ขาดกานท์กลอนสุนทรคอยกล่อมเกื้อ
ช่างเหมือนเนื้อเครือกายแห้งหาบโหย
พิปริตแปรปรวนดิ้นแดโดย
ครวญครางโพยภัยพบเพี้ยงจะขาดใจ

ไร้ตะวันพลันโลกช่างมืดหม่น
ไร้จันทร์ยลชมสกาวพร่างพราวใส
ฟ้าว่างเปล่าเหงาชืดจืดจับใจ
ไร้รุ้งไขว้มวลเมฆาแสนเศร้าจินต์

หยิบปากกาพาอุราโบยบินล่อง
เหนือท้องทุ่งคุ้งขอบโค้งผาดโผนผิน
แม้เป็นเพียงนกน้อยร้อยพจน์ริน
ร่างกวินไหลหลั่งถั่งวจี

จะเก็บฝุ่นดุนสีสร้างทวยเทพ
โปรยปรายเสพย์หยาดย้อยถ้อยทิพย์ศรี
หลั่งพจน์พร้อยพร่างพรมดลฤดี
ดุจนทีท่วมถิ่นแล้งด้าวแดนดิน