สิ่งหนึ่งที่เราสัมผัสได้ตั้งแต่วันแรกที่ประเทศอินเดีย
คือความบ้ากล้องของคนที่นี่
โดยเฉพาะเหล่าพ่อค้าแม่ขายตามตลาดร้านรวงต่างๆ
ตอนแรกงงมากว่าเขากวักมือเรียกเราทำไม
ผ่านร้านนี้ก็เรียก ร้านนั้นก็เรียก
หลังๆ เจอคนทั่วไปก็มีพฤติกรรมไม่ต่างกัน
พอเดินเข้าไปหาถึงได้รู้ว่า…

การกวักมือเรียกนั้นไม่ได้จะขายของ ไม่ได้จะไถเงิน
แต่หมายความว่า ‘ถ่ายรูปให้หน่อย’ ต่างหาก
ถ่ายรูปเสร็จเราก็ยื่นกล้องให้นางแบบและนายแบบจำเป็นดู
เช็กรูปของตัวเองกันจนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วก็แล้วกันไป
ไม่มีการตามตื๊อให้ซื้อของแต่อย่างใด
บางคนชอบใจหนักมากก็ชูนิ้วโป้งทั้งสองข้างขึ้นมา
พร้อมกับยิ้มกว้างจนเห็นฟันแทบครบทุกซี่
เล่นเอาคนถ่ายเขินจนหน้าแดงเลย


1

คนแรกที่ขอให้เราถ่ายรูปให้คือพ่อค้าขายน้ำผลไม้
ที่สถานีขนส่งแห่งใหญ่ที่สุดของเมืองเบงกาลูรูชื่อว่า
'สถานีขนส่งเค็มเปกาวดะ'
หรือที่คนท้องถิ่นเรียกกันสั้นๆ ว่า 'มาเจสติก'
ซึ่งฟังแล้วเหมือนเป็นคนละที่เดียวกันจริงๆ
ตอนแรกเรากะว่าจะถ่ายภาพรวมของร้าน
ที่มีผลไม้ห้อยระโยงระยางอยู่ด้านหน้า
แต่พี่คนขายดันรู้ตัวเลยกวักมือเรียกให้เข้าไปถ่ายรูปเขาแทน  

หลังจากชื่นชมภาพของตัวเองแล้วถูกอกถูกใจจนเกินเบอร์
จึงลากเราไปถ่ายรูปเขาคู่กับเพื่อน
ซึ่งเป็นพ่อค้าร้านขายของในละแวกเดียวกัน
วิ่งเข้าร้านนี้ ทะลุออกร้านนู้น
ลูกค้ามายืนรอซื้อน้ำผลไม้ก็ไม่สนใจ
"ก็พี่จะถ่ายรูป" พี่เขาไม่ได้กล่าวไว้

ในภาพด้านล่าง พี่คนขายน้ำผลไม้คือชายหนุ่มเสื้อเหลือง
คนข้างๆ คือหนึ่งในเพื่อนที่พี่แกวิ่งเข้าออกร้านไปถ่ายรูปด้วย


2

นอกจากการกวักมือเรียกแบบธรรมดาๆ แล้ว
คุณลุงคนขับออโต้ริกชอว์
รูปแบบการคมนาคมที่เห็นได้ทั่วไปในอินเดีย
ลักษณะคล้ายกับตุ๊กตุ๊กบ้านเรา
ต่างกันตรงที่มีมิเตอร์ แต่ชอบปฏิเสธลูกค้า
และแอบเนียนไม่กดมิเตอร์เหมือนแท็กซี่ไทยบางคัน
ยิ่งตอกย้ำถึงความบ้ากล้องให้เรามั่นใจได้มากยิ่งขึ้นไปอีก  

