รักมากไป เลยเป็นเหตุให้เราเลิกกัน

เราคบกันได้ 2 ปีกว่า แต่ตอนนี้เราเลิกกับแฟนมา 4 ปีแล้ว แต่ลืมไม่ได้สักที สำหรับเรามันเป็นความรักที่ เราเรียกได้เต็มปากว่ามันคือรักที่ดีที่สุดสำหรับเรา ดีในที่นี้ไม่ได้หมายถึงดีไปทุกๆอย่าง แต่มันคือการที่เราผ่านอะไรๆที่เป็นอุปสรรคด้วยกันมามากมาย  แม้ตอนที่คนใดคนนึงเจ็บป่วย เราก็ดูแลกันเต็มที่  รักของเราดูสวยงามไปหมด เรารักเขามาก มากจนยอมได้ทุกๆอย่าง คือจะไม่มีทางทำสิ่งไหนก็แล้วแต่ที่เขาจะไม่สบายใจ  ส่วนเขาก็รักเรามากจิงๆ เราสองคนไม่มีความลับต่อกัน ทุกอย่างดีหมด จนเราย้ายมาทำงานที่กทม. เขาก็ตามมาอยู่กับเรา  ย้ายมาแรกๆทุกอย่างยังคงโอเค  เขายังคงมีเหตุผล และพูดจาให้เกียรติเรา  แต่หลังจากเราเข้าทำงานได้ไม่กี่เดือน เขาเริ่มมีอาการขี้หึง ขี้หวง ชอบหาเรื่องเรา  พูดจาใส่ร้ายเรา ว่าคุยกับคนอื่น ทั้งที่เราไม่เคยมีความคิดจะนอกใจหรือยุ่งกับใครเลย เราไม่อยากทำให้เขาไม่สบายใจ เราชัดเจนตลอด เราไม่เคยโกหกแม้สักเรื่อง รักใครเราก็อยากรักให้ดีที่สุด แต่เขาก็ไม่ไว้ใจเรา เเละมีนิสัยรุนแรงขึ้น บางที ก็เริ่มทำร้ายร่างกายเรา เราร้องไห้จนตาบวม เขาก็ไม่สนใจ ด่าเราว่าเรามีคนอื่น ทั้งที่เราไม่มี    ทุกๆเย็นๆเขาจะเดินมารับเราที่ทำงานเพราะเราพักใกล้ๆกับที่ทำงาน ซึ่ง แถวนั้นก็ไม่ได้มีแค่เราที่พักอยู่แถวนั้น ยังคงมีพนักงานคนอื่นๆ ที่ทำงานที่เดียวกันกับเรา แต่คนละแผนก ซึ่งเราไม่รู้จักเขาเป็นการส่วนตัวเลย เรารู้จักแค่หน้าาเขาว่า เออคนนี้ทำงานที่เดียวกันกับเรานะ  เวลาเลิกงานอ่ะ คนที่ทำงานเรา เดินกลับที่พักแต่เขาเดินนำหน้าเรา เราก็ไม่ได้สนใจว่าใครจะเดินอะไรยังไง  แต่แฟนเราตอนมารับเรา ก็มาหาว่าเราเดินมาด้วยกันแล้ว ทำเป็นแยกกัน อะไรยังงี้อ่ะค่ะ ซึ่งมันไม่ใช่ บางทีจับเวลาถ้าวันไหนเขาไม่ได้เดินมารับ เขาให้เวลาเราเดินกลับบ้าน ไม่เกินสิบนาที ไอ้เราก็รีบตลอดไม่อยากมีปัญหา แต่บางทีเราก็เดินช้าบ้างมันเหนื่อยนะ ก็โดนด่าอีก หาว่าเราคุยกับผู้ชายคนอื่นในบริษัท ล่ะก็หาเรื่องทะเลาะตบตีเรา  ล่ะยิ่งกว่านั้น มีครั้งนึงเขาขาเจ็บ ขาขวากล้ามเนื้ออักเสบ  ขยับไม่ได้ เดินไม่ได้ อยู่ๆก็เป็น เราก็ได้ดูแล ทุกเที่ยง เราเดินกลับจากที่ทำงานเพื่อซื้อข้าวมาให้เขากิน หายาให้กิน ดูแลนวดยาให้ เขาขยับนิดเดียวก็ไม่ได้เป็นหนักมากร้องโอ๊ยๆ เราสงสารเขามาก  ตกกลางคืนเรานี่ก็ไม่ได้หลับไม่ได้นอนหรอก ต้องคอยอยู่เป็นเพื่อนเขา นวดยาให้ดึกๆ เราทำได้แค่งีบเอา นอนรวมๆไม่ถึงสามชม.  