเดินลงทะเลไป ปลาคงตอดไม่หมด ศพลอยมาเกยตื้น ขึ้นอืดน่าเกลียด คนเค้าก้รู้อยู่ดีว่าเราเป็นใคร ไม่เอาดีกว่า ทรมานแล้วยังขึ้นอืดอีก แฮร่
เราเป็นคนที่เก็บนิสัยคนเก่งมาก เก็บๆแต่ไม่พูด ทำให้เรามักระเบิดอารมณ์บ่อยมาก กรี้ดเสียงดัง ร้องไห้หนักมากเหมือนอัดอั้นมานาน เวลาที่เราเจอคนที่มาทำสิ่งที่เราไม่ชอบหรือไม่พอใจ ตอนอยู่คนเดียวแต่ทำแล้วมันสบายใจมากๆ รู้สึกอิสระอย่างบอกไม่ถูก
เราเคยมีแฟนคนนึงค่ะ ตอนมัธยม คุยกันนานมากแต่คบกันแปปเดียวเพราะเราเองค่ะที่รู้สึกว่าเหมือนเราโดนขังไม่มีอิสระเลยคะ แต่เราเองค่ะ รู้สึกอืดอัด ยิ่งเห็นตอนเพื่อนมีแฟนยิ่งไม่อยากมีเข้าไปใหญ่ค่ะ ต้องไคคุยกันบ่อยๆ ต้องไปรับไปส่ง ไปเที่ยวกันบ่อยๆ ให้ของกันบ่อยๆ คือไม่ค่อยอินค่ะ(บอกแล้วว่าเป็นผู้หญิงแปลกๆ) เลยทำให้กลัวการมีความรักมากๆเลยคะ ไม่กล้าเริ่มต้นเลย กลัวมากค่ะ
เราเคยรู้สึกว่าโลกนี้เราต้องเป็นเหมือนคนอื่นค่ะ เหมือนตัวตนของเรามันผิด คืออารมณ์แบบเป็นสุนัขเลี้ยงในคอนโด ที่วิ่งเล่นได้เฉพาะในห้องๆนึง มนุษย์ให้กินอาหารอะไรก็ต้องกินให้ขนสวยไม่แข็ง อึเป็นก้อน โดยที่อาหารที่มนุษย์ให้กินอาจมีสารเคมีทำให้ชีวิตสุนัขอย่างเราตายเร็ว แล้วยังทำให้อ้วนอีกด้วย แต่จริงๆแล้วหมาอย่างเรามันอินดี้คะ มันอยากมีขนแข็งๆ อยากจะลองกินช๊อกโกแลตบ้าง อยากจะอึเหลวบ้าง แต่เราก็ต้องเป็นสุนัขที่ดี ถึงแม้ว่าเราไม่ชอบ แต่เพื่อที่ซุกหัวนอนและชีวิตที่ดี ตัวตนของสุนัขตัวนี้จึงต้องเลือกในสิ่งที่เจ้าของบอกว่ามันถูกต้องค่ะ
ปล1. เราอยากถามเพื่อนๆทุกคนนะค่ะว่า เราเป็นแค่คนที่มีโลกส่วนตัวสูงหรือเราเป็นโรคจิตอะไรหรือเปล่า ถ้าเป็นโรคจิตก็อยากจะปรึกษาคุณหมอให้ทันท่วงทีคะ
ปล2. ด่าได้แต่อย่าแรงนะค่ะ มันเสียจายยย ฮือออ
ปล3. ถ้าพิมพ์ผิด เขียนผิด เว้นวรรค เว้นช่อง อ่านยากก็ขออภัยด้วยนะคะ
ขอบคุณนะคะที่เสียสละเวลาอ่าน
เป็นอะไรมากปะ
จริงๆแล้วเราเป็นคนที่ถ้าใครไม่รู้จักมาพูดคุยด้วยจะเรียบร้อยมากและพูดน้อยมาก แต่ถ้ารู้จักแล้วเราจะพูดเยอะมาก น้ำไหลไฟดับ ตับไหม้
แต่เรารู้สึกว่าเราแปลก คือ พอมีคนเริ่มมาสนิทด้วย เราจะปลีกตัวออกห่าง เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ คือตอนเริ่มเปิดเทอม(แบบเริ่มม.ต้น เริ่มม.ปลาย) เราจะเป็นคนคุยง่ายยิ้มง่ายและก็จะเริ่มสนิทกับเพื่อน แต่หลังจากนั้นประมานหนึ่งปีก็จะเริ่มห่าง ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจ โกรธหรือไม่พอใจอะไรนะค่ะ แต่เรารู้สึกว่ามันเริ่มไม่ใช่ตัวเราแล้ว มันไม่สบายใจเลยค่อนข้างอืดอัดกับการอยู่เป็นกลุ่ม ทำงานเป็นกลุ่ม เที่ยวเป็นกลุ่ม ตอนเรียนจบเลยไม่มีเพื่อนเลย (พ่อจ๊าเพื่อนๆเกลียดหนู😭)
