ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ทำไมการจบชีวิตตัวเองถึงเป็นเรื่องโง่ๆ เพราะว่าเราเกิดมาแล้วควรใช้ให้คุ้มหรอ?

รู้สึกว่าไม่อยากอยู่แล้ว รู้สึกตัวเองไร้ค่า ไม่มีจุดมุ่งหมาย รู้สึกว่าสุดท้ายแล้วปลายทางของชีวิตก็คือตายอยู่ดี ทุกวันนี้พยายามใช้ชีวิตแบบมีจุดมุ่งหมายไปที่พ่อแม่ญาติพี่น้อง ซึ่งเขายังอยู่ เรายังต้องดูแลเขา แต่ถ้าวันหนึ่งไม่มีพวกเขาแล้ว เราอยากจบชีวิตของเราก็ได้ใช่มั้ยหรือเราควรจะหาจุดมุ่งหมายต่อไป เพราะตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามาก ในเมื่อเรามีความคิดแบบนี้ฝังหัว สุดท้ายแล้วเราก็คงกลายเป็นคนไร้ค่าจริงๆ ถ้าคนอย่างเราตายไปซะ ก็น่าจะเป็นเรื่องดีรึเปล่า จะได้ไม่ต้องรกโลกกินพื้นที่คนอื่นเขา หรือว่าก็ควรจะมีชีวิตอยู่ เพราะสัตว์เดรัจฉานมันก็ยังดิ้นรน แต่เมื่อความคิดมันได้แค่นี้ หรือตายๆไปก็ดีเหมือนกัน การจบชีวิตตัวเองเราก็ยังรู้สึกว่าเป็นความคิดที่ไม่ดีและโง่เอามากๆ  แต่ก็ยังมีความคิดนี้อยู่ตลอดเวลา เหมือนมันไม่อยากอยู่ อยากจะหายไปจากโลกนี้พ้นๆ เคยคิดว่าคนข้างหลังก็คงจะเสียใจแต่มันก็คงไม่นานหรอกและเดี๋ยวก็คงชินไปเอง (ไม่นับพ่อแม่ญาติพี่น้อง ยังไงๆเขาก็คงเสียใจมากที่สุดอยู่แล้ว แต่ถ้าพวกเขาไปก่อนหละ นั้นก็อีกเรื่องหนึ่งรึเปล่า) รู้สึกความสุขที่มีอยู่มันไม่มากพอที่จะทำให้เราเผชิญความทุกข์ในชีวิต เหมือนกับว่าขอแค่ไม่ต้องไปเจอความทุกข์ ก็ไม่ต้องมีสุขก็ได้ ซึ่งที่เราเข้าใจคนอื่นๆที่เขายังใช้ชีวิตทนกับทุกข์ที่เข้ามา เพราะว่าเขายังรู้สึกว่ายังมีความสุขในชีวิตอยู่   (ใช่รึป่าววะ?)  ทุกวันนี้ก็ยังสับสนชีวิตอยู่ จริงๆก็สับสนในหลายๆเรื่องนะแหละ จะอยู่หรือจะไป 5555555  จะใช้ชีวิตเต็มที่ก็ไม่ได้ จะตายๆไปซะก็ไม่กล้า คุณคิดว่าความคิดแบบนี้มันเป็นโรคมั้ย หรือมันก็ความคิดด้านลบดีๆนี่เอง หรือคิดว่าคนอย่างผมมันไร้ค่าจริงๆ (เพราะทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นและเป็นไปในแบบของเรา เพราะเราเป็นกำหนดมันเองทั้งนั้นใช่มั้ยครับ?) หรือผมมันคือบัวใต้น้ำจริงๆ
ถ้าคนใกล้ตัวคุณ เพื่อนคุณ (ไม่นับพ่อแม่ญาติพี่น้อง) เขาไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้ว คุณจะห้ามเขามั้ย หรือก็ปล่อยๆให้เขาตายไป แล้วทำไมถึงทำแบบนั้นแหละ?