เรากับแฟนคบกันตั้งแต่ปี1 ตอนรับน้อง เราเป็นฝ่ายไปเข้าหาเขาก่อน เพราะเราชอบที่เขาดูเงียบๆน่าค้นหาดี ดูมีไลฟ์สไตล์แบบน่าสนใจ ... จนเราได้คบกัน แรกๆเขาเป็นผู้ชายทั่วไปที่ปาร์ตี้ ติดเพื่อน กินเหล้า แต่พอเรารู้แบบนั้นเราก็บอกไปตรงๆว่าไม่ชอบนะ ตั้งแต่นั้นเขาเปลี่ยนตัวเองมาติดเราแทน เลิกสุงสิงไปปาร์ตี้ไร้สาระ หันมาตั้งใจเรียน พากันทำงานพาร์ทไทม์ ช่วยกันหาของไปขายตลาดบ้าง มีความสุขดี. แต่สิ่งที่เขาติดและทะเลาะกับเราประจำ คือเขาแอบเล่น*** บางอย่าง มันทำให้เขาหงุดหงิดและทำร้ายเราง่าย. เราเจ็บตัว และเจ็บใจมาหลายครั้ง
ทะเลาะกันทีไร ก็หนีไปอยุ่บ้านแม่ทุกทีแต่สุดท้ายก็กลับมาหาเขา. จนวันนึงเรายื่นคำขาด ว่า ถ้ามีอีก จับได้อีก เราจะเลิกขาด ไม่กลับมาแล้ว และเราเย็นชากับเขามาก จนเขาเปลี่ยนตัวเองอีกครั้ง. มันเป็นช่วงเรียนจบพอดี ปี4 เขาคงจะคิดได้ว่าอยากมีอนาคตที่ดี มีเรา ช่วยกันสร้างอนาคต จากวันนั้นเขาไม่เคยทำร้ายเราเลยค่ะ แต่ยังเหลือความขี้โมโห ใจร้อน ขี้หวงขี้หึง ไร้เหตุผลตามประสา.
เราดูแลเขาดีมากถึงมากที่สุดค่ะ เพราะเรารักเขามาก
เขาเป็นคนตจว. เข้ามาเรียนกทม. ตัวคนเดียว พ่อแม่ก็ไม่ค่อยได้ติดต่อมา เขาเลยมีเราเป็นเพื่อน ที่ปรึกษา เป็นพี่ เป็นแม่คอยดูแล เราเป็นให้ทุกอย่างเลย อยากดูแลให้เขามีความสุข สะดวกสบายที่สุดเหมือนที่เราดูแลพ่อแม่. เพราะเรารักเขามากจริงๆ
เขาไม่หล่อเลยค่ะ แต่อบอุ่นมาก เพราะเขามีความซื่อสัตย์ จริงใจที่สุด ไม่เคยมีปัญหาผญ. เลย
แต่ก็นั่นแหละค่ะ ... นิสัยลึกๆของเขา ที่มันไม่เคยเปลี่ยนได้เลย คือ อารมณ์ร้อน ขี้หึงขี้หวง โมโหร้าย
เวลาทะเลาะกันทีก็ด่าเราแบบไม่นึกถึงจิตใจของเราเลย...ปี หลังๆ เราเริ่มที่จะไม่ทะเลาะด้วย เพราะไม่อยากมีปัญหา เราเลือกที่จะเงียบ เก็บไว้คนเดียว ตื่นเช้ามาเดี๋ยวก็ดีเอง. จนมันกลายเป็นระเบิด ตุ้ม
วันนั้นเราจำได้ดี เราไปงานแต่งเพื่อนเรา เราเคยชวนเขาไปด้วยกัน แต่พอเอาเข้าจริงๆเขาไม่ไป บอกเหนื่อย เพื่อนไม่สนิทจะไปทำไม บลาๆ
แต่เราไปค่ะ เพราะสัญญากับเพื่อนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เดือนที่แล้วล่ะ ว่าจะไปให้ได้ ไปกะแฟนเรานี่ละ
สุดท้ายเราไปคนเดียว แฟนไม่ยอมไปด้วย เขาโกรธว่าจะไปทำไม
วันนั้นทั้งวัน เราก็ส่งรูปให้ดูตลอด โทรหาตลอด เราเป็นคนชอบรายงานแฟนปกติ. แต่เขาเงียบค่ะ จนเรากลับถึงห้อง . เราก็นอนดูทีวี เฉยๆ
สุดท้ายเขาก็ชวนทะเลาะ ด่าเราหยาบคายเยอะมาก
เราเจ็บที่สุดในโลก เขาเปนคนที่เรารักมาก คอยดูแลตลอด ข้าว น้ำ หาไว้ให้ตลอดที่กลับมาเหนื่อยๆ
คอยทำความสะอาดห้อง ทุกอย่างไม่เคยบ่น เพราะรู้ว่าเขาคันง่าย เขาชอบความสะอาด แพ้ฝุ่น
เขารุนแรงกับเราทีไรเราก็แค่เจ็บใจ นอนร้องไห้ สุดท้ายก็ให้อภัยเขาตลอด เราไม่อยากไปเรียนรุ้ใครใหม่ เราคิดว่าเค้าคือคนสุดท้าย เราจะทำให้ดีที่สุด.
