ท้อกับชีวิต ท้อกับการเรียน ไม่อยากอยู่แล้ว

ตอนนี้ท้อกับการเรียนมาก เราไม่อยากให้พ่อกับแม่เสียใจ
เราคงแย่เอง โง่เอง ผลการเรียนมันก็ดีขึ้นน่ะ แต่... มันก็น้อยที่สุสำหรับเราอยู่ดี
เหมือนเราแย่ที่สุดในห้อง เราคงคาดหวังมากเกินไป ท้อมาก แอบร้องไห้คนเดียวบ่อยมาก
มันทรมานนะ กับอาการแบบนี้ เราพยายามจะไม่คิดแต่มันก็วนอยู่ในหัวตลอด
ไม่กล้าที่จะบอกพ่อแม่ แต่ยังไงเราก็ต้องบอกอยู่ดี เราหนีไม่พ้น
เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย มันแย่มาก อยากให้มีใครสักคนมาคอยรับฟัง
แล้วเข้าใจกับเรา แต่เอาจริงๆแม่ก็ไม่เคยด่าหรือว่าเราเลยนะที่เราทำได้น้อย
แม่ปลอบเราเสมอ ให้กำลังใจว่าต้องทำได้ เราอยากจะขอโทษที่เราทำได้แค่นี้
เราอยากจะทำให้ได้มากกว่านี้