รู้สึกไม่อยากให้แฟนมาลำบากกับตัวเองแต่ก็รักเขามากไม่อยากเสียเขาไป

คือว่าผมเรียนอยู่ ม.ปลายครับ แฟนผมเป็นรุ่นพี่ผมปีนึง ผมฐานะครอบครัวไม่ค่อยดีครับ แต่แฟนผมเค้าฐานะค่อนข้างดี ผมคบกับเขามา 6 เดือนกว่าๆแล้วครับ เธอคบกับผมเธอไม่ได้สบายเหมือนแฟนคนอื่นผมไม่มีรถที่จะพาเธอไปใหนได้สะดวกหลายครั้งที่พาเธอเดินตากแดดเธอก็ยอมเดินกับผม บางครั้งก็พาซ้อนจักรยานบางคนก็พูดใส่แฟนผม ซ้อนจักรยานมันเหนื่อยนะมาซ้อนมอไซร์พี่ดีกว่า ความรู้สึกผมตอนนั่นมันไม่โอเคเลยครับผมทำให้เธออายหรือป่าวผมก็ไม่รู้ ผมจะชอบถามเธอว่าเหนื่อยใหมที่ต้องมาลำบากแบบนี้ เธอจะตอบว่าไม่ลำบาก ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ข้างในเธออาจจะคิดก็ได้แต่เธออาจรักษาความรู้สึกผม วันเกิดเธอผมก็ไม่มีตังค์ซื้อของขวัญให้  ตอนนั้นผมเกลียดตัวเองมากครับที่พาเธอมาลำบากแบบนี้  ผมรักเขามากครับอยากให้เขาสบาย ตอนคบกับผมมีผู้ชายที่มีทุกอย่างในสิ่งที่ผมไม่มีมาจีบเธอนะ แต่เธอก็ยังเลือกผม ผมพยายามหางานพาสไทม์ทำครับอยากจะเก็บตังค์ซื้อรถ ซื้อของที่เธออยากได้ อยากให้เธอสบายแต่ก็เพราะงานมันหายากครับแล้วเรียนหนักเลยยากมากที่จะทำได้  ตอนนี้ผมเก็บตังที่ได้ค่าขนมวันล่ะไม่ถึงร้อย ยอมไม่ซื้อของที่ผมอยากได้มานานผมตัดใจเลือกที่จะเก็บไว้ให้เธอ ผมตั้งใจว่าเรียนจบมีงานทำผมจะขยันเก็บตังค์จะซื้อรถจะดูแลเธอให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้แต่ก็อีกหลายปีกว่าจะจบ ผมกลัวครับ กลัวว่าวันนึงเธอจะเธอจะทนคบกับผมไม่ไหว ผมจะทำไงดีครับจะให้เธอเจอคนที่ดูแลเธอได้มากกว่าผมดีใหม