แต่วันนั้นมันเป็นวันสุดท้ายที่เราหมดความอดทน
เราคิดว่าเราแสนดีขนาดนี้ ทำไมเขายังต้องด่าเรา ทำไมเขาไม่เข้าใจเรา ไม่โอ๋เรา ทำไมต้องทำให้เราร้องไห้. เราตัดสินใจออกจากห้องไปเลยวันนั้น และไม่กลับไปอีก.....
ผ่านไป3 เดือน เรามีคนคุยใหม่ แต่เขาติดต่อมา
ขอคืนดี เราถามว่าทำไมเพิ่งติดต่อมา เรามีคนคุยแล้ว มันช้าไปไหม... ยอมรับค่ะ ว่าช่วงนั้นสับสนว่า
จะกลับไปดีไหม เพราะผูกพันมาก คบมา 6 ปี อยากดูแล อยากกลับไปเป็นคนเคียงข้างเหมือนเดิม.
แต่พอนึกถึงปัญหาที่ทะเลาะกันเดิมๆ ไร้เหตุผล อารมร้อน ขี้โมโห เราก็คิดว่าไม่กลับดีกว่า ....
ตอนนี้ผ่านมา 8 เดือนแล้วค่ะ เราก็มีคนใหม่แล้ว
เขาใจดีมาก ใจเย็นมาก มีเหตุผล เข้ากับเพื่อนเรา
เป็นคนนิ่งๆ นิสัยเป็นผู้ใหญ่มากค่ะ คือตรงสเปกทุกอย่าง และไม่สูบบุหรี่ ไม่กินเหล้า ไม่บ้าสังคมด้วย
เป็นคนประหยัด ใช้เงินเป็น คือ.... ใช่เลย และเป็นเพื่อนกันมานาน รุ้จักกันดีแล้ว ไม่ต้องจูนอะไรมากมาย เรามีความสุขดีค่ะ
แต่... ทำไมพอเรานึกถึงแฟนเก่า เราถึงร้องไห้ทุกทีเลยคะ. เรารุ้สึกอยากรู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไร จะอยุ่ยังไง สบายไหม จะมีใครคอยฟังเวลาเขามีปัญหารึเปล่า
ห้องจะสะอาดไหม ยังคันยังแพ้อะไรอยุ่อีกไหม
ดีขึ้นรึยัง แค่รุ้สึกเป็นห่วงมั้งคะ ตามประสาคนผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ เคยมีตังค์แค่ 50 บาท ต้องแบ่งกันกินข้าววันนึง ยังมีเลยค่ะ. เจ็บและมีน้ำตาทุกครั้งที่นึกถึงเขา ช่วยบอกทีได้ไหมคะ ว่าควรทำไงดี ให้ลืม และให้ความรุ้สึกนี้หายไปสักที
ปล. เขาบล็อกเราทุกทางเลยค่ะ
เลิกกับแฟนมาจนเรามีคนใหม่แล้ว แต่ทำไมยังน้ำตาไหลเวลานึกถึงแฟนเก่า
ทะเลาะกันทีไร ก็หนีไปอยุ่บ้านแม่ทุกทีแต่สุดท้ายก็กลับมาหาเขา. จนวันนึงเรายื่นคำขาด ว่า ถ้ามีอีก จับได้อีก เราจะเลิกขาด ไม่กลับมาแล้ว และเราเย็นชากับเขามาก จนเขาเปลี่ยนตัวเองอีกครั้ง. มันเป็นช่วงเรียนจบพอดี ปี4 เขาคงจะคิดได้ว่าอยากมีอนาคตที่ดี มีเรา ช่วยกันสร้างอนาคต จากวันนั้นเขาไม่เคยทำร้ายเราเลยค่ะ แต่ยังเหลือความขี้โมโห ใจร้อน ขี้หวงขี้หึง ไร้เหตุผลตามประสา.
