อยากเป็นคนใจกว้างกว่านี้ค่ะ

คือเรารู้สึกว่าตัวเองใจไม่ค่อยกว้าง ให้ได้ไม่เต็มร้อย คิดจุกจิก
อาจไม่เห็นภาพ จะยกตัวอย่างนะคะ
เช่น เวลากินข้าวกับเพื่อน โอเคต้องหารกันแหละ พอจะจ่ายรวมไปก่อนเพื่อให้มันง่ายดี ส่วนมากเราจะไม่ใช่คนแรกที่รีบควักเงินมาก่อนเพื่อน
คือไม่ใช่ไม่ได้นะ แต่แบบแอบรอคนอื่นก่อน แต่ถ้าเราจ่ายก่อน พอเพื่อนคืนก็จะแอบคิดว่ามันจะครบแบบแฟร์มั้ย
เพราะบางทีเศษตังก็จะแบบไม่เป็นไร เราก็เคยบอก แต่ในใจก็แอบรู้สึกขัดๆ (คิดแบบนี้ได้ไง โคดแย่)

ต้องช่วยอะไรใครเราจะไม่ค่อยอาสา เฉยๆให้เหตุการร์เป็นไปจนชิน
ที่บ้านจะรู้ว่าไม่ต้องใช้ให้เราไปทำไรบ้าง แต่บางอย่างก็ใช้ได้
เราไม่ใช่ไม่คิดอะไรเลยนะ ยอมรับว่าชิน รู้สึกว่าตัวเองขี้เกียจจนเคยตัว

ละเรื่องจุกจิก น้ำใจทั่วไปอ่ะที่ควรมี บางทีพูดไปแต่ใจกลับอึดอัดนิดๆ
แต่บางอย่างก็รู้สึกเต็มใจ เห็นคนดีใจ ยิ้มกับอะไรที่เราทำให้ก็ดีใจละ
คืองงกับตัวเองมาก คือแล้วแต่อารมณ์หรืออะไร

แต่ที่ชัดที่สุดที่เป็นปัญหาก็เรื่องจิตใจอาสา ไม่ต้องรอผู้อื่นเอ่ยก่อน
ไม่ค่อยเป็นคนเสียสละมากเท่าไหร่อ่ะ
ขณะที่เพื่อนเราจะแบบ ให้ไปรับมั้ย / ไม่เป็นไรเดี๋ยวกุออกก่อน / พอเศษตังทอนมา เรายื่นให้มัน มันบอกโอ้ยกระเป๋ากุเต็มแล้ว
คือเพื่อนก็ไม่ได้รวยไม่ได้อะไรนะ ปกติเลย แต่เขาดูมีจิตอาสา มีน่ำใจ กว่าเรามาก

มีใครพอให้คำแนะนำให้เราให้ใจกว้าง มีน้ำใจ แบบจริงๆไม่คิดจุกจิกอะไรตามมา
ปล.อย่างที่บอกนะ ไม่ใช่ว่าเราไม่มีตรงนั้นเลย แต่บางครั้งจะเป็นแบบนั้นอ่ะ
ช่วยทีนะคะ^^