บางครั้งเราก้อไม่อยากเสียสิ่งที่เรารักไปหรอก แต่ความถูกต้องไม่ใช่หรอที่เราควรทำ..หากเลือกรักหรือกำหนดหัวใจให้รักใครได้ ก้อคงดี. เรื่องมันมีอยู่ว่า.
** ฉันได้รู้จักกับผู้ชายคนนึงผ่านพี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)ผู้ชายคนนั้นเขาดีกับฉันทุกอย่างคอยไปรับไปส่งหลังเลิกงานโทรหาสม่ำเสมอคอยดูแลเรื่องเงินไม่ให้ขาดมือด้วยเขาทำทุกอย่างเหมือนไม่รังแกฉัน เขาไม่ได้ดูแลแค่ฉัน แต่เขายังดูแลครอบครัวของฉัน ทุกคนในครอบครัวของฉันต่างก้อชื่นชอบในตัวเขาทุกอย่าง เราไปไหนด้วยกันบ่อยมาก ไปเที่ยวบ้าง ไปบ้านญาติๆบ้าง แต่จะไปหาแค่ญาติฝ่ายฉัน เขาไม่เคยพาฉันไปเจอพ่อแม่และญาติๆของเขาเลย แต่ฉันก้อไม่ได้คิดอะไรหรอกเพราะเขาทำตัวสม่ำเสมอแบบนี้มาตลอดจน เราคบกันมาได้ 1 ปีกว่าๆฉันต้องเจอกับเรื่องที่ไม่เคยคิดมาก่อน เขามีครอบครัวอยู่แล้วมีลูกชายนึงคน ซึ่งเป็นความจริงที่ฉันไม่เคยได้รู้มาก่อนแต่มารู้เพราะเขาบังเอิญเจอเพื่อนเก่าของเขา แต่โลกมันกลมเกินไปเพราะแฟนของเพื่อนเขาก้อคือเพื่อนสาวสมัยประถมของฉัน ฉันจึงได้รู้ความจิงทุกอย่าง ครั้งแรกที่รู้ฉันเหมือนคนบ้า อยากอยู่คนเดียว ข้าวปลาไม่กิน ไม่อยากออกไปไหน เอาแต่ร้องไห้ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรสักอย่าง ในใจฉันทั้งเจ็บทั้งละอายใจในความโง่ของตัวเอง แต่เขาก้อยังไม่คิดแม้แต่จะหยุด เขาตามหาฉันทุกที ฉันหนีไปอยู่ที่ไหนเขาก้อตามหาฉันจนเจอ ฉันเลือกที่จะไม่ติดต่อใครสักคน เลือกเปลี่ยนเบอร์ เปลี่ยนที่อยู่ เพื่อหนีจากเขาผ่านมาได้เกือบ 5 เดือนฉันเริ่มทำใจได้บ้างเริ่มเข้มแข็งขึ้น เริ่มแกร่งขึ้น ฉันเริ่มที่จะสู้ ไม่ได้สู้เพื่อตัวเอง แต่มันมีสื่งที่ยิ่งใหญ่มากกว่านั้น.ฉันสู้เพื่อเจ้าตัวเล็กในท้อง ฉันเคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย แต่พอฉันก้มมองดูที่หน้าท้องของตัวเอง กลับทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดนั้น จากวันนั้นเขาก้อคงไม่รู้หรอกว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับฉันบ้าง แต่ฉันก็ไม่เคยโกรธเขาหรอก อย่างน้อยเราก้อเคยมีช่วงเวลาดีๆด้วยกันมา แต่จะให้ฉันเข้าไปทำร้ายครอบครัวคนอื่นฉันก้อทำไม่ได้ หากลูกของฉันโตมา ฉันก้อคงจะบอกลูกว่าพ่อของลูกชื่อ...แต่เขาตายจากโลกนี้ไปแล้ว. อย่างน้อยฉันก้อขอบคุณเขาที่สร้างแก้วตาดวงใจให้ฉัน ก้อหวังไว้อย่างน้อยมันคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด.