เราดูแลเขาดีมากถึงมากที่สุดค่ะ เพราะเรารักเขามาก
เขาเป็นคนตจว. เข้ามาเรียนกทม. ตัวคนเดียว พ่อแม่ก็ไม่ค่อยได้ติดต่อมา เขาเลยมีเราเป็นเพื่อน ที่ปรึกษา เป็นพี่ เป็นแม่คอยดูแล เราเป็นให้ทุกอย่างเลย อยากดูแลให้เขามีความสุข สะดวกสบายที่สุดเหมือนที่เราดูแลพ่อแม่. เพราะเรารักเขามากจริงๆ
เขาไม่หล่อเลยค่ะ แต่อบอุ่นมาก เพราะเขามีความซื่อสัตย์ จริงใจที่สุด ไม่เคยมีปัญหาผญ. เลย
แต่ก็นั่นแหละค่ะ ... นิสัยลึกๆของเขา ที่มันไม่เคยเปลี่ยนได้เลย คือ อารมณ์ร้อน ขี้หึงขี้หวง โมโหร้าย
เวลาทะเลาะกันทีก็ด่าเราแบบไม่นึกถึงจิตใจของเราเลย...ปี หลังๆ เราเริ่มที่จะไม่ทะเลาะด้วย เพราะไม่อยากมีปัญหา เราเลือกที่จะเงียบ เก็บไว้คนเดียว ตื่นเช้ามาเดี๋ยวก็ดีเอง. จนมันกลายเป็นระเบิด ตุ้ม
วันนั้นเราจำได้ดี เราไปงานแต่งเพื่อนเรา เราเคยชวนเขาไปด้วยกัน แต่พอเอาเข้าจริงๆเขาไม่ไป บอกเหนื่อย เพื่อนไม่สนิทจะไปทำไม บลาๆ
แต่เราไปค่ะ เพราะสัญญากับเพื่อนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เดือนที่แล้วล่ะ ว่าจะไปให้ได้ ไปกะแฟนเรานี่ละ
สุดท้ายเราไปคนเดียว แฟนไม่ยอมไปด้วย เขาโกรธว่าจะไปทำไม
วันนั้นทั้งวัน เราก็ส่งรูปให้ดูตลอด โทรหาตลอด เราเป็นคนชอบรายงานแฟนปกติ. แต่เขาเงียบค่ะ จนเรากลับถึงห้อง . เราก็นอนดูทีวี เฉยๆ
สุดท้ายเขาก็ชวนทะเลาะ ด่าเราหยาบคายเยอะมาก
เราเจ็บที่สุดในโลก เขาเปนคนที่เรารักมาก คอยดูแลตลอด ข้าว น้ำ หาไว้ให้ตลอดที่กลับมาเหนื่อยๆ
คอยทำความสะอาดห้อง ทุกอย่างไม่เคยบ่น เพราะรู้ว่าเขาคันง่าย เขาชอบความสะอาด แพ้ฝุ่น
เขารุนแรงกับเราทีไรเราก็แค่เจ็บใจ นอนร้องไห้ สุดท้ายก็ให้อภัยเขาตลอด เราไม่อยากไปเรียนรุ้ใครใหม่ เราคิดว่าเค้าคือคนสุดท้าย เราจะทำให้ดีที่สุด.
แต่วันนั้นมันเป็นวันสุดท้ายที่เราหมดความอดทน
เราคิดว่าเราแสนดีขนาดนี้ ทำไมเขายังต้องด่าเรา ทำไมเขาไม่เข้าใจเรา ไม่โอ๋เรา ทำไมต้องทำให้เราร้องไห้. เราตัดสินใจออกจากห้องไปเลยวันนั้น และไม่กลับไปอีก.....
ผ่านไป3 เดือน เรามีคนคุยใหม่ แต่เขาติดต่อมา
ขอคืนดี เราถามว่าทำไมเพิ่งติดต่อมา เรามีคนคุยแล้ว มันช้าไปไหม... ยอมรับค่ะ ว่าช่วงนั้นสับสนว่า
จะกลับไปดีไหม เพราะผูกพันมาก คบมา 6 ปี อยากดูแล อยากกลับไปเป็นคนเคียงข้างเหมือนเดิม.
แต่พอนึกถึงปัญหาที่ทะเลาะกันเดิมๆ ไร้เหตุผล อารมร้อน ขี้โมโห เราก็คิดว่าไม่กลับดีกว่า ....
ตอนนี้ผ่านมา 8 เดือนแล้วค่ะ เราก็มีคนใหม่แล้ว
เขาใจดีมาก ใจเย็นมาก มีเหตุผล เข้ากับเพื่อนเรา
เป็นคนนิ่งๆ นิสัยเป็นผู้ใหญ่มากค่ะ คือตรงสเปกทุกอย่าง และไม่สูบบุหรี่ ไม่กินเหล้า ไม่บ้าสังคมด้วย
เป็นคนประหยัด ใช้เงินเป็น คือ.... ใช่เลย และเป็นเพื่อนกันมานาน รุ้จักกันดีแล้ว ไม่ต้องจูนอะไรมากมาย เรามีความสุขดีค่ะ
แต่... ทำไมพอเรานึกถึงแฟนเก่า เราถึงร้องไห้ทุกทีเลยคะ. เรารุ้สึกอยากรู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไร จะอยุ่ยังไง สบายไหม จะมีใครคอยฟังเวลาเขามีปัญหารึเปล่า
ห้องจะสะอาดไหม ยังคันยังแพ้อะไรอยุ่อีกไหม
ดีขึ้นรึยัง แค่รุ้สึกเป็นห่วงมั้งคะ ตามประสาคนผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะ เคยมีตังค์แค่ 50 บาท ต้องแบ่งกันกินข้าววันนึง ยังมีเลยค่ะ. เจ็บและมีน้ำตาทุกครั้งที่นึกถึงเขา ช่วยบอกทีได้ไหมคะ ว่าควรทำไงดี ให้ลืม และให้ความรุ้สึกนี้หายไปสักที
ปล. เขาบล็อกเราทุกทางเลยค่ะ