กระทู้นี้เราตั้งเพื่อระบายเฉยๆค่ะ เราแค่รู้สึกว่าเราเก็บรู้สึกไว้กับตัวเองมากเกินไปจนเก็บไม่อยู่แล้วเลยอยากระบายสักหน่อย ไม่อยากเก็บไว้คนเดียวอีกแล้วมันอึดอัดไปหมดเลย
ตอนนี้เราเป็นนักเรียนมัธยมนี้แหละค่ะ ชีวิตมัธยมก็ต้องเจออะไรมากมายใช่มั้ยคะ โดยเฉพาะเรื่องเพื่อนเนี่ย ตอนทีเริ่มย้ายมาเรียนที่นี้ (บ้านอยู่ต่างจังหวัดค่ะ โรงเรียนก็อยู่อีกจังหวัดนึง) ปีแรกเราก็ไม่มีอะไรหรอก เราเป็นเด็กที่อัธยาศัยดีคนนึงเลยก็ว่าได้ เข้ากับเพื่อนได้หมด ตอนนั้นกลุ่มของเราก็มีอยู่ประมาณ 3-4 คนได้ ตอนช่วงปีแรกไม่มีอะไรกระทบจิตใจหรอกค่ะ แต่พอเริ่มขึ้นปีใหม่เราก็เลื่อนชั้นใช่มั้ยคะ แล้วพอดีโครงการที่เราเรียนอยู่ได้มีการเปลี่ยนห้องขึ้น กลุ่มเพื่อนเราก็กระจายไป และกลุ่มเราก็มีกลุ่มเพื่อนสนิทที่รองลงมา เราก็อยู่กับพวกเขานั้นแหละค่ะ ตอนแรกๆก็คุยกันดีๆนั่นแหละ แต่มันน่าจะเปลี่ยนหลังจากที่เราทะเลาะกัน เหตุการณ์นี้เอาจริงๆก็มาจากเราส่วนหนึ่งที่เป็นคนน้อยใจง่าย และตอนนั้นเราเป็นบ่อยด้วยค่ะ บางเรื่องขัดใจเรา เราก็จะโกรธโดยไม่มีสาเหตุเราก็รู้นั้นแหละว่าเป็นอารมณ์ปกติของเรา แต่ไม่น่าใช่กับพวกเขา เหตุการณ์ล่าสุดที่มีการทะเลาะเกิดขึ้นนั้นเราก็ได้ไปขอโทษและบอกเหตุผลแล้ว ตอนนั้นในกลุ่มก็มีบ้างที่คุยกับเรา บางคนก็ยังไม่อยากจะอยู่กับเรา จนเรื่อยๆมากก็กลับมาเป็นปกติ แต่เหมือนที่เราบอกว่าเราน้อยใจง่าย มันจะมีบางครั้งที่จะมีการจับกลุ่มเป็นคู่แล้วจะต้องมีเศษออกหนึ่งคน จะเป็นเราที่ออกมาเกือบทุกครั้ง เราก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ความคิดคือเราออกน่าจะดีกว่า อีกอย่างเราเข้ากับเพื่อนที่เกือบทั้งห้องยกเว้นเพื่อนผช.ที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ แต่ถ้าครั้งไหนที่คนที่ออกมาจากกลุ่มนั้นไม่ใช่เราก็จะมีเพื่อนจากกลุ่มเราไปด้วยอยู่เสมอ นางบอกว่ากลัวเพื่อนอีกคนนึงไม่มีเพื่อนคุย นั้นทำให้เราเริ่มรู้สึกแบบแล้วที่เราออกไปล่ะไม่กลัวเราไม่มีเพื่อนคุยบ้างหรือไง? หลายๆครั้งที่คุยกันเพื่อนในกลุ่มเราก็จะคุยกันปกติเนี่ยแหละ แต่บางครั้งพอเราพูดออกไปบ้างพวกเพื่อนจะเงียบใส่ เราก็จะหยิบทรศ.