ล่ะตื่นไปทำงาน  เราทำเเบบนี้อยู่ประมาณสองอาทิด เราแย่มาก เหนื่อยมั้ยก็เหนื่อย แต่สุขใจที่ได้ดูแลเขา เราดูแลเขาจนเขาหายดี   พอเขาหายดีแล้ว ผ่านไปไม่ถึงเดือน ก็มีเรื่องให้ทะเลาะอีก เขาระแวงเราอีกแล้ว เราเสียใจมาก ที่เขาไม่เชื่อใจเราเลย  เราน้อยใจแต่ก็ไม่พูดอะไร  ปล่อยให้ว่าเราไปถ้าเขาสบายใจ แต่ก็ไม่วายโดนหาเรื่องทำร้ายร่างกายเรา  ตอนนั้นเรานั่งติดกำแพง กอดเข่าร้องไห้  แล้วเขาก็เดินมาเตะโดนที่ขาเรา เป็นรอยช้ำ  ขาข้างที่เราดูแลเขาจนหายดีนั่นแหละ  จุดนี่แหละที่เราเสียใจจน คิดว่าจะไม่ทน เราจะเลิกกับเขา แต่เขาก็มาง้อเรา ขอโทษเรา  เราตัดใจแล้ว ในเมื่อเราทำดีทุกอย่าง บริสุทธิ์ใจทุกอย่างไม่เคยโกหกปิดบังอะไรทั้งนั้น และดูแลเขาเต็มที่เท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะทำได้  เราเลยตัดสินใจโกหกเขาว่าพี่ชายเราจะมาพักด้วย พี่เรากลับมาจากต่างประเทศพอดี  เราเลยเอาพี่ชายเป็นข้ออ้างในการ ยุติความสัมพันธ์กับเขา เพื่อระหว่างนี้เราจะใช้เวลาทำใจ ตัดใจจากเขาจริงๆจังสักที รักแค่ไหนก็ต้องหยุด  เขายอมย้ายออกไปเพราะพี่ชายที่เรากุเรื่องมโนว่าจะมาพักด้วยจะมาในอีกวัน เขาเลยต้องย้ายไปอยู่กับเพื่อนที่นครปฐม แต่เขาก็ไม่วายออกไปจากชีวิตเราหรอก  ก็มีโทรคุยบ้าง แต่มีวันนึงเขาหลอกถามเราว่าพี่อยู่ห้องมั้ย วันนั้นเราก็บังเอิญโกหกเขาว่า พี่ลงไปซื้อของข้างล่างไม่ได้อยู่บนห้อง  ไม่ถึงสามนาที เขาก็มาเคาะประตูห้องเราเลยจ้า เราตกใจมาก เขาให้เราเปิดประตู เราใช้เวลาตัดสินใจสักพัก เลยเปิดประตูและถามว่ามาได้ไง เขาเลยดึงแขนเราบอกไปคุยกันที่อื่นทันที คือเขาก็กลัวว่าพี่ชายเราจะขึ้นมาเห็นเขา วันนั้น เขาเลยบอกขอโทษและขอโอกาสเรา ขอคุย และ ขอให้เราค้างกับเขาด้วย วันนั้นเขาไปเปิดห้องที่โรงแรมแถวๆนั้นเพื่อจะขอเวลาคุยและเคลียร์กับเรา เราก็สับสน เราเองก็ยังรักอยู่ แต่ก็อยากรู้เหตุผลว่าทำไมเขาถึงทำร้ายร่างกายเราบ่อยๆ เราไปทำไรให้นักหนา เราก็เลยยอมไปค้างกับเขา วันนั้นเราได้คำตอบนะ เขาตอบเรา เขาบอกเราว่าเหตุผลเขาคือเขารักเรามาก กอไก่แสนตัว เขาหวง เพราะที่ทำงานเราก็มีแต่ผู้ชาย คือเราทำงานฮอนด้า ก็จะมีพนักงานช่างผู้ชายเยอะมาก   แต่ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับเราหรอก เพราะน้าเราเป็นเจ้าของบริษัท เราก็ไม่คิดจะยุ่งกับใครด้วย เราอธิบายให้เขาฟังมาตลอด นั่นแหละเพราะเขาไม่เชื่อใจเราเอง ทั้งที่เราหนักแน่นพอ  ต่อๆ ในคืนนั้นนะ เหมือนเราจะกลับมาเริ่มต้นกันใหม่ได้ เขารับปากจะไม่ทำแบบนั้นอีก เราก็ใจอ่อน แต่ในใจก็หวั่นๆ กลัวเขาไม่รักษาคำพูด สรุป คืนนั้น