"เด็ก" ในความหมายของกระทู้นี้ ไม่ใช่ วัย ครับ
แต่คือ "สติปัญญา"
เพราะถ้าเป็นเรื่อง วัย ผมคงไม่กล้าเรียกใครว่า เด็ก
ขืนเรียกใครว่าเด็ก ก็เหมือนด่าตัวเอง
พระท่านสอน ว่าคนเรานั้น จะอะไรก็ตาม ให้มีโยนิโสมนสิการเป็นคู่มือ
แต่คนเรา มักติดกับอารมณ์ ความรู้สึก และมุมมอง ความคิดส่วนตน และส่วนพวก
ไม่ค่อยคิดถึงเรื่องโยนิโสมนสิการ
อย่างวัยระดับผม ที่เรียกว่าวัยรุ่นนี่แหละครับ มีปัญหาเรื่องการตีรันฟันแทงกันประจำนั้น
นั่นก็เพราะยึดติดกับวัฒนธรรมพวกที่ผิด ๆ เฮโลกันไป ไม่งั้นไม่ใช่พวก
เลยลืมพิจารณาว่า ที่กำลังทำอยู่นั่น ถูก หรือ ผิด
เรียกว่า อยู่ในหลุมโมหะอย่างไม่รู้ตัว
คนเรานั้น จะยังไงก็แล้วแต่ จะนิสัยดี นิสัยแย่ ไม่เท่าไรหรอกครับ
แต่ที่น่ากังวลก็คือเรื่อง "อัตตา"
ไอ้ตัวกู ของกู พวกกู นี่แหละ อันตรายนัก
กูดี กูถูก กูเหนือ กูเก่ง กูกว้าง (บางคนกว้างมาก จนลืมเรื่องลึก เรื่องสูง เรืองยาว)
อะไรก็กูมาก่อน แบกอัตตาวิ่งรอบเมือง
ยิ่งแบกก็ยิ่งหนัก แต่ปากยังโว สบายมาก ๆ
บางทีผมก็หุดหิดครับ และมีสิทธิ์ที่จะหุดหิด (ไม่นับความหล่อ เพราะถ้านับ ยิ่งมีสิทธิ์เยอะ
)
อยู่ไหนก็ตาม ไม่มีใครหรอกครับ อยากอยู่ในบรรยากาศแย่ ๆ
เข้าบอร์ดมา เจอเรื่องไม่เป็นเรื่อง เซ็งไปเลยครับ
ไม่รู้จะเบียดขบ ข่มทับกันทำไมให้เสียบรรยากาศ (ใครไม่รู้สึกก็แล้วไปครับ แต่ผมรู้สึกแย่ หุดหิด)
อยากฟาดฟัดซัดกัน ก็น่าจะเอาให้มันชัด ๆ ไปเลย รู้เรื่องไปเลย
ทางใครทางมันดีกว่าไหม
ใคร พวกไหน จะทำอะไรก็ทำไป อยากทำอะไรทำไป
ไม่ต้องอวดโอ่โห่หิ้วเพื่อข่มกัน เพื่อประชดกัน
เรื่องบ้าอวดนี่ ขอให้เสี่ยเกียนคนเดียวเหอะ
เพราะถือเป็นข้อยกเว้น ตามหลัก อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา
ไม่ต้องอ้างอะไรบังหน้าทั้งนั้น
เพราะอ้างเท่าไร บังเท่าไร มันก็ไม่มิด มองเห็นว่าอะไรเป็นอะไรอยู่เต็มตา
ผมคนไม่มีพวกครับ มีแต่เพื่อน แต่เพื่อนก็ไม่เยอะเท่าไร เพราะวิ่งไม่ค่อยทันผม (เรียกง่าย ๆ ว่า ไม่มีใครคบอ่ะแระ
)
ทู้นี้ หากจะมี "พวก" เข้ามา
ยินดีครับ
ผมพร้อมต่อกรด้วยทุกพวก เพราะผมหล่อ
อะไร ๆ ที่มันมากไป มันก็เฝือครับ
วัฒนธรรมพวกที่ผิด ๆ น่ะ ทิ้งได้ก็ทิ้งเหอะ
แยกให้ออก ระหว่างพฤติกรรม กับ วัฒนธรรม พฤติกรรมดี กับ วัฒนธรรมอวด มันไปด้วยกันไม่ได้ครับ
และก็พิจารณาให้ดี ว่าที่ทำ ๆ อยู่นี่ ดีจริง ดีตลอด ดีธรมชาติไหม หรือดีบรรดาศักดิ์
(ดีบรรดาศักดิ์ ก็คือทำแบบที่ "คนดี" ในบ้านนี้เมืองนี้เขาทำนั่นแหละครับ อ้างดีติดดีตะบัน)
เรื่องดีนั้น ไม่มีใครไม่อยากพบหรอกครับ
แต่บางครั้ง ดีเกิน มันก็กลายเป็นดีแตก หรือดีเสียได้
นะครับ