คุณลุงจะไม่ต่างอะไรกับคนอื่นๆ
ที่ขอให้เราถ่ายรูปให้เลย
ถ้าคุณลุงไม่มาจับแขนเราไว้
ตอนกำลังจะข้ามถนนไปยังป้ายรถเมล์ 'สเตตแบงก์'
ที่เมืองมังคาลอร์
เราตกใจมากเพราะสติจดจ่ออยู่กับรถ
ที่ขับขี่กันอย่างเฟี้ยวฟ้าวบนท้องถนน
แต่ดันมาถูกยั้งไว้ก่อนจะตัดสินใจวิ่งข้าม
ตอนที่รถกำลังเริ่มชะลอตัวหลังจากที่เฝ้ารอมาเนิ่นนาน

"Take pic / ถ่ายรูปให้หน่อย"
คุณลุงพูดสั้นๆ พร้อมกับยิ้มหวาน
ก่อนที่เราจะกดปุ่มชัตเตอร์ถ่ายรูป
ผู้โดยสารซึ่งเป็นหญิงสาวมุสลิมใส่ฮิญาบสีดำ
ก็ชะโงกหน้าออกมาจากเงาของส่วนที่นั่งผู้โดยสาร
เพื่อมีส่วนร่วมในกิจกรรมกลางถนนครั้งนี้ด้วย

โอ้โห... ไม่ใช่เล่นๆ แล้ว
เสียดายที่เราวัดแสงไม่ดี
ภาพที่ถ่ายมาจึงดำมืดไปหมดทั้งภาพ
แต่ก่อนจะทันได้บอกว่าขอใหม่อีกรอบ
คุณลุงก็แล่นฉิวไปไกลแล้ว
ทิ้งเราไว้กลางทางจริงๆ ค่ะ  
แล้วชาติไหนหนูจะได้ข้ามถนนเนี่ยลุง!

3

ตลาดดูจะเป็นสถานที่ที่ถ่ายรูปคนอินเดียได้ดีที่สุด
เพื่อนคนไทยที่ไปเดินตลาดด้วยกันถึงกับบอกว่า
"นี่ถ้ามาเดินตลาดทุกวันคงทำอัลบั้ม
'People of Bengaluru' ได้เลยนะ"
เพราะตลาดที่อินเดียคึกคักมาก คนเดินกันขวักไขว่
คนขายก็เชียร์สินค้าตัวเองสุดฤทธิ์ คนซื้อก็ต่อราคาสุดขั้ว

เราเจอพี่ผู้ชายคนหนึ่งที่ตลาดใหญ่ของเบงกาลูรู
อย่าง 'ตลาดเคอาร์' ดูแล้วอายุไม่น่าเกิน 30
นั่งขายรองเท้าผ้าใบหลากสีสันหลายยี่ห้อ
อยู่ใต้ร่มเงาของผ้าใบสีชมพูแปร๋น
เช่นเคย พี่เขาต้องการถ่ายรูป หลังจากดูรูปเสร็จ
ดูท่าทางจะชอบรูปของตัวเองมากอีกเช่นกัน
ก่อนที่เราจะจากไปจึงรีบมารั้งตัวเอาไว้
พร้อมพ่นภาษาอังกฤษสำเนียงอินเดียใส่
จับใจความได้แค่ "My love / ที่รัก"  

เดี๋ยวนะ...
แค่ถ่ายรูปให้พี่เลื่อนสถานะให้เลยเหรอ
ยอมเดินตามพี่เขาไปสักพักถึงได้เข้าใจว่า
อ๋อ ที่เขาพูดคงจะหมายความว่า
จะพาไปเจอ "My love" ของเขาต่างหาก
นั่นคือภรรยาที่กำลังเล่นกับลูกสาววัยไม่น่าเกิน 4 ขวบอยู่
ซึ่งนั่งขายรองเท้าอยู่ร้านถัดกันไปไม่กี่เมตร
โถ่... นึกว่าจะเจอ My love ที่อินเดียแล้วเชียว



4

ในขณะที่เรากำลังเดินไปขึ้นรถเมล์กลับที่พัก
หลังจากไปเดินดูวัดฮินดูแห่งหนึ่ง
ย่าน 'คูโดรลิ' ในเมืองมังคาลอร์
เราเจอกับคุณพ่อคนหนึ่งนั่งเล่นกับลูกชาย
อยู่บนมอเตอร์ไซค์คันใหญ่หน้าบ้าน
พอเห็นเราปุ๊บก็ตามสเต็ปเดิม  
''Take pic, take pic / ถ่ายรูปหน่อย ถ่ายรูปหน่อย"

