สาเหตุความเจ็บที่แท้จริงคือ...

เคยไหมคะ ?
ที่แม้ว่าเราจะเลิกกับใครสักคนไปนานถึงปีหรือสองปี
ที่แม้ว่าทั้งเขาและเราต่างก็มีคนใหม่กันไปแล้ว
แต่
ทุกวันนี้เราก็ยังคิดถึงเขาอยู่ คนที่ตอนนี้เราใช้ชื่อเขาว่า "แฟนเก่า"

เรื่องมีอยู่ว่า เรากับแฟน(เก่า)เรา เคยคบกันมานานห้าปีกว่าเกือบจะหกปีแล้ว
ระหว่างที่คบกันเรารักเขามาก รักจนบางครั้งแม้จะมีคนมาพูดถึงเขาในทางที่ไม่ดีให้เราฟัง เราก็ไม่เชื่อ
(ขนาดคนที่มาบอกเป็นคนที่สนิทกับเรามาก เรายังไม่เชื่อเลย)

ตอนที่เราเริ่มคบกันใหม่ๆ เขาเคยส่งข้อความผิดมาที่เราด้วยนะ คือส่งข้อความบอกรักและคิดถึงแฟนเก่าเขาคนก่อนหน้าเราอะ (ตลกใช่ม้ะ)
แต่ด้วยความที่ตอนนั้นก็ยังไม่ได้ผูกพันอะไรกันมาก ก็เลยไม่ได้รู้สึกอะไรมาก ก็เลิกลากันไป

พอพักนึงก็มาคืนดีกัน
การเริ่มใหม่ครั้งนั้น ทั้งเราและเขาก็ดูจะจริงใจต่อกันมาก จนคู่ของเราเป็นครุที่ใครๆ ต่างก็อิจฉาเลยล่ะ

ครอบครัวเราสองคนรักทั้งเราและเขามาก เรียกได้ว่าเข้าตามตรอกออกตามประตูแบบสุดๆ
มีอะไรก็อยู่ในสายตาผู้ใหญ่ของทั้งสองครอบครัวตลอด

ช่วง 3 ปี แรกที่คบกัน เรามีความสุขมาก ถึงจะทะเลาะกันบ้างอะไรบ้าง
แต่ด้วยความที่เราอยู่ใกล้กัน ทะเลาะกันไม่นานเราก็ดีกัน
**ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ แต่บ้านอยู่ใกล้กัน เรียนโรงเรียนเดียวกัน ห้องเดียวกัน**

พอมาวันหนึ่งที่เราต้องแยกห่างกัน คือตอนที่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย ตแนที่เราทั้งคนต้องเดินตามทางความฝันของตัวเอง
ระยะแรกๆ เราคุยกันทุกวัน วีดีโอคอลหากัน พยายามมาเจอกันทุกครั้งที่พอจะมีเวลา เช่น เสาร์อาทิตย์
เขามาหาเราที่มหาลัยบ้าง เราไปหาเขาที่มหาลัยบ้าง หรือบางทีก็มาเจอกันที่บ้าน
เราสนิทกับเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้องของเขามาก ส่วนเขาก็สนิทกับเพื่อนเรามากเช่นกัน
ทุกอย่างเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดีสินะ...

แต่แล้ววันนึง ตอนที่คบกันได้ 3 ปีกว่าๆ เราก็มารู้ความจริงที่หลังว่าเขาเคยนอกใจ พาคนอื่นเข้าโรงแรม
**ซึ่งผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่คนไกลตัวเลย เป็นน้องที่สนิทกับเรามากนั่นเอง** (เจ็บสัดรัฐเซียไปอีก5555)
แต่ตอนที่เรารู้คือตอนที่เขาเลิกคุยกันไปแล้ว
ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมากๆ เราเสียใจสุดๆ ไม่คิดว่าเขาจะทำกับเราได้ เราถามเขาว่าทำไมทำกับเราแบบนี้ จะรับผิดชอบกับความรู้สึกของเรายังไง
>> ใบ้ให้ก่อน คือว่า ท้ายที่สุดของเหตุการณ์นี้ เราสองคนกลับมาคืนดีกันนะ แต่ !!!!! มันไม่ได้เป็นแบบที่ใครหลายคนคิดแน่นอน
หลายคนคงคิดว่า เขาคงจะขอโทษและขอโอกาสจากเราใช่ไหม ?
คำตอบคือ ... ไม่ใช่ !!! เขาขอโทษเราอะใช่ แต่เขาขอเลิกกับเราด้วย !!!!
เหตุผลคือ เขา เกิน เขาไม่อยากให้เราต้องเจ็บอีก
(โอเค แล้ว เกินคืออะไรที่ผ่านกันมาได้ตั้งสามปีกว่าวะ หรือระหว่งานั้นอาจจะทำมาตลอดแค่เราไม่รู้...)
แต่ !! เราเป็นฝ่ายขอร้องอ้อนวอนให้เขาอยู่ ไม่ให้เขาเลิก เรายอมทุกอย่าง เขาอยากทำอะไรก็ได้ ขอแค่ไม่เลิกกับเราก็พอ
ปล. อย่าเพิ่งด่าเราโง่นะ เราก็รู้ตัวแหละว่าเราโง่ แต่คือตอนนั้นเราโลกสวยมาก คิดวางแผนด้วยกันไว้ทุกอย่าง ไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ไง เราตั้งตัวไม่ทัน
โอเค เป็นอันจบ เราคืนดีกัน

ต่อมาเขาเริ่มมีธุระเยอะขึ้น ม่ค่อยว่างคุยกับเรา พอว่างก็จะไม่ค่อยคุย
เราเคยถามเหตุผลเขานะ คำตอบที่ได้คือ "เขาไม่ชอบคุยโทรศัพท์" ตอนเราได้ยินคำตอบก็สะอึกอยู่นะ ><
เพราะสำหรับเราซึ่งอยุ่ห่างกันคนละจังหวัดเลย เราคิดว่า โทรศัพท์เป็นทางเดียวที่จะทำให้เราได้รู้สึกว่าใกล้กันมากขึ้น...
แต่เราก็ยอมไม่ค่อยคุย เพราะเรากลัวเขาจะเบื่อเรา....
จากที่เขาเคยมาหาเราที่มหาลัย เขาก็เริ่มไม่ค่อยมา เหตุผลคือ "มันลำบาก"
เหตุผลนั้นที่ได้จากเขา มันทำให้เรามองย้อนกลับมาที่ตัวเอง ว่าแล้วที่เราทำอยู่ ที่ไปหาแทบทุกอาทิตย์ เราลำบากไหม คำตอบคือ "ไม่เลย"
ต่อให้ไปหาเพื่อได้เจอกันแค่ชั่วโมงเดียวเราก็จะไป
ปล. เราไม่ได้มีรถขับหรืออะไรหรอกนะ เรานั่งรถตู้เอาน่ะ

ความรักของเราผ่านมาเรื่อยๆ แบบดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่เราก็พยายามประคับประคองให้ผ่านมาจนได้ถึงห้าปีกว่า...

และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่เราทั้งคู่ตัดสินใจยุติความสัมพันธ์ลงจนได้...

ก่อนเลิกกัน เรางอนเขาและเราหายออกมาได้สักพัก เขาไม่ตามไม่ถามไม่หา
เราเลยลองโทรไปหาเขา สิ่งที่ได้คือคำตอบแบบเย็นชาถามคำตอบคำ
เราถามเขาไปว่า นี่เราเลิกกันแล้วรู้ใช่ไหม (อันนี้คือถามแบบประชด ใจคืออยากให้เขารั้ง)
เขาตอบกลับมาว่า "อืม รู้" เรานี่สะอึกเลยอะ รับรู้ได้ถึงความเย็นชาแบบไม่เหลือเยื่อใย
เราเลยแข็งใจพูดว่าเราโอเค และถามเขาไปก่อนที่จะจบบทสนทนาว่า "เราจะมีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมกันไหม"
เขาตอบมาว่า "มีสิ่ แค่ตอนนี้เขาอยากใช้ชีวิตวัยนี้ของเขาให้สนุกซะก่อน..." (ชาไหมล่ะ ชาสิ่)

จากนั้นมา เราก็จบกันอย่างสิ้นเชิง...
เราปิดเฟซตัวเองไปสักพัก เราพยายามอยู๋กับตัวเองให้มากๆ เราร้องไห้ทุกวัน ข้าวปลาอะไรก็กินไม่ค่อยลง
ตอนนั้นจำได้ว่าน้ำหนักเราลดลงมาเยอะมาก ร่วม 10 กิโลเลยก็ว่าได้
วันนึงที่เราตัดสินใจเปิดเฟซ เพราะมีเรื่องงานที่ต้องคุยกับเพื่อน เขาทักเรามาว่าเป็นไงบ้าง แต่เพื่อนเราเป็นคนเห็น
เพื่อนเราตอบให้ โดยตอบไปว่า เราไม่โอเคเลย กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม (ใช้เซเราตอบนะ)
แต่ !!!! คำตอบที่ได้คือ.... "ขอคิดดูก่อน" วินาทีนั้นเราจุกอีกรอบ เพราะถายังรักกันอยู่จริงๆ คงไม่ลังเลที่จะตอบตกลง
จากนั้นมาเราก็บล็อคเขาทุกอย่าง เฟซ ไลน์ โทรศัพท์ บลาบลาบลา

ระหว่างที่เราจมทุกข์อยู่นั้น เราก็ได้เจอกับคนๆ หนึ่ง เขาคอยให้กำลังใจ คอยปลอบใจ เขาดีกับเราทุกอย่าง จนเราตัดสินใจที่จะเปิดใจให้เขา
และแล้วเรื่องของเราก็ไปถึงหูแฟนเก่าเรา... ไม่นานเขาก็เปิดตัวแฟนใหม่เขาเช่นกัน... แต่....
**สิ่งที่พีคกว่านั้นคือ เขาว่าเขาจีบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นเราและแฟนเก่าเราก็ยังคบกันอยู่ !!!!!!!
เหมือนตกลงเหว พอมีคนพยายามช่วยโยนเชือกให้เพื่อดึงเราขึ้นมา แต่ก็ยังไม่ทันดึงถึง เชือกก็ถูกตัดและเราหล่นไปกระแทกกับพื้นจนร่างแหลกอีกรอบอะ
แต่เราก็พยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร เราจะไม่เสียใจเพราะเรื่องนี้อีกแล้ว
วันนึงแฟนเก่าเราโทรมา เราเลยถามเขาไปหมดเลยทุกเรื่อง เขาสารภาพผิดทั้งหมด ว่าเขานอกใจเราจริงๆ
เราจุกนะ น้ำตาไหล แต่เสียงที่คุยในโทรศัพท์เรากลับมีแต่เสียงหัวเราะให้เขา และบอกว่าเราไม่เป็นไร เราโอเค เรื่องเก่ามันผ่านไปล้ะ เราไม่คิดมากหรอก (แต่ใจเหมือนโดนมีดแทงทะลุเลยอะ)
เราสองคนตกลงจะเป็นเพื่อนทีดีต่อกัน เขาขอให้เขาได้เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเรา และให้เราเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเรา
ด้วยเหตุผลที่ว่า เขาเชื่อว่าไม่มีใครรู้จักเราดีเท่าเขา และไม่มีใครที่รู้จักเขาดีเท่าเรา (ซึ่งเราว่าไม่ใช่ เพราะจากเรื่องที่เกิดขึ้น ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่รู้จักเขาเลยอะ)
เขาเล่าทุกเรื่องที่เป็นเรื่องของแฟนใหม่เขาให้ฟัง ทั้งเรื่องที่แฟนใหม่เขาเป็น "ผู้หญิงที่มีลูกแล้ว" "เป็นผู้หญิงเที่ยว" "เป็นผู้หญิงสูบบุหรี่" และเล่าแม้กระทั่งว่า "เขาไม่ได้คบแฟนเขาแค่คนเดียว"
เขามักจะโทรมาเล่าว่า "ชีวิตที่ไม่มีเราเขาเหลวแหลกมากเลย ดีแล้วที่เราเลิกกับเขา ไม่งั้นเราคงเจ็บตาย" (ซึ่งเราว่าอาจจะจริง)

นานๆ ทีที่แฟนเก่าเราเขาจะติดต่อมาหาเรา โทรมาคุย ระบายเรื่องโน้นเรื่องนี้ และถามสารทุกข์สุขดิบเรา เราก็คุยนะ "คุยในฐานะเพื่อน" (เราพยายามให้มันเ็นแบบนั้นอยู่ตลอด)

จนมาพักหลังที่เราเลิกกับแฟนเราแล้ว เราก็ไม่ได้คบใครอีก
แฟนเก่าเราเขาก็โทรมาถาม และหลังจากนั้นทุกครั้งที่เขาโทรมาก็จะถามว่าคุยับใครอยู่บ้าง
ส่วนตัวเราก็มีคนคุยนะ แต่คุยได้ไม่นานก็หายๆกันไป เพราะเราไม่คิดที่จะคบใครแล้วอะ
เราก็จะบอกเขาว่าเราคุยกับใคร บางครั้งเราจะไม่บอกเขาก็จะตื้อให้บอก
ซึ่งเหตุผลที่เขาให้เราก็คือ "เขายังรักและห่วงเรา เขาไม่อยากให้เราโดนหลอก ผู้ชายสมัยนี้ไว้ใจได้ยาก" (เขาอาจจะรวมตัวเองด้วย)
ซึ่งมันทำให้กำแพงที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อกันเขาออกพังลงทุกทีที่เราได้ยิน
และแปลกนะทุกครั้งที่เรารู้สึกเหมือนกำลังจะทำใจได้ กำลังจะเปิดใจใหม่ แต่เขาก็จะกลับมาทำลายสิ่งเหล่านั้นทุกทีไป... พทำลายเสร็จก็จะหายไปอีกเหมือนเคย...

ครั้งสุดท้ายที่เราได้คุยกัน...
เขาบอกว่าเขารักและคิดถึงเรา อยากให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม
แต่เขาเลิกกับแฟนเขาไม่ได้ เขาบอกว่าเคยพยายามจะเลิกแล้ว แต่แฟนเขากลับพยายามจะฆ่าตัวตายเขาเลยเลิกไม่ได้
อยู่ดีๆ น้ำตาเราก็ไหล เผลอถามออกไปว่า "ถ้าคนที่กำลังจะตายตรงหน้าเขา เป็นแฟนเขา กับ เรา เขาจะเลือกเข้ามา่วยใคร หากช่วยได้คนเดียว"
คำตอบที่ได้จากเขาคือ... "เรา" แต่ต่อด้วยประโยคที่ว่า "แต่มันยังเป็นแบบนั้นตอนนี้ไม่ได้" "... เขาขอให้เราเข้าใจเขา ขอให้รอเขา ..."
เราบอกเขาไปว่าอย่ามาพูดแบบนี้นะ เราเจ็บ จะเลิกทำร้ายเราได้รึยัง ตอนคบกันก็ทำร้าย เลิกกันแล้วก็ยังจะตามมาทำร้ายอีก
เขาบอกว่าเขาไม่ได้อยากให้เราเจ็บ... เขาขอโทษ... และเขาก็หายไปอีกครั้ง....

และเราเองก็เจ็บอีกตามเคย... จริงๆ แล้ว ความเจ็บที่เกิดขึ้นกับใจของเราอาจไม่ได้เป็นความผิดของแฟนเก่าเราหรอก แต่อาจเป็นเพราะเราเองที่ทำร้ายหัวใจเราเงไม่เลิกก็ได้
ถูกคนอื่นทำร้าย ยังไม่แย่เท่ากับเราทำร้ายตัวเอง และตอนนี้เราคิดว่าราควรหยุดทำร้ายหัวใจตัวเองได้สักที ^^

ต่อจากนี้ไปแม้ว่าความรักที่เรามีให้แฟนเก่าเรามันคงจะไม่ได้หายไปไหน แม้ว่ามันจะคงอยู่ในหัวใจเราเสมอ แต่เราจะไม่เอาความรักนั้นมาทำร้ายหัวใจเราเองอีกแล้วล่ะนะ เราจะทำให้เป็นมันความรักที่บริสุทธิ์ จะไม่เอามาทำให้แปดเปื้อนปด้วยความเจ็บและน้ำตาของเราอีกแล้วล่ะ

เรื่องทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้แล ตอนนี้เราคิดถึงเขามาก แต่คาดว่าอีกไม่นานก็คงจะทำใจได้และไม่คิดถึงเขาอีก ตอนนี้เราบล็อคทุกทางที่เขาจะติดต่อเราได้
ก็ที่เอามาเล่าเพื่ออยากแชร์ประสบการณ์ด้านความรักให้ทุกคนฟังเฉยๆ เผื่ออาจจะเป็นข้อคิดเตือนใจของใครหลายๆ คนได้ หรือถ้าเป็นเรื่องที่ใกล้เคียงกับชีวิตใคร ก็ขอให้สู้ๆ นะ เราเชื่อว่าทุกอย่างจะผ่าไปได้ด้วยดี ขอแค่เราไม่เลิกรักตัวเองก็พอ
ซึ่งครั้งนี้เราจะพยายามทำให้สำเร็จ ^^ ฝากทุกคนเป็นกำลังใจให้เราด้วยนะ