สงสารเด็ก ........ (บ่นแก้ร้อน)
"เด็ก" ในความหมายของกระทู้นี้ ไม่ใช่ วัย ครับ
แต่คือ "สติปัญญา"
เพราะถ้าเป็นเรื่อง วัย ผมคงไม่กล้าเรียกใครว่า เด็ก
ขืนเรียกใครว่าเด็ก ก็เหมือนด่าตัวเอง
พระท่านสอน ว่าคนเรานั้น จะอะไรก็ตาม ให้มีโยนิโสมนสิการเป็นคู่มือ
แต่คนเรา มักติดกับอารมณ์ ความรู้สึก และมุมมอง ความคิดส่วนตน และส่วนพวก
ไม่ค่อยคิดถึงเรื่องโยนิโสมนสิการ
อย่างวัยระดับผม ที่เรียกว่าวัยรุ่นนี่แหละครับ มีปัญหาเรื่องการตีรันฟันแทงกันประจำนั้น
นั่นก็เพราะยึดติดกับวัฒนธรรมพวกที่ผิด ๆ เฮโลกันไป ไม่งั้นไม่ใช่พวก
เลยลืมพิจารณาว่า ที่กำลังทำอยู่นั่น ถูก หรือ ผิด
เรียกว่า อยู่ในหลุมโมหะอย่างไม่รู้ตัว
คนเรานั้น จะยังไงก็แล้วแต่ จะนิสัยดี นิสัยแย่ ไม่เท่าไรหรอกครับ
แต่ที่น่ากังวลก็คือเรื่อง "อัตตา"
ไอ้ตัวกู ของกู พวกกู นี่แหละ อันตรายนัก
กูดี กูถูก กูเหนือ กูเก่ง กูกว้าง (บางคนกว้างมาก จนลืมเรื่องลึก เรื่องสูง เรืองยาว)
อะไรก็กูมาก่อน แบกอัตตาวิ่งรอบเมือง
ยิ่งแบกก็ยิ่งหนัก แต่ปากยังโว สบายมาก ๆ
บางทีผมก็หุดหิดครับ และมีสิทธิ์ที่จะหุดหิด (ไม่นับความหล่อ เพราะถ้านับ ยิ่งมีสิทธิ์เยอะ
อยู่ไหนก็ตาม ไม่มีใครหรอกครับ อยากอยู่ในบรรยากาศแย่ ๆ
เข้าบอร์ดมา เจอเรื่องไม่เป็นเรื่อง เซ็งไปเลยครับ
ไม่รู้จะเบียดขบ ข่มทับกันทำไมให้เสียบรรยากาศ (ใครไม่รู้สึกก็แล้วไปครับ แต่ผมรู้สึกแย่ หุดหิด)
อยากฟาดฟัดซัดกัน ก็น่าจะเอาให้มันชัด ๆ ไปเลย รู้เรื่องไปเลย
ทางใครทางมันดีกว่าไหม
ใคร พวกไหน จะทำอะไรก็ทำไป อยากทำอะไรทำไป
ไม่ต้องอวดโอ่โห่หิ้วเพื่อข่มกัน เพื่อประชดกัน
เรื่องบ้าอวดนี่ ขอให้เสี่ยเกียนคนเดียวเหอะ
เพราะถือเป็นข้อยกเว้น ตามหลัก อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา
ไม่ต้องอ้างอะไรบังหน้าทั้งนั้น
เพราะอ้างเท่าไร บังเท่าไร มันก็ไม่มิด มองเห็นว่าอะไรเป็นอะไรอยู่เต็มตา
ผมคนไม่มีพวกครับ มีแต่เพื่อน แต่เพื่อนก็ไม่เยอะเท่าไร เพราะวิ่งไม่ค่อยทันผม (เรียกง่าย ๆ ว่า ไม่มีใครคบอ่ะแระ
ทู้นี้ หากจะมี "พวก" เข้ามา
ยินดีครับ
ผมพร้อมต่อกรด้วยทุกพวก เพราะผมหล่อ
อะไร ๆ ที่มันมากไป มันก็เฝือครับ
วัฒนธรรมพวกที่ผิด ๆ น่ะ ทิ้งได้ก็ทิ้งเหอะ
แยกให้ออก ระหว่างพฤติกรรม กับ วัฒนธรรม พฤติกรรมดี กับ วัฒนธรรมอวด มันไปด้วยกันไม่ได้ครับ
และก็พิจารณาให้ดี ว่าที่ทำ ๆ อยู่นี่ ดีจริง ดีตลอด ดีธรมชาติไหม หรือดีบรรดาศักดิ์
(ดีบรรดาศักดิ์ ก็คือทำแบบที่ "คนดี" ในบ้านนี้เมืองนี้เขาทำนั่นแหละครับ อ้างดีติดดีตะบัน)
เรื่องดีนั้น ไม่มีใครไม่อยากพบหรอกครับ
แต่บางครั้ง ดีเกิน มันก็กลายเป็นดีแตก หรือดีเสียได้
นะครับ