สวัสดีค่ะ
บอกก่อนเลยนะคะว่าเราเป็นคนที่เซนซิทีฟเกี่ยวกับความรู้สึกมาก คือเรามีแฟนอยู่ เรารู้สึกว่าเขาเป็นคนดีมากคนนึง ไม่นอกใจ ไม่มีเรื่องผู้หญิงให้ชวนปวดหัว แต่เรามักทะเลาะกันเพราะความไม่เข้าใจมากกว่า แต่เรากลับรู้สึกเหมือนว่าความสำคัญของเราอยู่ลำดับสุดท้าย เวลาที่เราทะเลาะกันเขามักจะพูด มักจะเอาความรู้สึกของเขาเป็นหลัก เขาแทบจะไม่รับฟังเราเลย เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับงานมาก เมื่อก่อนเราไม่เข้าใจ เรางี่เง่าเรื่องที่เขาไม่มีเวลาให้ แต่ตอนนี้เราเข้าใจเขามากขึ้น แต่เรากลับรู้สึกว่าเขาแทบจะไม่เข้าใจอะไรเราเลย เรางอแงไม่ได้ เรางอนเราน้อยใจเขาแทบจะไม่สนใจ บ่อยครั้งที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเขาไม่รู้สึกผิดคำขอโทษก็จะไม่มีทางออกจากปากเขาแน่นอน พอเรารุ้สึกว่าถึงเราจะงอนเขายังไงเราก็ต้องหายเองตลอด หลังๆเราก็เลยเก็บไว้คนเดียว จนบางทีมันเก็บไม่อยู่ เราก็เผลอปากพูดออกไป แต่เขากลับไม่รับฟังเราเลย มีแต่คำพูดว่า ฉันเหนื่อยแล้วยังต้องมาเจอแบบนี้อีกหรอ? ค่อยคุยกัน เธอไม่เข้าใจ สุดท้ายก็ทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นเหมือนเดิม มีอะไรเขาแทบจะไม่บอกเรา เขาเหนื่อย เขารู้สึกแย่ เขากลับบอกกับเพื่อนผู้หญิงของเขา จนบางทีเรากลับมีคำถามกับตัวเองว่า นี่เราเป็นใคร เป็นแฟนเขาจริงๆหรอ หรือเป็นแค่ของตายแค่นั้น เรารู้สึกได้ว่าเพื่อนของเขาไม่ชอบเรา ตอนที่แฟนเราไม่อยู่เพื่อนเขาก็จะทักมาตลอดว่า อยู่ไหนคะ กลับมาเมื่อไรคะ เดี๋ยวปลอบให้นะคะ คือเรารู้สึกแย่ เราเหนื่อย จนไม่รู้ว่าเราควรเดินต่อหรือหยุดดี หรือเรางี่เง่าไปเอง เราเคยถามนะว่า ถ้าไม่มีเราเขาอยู่ได้ไหม เสียใจไหม เขาก็บอกว่าอยู่ได้ปกติดี เราก็ได้แต่ถามตัวเองว่า เขารักเราจริงๆรึเปล่า แต่เวลาที่เราดีกันมันก็ดีสุดๆ แต่เวลาที่เราทะเลาะกันมันก็แย่สุดๆเหมือนกัน แต่เราก็รักเขามากนะคะ สับสน
คำพูดเราอาจจะวกวน เพราะความคิดความรู้สึกเรามันตีกันหมด แต่ก็ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ
ทางของรักควรเดินต่อหรือหยุดดี?
บอกก่อนเลยนะคะว่าเราเป็นคนที่เซนซิทีฟเกี่ยวกับความรู้สึกมาก คือเรามีแฟนอยู่ เรารู้สึกว่าเขาเป็นคนดีมากคนนึง ไม่นอกใจ ไม่มีเรื่องผู้หญิงให้ชวนปวดหัว แต่เรามักทะเลาะกันเพราะความไม่เข้าใจมากกว่า แต่เรากลับรู้สึกเหมือนว่าความสำคัญของเราอยู่ลำดับสุดท้าย เวลาที่เราทะเลาะกันเขามักจะพูด มักจะเอาความรู้สึกของเขาเป็นหลัก เขาแทบจะไม่รับฟังเราเลย เขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับงานมาก เมื่อก่อนเราไม่เข้าใจ เรางี่เง่าเรื่องที่เขาไม่มีเวลาให้ แต่ตอนนี้เราเข้าใจเขามากขึ้น แต่เรากลับรู้สึกว่าเขาแทบจะไม่เข้าใจอะไรเราเลย เรางอแงไม่ได้ เรางอนเราน้อยใจเขาแทบจะไม่สนใจ บ่อยครั้งที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าเขาไม่รู้สึกผิดคำขอโทษก็จะไม่มีทางออกจากปากเขาแน่นอน พอเรารุ้สึกว่าถึงเราจะงอนเขายังไงเราก็ต้องหายเองตลอด หลังๆเราก็เลยเก็บไว้คนเดียว จนบางทีมันเก็บไม่อยู่ เราก็เผลอปากพูดออกไป แต่เขากลับไม่รับฟังเราเลย มีแต่คำพูดว่า ฉันเหนื่อยแล้วยังต้องมาเจอแบบนี้อีกหรอ? ค่อยคุยกัน เธอไม่เข้าใจ สุดท้ายก็ทำเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้นเหมือนเดิม มีอะไรเขาแทบจะไม่บอกเรา เขาเหนื่อย เขารู้สึกแย่ เขากลับบอกกับเพื่อนผู้หญิงของเขา จนบางทีเรากลับมีคำถามกับตัวเองว่า นี่เราเป็นใคร เป็นแฟนเขาจริงๆหรอ หรือเป็นแค่ของตายแค่นั้น เรารู้สึกได้ว่าเพื่อนของเขาไม่ชอบเรา ตอนที่แฟนเราไม่อยู่เพื่อนเขาก็จะทักมาตลอดว่า อยู่ไหนคะ กลับมาเมื่อไรคะ เดี๋ยวปลอบให้นะคะ คือเรารู้สึกแย่ เราเหนื่อย จนไม่รู้ว่าเราควรเดินต่อหรือหยุดดี หรือเรางี่เง่าไปเอง เราเคยถามนะว่า ถ้าไม่มีเราเขาอยู่ได้ไหม เสียใจไหม เขาก็บอกว่าอยู่ได้ปกติดี เราก็ได้แต่ถามตัวเองว่า เขารักเราจริงๆรึเปล่า แต่เวลาที่เราดีกันมันก็ดีสุดๆ แต่เวลาที่เราทะเลาะกันมันก็แย่สุดๆเหมือนกัน แต่เราก็รักเขามากนะคะ สับสน
คำพูดเราอาจจะวกวน เพราะความคิดความรู้สึกเรามันตีกันหมด แต่ก็ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบนะคะ