คนอื่นบอกว่า "ชีวิตคนเรามันต้องใช้เงิน"
แต่เราคิดว่า "ชีวิตคนเราไม่ได้ใช้เงินอะไรมากหรอก แต่เงินมันใช้เราอยู่แค่นั้น"
ความเป็นจริงแล้ว
คนเรามักจะเสียเงินไปกับการอัพตัวเองให้ดูดีซะมากกว่า
เราไม่เข้าใจว่า
"ทำไมการเป็นเพื่อนกัน ต้องทำตัวหรูๆ อัพเกรดตัวเองให้ดูดีเหรอ ถึงจะมีเพื่อนคบ"
ถ้าจะต้องทำขนาดนั้น แล้วคบกันเพื่อแค่เปลือก
เราไม่มีเพื่อนยังดีกว่า
แล้วการนินทา พูดถึงคนอื่นเสียๆ หายๆ
เอาคนอื่นไปพูดลับหลัง ไม่ว่าจะเป็นการระบายอารมณ์หรือยังไงก็แล้วแต่
ถ้าจะระบายอารมณ์ก็ไม่จำเป็นต้องไปป่าวประกาศให้คนอื่นรับรู้
เขียนในไดอารี่ส่วนตัว หรือไม่ก็บล็อกสิ
แต่นี่มาเขียนลงโซเชี่ย แล้วตั้งค่าสาธารณะ
มันเป็นพื้นที่ส่วนตัวตรงไหน?
ปากบอกว่า "ไม่ชอบพูดลับหลัง แต่แคปรูปคนอื่นไปลงสาธารณะ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้"
นี่ไม่ลับหลังกว่าเหรอ?
ตั้งแต่เกิดมา
เราอยู่มากับความรัก...
จนตอนนี้ความรักนั้นไม่อยู่อีกแล้ว
เรารู้สึกทรมานใจเหลือเกิน
แต่ก่อนที่มีคนมาทำร้ายเราด้วยคำพูดคำจาร้ายๆ
ก็จะคอยมีความรักนั้นมาปกป้องเราจากคำพูดพวกนั้นเสมอ
บางอย่างเราไม่ได้เป็นคนทำ
คนอื่นมาใส่ร้ายเรา ทั้งๆ ที่เราไม่ได้เป็นคนทำ
ความรักนั้นก็จะช่วยเราไว้เสมอ เหมือนเป็นที่กำบังให้เรา
ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว
เราจะอยู่บนโลกนี้ยังไง
ถ้าไม่มีความรักนั้นแล้ว...
คำปลอบโยน
คำสอน
ไม่มีสอนใจเราอีกแล้ว
เงินไม่มีค่าสำหรับเราเลย เรามองไม่เห็นค่าของเงิน
บางทีเราก็อยากจะมองเห็นค่าของเงิน แล้วก็กอบโกยเข้ากระเป๋าเราเหมือนกันนะ
แต่เราก็ทำแบบนั้นไม่ได้เลย
เรื่องความสวยก็เหมือนกัน
ตอนเป็นวัยเด็ก ก็เคยอยากสวยตามเพื่อนนะ
แต่ตอนนี้ไม่ได้อยากสวยอีกแล้ว
สิ่งที่เราต้องการมีเพียงสิ่งเดียว "ความรัก"
หรือว่า เราจะได้ความรักมาจนเคยตัว
แล้วพอวันหนึ่งไม่มีแล้ว เราก็เลยโหยหาถึงมัน
แต่เราว่าเป็นแบบนี้ก็ดี เพราะเราได้รู้จักความรัก
เพียงแต่ว่า เราอยากให้ความรักนั้นยังคงอยู่ตลอดไปมากกว่า
ทำยังไง เราถึงจะมองเห็นความสวยงามแบบที่คนอื่นเขามองเห็นได้
แต่เราคิดว่า "ชีวิตคนเราไม่ได้ใช้เงินอะไรมากหรอก แต่เงินมันใช้เราอยู่แค่นั้น"
ความเป็นจริงแล้ว
คนเรามักจะเสียเงินไปกับการอัพตัวเองให้ดูดีซะมากกว่า
เราไม่เข้าใจว่า
"ทำไมการเป็นเพื่อนกัน ต้องทำตัวหรูๆ อัพเกรดตัวเองให้ดูดีเหรอ ถึงจะมีเพื่อนคบ"
ถ้าจะต้องทำขนาดนั้น แล้วคบกันเพื่อแค่เปลือก
เราไม่มีเพื่อนยังดีกว่า
แล้วการนินทา พูดถึงคนอื่นเสียๆ หายๆ
เอาคนอื่นไปพูดลับหลัง ไม่ว่าจะเป็นการระบายอารมณ์หรือยังไงก็แล้วแต่
ถ้าจะระบายอารมณ์ก็ไม่จำเป็นต้องไปป่าวประกาศให้คนอื่นรับรู้
เขียนในไดอารี่ส่วนตัว หรือไม่ก็บล็อกสิ
แต่นี่มาเขียนลงโซเชี่ย แล้วตั้งค่าสาธารณะ
มันเป็นพื้นที่ส่วนตัวตรงไหน?
ปากบอกว่า "ไม่ชอบพูดลับหลัง แต่แคปรูปคนอื่นไปลงสาธารณะ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้"
นี่ไม่ลับหลังกว่าเหรอ?
ตั้งแต่เกิดมา
เราอยู่มากับความรัก...
จนตอนนี้ความรักนั้นไม่อยู่อีกแล้ว
เรารู้สึกทรมานใจเหลือเกิน
แต่ก่อนที่มีคนมาทำร้ายเราด้วยคำพูดคำจาร้ายๆ
ก็จะคอยมีความรักนั้นมาปกป้องเราจากคำพูดพวกนั้นเสมอ
บางอย่างเราไม่ได้เป็นคนทำ
คนอื่นมาใส่ร้ายเรา ทั้งๆ ที่เราไม่ได้เป็นคนทำ
ความรักนั้นก็จะช่วยเราไว้เสมอ เหมือนเป็นที่กำบังให้เรา
ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว
เราจะอยู่บนโลกนี้ยังไง
ถ้าไม่มีความรักนั้นแล้ว...
คำปลอบโยน
คำสอน
ไม่มีสอนใจเราอีกแล้ว
เงินไม่มีค่าสำหรับเราเลย เรามองไม่เห็นค่าของเงิน
บางทีเราก็อยากจะมองเห็นค่าของเงิน แล้วก็กอบโกยเข้ากระเป๋าเราเหมือนกันนะ
แต่เราก็ทำแบบนั้นไม่ได้เลย
เรื่องความสวยก็เหมือนกัน
ตอนเป็นวัยเด็ก ก็เคยอยากสวยตามเพื่อนนะ
แต่ตอนนี้ไม่ได้อยากสวยอีกแล้ว
สิ่งที่เราต้องการมีเพียงสิ่งเดียว "ความรัก"
หรือว่า เราจะได้ความรักมาจนเคยตัว
แล้วพอวันหนึ่งไม่มีแล้ว เราก็เลยโหยหาถึงมัน
แต่เราว่าเป็นแบบนี้ก็ดี เพราะเราได้รู้จักความรัก
เพียงแต่ว่า เราอยากให้ความรักนั้นยังคงอยู่ตลอดไปมากกว่า