เราสองคน feet กัน พอเช้ามาต้องแยกย้ายกัน เพราะเราจะไปทำงาน เขาก็กลับนครปฐมไป หลังจากนั้น เราก็ได้แค่โทรคุยกัน เขาบอกเมื่อไหร่พี่ชายเราจะกลับไปหาพ่อแม่ที่ต่างจังหวัด เพราะอยากกลับมาอยู่กับเรา เราก็โกหกต่อว่าไม่รู้พี่จะกลับไปหาพ่อแม่ตอนไหน เพราะตอนนี้พี่ยังต้องวนเวียนเพื่อเข้าส่งงานที่บริษัทที่กทม. เราก็โกหกไปแบบนั้นเลยยังคงต้องพักกับเราอีกสองสามเดือน เราโกหกไปงี้ เพราะกลัวว่าถ้าเขากลับมากลัวสักวันจะทำร้ายเราอีก เราช้ำใจอ่ะ และเราสับสนมากตอนนั้น เราโครตรักเขาเลย เพราะเราผ่านอะไรๆด้วยกันมามาก แต่ก็เสียใจที่เขาเอาขาข้างที่เราดูแลเขาจนหายดี เอาขาข้างนั้นกลับมาเตะเรา เราคิดแค้นแต่ตรงนี้  จนสุดท้ายเราหาคำตอบให้ตัวเองได้ว่า จะไม่กลับไปคบกับเขาอีก  แต่เขายังคงรอกลับมาหาเรา แต่เราไม่เอาแล้ว และบอกเขาไปตรงๆว่า จะไม่กลับไปยืนจุดนั้นอีก เขาคงโมโหหรือโกรธเราไม่รู้ เขาบอกกลับมาว่า คืนนั้นกูน่าจะปล่อยใน ให้ท้อง จะได้ท้องไม่มีพ่อ เราสตั้นไปเลย คือ คิดทำร้ายเราถึงขนาดนี่เลยหรอ เราร้องไห้หนักมาก  เจ็บหนักมากจริงๆ แผลที่ใจเรา มันยากเกินรักษาจริงๆ เราต้องหาวิธี หยุดความเจ็บนี้  เราเจ็บเพราะผู้ชายคนนี้อยู่หลายเดือน   เราเลยไปคุยกับผู้ชายคนใหม่ เพื่อจะลืมเขา แต่สุดท้ายแล้ว เราก็ไม่ได้รักคนใหม่เลย  โชคดีที่คนใหม่ก็ไม่ได้รักเรา แค่คุยกันเฉยๆ ไม่มีอะไรเกินเลย  พอแฟนเก่าเรารู้ว่าเราคุยกับคนใหม่  ก็เลยป่าวประกาศว่าเราในเฟส ว่าเรานอกใจ ไปคบคนใหม่ แทนที่เขาจะสำนึกผิดที่เตะเรา ตีเรา กลับโยนความผิดให้เราว่าเรานอกใจ เลยเป็นสาเหตุของการเลิกกัน  เอิ่ม สุดท้ายเราผิด เหอะ เราสงสัยมาจนถึงทุกวันนี้ผ่านมาจะเข้าปีที่5 เราทำไรผิดว่ะ ทำไมต้องทำร้ายเรา ทำไมเราต้องมาถึงจุดที่เลิกกัน ทั้งที่ไม่เคยอยากเลิก และทำไมเขาไม่เคยสำนึกผิด หรือโทษตัวเองเลย เราหาคำตอบจากเขาไม่ได้เลยว่าทำไม ถ้าเหตุผลที่บอกว่า รักเรามาก   รักมากแบบนี้ คิดเองเออเอง ตัดสินใจเอง ล่ะทำร้ายเรา เราก็ไม่เอานะรักแบบนี้  เห้อ ผู้ชายที่เรารักที่สุด กลับทำร้ายเราให้เจ็บที่สุด ผ่านมาหลายปีล่ะ เราก็ลืมเขาไม่ได้สักที แล้วสุดท้ายเราก็กลายเป็นคนไม่จริงจังกับใครอีกเลย  เหมือนเกลียดความรักไปเลย   T_T


ทุกวันนี้ เรายังคุยกันนะ แต่หลายๆเดือนคุยที  คุยในแชท คุยกันเหมือนคนรู้จักคนนึง  ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเราไปคุยทำไม ผูกพันธ์หรอ ไม่จบหรอ ไม่เจ็บหรอเวลานึกถึง เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมเอาใจไปผูกไว้กับเขาไม่ลืม