หากสมมติว่าครอบครัวคุณ แม่คุณอย่ากับพ่อและเลี้ยงลูกคนเดียวเขามีลูก 2 คน  คนพี่เป็นผู้ชาย คนน้องเป็นผู้หญิง เขาทั้ง 2 คนทะเลาะและตีกันบ่อยๆ แต่คนที่เจ็บจริงกลับเป็นคนน้องเพราะไม่มีกำลังสู้ ยิ่งโตขึ้นยิ่งรุนแรงขึ้นจนคิดอยากให้พี่ตายๆไปสะ แม่บอกลูกทั้ง 2 คนว่าแม่รักลูกเท่ากันอ้อมกอดของแม่คุณแน่นอนว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นไม่ว่าจะท้อแท้แค่ไหนไม่ว่าจะเจ็บปวดอย่างไรก็อบอุ่นและเป็นกำลังใจให้คุณเสมอ แต่หากว่าเวลาที่คุณต้องการอ้อมกอดนั้นมากที่สุดกลับได้เพียงสายตาที่มองคุณอย่างสมเพชล่ะ คุณจะรู้สึกอย่างไร ฉันจะเล่าเรื่องที่เจ็บปวดที่สุดตั้งแต่เกิดมาให้คุณฟัง วันนั้นเป็นวันธรรมดา แม่ พี่ และฉันต่างมีความสุข ช่วงเย็นของวันนั้น พี่ด่าฉันและทะเลาะกับฉันว่ฉันอ้วน ฉันมีนน. 50 กก. พี่ฉันมักพูดเสมอว่าอายที่ฉันอ้วน เราทะเลาะกันสักพักฉันก็เดินไปห้องครัวเพื่อที่จะล้างจาน ฉันหยิบแก้วไปล้างจาน เมื่อวางแก้วเสร็จพี่ก็เดินมาตีฉันโดยตบหน้าฉัน เป็นเรื่องปกติแล้วเวลาที่ทะเลาะกันพี่มักจะตบฉันเพื่อให้ฉันหยุดร้อง พี่บอกว่าฉันยกนิ้วกลางใส่ มือข้างซ้ายของฉันถือโทรศัพท์ ข้างขวาของฉันถือแก้ว ฉันปฏิเสธว่าฉันไม่ได้ทำและอธิบายให้ฟังแต่คำตอบที่ได้กลับไม่ใช่คำขอโทษแต่เป็นก็ช่างตีไปแล้วจะให้ทำไง ฉันเลยร้องไห้และตะโกนเสียงดังเลยเข้าไปหาพี่แล้วพูดว่าเออกูผิดเอง ที่ถือแก้วไปล้างจานทำให้มองเป็นกํยกนิ้วกลางใส่ ฉันร้องไห้เสียงดังมาก พี่ฉัน "ชกฉัน ตบฉันและบีบคอฉันเพื่อให้ฉันหยุดร้องไห้เพราะว่ากลัวใครได้ยินและรู้ว่าพี่ฉันมีนิสัยแบบนี้ ฉันร้องไห้และเสียสติ ฉันบีบคอตัวเองอยู่นานตอนนั้นคิดว่าตายๆไปซะก็ดีพี่ยืนมองดูฉันบีบคอตัวเองแต่ฉันก็ไม่ตายฉันเลยเดินไปหยิบมีดเพื่อกรีดข้อมือตัวเองแต่พี่ก็แย่งมีดไปฉันเลยขว้างแก้วแตก แก้วที่ฉันหยิบมันมาล้างจาน พี่ฉันเดินมาตบฉันอีกครั้งแล้วผลักฉันไปชิดกำแพงทำให้เท้าฉันเหยียบแก้วจนเลือดออกหลายที่แล้วบอกว่าพื้นมันพัง พี่โทรเรียกแม่ให้กลับมาจากงานศพ เมื่อแม่มาถึงแม่มองดูฉันแล้วก็ทะเลาะกับพี่อยู่นานแล้วเดินไปนอนที่โซฟา ไม่ห่วงลูกเลยหรอ ไม่สงสารลูกเลยหรอ จากนั้นไม่นานฉันก็เดินเข้าห้องแล้วล้างแผล จากนั้น 2 ชม.ผ่านไปแม่กับพี่ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุยกันด้วยน้ำเสียงธรรมดา ฉันต้องทำตัวปกติด้วยใช่มั้ย ผ่านมา 5 วัน 4 วันที่ผ่านมาฉันไม่ได้กินข้าวเลย วันนี้วันที่ 5 ฉันออกมานั่งที่โต๊ะอาหาร ฉันดื่มน้ำพี่บอกว่าห้ามดื่มน้ำของแม่ สักพักพี่ก็ด่าฉันว่าหน้าไม่อายไม่ล้างจาน ใช่ ฉันไม่ได้ล้างจานเพราะฉันไม่ได้ออกจากห้องนอนฉันเลยนอกจากออกมาเข้าห้องน้ำ ดื่มน้ำ เรียนพิเศษ และออกไปหาอะไรกินข้างนอกบ้าน จากนั้นแม่ก็ลงมาจากห้องชั้นบนลงมาไม่นานก็ด่าฉันมากมายเรื่องไม่ปิดเเอร์ คำด่าที่ฉันจำได้มีแค่คำว่า อย่าให้หมดความอดทนแล้วก็ "ทำผิดไม่รู้จักขอโทษ"  ฉันอยากรู้แค่ว่าแม่มีความสุขบ้างมั้ยที่ฉันเกิดมา ฉันต้องเรียนให้เก่งเพื่อให้แม่เอาไปเชิดหน้าชูตาคนอื่นได้เพราะพี่ฉันติดเกมและการเรียนแย่ ฉันทำได้เพียงเท่านี้ไม่ว่าฉันจะพยายามทำดีแค่ไหนฉันก็สู้พี่ไม่ได้เลย ฉันอาจจะเป็นความผิดพลาดในชีวิตของแม่จริงๆก็ได้  แม่จะโกรธฉันไหมถ้าหากฉันคิดที่จะเกลียดแม่ บางคนอิจฉาฉันที่ฉันเรียนเก่งไม่เลยฉันต้องพยายามมากว่าคนที่เรียนปกติ 2-3 เท่าเพราะว่าตอนประถมฉันไม่ตั้งใจเรียนหนังสือ โชคดีที่ตอนมัธยมฉันสอบเข้าได้ห้องที่ดี พื้นฐานฉันอ่อนมาก ถ้าหากฉันเรียนแย่เหมือนเดิมหล่ะแม่จะยังเห็นฉันมีประโยชน์อยู่รึป่าว ฉันสงสัยมากมายเกี่ยวกับแม่ แม่เคยภูมิใจสักครั้งมั้ยที่ฉันเกิดมา เคยรักฉันรึป่าว ตอนนี้ฉันจะรักแม่ได้อีกรึป่าว จะต้องการแม่เหมือนเดิมรึป่าว ฉันต้องทำยังไงต่อไป ฉันไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้ชีวิตฉันจะเป็นยังไงต่อไป