มานั่งเล่นแทนคุยกับพวกนั้นทุกครั้ง เราเคยทะเลาะกันเรื่องไม่คุยนี้แหละ แต่พวกนั้นบอกกลับมาว่าเรานั่งเล่นแต่ทรศ. เราก็แบบเอ๊ะ? ตอนคุยด้วยก็เงียบใส่ แล้วจะยังไงอีกวะ ตอนกินข้าวกลุ่มเราเป็นคี่ค่ะ แล้วคนที่ต้องนั่งคนเดียวก็คือเราทุกครั้งเลยก็ได้พักหลังๆนี้ แต่ตอนนี้เราก็เริ่มปล่อยๆไปบวกกลับโรงอาหารโรงเรียนมันเป็นแบบนี้นั้นแหละ ก็เลยไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว การรอก็เหมือนกันค่ะ ถ้าคนที่บอกว่ารอเป็นเราพวกนั้นจะไม่รอเลยทั้งที่เราก็บอก ยกเว้นการส่งงาน แต่ถ้าไม่ใช่เราพวกนั้นก็จะรอเหมือนอัตโนมัติเลย อ่านมาถึงตอนนี้บางคนก็อาจคิดว่ามันก็ปกติป่าวหรือไม่ก็เข้าได้กับเพื่อนคนอื่นแล้วทำไมไม่อยู่กับคนอื่นหรือก็เราน้อยใจมากไปเองหรือเปล่า เราก็คือเหมือนกันแต่ไม่ใช่ว่าเพื่อนกลุ่มนี้ไม่ดี แค่บางการกระทำเฉยๆที่ทำให้เรารู้สึกไม่โอเค เราไม่อยากเลิกคบเพื่อนแค่ความงี่เง่าของตัวเอง เพราะเราก็ไม่รู้ว่าที่เพื่อนทำแบบนั้นเขาตั้งใจจริงมั้ย หรือเราออาจจะคิดไปเองทั้งนั้น แต่เราก็คิดว่ามันมาจากความคิดมากของตัวเองทั้งนั้นแหละ
อีกอย่างนึงที่ทำให้เราต้องมาระบายก็คือตอนประถมเราเคยมีกลุ่มเพื่อน 8-9คนได้ เราเป็นคนแคร์เพื่อนมากเลยค่ะ มันได้มีเหตุการณ์ที่เหมือนจะเป็นปมในชีวิตไปเลย คือเพื่อนกลุ่มนั้นทิ้งเราเฉยเลย ทิ้งให้คนเดี่ยว แถมพูดแซะอีกต่างหาก เราก็งงแบบทำอะไรผิดวะ มาโรงเรียนก็เป็นแบบนั้นไปเลย วันนั้นคืออยู่คนเดียวตลอดเลย เดินไปร้องไห้ไปก็ว่าได้ สุดท้ายก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิมเราจำไม่ได้แล้วกลับมาคุยกันได้ยังไง จนตอนป.6 มีงานโรงเรียนค่ะ เป็นเหมือนเดิมเลยค่ะ เราก็ยังไม่รู้เหมือนเดิมว่าทำอะไรผิด ร้องไห้เหมือนเดิม เดินเที่ยวงานคนเดียว เห็นคนมีเพื่อนนี้ร้องเลย แต่สุดท้ายก็คุยกันเหมือนเดิมเราง้อด้วยการซื้อขนมให้ ก็ดีกันจนปัจฉิมนั่นแหละค่ะ มันอาจจะเป็นเรื่องปกติของหลายคนเนอะ แต่ของเราอ่ะฝังใจเลยล่ะ มันทำให้ปัจจุบันเราแคร์ทุกคนมากเกินไป แคร์จนร่างกายตัวเองรับไม่ไหว