สวัสดีค่ะ ต้องบอกก่อนว่าเราเองเป็นคนที่ไม่ค่อยกล้าเปิดใจให้ใครมั่วๆ หรือเร็วๆ เพราะที่ผ่านมาค่อนข้างที่จะได้บทเรียนมาอย่างหนัก
จนเราได้มาเจอกับคนนึงในชีวิตมหาวิทยาลัย ขอแทนตัวเขาว่า 1 แล้วกันนะคะ 1เป็นคนที่ดี น่ารัก เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างเป็นมิตร ด้วยความที่ว่าเรารู้จักเขาในมุมมองนั้น มันเลยทำให้เราประทับใจเขาจากความเป็นเพื่อน ตอนนั้นเราเองก็ตกอยู่ในสถานะที่ไม่ได้คุยกับใครอยู่ค่ะ จนอยู่ดีๆ 1 ทักมาหาเรา ตอนแรกเราเองก็ไม่ได้คิดอะไรคิดว่าเพื่อนกันปกติ คงมีแค่เรื่องงานที่เราคุยกันได้ จากนั้นเราเองก็คุยกันบ่อยมากขึ้นทุกๆครั้งไม่ว่าเราจะอยู่ไหน 1 ก็อยู่กับเราด้วยเช่นกัน มันคล้ายๆกับความบังเอิญ ความไม่ตั้งใจ จนทำให้ทุกอย่างเกิดความรู้สึกดีๆขึ้นมาเวลาที่เราไปร้านเหล้า ปาร์ตี้กับเพื่อนตามประสาเด็กนักศึกษา 1 ก็คอยดูแลเราไม่ห่างคอยไปส่ง เวลากลับบ้านเราก็เริ่มกลับด้วยกันบ่อยหลังจากนั้น เราเองก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆให้1โดยไม่รู้ตัว แล้วเราก็รู้ว่า1มีความรู้สึกเหมือนกับเราเช่นกัน ต้องบอกก่อนว่าตั้งแต่รู้จักกันจนตอนนี้เป็นเวลา3ปีแล้วนะคะ เรื่องราวมันดูราบรื่นและมีความสุขดี
แต่พอหลังจากช่วงเวลานั้น เราเองก็เริ่มคุยกันโดยที่จากคนสนิทกัน มากขึ้นเรื่อยๆ เวลาไปไหน ทำอะไร กินข้าว หรือเขามีอะไรไม่สบายใจ
เขาเองก็จะเป็นคนเล่าให้เราฟังโดยไม่ต้องถาม เราเริ่มรู้สึกดีใจว่า 1 ก็คงไว้ใจและมีใจให้เราบ้าง มันก็คงเป็นเรื่องปกติมั้งคะ ที่เวลามีใครทำอะไรดีๆให้เรา เราก็ต้องรู้สึกกลับเป็นธรรมดา เราเองก็เริ่มไว้ใจเขาไปเที่ยวด้วยกัน ไปอยู่ด้วยกันและเกือบมีอะไรเกินเลยกันมีเดินจับมือบ้าง กอดบ้าง หอมแก้มบ้าง เพราะทุกอย่างเกิดจากความไว้ใจเชื่อใจและสนิทใจ จนเวลาผ่านไป8 เดือน เราเองไม่เคยพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์และสถานะ จนเราเริ่มรู้สึกว่าเราคล้ายๆกับคนในความลับที่ไม่มีตัวตน เหมือนอยู่ในโลกของเขาที่มีแค่เราและเขารู้กัน เราไม่ได้มีความสุขเลยค่ะ เราอึดอัด เพราะเวลาต่อหน้าเพื่อนๆหรือคนอื่นเรากลับเหมือนเพื่อนกันทั่วไป ที่ต้องเป็นคนในความลับอยู่แบบนี้ต่อไป เราเคยได้ยินเรื่องของเขาว่าเขาเคยมีคนที่เขาชอบอยู่แล้ว ตอนนั้นเราก็คิดนะคะว่าการที่เขาอยู่กับเราบ่อยๆ มันจะทำให้เขาสามารถเปลี่ยนใจและเปลี่ยนความคิด ความรู้สึกทั้งหมด มาให้เราได้ แต่นั่นไม่ใช่ค่ะ สุดท้ายแล้วภาพจำความรู้สึก และสิ่งที่เกิดขึ้นมันเหมือนวงจร ที่เมื่อเวลาเราคิดที่จะเดินออกมา เขากลับดึงเรากลับไปตลอด จนบางทีเราคิดว่าเราอาจเป็นของตายของเขาแล้วก็ได้แต่พอเมื่อตอนนี้ เขาได้บอกเราว่าเขามีคนที่เขาชอบเมื่อในอดีต ซึ่งเป็นคนในอดีตคนที่เขาไม่ได้มีบทสนทนาร่วมอยู่ ไม่ได้คุยกัน มันเหมือนคนนั้นเป็นความหวังของเขาตั้งแต่เด็ก ซึ่งมันคือความหวังที่ไม่มีตัวตน มันเลยทำให้เรารู้นะคะว่าการที่เรายอมไว้ใจกับคนที่เขาไม่ได้คิดจะจริงจังมันค่อนข้างทำให้เราคิดผิดมาก เราเสียใจที่เรารู้สึกว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาเราเองไม่สามารถดึงให้คนที่คุยด้วยทุกวัน อยู่ข้างๆกันทุกวันมาอยู่ข้างๆเราได้ จนตอนนี้มันเหมือนไม่เหลือทางเลือกให้เรานอกจากที่จะเดินออกมาเอง แต่พอเมื่อเราพยายามเดินออกมา เขาเองก็พยายามตามเรากลับไปทุกครั้ง เราควรทำยังไงต่อไปหรอคะ กับความสัมพันธ์แบบนี้ ?
