ก่อนอื่นผมขออนุญาตแนะนำตัวเองก่อนน่ะครับ...
ผมชื่อท็อป(นามแฝง) ปัจจุบันทำงานในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง
ต้องบอกเลยน่ะครับว่าผมไม่ใช่ชายจริงหญิงแท้ เพราะผมชอบแค่ผู้ชาย ผมเป็นเกย์น่ะครับ(ไม่ใช่ตุ๊ด มีนม ผมยาว) โลกสวยและพวกเกลียดเพศที่3จงหายตัวไปก่อนน่ะครับสำหรับกระทู้นี้
ความรักสำหรับใครหลายๆคนอาจจะเรื่องที่ปกติ มีรัก มีอกหัก มีสมหวัง ผิดหวังบ้าง แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นของผม
คือผมเคยมีคนคบมาแล้วหลายคน แต่เรียกว่าแฟนไม่ได้เต็มปากเต็มคำซักที
ก่อนหน้านี้ผมมีคนที่คบส่วนใหญ่ตั้งแต่อายุเท่ากัน จนไปถึงอายุที่มากกกว่า ปกติผมชอบคนอายุตั้งแต่30ปีขึ้นไป เพราะมีภาวะความเป็นผู้นำที่สูง สามารถคุยกันแล้วรู้เรื่องได้ไว ไม่ได้เสียเวลาคุยกันไร้สาระ ซึ่งสเปคของผมถ้าเป็นคนไทยคือ หน้าไทย คมเข้มออกแนวดิบๆ แต่ไม่ได้ชอบสไตล์เซอร์ๆเหมือนน้ำไม่อาบน่ะครับ ส่วนงานเกาหลีสำหรับผมรู้สึกว่าจะไม่ใช่ทางเอาซะเลย แต่ถ้าเป็นที่สุดของที่สุดคือผมชอบฝรั่งอเมริกัน, อิตาลี่, บราซิล (แต่ก็ยังหาไม่เจอซักที)
ปกติแล้วผมเป็นคนที่ชอบใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารอยู่แล้ว และชอบเข้าหาคนต่างชาติ ไม่ว่าจะเป็นชาติไหนก็ตาม และตอนนี้ผมก็มีเพื่อนทั้งไทย, เกาหลี, ฟิลิปปินส์, เมกา, เขมร, จีน ส่วนใหญ่ก็รู้จักกันในวงเหล้า (ปกติผมเที่ยวบ่อย ถึงแม้จะทำงานเกี่ยวกับงานวิทยาศาสตร์สุขภาพ ไม่ว่ากันน่ะ อิอิ) เลยทำให้รู้จักกับคนต่างชาติมากขึ้น และรู้สึกว่าได้ฝึกภาษาไปในตัวโดยไม่ต้องไปเสียค่าเรียนอะไรมาก เพราะผมค่อนข้างมีพื้นฐานของการฟังและพูดอยู่แล้ว แต่ไม่ได้เก่งมากขั้นเทพเหมือนเด็กภาษาศาสตร์
ผมรู้สึกว่าชาวต่างชาติสามารถเข้าใจกันได้งานกว่า ไม่จุ๊กจิกจู้จี้ขี้บ่น เหมือนคบกับคนไทย รู้เขาก็รู้เรา ทำให้เกิดความไม่ไว้ใจกันและทำให้เราต้องคิดมากอยู่ตลอดเวลา เสียสุขภาพจิต
เข้าประเด็นคำถามเลยน่ะครับ...