อยู่ๆก็ร้องไห้ออกมา แคร์แม้กระทั่งคนที่รู้จักกันเฉยๆ กลัวว่าเขาจะเกลียดเรา กลัวว่าจะไม่คุยกับเรา รำคาญเราและก็ทิ้งเรา ตอนนี้เราเป็นแบบนี้กับทุกคนที่เรารู้จักเลยก็ว่าได้ ทุกครั้งที่เราอยู่คนเดียวก็จะคิดแต่เรื่องพวกนี้แหละค่ะ ร้องไห้คนเดียว เล่าเรื่องให้ตัวเองฟัง และเก็บไว้คนเดียว เคยมีเพื่อนคนนึงบอกให้เราระบายได้นะถ้ามีอะไร แต่เราก็ยังกลัว กลัวเขาไม่เป็นเพื่อนเราแล้วเพราะเรื่องที่น่าจะงี่เง่าของเรา ทั้งที่จริงๆเขาอาจจะไม่เป็นแบบนั้นก็ได้
เอาจริงๆมันมีหลายเหตุการณ์นี่แหละที่ทำให้ความรู้สึกและร่างกายของเราแย่ลง ตอนนี้เราสดใสน้อยลงมาก เฉยชากับบางสิ่งไปเลยก็ว่าได้ ทุกครั้งที่แย่ๆ เราก็ฟังเพลงที่เราชอบ มันทำให้อารมณ์และความรู้สึกเราดีขึ้นมากเลยแหละ ตอนนี้เหลือแค่ปีเดียว เราก็จะย้ายไปเรียนที่อื่นแล้ว เราก็แค่ไม่อยากให้มันแย่ลงกว่า ทำให้เป็นเหมือนเดิม แล้วค่อยไปเจอเพื่อนใหม่ที่อาจจะดีหรือแย่กว่าเราก็ไม่รู้ ใครที่ลงเข้ามาอ่านก็ขอโทษด้วยนะคะเราอาจจะจเราเรื่องราวไม่ค่อยดี แต่ถ้าอยากแนะนำอะไรเราก็ขอบคุณล่วงหน้ามากๆเลยค่ะ
อย่างน้อยก็ได้ระบาย (อยากตั้งกระทู้สนทนาแต่เรายังไม่ได้ยืนยันตัวตน)
ตอนนี้เราเป็นนักเรียนมัธยมนี้แหละค่ะ ชีวิตมัธยมก็ต้องเจออะไรมากมายใช่มั้ยคะ โดยเฉพาะเรื่องเพื่อนเนี่ย ตอนทีเริ่มย้ายมาเรียนที่นี้ (บ้านอยู่ต่างจังหวัดค่ะ โรงเรียนก็อยู่อีกจังหวัดนึง) ปีแรกเราก็ไม่มีอะไรหรอก เราเป็นเด็กที่อัธยาศัยดีคนนึงเลยก็ว่าได้ เข้ากับเพื่อนได้หมด ตอนนั้นกลุ่มของเราก็มีอยู่ประมาณ 3-4 คนได้ ตอนช่วงปีแรกไม่มีอะไรกระทบจิตใจหรอกค่ะ แต่พอเริ่มขึ้นปีใหม่เราก็เลื่อนชั้นใช่มั้ยคะ แล้วพอดีโครงการที่เราเรียนอยู่ได้มีการเปลี่ยนห้องขึ้น กลุ่มเพื่อนเราก็กระจายไป และกลุ่มเราก็มีกลุ่มเพื่อนสนิทที่รองลงมา เราก็อยู่กับพวกเขานั้นแหละค่ะ ตอนแรกๆก็คุยกันดีๆนั่นแหละ แต่มันน่าจะเปลี่ยนหลังจากที่เราทะเลาะกัน เหตุการณ์นี้เอาจริงๆก็มาจากเราส่วนหนึ่งที่เป็นคนน้อยใจง่าย และตอนนั้นเราเป็นบ่อยด้วยค่ะ บางเรื่องขัดใจเรา เราก็จะโกรธโดยไม่มีสาเหตุเราก็รู้นั้นแหละว่าเป็นอารมณ์ปกติของเรา