ไม่มีสถานะ ไม่มีมีความสัมพันธ์ ไม่มีความทรงจำเหลืออยู่เลยหรอ?
จนเราได้มาเจอกับคนนึงในชีวิตมหาวิทยาลัย ขอแทนตัวเขาว่า 1 แล้วกันนะคะ 1เป็นคนที่ดี น่ารัก เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างเป็นมิตร ด้วยความที่ว่าเรารู้จักเขาในมุมมองนั้น มันเลยทำให้เราประทับใจเขาจากความเป็นเพื่อน ตอนนั้นเราเองก็ตกอยู่ในสถานะที่ไม่ได้คุยกับใครอยู่ค่ะ จนอยู่ดีๆ 1 ทักมาหาเรา ตอนแรกเราเองก็ไม่ได้คิดอะไรคิดว่าเพื่อนกันปกติ คงมีแค่เรื่องงานที่เราคุยกันได้ จากนั้นเราเองก็คุยกันบ่อยมากขึ้นทุกๆครั้งไม่ว่าเราจะอยู่ไหน 1 ก็อยู่กับเราด้วยเช่นกัน มันคล้ายๆกับความบังเอิญ ความไม่ตั้งใจ จนทำให้ทุกอย่างเกิดความรู้สึกดีๆขึ้นมาเวลาที่เราไปร้านเหล้า ปาร์ตี้กับเพื่อนตามประสาเด็กนักศึกษา 1 ก็คอยดูแลเราไม่ห่างคอยไปส่ง เวลากลับบ้านเราก็เริ่มกลับด้วยกันบ่อยหลังจากนั้น เราเองก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆให้1โดยไม่รู้ตัว แล้วเราก็รู้ว่า1มีความรู้สึกเหมือนกับเราเช่นกัน ต้องบอกก่อนว่าตั้งแต่รู้จักกันจนตอนนี้เป็นเวลา3ปีแล้วนะคะ เรื่องราวมันดูราบรื่นและมีความสุขดี
แต่พอหลังจากช่วงเวลานั้น เราเองก็เริ่มคุยกันโดยที่จากคนสนิทกัน มากขึ้นเรื่อยๆ เวลาไปไหน ทำอะไร กินข้าว หรือเขามีอะไรไม่สบายใจ
เขาเองก็จะเป็นคนเล่าให้เราฟังโดยไม่ต้องถาม เราเริ่มรู้สึกดีใจว่า 1 ก็คงไว้ใจและมีใจให้เราบ้าง มันก็คงเป็นเรื่องปกติมั้งคะ ที่เวลามีใครทำอะไรดีๆให้เรา เราก็ต้องรู้สึกกลับเป็นธรรมดา เราเองก็เริ่มไว้ใจเขาไปเที่ยวด้วยกัน ไปอยู่ด้วยกันและเกือบมีอะไรเกินเลยกันมีเดินจับมือบ้าง กอดบ้าง หอมแก้มบ้าง เพราะทุกอย่างเกิดจากความไว้ใจเชื่อใจและสนิทใจ จนเวลาผ่านไป8 เดือน เราเองไม่เคยพูดถึงเรื่องความสัมพันธ์และสถานะ จนเราเริ่มรู้สึกว่าเราคล้ายๆกับคนในความลับที่ไม่มีตัวตน เหมือนอยู่ในโลกของเขาที่มีแค่เราและเขารู้กัน เราไม่ได้มีความสุขเลยค่ะ เราอึดอัด เพราะเวลาต่อหน้าเพื่อนๆหรือคนอื่นเรากลับเหมือนเพื่อนกันทั่วไป ที่ต้องเป็นคนในความลับอยู่แบบนี้ต่อไป เราเคยได้ยินเรื่องของเขาว่าเขาเคยมีคนที่เขาชอบอยู่แล้ว ตอนนั้นเราก็คิดนะคะว่าการที่เขาอยู่กับเราบ่อยๆ มันจะทำให้เขาสามารถเปลี่ยนใจและเปลี่ยนความคิด ความรู้สึกทั้งหมด มาให้เราได้ แต่นั่นไม่ใช่ค่ะ สุดท้ายแล้วภาพจำความรู้สึก และสิ่งที่เกิดขึ้นมันเหมือนวงจร ที่เมื่อเวลาเราคิดที่จะเดินออกมา เขากลับดึงเรากลับไปตลอด จนบางทีเราคิดว่าเราอาจเป็นของตายของเขาแล้วก็ได้แต่พอเมื่อตอนนี้ เขาได้บอกเราว่าเขามีคนที่เขาชอบเมื่อในอดีต ซึ่งเป็นคนในอดีตคนที่เขาไม่ได้มีบทสนทนาร่วมอยู่ ไม่ได้คุยกัน มันเหมือนคนนั้นเป็นความหวังของเขาตั้งแต่เด็ก ซึ่งมันคือความหวังที่ไม่มีตัวตน มันเลยทำให้เรารู้นะคะว่าการที่เรายอมไว้ใจกับคนที่เขาไม่ได้คิดจะจริงจังมันค่อนข้างทำให้เราคิดผิดมาก เราเสียใจที่เรารู้สึกว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาเราเองไม่สามารถดึงให้คนที่คุยด้วยทุกวัน อยู่ข้างๆกันทุกวันมาอยู่ข้างๆเราได้ จนตอนนี้มันเหมือนไม่เหลือทางเลือกให้เรานอกจากที่จะเดินออกมาเอง แต่พอเมื่อเราพยายามเดินออกมา เขาเองก็พยายามตามเรากลับไปทุกครั้ง เราควรทำยังไงต่อไปหรอคะ กับความสัมพันธ์แบบนี้ ?