มันไม่ใช่แค่ชอบปลีกตัวเท่านั้นนะค่ะ เรายังเป็นโรคที่กลัวคนอื่นพูดถึงเราด้วย บอกก่อนนะว่าเราไม่ได้เป็นคนชอบนินทา ไม่ชอบฟังด้วย(เป็นผู้หญิงแปลกๆ รู้สึกไม่ชอบการเต้นสุดเหวี่ยงในผับที่คนเยอะๆ ไม่ชอบแต่งหน้า ไม่ชอบใส่กระโปรงรองเท้าส้นสูง ) เรากลัวมากและก็ไม่ชอบมากเวลาใครพูดถึงเรา แม้ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องดีก็ตาม 😅 รู้สึกถึงขั้นที่แบบว่า ไม่อยากให้ใครพูดถึง ไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราอยู่ที่ไหน ไม่อยากให้ใครรู้จักเรา เคยอยากคิดว่าถ้าเดินลงทะเลไป ปลาคงตอดไม่หมด ศพลอยมาเกยตื้น ขึ้นอืดน่าเกลียด คนเค้าก้รู้อยู่ดีว่าเราเป็นใคร ไม่เอาดีกว่า ทรมานแล้วยังขึ้นอืดอีก แฮร่
เราเป็นคนที่เก็บนิสัยคนเก่งมาก เก็บๆแต่ไม่พูด ทำให้เรามักระเบิดอารมณ์บ่อยมาก กรี้ดเสียงดัง ร้องไห้หนักมากเหมือนอัดอั้นมานาน เวลาที่เราเจอคนที่มาทำสิ่งที่เราไม่ชอบหรือไม่พอใจ ตอนอยู่คนเดียวแต่ทำแล้วมันสบายใจมากๆ รู้สึกอิสระอย่างบอกไม่ถูก
เราเคยมีแฟนคนนึงค่ะ ตอนมัธยม คุยกันนานมากแต่คบกันแปปเดียวเพราะเราเองค่ะที่รู้สึกว่าเหมือนเราโดนขังไม่มีอิสระเลยคะ แต่เราเองค่ะ รู้สึกอืดอัด ยิ่งเห็นตอนเพื่อนมีแฟนยิ่งไม่อยากมีเข้าไปใหญ่ค่ะ ต้องไคคุยกันบ่อยๆ ต้องไปรับไปส่ง ไปเที่ยวกันบ่อยๆ ให้ของกันบ่อยๆ คือไม่ค่อยอินค่ะ(บอกแล้วว่าเป็นผู้หญิงแปลกๆ) เลยทำให้กลัวการมีความรักมากๆเลยคะ ไม่กล้าเริ่มต้นเลย กลัวมากค่ะ
เราเคยรู้สึกว่าโลกนี้เราต้องเป็นเหมือนคนอื่นค่ะ เหมือนตัวตนของเรามันผิด คืออารมณ์แบบเป็นสุนัขเลี้ยงในคอนโด ที่วิ่งเล่นได้เฉพาะในห้องๆนึง มนุษย์ให้กินอาหารอะไรก็ต้องกินให้ขนสวยไม่แข็ง อึเป็นก้อน โดยที่อาหารที่มนุษย์ให้กินอาจมีสารเคมีทำให้ชีวิตสุนัขอย่างเราตายเร็ว แล้วยังทำให้อ้วนอีกด้วย แต่จริงๆแล้วหมาอย่างเรามันอินดี้คะ มันอยากมีขนแข็งๆ อยากจะลองกินช๊อกโกแลตบ้าง อยากจะอึเหลวบ้าง แต่เราก็ต้องเป็นสุนัขที่ดี ถึงแม้ว่าเราไม่ชอบ แต่เพื่อที่ซุกหัวนอนและชีวิตที่ดี ตัวตนของสุนัขตัวนี้จึงต้องเลือกในสิ่งที่เจ้าของบอกว่ามันถูกต้องค่ะ
ปล1. เราอยากถามเพื่อนๆทุกคนนะค่ะว่า เราเป็นแค่คนที่มีโลกส่วนตัวสูงหรือเราเป็นโรคจิตอะไรหรือเปล่า ถ้าเป็นโรคจิตก็อยากจะปรึกษาคุณหมอให้ทันท่วงทีคะ
ปล2. ด่าได้แต่อย่าแรงนะค่ะ มันเสียจายยย ฮือออ
ปล3. ถ้าพิมพ์ผิด เขียนผิด เว้นวรรค เว้นช่อง อ่านยากก็ขออภัยด้วยนะคะ
ขอบคุณนะคะที่เสียสละเวลาอ่าน