แต่ไม่น่าใช่กับพวกเขา เหตุการณ์ล่าสุดที่มีการทะเลาะเกิดขึ้นนั้นเราก็ได้ไปขอโทษและบอกเหตุผลแล้ว ตอนนั้นในกลุ่มก็มีบ้างที่คุยกับเรา บางคนก็ยังไม่อยากจะอยู่กับเรา จนเรื่อยๆมากก็กลับมาเป็นปกติ แต่เหมือนที่เราบอกว่าเราน้อยใจง่าย มันจะมีบางครั้งที่จะมีการจับกลุ่มเป็นคู่แล้วจะต้องมีเศษออกหนึ่งคน จะเป็นเราที่ออกมาเกือบทุกครั้ง เราก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ความคิดคือเราออกน่าจะดีกว่า อีกอย่างเราเข้ากับเพื่อนที่เกือบทั้งห้องยกเว้นเพื่อนผช.ที่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ แต่ถ้าครั้งไหนที่คนที่ออกมาจากกลุ่มนั้นไม่ใช่เราก็จะมีเพื่อนจากกลุ่มเราไปด้วยอยู่เสมอ นางบอกว่ากลัวเพื่อนอีกคนนึงไม่มีเพื่อนคุย นั้นทำให้เราเริ่มรู้สึกแบบแล้วที่เราออกไปล่ะไม่กลัวเราไม่มีเพื่อนคุยบ้างหรือไง? หลายๆครั้งที่คุยกันเพื่อนในกลุ่มเราก็จะคุยกันปกติเนี่ยแหละ แต่บางครั้งพอเราพูดออกไปบ้างพวกเพื่อนจะเงียบใส่ เราก็จะหยิบทรศ.มานั่งเล่นแทนคุยกับพวกนั้นทุกครั้ง เราเคยทะเลาะกันเรื่องไม่คุยนี้แหละ แต่พวกนั้นบอกกลับมาว่าเรานั่งเล่นแต่ทรศ. เราก็แบบเอ๊ะ? ตอนคุยด้วยก็เงียบใส่ แล้วจะยังไงอีกวะ ตอนกินข้าวกลุ่มเราเป็นคี่ค่ะ แล้วคนที่ต้องนั่งคนเดียวก็คือเราทุกครั้งเลยก็ได้พักหลังๆนี้ แต่ตอนนี้เราก็เริ่มปล่อยๆไปบวกกลับโรงอาหารโรงเรียนมันเป็นแบบนี้นั้นแหละ ก็เลยไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว การรอก็เหมือนกันค่ะ ถ้าคนที่บอกว่ารอเป็นเราพวกนั้นจะไม่รอเลยทั้งที่เราก็บอก ยกเว้นการส่งงาน แต่ถ้าไม่ใช่เราพวกนั้นก็จะรอเหมือนอัตโนมัติเลย อ่านมาถึงตอนนี้บางคนก็อาจคิดว่ามันก็ปกติป่าวหรือไม่ก็เข้าได้กับเพื่อนคนอื่นแล้วทำไมไม่อยู่กับคนอื่นหรือก็เราน้อยใจมากไปเองหรือเปล่า เราก็คือเหมือนกันแต่ไม่ใช่ว่าเพื่อนกลุ่มนี้ไม่ดี แค่บางการกระทำเฉยๆที่ทำให้เรารู้สึกไม่โอเค เราไม่อยากเลิกคบเพื่อนแค่ความงี่เง่าของตัวเอง เพราะเราก็ไม่รู้ว่าที่เพื่อนทำแบบนั้นเขาตั้งใจจริงมั้ย หรือเราออาจจะคิดไปเองทั้งนั้น แต่เราก็คิดว่ามันมาจากความคิดมากของตัวเองทั้งนั้นแหละ
อีกอย่างนึงที่ทำให้เราต้องมาระบายก็คือตอนประถมเราเคยมีกลุ่มเพื่อน 8-9คนได้ เราเป็นคนแคร์เพื่อนมากเลยค่ะ มันได้มีเหตุการณ์ที่เหมือนจะเป็นปมในชีวิตไปเลย คือเพื่อนกลุ่มนั้นทิ้งเราเฉยเลย ทิ้งให้คนเดี่ยว แถมพูดแซะอีกต่างหาก เราก็งงแบบทำอะไรผิดวะ มาโรงเรียนก็เป็นแบบนั้นไปเลย วันนั้นคืออยู่คนเดียวตลอดเลย เดินไปร้องไห้ไปก็ว่าได้ สุดท้ายก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิมเราจำไม่ได้แล้วกลับมาคุยกันได้ยังไง จนตอนป.6 มีงานโรงเรียนค่ะ เป็นเหมือนเดิมเลยค่ะ เราก็ยังไม่รู้เหมือนเดิมว่าทำอะไรผิด ร้องไห้เหมือนเดิม เดินเที่ยวงานคนเดียว เห็นคนมีเพื่อนนี้ร้องเลย แต่สุดท้ายก็คุยกันเหมือนเดิมเราง้อด้วยการซื้อขนมให้ ก็ดีกันจนปัจฉิมนั่นแหละค่ะ มันอาจจะเป็นเรื่องปกติของหลายคนเนอะ แต่ของเราอ่ะฝังใจเลยล่ะ มันทำให้ปัจจุบันเราแคร์ทุกคนมากเกินไป แคร์จนร่างกายตัวเองรับไม่ไหว อยู่ๆก็ร้องไห้ออกมา แคร์แม้กระทั่งคนที่รู้จักกันเฉยๆ กลัวว่าเขาจะเกลียดเรา กลัวว่าจะไม่คุยกับเรา รำคาญเราและก็ทิ้งเรา ตอนนี้เราเป็นแบบนี้กับทุกคนที่เรารู้จักเลยก็ว่าได้ ทุกครั้งที่เราอยู่คนเดียวก็จะคิดแต่เรื่องพวกนี้แหละค่ะ ร้องไห้คนเดียว เล่าเรื่องให้ตัวเองฟัง และเก็บไว้คนเดียว เคยมีเพื่อนคนนึงบอกให้เราระบายได้นะถ้ามีอะไร แต่เราก็ยังกลัว กลัวเขาไม่เป็นเพื่อนเราแล้วเพราะเรื่องที่น่าจะงี่เง่าของเรา ทั้งที่จริงๆเขาอาจจะไม่เป็นแบบนั้นก็ได้
เอาจริงๆมันมีหลายเหตุการณ์นี่แหละที่ทำให้ความรู้สึกและร่างกายของเราแย่ลง ตอนนี้เราสดใสน้อยลงมาก เฉยชากับบางสิ่งไปเลยก็ว่าได้ ทุกครั้งที่แย่ๆ เราก็ฟังเพลงที่เราชอบ มันทำให้อารมณ์และความรู้สึกเราดีขึ้นมากเลยแหละ ตอนนี้เหลือแค่ปีเดียว เราก็จะย้ายไปเรียนที่อื่นแล้ว เราก็แค่ไม่อยากให้มันแย่ลงกว่า ทำให้เป็นเหมือนเดิม แล้วค่อยไปเจอเพื่อนใหม่ที่อาจจะดีหรือแย่กว่าเราก็ไม่รู้ ใครที่ลงเข้ามาอ่านก็ขอโทษด้วยนะคะเราอาจจะจเราเรื่องราวไม่ค่อยดี แต่ถ้าอยากแนะนำอะไรเราก็ขอบคุณล่วงหน้ามากๆเลยค่ะ