** สองบ้านเกิดศึกชิงหลาน คนเป็นแม่เด็กควรทำอย่างไรดีคะ ?

เริ่มด้วย จขกท.ท้องไม่พร้อม เรียนจบแล้วยังไม่มีงานทำก็ขอยอมรับผิดเรื่องนี้ค่ะ(ไม่มีการสมรสหรือจดทะเบียน) พ่อแม่ฝ่ายชายยินดีรับผิดชอบเรื่องเด็กแต่พ่อแม่ดิฉันรับไม่ได้ให้ไปเอาออกแต่ดิฉันจะเก็บลูกไว้เลยโดนไล่ออกจากบ้าน ก็ไปอยู่บ้านแฟนค่ะต่างอำเภอห่างกันประมาณ40กิโล เรื่องราวต่อจากนั้นระหว่างท้องมันค่อนข้างดราม่าไร้สาระ ข้ามไปสรุปสั้นๆว่าตั้งแต่วันแรกที่ท้องจนวันสุดท้ายที่ไปคลอดก็กินอยู่นอนบ้านแฟนทุกวัน  อยู่ในสายตาของบ้านแฟนตลอดค่ะ

วันคลอดแฟนดิฉันโทรไปบอกข่าวแม่ของดิฉันตามระเบียบว่าคลอดแล้วนะ พ่อแม่ดิฉันก็มาเยี่ยมที่รพ.ค่ะ(ไม่คิดว่าจะมา)มาดูหน้าหลานแล้วบอกว่าหน้าเหมือนปู่ดิฉัน(ปู่เพิ่งเสีย)รู้สึกเอ็นดูอยากจะเอามาเลี้ยงที่บ้าน ให้เหตุผลต่อไปว่าไม่อยากให้เลี้ยงบ้านแฟนเพราะมีหมาในบ้าน หมาปอมเลี้ยงเหมือนลูกกินนอนในห้องกับคนน่ะค่ะ พ่อดิฉันกลัวทั้งขนทั้งเชื้อในอากาศ บางบ้านคงไม่ซีเรียสสัตว์เลี้ยงกับเด็กอ่อนเนอะแต่ไม่ใช่บ้านดิฉันน่ะสิคะ(เป็นภูมิแพ้กันทั้งบ้านส่วนตัวดิฉันก็เป็น) .. แม่ขอเด็กแล้วทางบ้านแฟนไม่ยอมค่ะ เขาบอกว่าไม่ให้หลานนะ เขาเห็นมาทุกวันรอตั้งแต่อยู่ในท้องเขาก็ผูกพันเหมือนกัน ทั้งที่ผ่านมาแม่ดิฉันไม่เคยสนใจ อยู่ๆเด็กเกิดมาแล้วจะเอาไปแบบนี้ไม่ได้ เขารักหลานเขาเหมือนกัน .. พ่อแม่ดิฉันโกรธที่ฝ่ายแฟนพูดแบบนั้น คงแทงใจนั่นแหละค่ะ ก็เลยมากดดันให้ดิฉันเลือก ก็ฝืนใจเลือกทางบ้านแฟนค่ะเหตุผลหลักคือต้องการให้ลูกอยู่กับพ่อ ฝ่ายบ้านดิฉันก็รุมกันส่งไลน์มาด่าว่าตัดพ้อว่าอกตัญญูตัดขาดความเป็นครอบครัวแล้วก็ขาดการติดต่อไปเลย หลังจากนั้นก็ช่วยกันเลี้ยงลูกกับแฟนตามปกติ ผ่านไปไม่กี่วัน พ่อดิฉันมาหาที่บ้านแฟนค่ะ!! มาบอกให้เอาลูกกลับไปเลี้ยงที่บ้าน คนที่บ้านร้องไห้กันหลายคนเสียใจที่ดิฉันหันหลังให้ครอบครัว แล้วก็อดเป็นห่วงดิฉันกับลูกไม่ได้ แข็งแรงพอแล้วจะให้กลับมาไม่มีเจตนาจะพรากเด็กให้ห่างพ่อแค่ให้ห่างหมา  ดิฉันคิดถึงโอกาสที่จะรักษาครอบครัวฝ่ายดิฉันไว้เลยยอมเอาลูกกลับบ้าน ..พอดิฉันกลับบ้านมาจริงๆดูจากท่าทีคำพูดตอนนี้แล้วทางบ้านดิฉันคงไม่ให้เด็กกลับไปอยู่ที่บ้านแฟนง่ายๆแน่ แม่แฟนก็โทรมาร้องไห้ คิดถึงหลาน ติดต่อมาทุกวัน แฟนก็บอกว่าเขาเจ็บมากคิดถึงลูกจนทรมาน อยากดูแลอยู่ใกล้ๆกลัวว่าห่างกันนานๆแล้วลูกจะไม่เอาเขา และเขากลัวว่าพ่อกับแม่ดิฉันจะหลงหลานแล้วไม่ให้กลับมาที่บ้านเขาอีก กลัวว่าจะรอเก้อ เขาคิดสารพัดดูก็รู้ค่ะว่าเขาเครียดจริงๆ ดิฉันไม่อยากให้เขาเครียดเลยใช้สิทธิ์ความเป็นแม่สัญญาว่าครบ2เดือนจะพาลูกกลับไปอยู่กับเขา เขาก็ใจชื้นค่ะ แต่ไม่รู้ว่าเด็ก2เดือนแข็งแรงพอสำหรับพ่อแม่ดิฉันที่จะให้หลานกลับไปหรือยังแต่สำหรับดิฉันมันพอแล้วกับการที่พ่อแม่ลูกต้องอยู่ไกลกัน ถึงจะไม่ไกลมากมายด้วยภาระหน้าที่ของเขามันทำให้เราเจอกันยากค่ะ

อยากเซฟความรู้สึกของทั้งสองบ้านให้มากที่สุด พอดิฉันพูดเชิงจะกลับไปบ้านแฟนก็โดนแม่แขวะประจำ "รักเขามากขนาดนั้นเลยหรอ ถึงกับทิ้งครอบครัวไป" เห้อ มันก็รักน่ะสิคะ ตอนโดนไล่ออกจากบ้านดิฉันไม่เหลือใครไม่มีอะไรแม้แต่เงินซักบาท ก็มีพ่อของลูกนี่แหละที่อยู่ข้างๆ
ถ้าถึงเวลาที่ดิฉันคิดว่ามันสมควรแล้วอยากจะพาลูกกลับไปอยู่กับแฟนให้ได้ ต้องเริ่มคุยกับพ่อแม่อย่างไรดีคะ?


แก้ไขพิมพ์ตกค่ะ