1) สำหรับชายรักชาย มีช่องทางไหนที่สามารถหาแฟนชาวต่างชาติได้บ้าง สำหรับคนที่ทำงานในไทย
2) เพื่อนๆมีประสบการณ์ การมีแฟนต่างชาติอย่างไรบ้าง ดีไม? การใช้ชีวิตร่วมกันเป็นอย่างไรบ้าง
3) เราควรย้ายไปทำงานต่างประเทศดีไม เพื่อจะได้เพิ่มโอกาสให้กับตัวเอง (อยากมีแฟนต่างชาติจริงๆ)
4) มีใครจดทะเบียนสมรสกับแฟนที่ต่างประเทศไม หลังสมรสชีวิตดีขึ้นไม หรือจำเป็นต้องจดทะเบียนกันหรือเปล่า
***ขอคำแนะนำหน่อยน่ะครับ***
งานมาม่า Skip ad ข้ามไปก่อนน่ะครับ ขอบคุณครับ
มีใครรู้สึกว่า" คนไทย "ไม่ใช่เนื้อคู่ของเราบ้าง ?? (ชายรักชาย)
ผมชื่อท็อป(นามแฝง) ปัจจุบันทำงานในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง
ต้องบอกเลยน่ะครับว่าผมไม่ใช่ชายจริงหญิงแท้ เพราะผมชอบแค่ผู้ชาย ผมเป็นเกย์น่ะครับ(ไม่ใช่ตุ๊ด มีนม ผมยาว) โลกสวยและพวกเกลียดเพศที่3จงหายตัวไปก่อนน่ะครับสำหรับกระทู้นี้
ความรักสำหรับใครหลายๆคนอาจจะเรื่องที่ปกติ มีรัก มีอกหัก มีสมหวัง ผิดหวังบ้าง แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นของผม
คือผมเคยมีคนคบมาแล้วหลายคน แต่เรียกว่าแฟนไม่ได้เต็มปากเต็มคำซักที
ก่อนหน้านี้ผมมีคนที่คบส่วนใหญ่ตั้งแต่อายุเท่ากัน จนไปถึงอายุที่มากกกว่า ปกติผมชอบคนอายุตั้งแต่30ปีขึ้นไป เพราะมีภาวะความเป็นผู้นำที่สูง สามารถคุยกันแล้วรู้เรื่องได้ไว ไม่ได้เสียเวลาคุยกันไร้สาระ ซึ่งสเปคของผมถ้าเป็นคนไทยคือ หน้าไทย คมเข้มออกแนวดิบๆ แต่ไม่ได้ชอบสไตล์เซอร์ๆเหมือนน้ำไม่อาบน่ะครับ ส่วนงานเกาหลีสำหรับผมรู้สึกว่าจะไม่ใช่ทางเอาซะเลย แต่ถ้าเป็นที่สุดของที่สุดคือผมชอบฝรั่งอเมริกัน, อิตาลี่, บราซิล (แต่ก็ยังหาไม่เจอซักที)
ปกติแล้วผมเป็นคนที่ชอบใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารอยู่แล้ว และชอบเข้าหาคนต่างชาติ ไม่ว่าจะเป็นชาติไหนก็ตาม และตอนนี้ผมก็มีเพื่อนทั้งไทย, เกาหลี, ฟิลิปปินส์, เมกา, เขมร, จีน ส่วนใหญ่ก็รู้จักกันในวงเหล้า (ปกติผมเที่ยวบ่อย ถึงแม้จะทำงานเกี่ยวกับงานวิทยาศาสตร์สุขภาพ ไม่ว่ากันน่ะ อิอิ) เลยทำให้รู้จักกับคนต่างชาติมากขึ้น และรู้สึกว่าได้ฝึกภาษาไปในตัวโดยไม่ต้องไปเสียค่าเรียนอะไรมาก เพราะผมค่อนข้างมีพื้นฐานของการฟังและพูดอยู่แล้ว แต่ไม่ได้เก่งมากขั้นเทพเหมือนเด็กภาษาศาสตร์
ผมรู้สึกว่าชาวต่างชาติสามารถเข้าใจกันได้งานกว่า ไม่จุ๊กจิกจู้จี้ขี้บ่น เหมือนคบกับคนไทย รู้เขาก็รู้เรา ทำให้เกิดความไม่ไว้ใจกันและทำให้เราต้องคิดมากอยู่ตลอดเวลา เสียสุขภาพจิต
เข้าประเด็นคำถามเลยน่ะครับ...
1) สำหรับชายรักชาย มีช่องทางไหนที่สามารถหาแฟนชาวต่างชาติได้บ้าง สำหรับคนที่ทำงานในไทย
2) เพื่อนๆมีประสบการณ์ การมีแฟนต่างชาติอย่างไรบ้าง ดีไม? การใช้ชีวิตร่วมกันเป็นอย่างไรบ้าง
3) เราควรย้ายไปทำงานต่างประเทศดีไม เพื่อจะได้เพิ่มโอกาสให้กับตัวเอง (อยากมีแฟนต่างชาติจริงๆ)
4) มีใครจดทะเบียนสมรสกับแฟนที่ต่างประเทศไม หลังสมรสชีวิตดีขึ้นไม หรือจำเป็นต้องจดทะเบียนกันหรือเปล่า
***ขอคำแนะนำหน่อยน่ะครับ***
งานมาม่า Skip ad ข้ามไปก่อนน่ะครับ ขอบคุณครับ