จะโทษตัวเราที่รักเขา หรือจะโทษตัวเขาที่หลอกเราดี ??
** ฉันได้รู้จักกับผู้ชายคนนึงผ่านพี่ชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)ผู้ชายคนนั้นเขาดีกับฉันทุกอย่างคอยไปรับไปส่งหลังเลิกงานโทรหาสม่ำเสมอคอยดูแลเรื่องเงินไม่ให้ขาดมือด้วยเขาทำทุกอย่างเหมือนไม่รังแกฉัน เขาไม่ได้ดูแลแค่ฉัน แต่เขายังดูแลครอบครัวของฉัน ทุกคนในครอบครัวของฉันต่างก้อชื่นชอบในตัวเขาทุกอย่าง เราไปไหนด้วยกันบ่อยมาก ไปเที่ยวบ้าง ไปบ้านญาติๆบ้าง แต่จะไปหาแค่ญาติฝ่ายฉัน เขาไม่เคยพาฉันไปเจอพ่อแม่และญาติๆของเขาเลย แต่ฉันก้อไม่ได้คิดอะไรหรอกเพราะเขาทำตัวสม่ำเสมอแบบนี้มาตลอดจน เราคบกันมาได้ 1 ปีกว่าๆฉันต้องเจอกับเรื่องที่ไม่เคยคิดมาก่อน เขามีครอบครัวอยู่แล้วมีลูกชายนึงคน ซึ่งเป็นความจริงที่ฉันไม่เคยได้รู้มาก่อนแต่มารู้เพราะเขาบังเอิญเจอเพื่อนเก่าของเขา แต่โลกมันกลมเกินไปเพราะแฟนของเพื่อนเขาก้อคือเพื่อนสาวสมัยประถมของฉัน ฉันจึงได้รู้ความจิงทุกอย่าง ครั้งแรกที่รู้ฉันเหมือนคนบ้า อยากอยู่คนเดียว ข้าวปลาไม่กิน ไม่อยากออกไปไหน เอาแต่ร้องไห้ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรสักอย่าง ในใจฉันทั้งเจ็บทั้งละอายใจในความโง่ของตัวเอง แต่เขาก้อยังไม่คิดแม้แต่จะหยุด เขาตามหาฉันทุกที ฉันหนีไปอยู่ที่ไหนเขาก้อตามหาฉันจนเจอ ฉันเลือกที่จะไม่ติดต่อใครสักคน เลือกเปลี่ยนเบอร์ เปลี่ยนที่อยู่ เพื่อหนีจากเขาผ่านมาได้เกือบ 5 เดือนฉันเริ่มทำใจได้บ้างเริ่มเข้มแข็งขึ้น เริ่มแกร่งขึ้น ฉันเริ่มที่จะสู้ ไม่ได้สู้เพื่อตัวเอง แต่มันมีสื่งที่ยิ่งใหญ่มากกว่านั้น.ฉันสู้เพื่อเจ้าตัวเล็กในท้อง ฉันเคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย แต่พอฉันก้มมองดูที่หน้าท้องของตัวเอง กลับทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดนั้น จากวันนั้นเขาก้อคงไม่รู้หรอกว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับฉันบ้าง แต่ฉันก็ไม่เคยโกรธเขาหรอก อย่างน้อยเราก้อเคยมีช่วงเวลาดีๆด้วยกันมา แต่จะให้ฉันเข้าไปทำร้ายครอบครัวคนอื่นฉันก้อทำไม่ได้ หากลูกของฉันโตมา ฉันก้อคงจะบอกลูกว่าพ่อของลูกชื่อ...แต่เขาตายจากโลกนี้ไปแล้ว. อย่างน้อยฉันก้อขอบคุณเขาที่สร้างแก้วตาดวงใจให้ฉัน ก้อหวังไว้อย่างน้อยมันคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด.