สงสัยเกี่ยวกับกฏหมายไทยเรื่องการฆ่าเพราะถูกบังคับค่ะ

ผมคิดว่า กรณีดังกล่าวเป็นการกระทำความผิดเพราะความจำเป็น ควรจะเป็นเหตุยกเว้นโทษ ทางอาญาตาม ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 67
แต่ยังต้องรับผิดทางแพ่ง เป็นละเมิด ( ปพพ.ม.420 ) จำต้องชดใช้ค่าสินไหมทดแทนต่อทายาทของผู้ตาย  
( ปอ.ม.67 ยกเว้นโทษแต่ไม่ใช่ยกเว้นความผิด  จึงยังเป็นความผิดตามกฎหมาย และยังต้องรับผิดทางแพ่ง ตาม ปพพ.ม.420 )

แต่ ผมเคยเจอมีในตำราอธิบายทฤษฎี ว่า
ปอ. ม.67 ถ้าสัดส่วนเทียบชีวิตต่อชีวิตเท่ากันเป็นการกระทำที่เกินสมควรกว่าเหตุแก่ความจำเป็น
เช่น  ถ้ามีคนมาเอาปืนขู่บังคับให้เอาไม่ไปตีคนอื่นให้เจ็บ ไม่ถึงตาย ( ชีวิต : ร่างกาย ) ยังเป็นการกระทำเพราะความจำเป็นที่พอสมควรแก่เหตุ และผู้กระทำเพราะความจำเป็นถูกขู่บังคับไม่ต้องรับโทษ  ตาม ปอ.ม.67  
แต่ ถ้ามีคนมาเอาปืนขู่บังคับให้ไปฆ่าคนอื่น แล้ว  คนที่ถูกขู่ก็ฆ่าคนอื่น ( ชีวิต : ชีวิต ) ผู้ถูกข่มขู่จะอ้างกระทำเพราะความจำเป็นตาม ปอ.ม.67 ไม่ได้เพราะเกินสมควรแก่เหตุ แต่อาจยก ปอ. ม.69 ให้รับโทษน้อยลงเนื่องจากกระทำเพราะความจำเป็นแต่เกินสมควรแก่เหตุ
ซึ่ง แตกต่างจาก ปอ.ม.68 การป้องกันโดยชอบด้วยกฎหมาย ซึ่งเป็นการกระทำที่ต่อสู้กับผู้ที่มาทำละเมิดกฎหมายโดยตรง  แม้สัดส่วนการถูกกระทำจะน้อยกว่าการตอบโต้กลับ ก็ยังอาจเป็นการพอสมควรแก่เหตุ เช่น มีคนจะข่มขืนกระทำชำเรา จึงต่อสู้ใช้มีดแทงโจรที่จะข่มขืน เป็นการป้องกันโดยชอบด้วยกฎหมาย ที่พอสมควรแก่เหตุ ตาม ปอ. 68 ผู้กระทำไม่มีความผิด (และไม่ต้องรับโทษ)

แต่ผมไม่เห็นด้วยกับทฤษฎี ดังกล่าว ในส่วนที่ว่าการกระทำผิดเพราะความจำเป็นตาม ปอ.67  ชีวิตต่อชีวิตเท่ากันแล้วเป็นการเกินสมควรแก่เหตุ อ้าง ปอ.ม.67 ไม่ได้ ( อ้างได้แต่เพียง ปอ. 69 เหตุลดโทษ )
ผมคิดเห็นว่า โดยธรรมชาติ คนเราย่อมรักชีวิตของตนเป็นสำคัญยิ่งกว่าชีวิตคนอื่น  หากอยู่ในสภาวะบังคับ จำเป็นต้องฆ่าผู้อื่นเ ( อย่างเช่น ถูกปืนขู่บังคับให้ต้องฆ่าคนอื่น ) เพื่อให้ตนเองรอดชีวิต  ก็สมควรได้รับการยกเว้นโทษ ตาม ปอ.ม.67  เพราะถึงอย่างไรคนนั้นก็ยังต้องรับผิดตามแพ่งอยู่ แต่ไม่ควรต้องรับโทษทางอาญา  เพราะ เจตนารมณ์ของกฎหมายอาญา คือ การลงโทษคนชั่ว  แต่การกระทำเพราะความจำเป็นในสภาวะบังคับเช่นนั้น ไม่ได้เกิดจากเจตนาที่ชั่วร้าย  ถ้าเป็นชาวบ้านทั่วไป เรียกว่า ไม่เจตนา (ไม่ได้คิดอยากจะทำ) แต่ทางกฎหมายยังถือว่าเจตนา ,  ในสภาพเช่นนั้น ผู้กระทำอยู่ในสภาพตกเป็นเหยื่อ มากกว่าเป็นผู้กระทำความผิด  จึงไม่สมควรลงโทษทางอาญา แก่คนที่กระทำเพราะความจำเป็นนั้น
การกระทำนั้น ถือเป็นการกระทำผิดเพราะความจำเป็นที่พอสมควรแก่เหตุ ตาม ปอ. 67 ผู้กระทำไม่ต้องรับโทษ
นอกจากนั้น การกระทำดังกล่าวก็น่าจะครบองค์ประกอบตามตัวบทกฎหมายไทย ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 67 แล้ว ส่วนทฤษฎีดังกล่าวไม่ได้อยู่ในตัวบทกฎหมาย

อุทาหรณ์
ผมเคยเจอมีอีกตำรากฎหมาย  ( มสธ.) อ้าง ท่าน พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้ารพีพัฒนศักดิ์ กรมหลวงราชบุรีดิเรกฤทธิ์ พระบิดาแห่งกฎหมายไทย  เคยยกตัวอย่างในลักษณะที่ว่า
นาย ก. กับ นาย ข. นั่งเรือ เกิดอุบัติเหตุเรือล่ม คนจะจมน้ำ มีไม้กระดานแผ่นเดียวลอยมารับน้ำหนักได้เพียงคนเดียวที่จะพอพยุงให้ลอยน้ำได้  นาย ก. ยึดจับไม้กระดานได้  และ ผลัก นาย ข. ออกไปไม่ให้ มาแย่งไม้กระดานนั้นจากตน  ทำให้นาย ข. จมน้ำตาย  เป็นกการกระทำเพราะความจำเป็น และ ไม่ต้องรับโทษ ตามกฎหมาย  
จะเห็นได้ว่าถึงแม้จะเป็นชีวิตต่อชีวิตเท่ากันก็ยังอ้างกระทำเพราะความจำเป็นและไม่ต้องรับโทษ  ( แต่ กฎหมายสมัยนั้นไม่ใช่ประมวลกฎหมายอาญาฉบับปัจจุบัน)   ครับ