ขอเล่าแบ็คกราวน์ครอบครัวเราซักนิดนะคะ เพื่อประกอบการพิจารณากระทู้
ครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่ค่ะ มีบ้านหลายหลังอยู่ในบริเวณเดียวกัน บรรยากาศในครอบครัวออกแนวสนุกสนาน เฮฮา มีคนหลายรุ่นอยู่ด้วยกัน ได้ความหลากหลายดี ซึ่งเราชอบมาก แต่ในความเฮฮาก็มีความขัดแย้งกันบ้างในเรื่องความคิด การกระทำ แต่พวกเราไม่เคยทะเลาะกันใหญ่โต
หลานที่เราเลี้ยง เป็นลูกของน้องสาวลูกพี่ลูกน้องค่ะ พ่อแม่หลานหย่ากัน แม่เขาทำงานอยู่กรุงเทพ หลานอยู่กับตากับยาย เราจึงยื่นมือเข้าไปช่วย (มีหลายคนทักว่าทำไมต้องเลี้ยงแบบใกล้ชิดขนาดนั้น หลานแท้ๆก็ไม่ใช่ แต่เราถูกชะตากับเด็กคนนี้มากค่ะ แต่ก็ยอมรับว่าช่วง 13 วันหลังเขาคลอด เราไม่ได้ไปช่วยดูแลอะไรมาก เพราะยังไม่ค่อยกล้าอุ้มเด็กตัวเล็กๆ จนวันที่ 14 เด็กน้อยมีเลือดคั่งในสมอง ต้องผ่าตัด หลังจากนั้นแหละค่ะ เราทั้งรักทั้งสงสาร เลยเข้าไปแบบค่อนข้างเต็มตัว)
ในการดูแลหลานคนนี้ เรากับยายแท้ๆของเขาและยายคนอื่นๆในบ้านจะแบ่งหน้าที่กันโดยปริยายค่ะ ยายแท้ๆดูแลเรื่องอาหารการกิน ยายอีกคนดูแลเรื่องเสื้อผ้า (ซัก-รีด) ส่วนเราจะดูแลส่วนที่เหลือเกือบทั้งหมด ตลอดระยะเวลา 6 ปีที่เราดูแลหลานมา มันจะมีคำพูดที่เราได้รับเสมอคือ "เราไม่เคยมีลูก จะเลี้ยงเด็กได้เหรอ" "ไม่เคยเป็นแม่ อย่าทำเป็นอวดรู้" "เลี้ยงแบบสาวโสดกับเลี้ยงแบบเป็นแม่มันคนละเรื่องกัน" (ในกรณีที่เราเลี้ยงหลานต่างจากที่พวกเขาเคยเลี้ยง) เรียกว่าไม่ให้ราคากับการเลี้ยงดูของเราเลย เราก็เงียบ จะใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์
เข้าเรื่องค่ะ (อินโทรยาวไปหน่อย ขออภัยค่ะ) ตามปกติ ทุกเช้าของวันไปโรงเรียน ถ้าหลานนอนกับเรา เราจะให้หลานทำอะไรด้วยตัวเองค่ะ ตั้งแต่อาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัว ซึ่งเขาก็ทำได้ค่ะ แม้จะช้าไปบ้างเพราะยังติดเล่น แต่ก็ทำได้ เมื่อคืนหลานนอนกับยายของเขา เช้านี้สายแล้ว ไม่เห็นมาขึ้นรถไปร.ร. เราเลยเดินไปดูที่บ้านเขา เห็นว่ายายเขากำลังอาบน้ำให้ เราเลยพูดกับหลานว่า แน่ะ อยู่กับป้าเป็นหนุ่ม ดูแลตัวเองได้ อยู่กับยายกลายเป็นเด็กน้อยอีกแล้ว ทีนี้พอตอนแต่งตัว เราก็ขอร้องยายเขาว่า อย่าทำอะไรให้นะ ให้เขาแต่งตัวเอง ยายเขาตกลง ระหว่างแต่ง เราก็เร่งเขาด้วยความเคยชิน เพราะอยากให้รักษาเวลา แล้วยายอีกคน (คนที่ดูแลเสื้อผ้า)ก็บอกว่า อย่าเลี้ยงลูกเหมือน...(ใครซักคนที่เราไม่รู้จัก) เราก็ถามว่า ใครเหรอ แล้วเลี้ยงยังไง แกบอก ก็เลี้ยงแบบที่เธอเป็นนี่แหละ ไม่เคยทำอะไร แล้วปล่อยให้ลูกทำอะไรเอง เราก็อึ้งเลย เราเนี่ยนะไม่ทำอะไร แล้วการให้ลูกช่วยเหลือตัวเอง มันไม่ดีตรงไหน เด็ก 6 ขวบก็โตพอที่จะทำอะไรเองได้แล้ว
ที่เรามาบ่น เพราะมันจะมีคำทำนองนี้ออกมาอีกแน่ๆ และสิ่งที่แกจะทำหลังจากนี้คือการพูดย้ำๆกับหลานว่า ป้าไม่เคยทำอะไรให้ บางทีเหมือนพูดเล่น แต่แกจะพูดบ่อย และเราควรจะทำยังไงดีคะ เพื่อจะอยู่กับการเลี้ยงดูที่แตกต่างกันแบบนี้ได้ ที่ผ่านมา มันมีเป็นระยะๆนะคะที่เลี้ยงเด็กไม่เหมือนกัน แต่วันนี้ชัดเจนมาก เพราะยายคนนี้แกเลี้ยงลูกแบบทำให้ทุกอย่าง ซึ่งเราไม่ชอบเลยยยย เรากลัวหลานมีปัญหาเหมือนกัน อยู่กับเราเป็นอีกอย่าง อยู่กับอีกบ้านก็เป็นอีกอย่าง (ซึ่งทุกวันนี้ ปัญหาหนึ่งของหลานเราคือ เขายังรักษาคำสัญญาหรือกติกาไม่ได้ค่ะ เนื่องจากเวลาหลานทำผิด เราดุ จะมียายๆคนอื่นคอยโอ๋ และพูดว่า อ๋อ ป้ามันไม่รักลูกใช่มั้ย มา มาหายาย ยายรักลูก T_T เรานี่คิดไกลไปถึงตอนโต กลัวหลานไปทำสิ่งผิดๆมาแล้วก็ยังโดนโอ๋ งือ)
เราโดนคอมเพลนเรื่องที่ปล่อยให้หลานช่วยเหลือตัวเอง ทำอะไรด้วยตัวเอง
ครอบครัวเราเป็นครอบครัวใหญ่ค่ะ มีบ้านหลายหลังอยู่ในบริเวณเดียวกัน บรรยากาศในครอบครัวออกแนวสนุกสนาน เฮฮา มีคนหลายรุ่นอยู่ด้วยกัน ได้ความหลากหลายดี ซึ่งเราชอบมาก แต่ในความเฮฮาก็มีความขัดแย้งกันบ้างในเรื่องความคิด การกระทำ แต่พวกเราไม่เคยทะเลาะกันใหญ่โต
หลานที่เราเลี้ยง เป็นลูกของน้องสาวลูกพี่ลูกน้องค่ะ พ่อแม่หลานหย่ากัน แม่เขาทำงานอยู่กรุงเทพ หลานอยู่กับตากับยาย เราจึงยื่นมือเข้าไปช่วย (มีหลายคนทักว่าทำไมต้องเลี้ยงแบบใกล้ชิดขนาดนั้น หลานแท้ๆก็ไม่ใช่ แต่เราถูกชะตากับเด็กคนนี้มากค่ะ แต่ก็ยอมรับว่าช่วง 13 วันหลังเขาคลอด เราไม่ได้ไปช่วยดูแลอะไรมาก เพราะยังไม่ค่อยกล้าอุ้มเด็กตัวเล็กๆ จนวันที่ 14 เด็กน้อยมีเลือดคั่งในสมอง ต้องผ่าตัด หลังจากนั้นแหละค่ะ เราทั้งรักทั้งสงสาร เลยเข้าไปแบบค่อนข้างเต็มตัว)