เนื่องจากมันมืดแล้ว ถ่ายไปก็คงไม่สวย
ใช้แฟลชก็คงไม่น่าดู
เราเลยพยายามสื่อสารให้พี่เขารู้ว่ามันไม่เวิร์กหรอก
แต่ก่อนจะทันพูดจบพี่เแกก็เดินนำหน้าเข้าไปในบ้าน
พร้อมกับชะโงกหัวดุ๊กดิ๊กออกมาเรียกเรากับเพื่อนให้ตามเข้าไป  

"Come, come / มาเร็ว"
กรี๊ด! เอาไงดี ให้เข้าไปในบ้านเลยเหรอ
รู้สึกเหมือนโดนป้ายยา
ใจง่ายเดินตามพี่เขาเข้าบ้านไปเฉยเลย
โชคดีที่คนที่เราเจอไม่ได้มีเจตนาร้ายแต่อย่างใด
ในบ้านมีสมาชิกครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
นับรวมกันได้ 7 คนถ้วน
ทุกคนหยุดทุกกิจกรรมที่ทำอยู่
มานั่งเรียงกันบนม้านั่งไม้ขัดเงาดูมีราคาให้เราถ่ายรูป

แต่ถามว่าภาพที่ถ่ายมาใช้ได้ไหม
...ไม่ได้ค่า นอยส์กระจาย


5

คนสุดท้ายที่จะเล่าคือชายหนุ่มชาวประมง
ที่ชายหาด 'อูลลัล' ใกล้ๆ กับมังคาลอร์
เขาดูจะชื่นชอบการถ่ายรูปมากกว่าใครๆ ที่เราเคยเจอมา
มีช่วยคิดมุม ช่วยคิดองศากล้องอย่างดิบดี
แต่ก่อนที่เราจะจากไป
นายแบบร้อยโพสคนนี้ไม่ยอมปล่อยให้รูปของตัวเองหลุดมือ
ต่างจากคนอื่นๆ ที่ผ่านมา
ที่เพียงแค่ต้องการเช็กดูความเรียบร้อยของรูปเท่านั้น  

"Give me your WhatsApp / ขอวอตส์แอปป์หน่อยน้อง"  
ขอมาขนาดนี้ก็คงต้องจัดให้สักหน่อย
บอกเขากันไว้ก่อนว่าเดี๋ยวจะส่งให้ตอนว่างๆ นะ
ซึ่งก็ดูท่าทางเหมือนจะเข้าใจ
แต่หลังจากนั้นไม่ถึงวัน
พี่แกก็วอตส์แอปป์ใส่เรารัวๆ
โทรบ้าง พิมพ์ข้อความบ้าง

"Send pic bro / รูปพี่ล่ะ น้องชาย"
"Please bro / ขอเถอะ น้องชาย"  
ค่ะ ถ้าพี่จะทวงหนูขนาดนี้
หนูปิดอินเทอร์เน็ตหนีเลยดีกว่าค่ะ
เอาจริงคือโกรธตรงที่เรียกว่า bro!
แต่สุดท้ายพอกลับมาไทยเราก็ส่งรูปให้เขาตามคำสัญญา
แฮปปี้กันทั้งสองฝ่าย
ล่าสุดเอารูปที่เราถ่ายตั้งเป็นรูปโปรไฟล์เรียบร้อย


สำหรับใครที่อยากลองพิสูจน์ว่า
คนอินเดียบ้ากล้องจริงอย่างที่เราเล่าหรือเปล่า
ลองเอากล้องห้อยคอเดินไปเดินมาตามตรอกซอกซอยดูสิ
แล้วจะรู้ว่าจริงหรือไม่จริง
เรายังคิดอยู่ว่าถ้าคิดเงินค่าถ่ายรูปให้คนละสิบรูปี
กลับไทยมาคงรวยเละรวยเทะแน่นอน

---

รูปภาพเพิ่มเติม