เรากับแฟน คบกันมา 3-4 ปี
แรกๆ ก็ดี มีความสุข แต่ระยะหลังๆ ทะเลาะกันบ่อย เพราะเรื่องงาน ต่างคนต่างทำงานหนัก
จนละเลยที่จะใส่ใจกัน ปล่อยทิ้งไว้ จนมันเป็นแผลที่ไม่รู้จะรักษายังไง
หลายครั้งที่เราอยากเลิก
อยากจบ แต่ก็เหมือนเลิกไม่ได้
เคยอยู่ด้วยกันทุกวัน ถ้าวันนึงไม่มีเค้าแล้ว
ก็กลัวจะตัวเองจะอยู่ไม่ได้
เรากับแฟนนิสัยที่ต่างกันสุดขั้ว เหมือนปรับจูนยังไง ก็เข้ากันไม่ได้
เราขยัน-เค้าขี้เกียจ
เราชอบเที่ยว-เค้าชอบอยู่บ้าน
เราชอบหาเวลาอยู่กับเค้า-เค้าบ่นเหนื่อย
เราพยายามเอาใจ-เค้าก็ทำแต่งาน
เราเป็นคนเก่ง-เค้าหัวอ่อน.ทำงานอะไรก็ไม่ค่อยสำเร็จ หลักๆ ลอยๆ ไปวันๆ งานที่ทำเหมือนจะขยัน แต่ทำแล้วขาดทุนตลอด
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราทบทวน เค้าเปลี่ยนไปหรือเราคาดหวังมากไป
เราทำธุรกิจส่วนตัว กำลังไปได้ดี แต่งานหนักมาก
เค้าทำธุรกิจส่วนตัว แค่กำลังจะเจ๊ง แต่ก็ทำงานหนักเช่นกัน ทุกวันนี้ธุรกิจของเค้า ขาดทุนแทบทุกปี ไม่ก็ชนเดือนตลอด จ่ายค่าคนงาน อุปกรณ์ เครื่องจักรทำงานก็หมดแล้ว
เราเหนื่อย กับความดันทุรังของเค้า ให้ออกมาทำงานประจำ ก็ไม่อยากเป็นลูกน้องใคร แถมยังทำงานอะไรไม่ค่อยเป็น ไม่เป็นโล้เป็นพายสักอย่าง แถมเค้าต้องเลี้ยงคนในครอบครัว ที่เป็นญาติอีก
ตอนนี้การงานของเราก็กำลังก้าวหน้า ฐานะครอบครัวก็ค่อนข้างดี พ่อแม่มีหน้าตาทางสังคม
ที่บ้านเราเค้าไม่ได้กีดกันแฟนเรา เรารักใครพ่อแม่เราก็รักด้วย เค้าอยากให้เราแต่งงาน สร้างครอบครัว แต่แฟนเรากลับไม่มีเงินเก็บ ไม่คิดเรื่องจะแต่งงานกับเราเลย ใครถามก็บอกว่ายังไม่คิด ขอทำงานก่อน ทั้งๆที่อายุก็เลข 3 แล้ว เราอยากแต่ง อยากมีครอบครัว อยากใส่ชุดเจ้าสาวสวยๆ ในวันที่ตัวเองยังไม่แก่ เวลาเราถามเค้า อยากแต่งมั้ย เค้าบอกอยาก แต่เค้ามีแต่ตัว ยังสู้เราไม่ได้ เค้าขอเวลาตลอด แต่ผ่านไปก็วนเข้าลูปเดิม
หาเงินได้เท่าไหร่ ก็หมดไปกับคนอื่น
จนเราเคยคิดว่าถ้าเค้าไม่มีเงินมาขอเรา เราก็จะช่วยหา เรามีเงินมากพอที่จะจัดงานแต่งใหญ่ๆ ได้
แต่คิดในอีกมุม ถ้าเค้ารักเรา เค้าก็ต้องพยายามเพื่อเราสิ เรารอเวลาผ่านไปแต่ละวัน กับรักที่มีเหนื่อย ความหวังก็เลือนลางจนเราอดท้อไม่ได้ มีเงินเอาไปให้ญาติ เอาไปลงกับธุรกิจ แล้วตัวเราอยู่ตรงไหน
ตอนนี้เราเหนื่อยมากๆ นอนร้องไห้ทุกวัน
ใจนึงก็อยากเลิก ใจนึงก็รักเค้า
เคยเหนื่อย ร่วมทุกข์ ร่วมสุขมาด้วยกันมากมาย
จะให้ไปต่อก็แทบไม่ไหว จะให้เลิกก็ทำไม่ได้
เราควรจะทำยังไงดีคะ ระบายกับใครไม่ได้
คุยกับที่บ้าน ไม่ได้ ไม่อยากให้คนที่บ้านไม่สบายใจไปด้วย
ประคับประคองความรักยังไง ให้ไปได้ตลอดรอดฝั่งคะ
แรกๆ ก็ดี มีความสุข แต่ระยะหลังๆ ทะเลาะกันบ่อย เพราะเรื่องงาน ต่างคนต่างทำงานหนัก
จนละเลยที่จะใส่ใจกัน ปล่อยทิ้งไว้ จนมันเป็นแผลที่ไม่รู้จะรักษายังไง
หลายครั้งที่เราอยากเลิก
อยากจบ แต่ก็เหมือนเลิกไม่ได้
เคยอยู่ด้วยกันทุกวัน ถ้าวันนึงไม่มีเค้าแล้ว
ก็กลัวจะตัวเองจะอยู่ไม่ได้
เรากับแฟนนิสัยที่ต่างกันสุดขั้ว เหมือนปรับจูนยังไง ก็เข้ากันไม่ได้
เราขยัน-เค้าขี้เกียจ
เราชอบเที่ยว-เค้าชอบอยู่บ้าน
เราชอบหาเวลาอยู่กับเค้า-เค้าบ่นเหนื่อย
เราพยายามเอาใจ-เค้าก็ทำแต่งาน
เราเป็นคนเก่ง-เค้าหัวอ่อน.ทำงานอะไรก็ไม่ค่อยสำเร็จ หลักๆ ลอยๆ ไปวันๆ งานที่ทำเหมือนจะขยัน แต่ทำแล้วขาดทุนตลอด
ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราทบทวน เค้าเปลี่ยนไปหรือเราคาดหวังมากไป
เราทำธุรกิจส่วนตัว กำลังไปได้ดี แต่งานหนักมาก
เค้าทำธุรกิจส่วนตัว แค่กำลังจะเจ๊ง แต่ก็ทำงานหนักเช่นกัน ทุกวันนี้ธุรกิจของเค้า ขาดทุนแทบทุกปี ไม่ก็ชนเดือนตลอด จ่ายค่าคนงาน อุปกรณ์ เครื่องจักรทำงานก็หมดแล้ว
เราเหนื่อย กับความดันทุรังของเค้า ให้ออกมาทำงานประจำ ก็ไม่อยากเป็นลูกน้องใคร แถมยังทำงานอะไรไม่ค่อยเป็น ไม่เป็นโล้เป็นพายสักอย่าง แถมเค้าต้องเลี้ยงคนในครอบครัว ที่เป็นญาติอีก
ตอนนี้การงานของเราก็กำลังก้าวหน้า ฐานะครอบครัวก็ค่อนข้างดี พ่อแม่มีหน้าตาทางสังคม
ที่บ้านเราเค้าไม่ได้กีดกันแฟนเรา เรารักใครพ่อแม่เราก็รักด้วย เค้าอยากให้เราแต่งงาน สร้างครอบครัว แต่แฟนเรากลับไม่มีเงินเก็บ ไม่คิดเรื่องจะแต่งงานกับเราเลย ใครถามก็บอกว่ายังไม่คิด ขอทำงานก่อน ทั้งๆที่อายุก็เลข 3 แล้ว เราอยากแต่ง อยากมีครอบครัว อยากใส่ชุดเจ้าสาวสวยๆ ในวันที่ตัวเองยังไม่แก่ เวลาเราถามเค้า อยากแต่งมั้ย เค้าบอกอยาก แต่เค้ามีแต่ตัว ยังสู้เราไม่ได้ เค้าขอเวลาตลอด แต่ผ่านไปก็วนเข้าลูปเดิม
หาเงินได้เท่าไหร่ ก็หมดไปกับคนอื่น
จนเราเคยคิดว่าถ้าเค้าไม่มีเงินมาขอเรา เราก็จะช่วยหา เรามีเงินมากพอที่จะจัดงานแต่งใหญ่ๆ ได้
แต่คิดในอีกมุม ถ้าเค้ารักเรา เค้าก็ต้องพยายามเพื่อเราสิ เรารอเวลาผ่านไปแต่ละวัน กับรักที่มีเหนื่อย ความหวังก็เลือนลางจนเราอดท้อไม่ได้ มีเงินเอาไปให้ญาติ เอาไปลงกับธุรกิจ แล้วตัวเราอยู่ตรงไหน
ตอนนี้เราเหนื่อยมากๆ นอนร้องไห้ทุกวัน
ใจนึงก็อยากเลิก ใจนึงก็รักเค้า
เคยเหนื่อย ร่วมทุกข์ ร่วมสุขมาด้วยกันมากมาย
จะให้ไปต่อก็แทบไม่ไหว จะให้เลิกก็ทำไม่ได้
เราควรจะทำยังไงดีคะ ระบายกับใครไม่ได้
คุยกับที่บ้าน ไม่ได้ ไม่อยากให้คนที่บ้านไม่สบายใจไปด้วย