ในการดูแลหลานคนนี้ เรากับยายแท้ๆของเขาและยายคนอื่นๆในบ้านจะแบ่งหน้าที่กันโดยปริยายค่ะ ยายแท้ๆดูแลเรื่องอาหารการกิน ยายอีกคนดูแลเรื่องเสื้อผ้า (ซัก-รีด) ส่วนเราจะดูแลส่วนที่เหลือเกือบทั้งหมด ตลอดระยะเวลา 6 ปีที่เราดูแลหลานมา มันจะมีคำพูดที่เราได้รับเสมอคือ "เราไม่เคยมีลูก จะเลี้ยงเด็กได้เหรอ" "ไม่เคยเป็นแม่ อย่าทำเป็นอวดรู้" "เลี้ยงแบบสาวโสดกับเลี้ยงแบบเป็นแม่มันคนละเรื่องกัน" (ในกรณีที่เราเลี้ยงหลานต่างจากที่พวกเขาเคยเลี้ยง) เรียกว่าไม่ให้ราคากับการเลี้ยงดูของเราเลย เราก็เงียบ จะใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์
เข้าเรื่องค่ะ (อินโทรยาวไปหน่อย ขออภัยค่ะ) ตามปกติ ทุกเช้าของวันไปโรงเรียน ถ้าหลานนอนกับเรา เราจะให้หลานทำอะไรด้วยตัวเองค่ะ ตั้งแต่อาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัว ซึ่งเขาก็ทำได้ค่ะ แม้จะช้าไปบ้างเพราะยังติดเล่น แต่ก็ทำได้ เมื่อคืนหลานนอนกับยายของเขา เช้านี้สายแล้ว ไม่เห็นมาขึ้นรถไปร.ร. เราเลยเดินไปดูที่บ้านเขา เห็นว่ายายเขากำลังอาบน้ำให้ เราเลยพูดกับหลานว่า แน่ะ อยู่กับป้าเป็นหนุ่ม ดูแลตัวเองได้ อยู่กับยายกลายเป็นเด็กน้อยอีกแล้ว ทีนี้พอตอนแต่งตัว เราก็ขอร้องยายเขาว่า อย่าทำอะไรให้นะ ให้เขาแต่งตัวเอง ยายเขาตกลง ระหว่างแต่ง เราก็เร่งเขาด้วยความเคยชิน เพราะอยากให้รักษาเวลา แล้วยายอีกคน (คนที่ดูแลเสื้อผ้า)ก็บอกว่า อย่าเลี้ยงลูกเหมือน...(ใครซักคนที่เราไม่รู้จัก) เราก็ถามว่า ใครเหรอ แล้วเลี้ยงยังไง แกบอก ก็เลี้ยงแบบที่เธอเป็นนี่แหละ ไม่เคยทำอะไร แล้วปล่อยให้ลูกทำอะไรเอง เราก็อึ้งเลย เราเนี่ยนะไม่ทำอะไร แล้วการให้ลูกช่วยเหลือตัวเอง มันไม่ดีตรงไหน เด็ก 6 ขวบก็โตพอที่จะทำอะไรเองได้แล้ว
ที่เรามาบ่น เพราะมันจะมีคำทำนองนี้ออกมาอีกแน่ๆ และสิ่งที่แกจะทำหลังจากนี้คือการพูดย้ำๆกับหลานว่า ป้าไม่เคยทำอะไรให้ บางทีเหมือนพูดเล่น แต่แกจะพูดบ่อย และเราควรจะทำยังไงดีคะ เพื่อจะอยู่กับการเลี้ยงดูที่แตกต่างกันแบบนี้ได้ ที่ผ่านมา มันมีเป็นระยะๆนะคะที่เลี้ยงเด็กไม่เหมือนกัน แต่วันนี้ชัดเจนมาก เพราะยายคนนี้แกเลี้ยงลูกแบบทำให้ทุกอย่าง ซึ่งเราไม่ชอบเลยยยย เรากลัวหลานมีปัญหาเหมือนกัน อยู่กับเราเป็นอีกอย่าง อยู่กับอีกบ้านก็เป็นอีกอย่าง (ซึ่งทุกวันนี้ ปัญหาหนึ่งของหลานเราคือ เขายังรักษาคำสัญญาหรือกติกาไม่ได้ค่ะ เนื่องจากเวลาหลานทำผิด เราดุ จะมียายๆคนอื่นคอยโอ๋ และพูดว่า อ๋อ ป้ามันไม่รักลูกใช่มั้ย มา มาหายาย ยายรักลูก T_T เรานี่คิดไกลไปถึงตอนโต กลัวหลานไปทำสิ่งผิดๆมาแล้วก็ยังโดนโอ๋ งือ)