เราคิดว่าเราเป็นโลกซึมเศร้าค่ะ **ไม่รู้ว่าจุดประสงค์ว่าอยากเล่าหรืออยากขอความเห็นหรืออยากบ่น อย่าด่าเเรงนะคะ อันนี้อ่อนไหวจริงๆ**
คือปกติคนทั่วไปหรือเปล่า เราไม่เเน่ใจว่าเวลาอยู่คนเดียวก็จะคิดฟุ้งซ่าน ต่างๆนาๆ
พออยู่กับครอบครัวเราก็ปกติมากๆ
ก่อนอื่น ขอเกริ่นเล็กน้อยนะคะ ว่าเราเป็นเด็กซิ่ว เป็นลูกคนโตความหวังของครอบครัวค่ะ
เราโดนรีไทน์ตอนขี้นปี 4 พ่อเเม่ผิดหวังมาก มากที่สุด เเม่บอกเเม่เป็นเหมือนคนอกหักเลยลูกเอ้ยย
เเต่ ตอนนี้ที่บ้านเค้าให้อภัย ให้โอกาสเรียนใหม่ ปัจจุบันก็อยู่ปี3 เเล้วค่ะ
เริ่มสังเกต ตัวเองว่าเป็นเเบบนี้ตอนที่เราเข้ามาเรียนสถาบันใหม่
เจอเพื่อนใหม่ๆ เราเหมือนว่าเราต้องพยามสดใสมากๆ หรือมันมากเกินไป...
เอ้อ มีอาการอีกอย่างค่ะ ชอบกินจากคนที่คิดว่าไม่ผอมไม่อ้วน สูง173 หนัก 75
ตอนนี้เรา หนักเป็น 100 kg หรือเกินบางทีด้วยนะ
กลับมาที่อาการค่ะ บางทีหายใจไม่ทั่วท้อง ถอนหายใจเห้อๆๆ
บางทีเราก็คิดนะคะ ว่าเรามาทำอะไรตรงนี้ เพื่อนๆเราเค้าไปทำงานมีรายได้กันหมดเเล้ว(เราก็หาของขายหารายได้ เเต่ไม่ค่อยดีค่ะ)
พอลองทำเเบบทดสอบวัดอาการซึมเศร้าผลก็บอกว่าเป็นบ้างไม่เป็นบ้าง อยากรู้จักตัวเอง เราก็ลองนั่งสมาธิดู....เหมือนเดิม
เนี่ย อย่างตอนนี้อยู่คนเดียวก็เหงา ทั้งที่พ่อเเม่เค้าก็นั่งดูทีวีอยู่ข้างล่าง เหมือนเราหนีสังคม
เหมือนว่าการดูละครข้างล่างที่บ้านทุกครั้ง เราจะรู้สีกผิด เราควรไปอ่านหนังสือสิ เราทำตัวเเบบนี้ไงเลยโดนรีไทน์
เเต่พอขี้นมาข้างบน เราก็กลับเเอบปิดไฟดูหนังเกาหลี ซีรีย์ฝรั่ง โดยที่เราไม่เห็นรู้สึกผิดเหมือนตอนอยู่ข้างล่างเลย
อันนี้เป็นเเค่ตัวอย่างที่ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
เราอยากทำตัวเองให้ดีกว่าเดิม
เเต่ทุกครั้งที่เราเริ่มทำ
เราก็มักจะกลับมาจุดเดิม
เหมือนเรื่องลดหุ่น ที่ยิ่งพยามยิ่งเพิ่ม
หรือเรื่องที่ตั้งใจเรียน ยิ่งโง่
หรือที่เค้าเรียกพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ....คงจะเป็นจริงๆ
รบกวน ผู้รู้ช่วยหาทางเเก้ไข ช่วยหน่อยค่ะ เราอยากมีความมุ่งมั่นกว่านี้ เเต่ไม่เคยพยามทำสำเร็จ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ^___^
เคยเป็นเหมือนเราไหม คิดว่าตัวเองเป็นโลกซึมเศร้า ทั้งๆที่คนรอบข้างบอกว่าเราเป็นคนตลก
คือปกติคนทั่วไปหรือเปล่า เราไม่เเน่ใจว่าเวลาอยู่คนเดียวก็จะคิดฟุ้งซ่าน ต่างๆนาๆ
พออยู่กับครอบครัวเราก็ปกติมากๆ
ก่อนอื่น ขอเกริ่นเล็กน้อยนะคะ ว่าเราเป็นเด็กซิ่ว เป็นลูกคนโตความหวังของครอบครัวค่ะ
เราโดนรีไทน์ตอนขี้นปี 4 พ่อเเม่ผิดหวังมาก มากที่สุด เเม่บอกเเม่เป็นเหมือนคนอกหักเลยลูกเอ้ยย
เเต่ ตอนนี้ที่บ้านเค้าให้อภัย ให้โอกาสเรียนใหม่ ปัจจุบันก็อยู่ปี3 เเล้วค่ะ
เริ่มสังเกต ตัวเองว่าเป็นเเบบนี้ตอนที่เราเข้ามาเรียนสถาบันใหม่
เจอเพื่อนใหม่ๆ เราเหมือนว่าเราต้องพยามสดใสมากๆ หรือมันมากเกินไป...
เอ้อ มีอาการอีกอย่างค่ะ ชอบกินจากคนที่คิดว่าไม่ผอมไม่อ้วน สูง173 หนัก 75
ตอนนี้เรา หนักเป็น 100 kg หรือเกินบางทีด้วยนะ
กลับมาที่อาการค่ะ บางทีหายใจไม่ทั่วท้อง ถอนหายใจเห้อๆๆ
บางทีเราก็คิดนะคะ ว่าเรามาทำอะไรตรงนี้ เพื่อนๆเราเค้าไปทำงานมีรายได้กันหมดเเล้ว(เราก็หาของขายหารายได้ เเต่ไม่ค่อยดีค่ะ)
พอลองทำเเบบทดสอบวัดอาการซึมเศร้าผลก็บอกว่าเป็นบ้างไม่เป็นบ้าง อยากรู้จักตัวเอง เราก็ลองนั่งสมาธิดู....เหมือนเดิม
เนี่ย อย่างตอนนี้อยู่คนเดียวก็เหงา ทั้งที่พ่อเเม่เค้าก็นั่งดูทีวีอยู่ข้างล่าง เหมือนเราหนีสังคม
เหมือนว่าการดูละครข้างล่างที่บ้านทุกครั้ง เราจะรู้สีกผิด เราควรไปอ่านหนังสือสิ เราทำตัวเเบบนี้ไงเลยโดนรีไทน์
เเต่พอขี้นมาข้างบน เราก็กลับเเอบปิดไฟดูหนังเกาหลี ซีรีย์ฝรั่ง โดยที่เราไม่เห็นรู้สึกผิดเหมือนตอนอยู่ข้างล่างเลย
อันนี้เป็นเเค่ตัวอย่างที่ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
เราอยากทำตัวเองให้ดีกว่าเดิม
เเต่ทุกครั้งที่เราเริ่มทำ
เราก็มักจะกลับมาจุดเดิม
เหมือนเรื่องลดหุ่น ที่ยิ่งพยามยิ่งเพิ่ม
หรือเรื่องที่ตั้งใจเรียน ยิ่งโง่
หรือที่เค้าเรียกพวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ....คงจะเป็นจริงๆ
รบกวน ผู้รู้ช่วยหาทางเเก้ไข ช่วยหน่อยค่ะ เราอยากมีความมุ่งมั่นกว่านี้ เเต่ไม่เคยพยามทำสำเร็จ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ^___^