ขอประจานความโง่ของตัวเอง เพื่อให้เป็นอุทาหรณ์สำหรับทุกคน

บอกไว้ก่อนว่าจริงๆ ผมเป็นคนไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเท่าไร กับเพื่อนแหกปากเก่ง แต่พอเจอคนที่ชอบนี่เงียบอย่างกะเป็นใบ้เลยจริงๆ
พอดีผมไปเรียนภาษาเพิ่ม มีน้องในคลาสคนหนึ่ง บอกเลยว่าประทับใจมากๆ อย่างกะนางในฝันเลย (ชนิดว่าเดินเข้ามา นี่ผู้ชายมองกันทั้งห้อง)
ส่วนตัวผมค่อนข้างจะฮา แบบทำตัวรั่วๆ โดนเพื่อนๆ แกล้งประจำ
เรียนมาได้จนจะจบคอร์ส ก็ไม่ได้คุยอะไรมากมาย เพราะผมป๊อดเอง
จนถึงวันสุดท้าย เรียกได้ว่าเป็นวันที่ผมจะได้เจอน้องเค้าครั้งสุดท้ายจริงๆ เหตุการณ์ก็มีอยู่ว่า

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ในช่วงเลิกเรียน ที่เดินออกมาจากตึก และขึ้นลิฟท์มาพร้อมกับน้องเค้าแล้วก็เพื่อนๆ (เป็นครั้งแรกเลยที่ใกล้กันขนาดนี้)
ต่อมาผมกะเพื่อนก็ได้แนกทางกันไป เหลือแต่ผม แล้วก็น้องเค้าที่เดินตามหลัง
แล้วอยู่ดีๆ น้องเค้าก็หยุดเดิน แล้วเล่นมือถือ ตอนนั้นเองเป็นโอกาสที่ผมควรไปขอไลน์
ก่อนนะไม่ได้เจอกันอีก แต่ผมดันเลือกที่จะเดินต่อไปขึ้นรถกลับบ้าน ก็พูดง่ายๆ คือป๊อดละ
วันนี้เลยต้องมานั่งเซงว่าทั้งๆที่มีโอกาส แล้วทำไมไม่ทำ

ก็เอามาเล่าให้ฟังกัน ว่าบางทีโอกาสไม่ได้มีมาบ่อย
ส่วนผมคงได้แต่ภาวนา ว่าถ้าใช่ ก็ขอให้เจอกันอีก แต่คงจะยาก
เพราะผมรู้แค่ชื่อเล่น กะคณะเรียนน้องเค้าเรียน